De kist was blauw geverfd, versierd met bloemen, sterretjes en gevleugelde figuren in felle kleuren. Van de saaie witte buitenkant was niets meer te zien. En dat was maar goed ook, want in die kist lag geen saai mens. De vrouw die er vredig rustte was een schilderachtig figuur, een en al actie en vrolijke opgewektheid, wilskracht en doorzettingsvermogen. Zelfs vanuit de andere zijde brak haar optimisme door het verdriet van de aanwezigen heen, overspoelde hen met zonnige Afrikaanse muziek. Op de bank haar drie geliefde kleindochters, hun lange blonde haren eensgezind golvend met gevlochten accenten, de moeders beschermend ernaast.

Het was stil. Een inhouden stilte die ademloos leek te wachten. De betovering werd verbroken door de sympathieke stem van de voorganger, die leidde door het leven van de vrouw. Een leven dat mooie en minder mooie tijden gekend had, maar dat gekenmerkt werd door één motto: het zal allemaal goed komen! Langzaam stierven de stemmen van het koor weg, stemmen van wie zij ooit deel uitmaakte. Er was een leegte in de samenzang, een leegte die alleen zij kon opvullen. Haar stem een noot die opviel door gemis.

De dienst naderde zijn einde en het moment van afscheid kwam naderbij. Onverbiddelijk. Liefde noch verlangen kon de tijd stop zetten. Familie en vrienden liepen naar voren om afscheid te nemen, en verdriet etste diepe, door tranen doorkruiste lijnen. De laatste bezoeker verdween door de deur en vertwijfeld keek de naaste familie naar elkaar. De waas van de afgelopen weken werd weggevaagd, de realiteit een ongenode en ongewenste gast. Was dit echt het einde? Mam, hun Omi lag daar! Zwijgend stonden ze om de kist en hielden elkaars handen vast, wachtten.

Dan een haast onwaarneembare trilling en met een zacht ruisen van vleugels kwam de stilte tot leven. Een lichte huivering voer door hen heen. Was het inbeelding? Maar nee, ze hadden het allemaal gehoord, gevoeld! Voor hun ogen nam het licht een andere vorm aan, schilderde een vrouw die glansde in het zilveren schijnsel. Licht omhulde haar nu frêle gestalte en even scheen zij vleugels te hebben. Stralend omhelsde ze haar meiden met een gevoel van vrede en op de haar zo kenmerkende kordate wijze nam zij de hand die zich vanuit het licht naar haar uitstrekte. Met een lach werd de vrouw – hun moeder en oma – weggevoerd aan de hand van haar Engel. Engelen, waarin zij rotsvast geloofd had. Vanuit de verte een laatste echo in haar unieke timbre.

Maak er wat van!

Voor mijn lieve vriendin Nancy x