Geplaatst in Blikvanger

Blikvanger

klik voor details

160320SilentSunday

 

Geplaatst in Fotogedicht

Brabantse Polder

160313Landschap.jpg

klik voor details

 

Geplaatst in Familie, Foto, Gedicht

De Zonaanbidster

Er was eens een dame uit het zuiden

die adoreerde de zon, naar verluidde

zo zat zij heel parmant

langdurig aan de waterkant

sloeg waarschuwingen in de wind

.

Ze bakte, braadde, zoog zich vol met stralen

maar begon op enig moment toch wat te balen

haar perzikhuidje knetterde

haar geteisterd vel etterde

wat jammerde ze, het arme kind

.

De zonaanbidster klaagde kommer en kwel

wie redt me, helpt me, kom dan, snel

maar het was heel laat

en je weet hoe het gaat

Haar redder in spe was reeds naar huis

.

Hulpeloos droogde zij steeds verder uit

eerst sneuvelden haar handen, dan haar kuit

versteende torso brak in twee

nam hoofd en schouders met zich mee

alleen haar romp en benen bleven kuis

.

Zo ligt de dame daar voor altijd versteend

haar klaagzang verstomd, haar stem verweend

de moraal moge duidelijk zijn

teveel zon is niet echt fijn

bezint eer ge begint!

151011Zonaanbidster
De Zonaanbidster

Pap, dit gedicht is voor jou! 😉 ❤


Gisteren bezocht ik mijn ouders in Hoensbroek. In het huis in de header-foto speelde mijn vader als vijfjarige. Hoe bijzonder was het om daar samen te wandelen. Het terrein is overgelaten aan de elementen, en de omgeving is inmiddels veranderd in een prachtig natuurgebied. Met altijd op de achtergrond het indrukwekkende Kasteel Hoensbroek.

Het was een dag met een zonnetje!

Geplaatst in Blikvanger

Blikvanger

150111SilentSunday

 

klik voor details

 


 

WoordeloosLogo

Geplaatst in Foto, Gastblog, Korte verhalen, Natuur

Geveld!

Gastblog door mijn oom Albert Driessen, 9 april 2012

Het is zondagmorgen als ik mij op weg begeef om een wandeling te maken langs ’s heren veldwegen. In de verte hoor ik de kerkklokken luiden om mij te laten herinneren dat het Pasen is, ‘de wederopstanding van Christus’. Het zonnetje schijnt en begeleidt mij met haar warme stralen. Ik loop al neuriënd met stevige pas door velden en holle wegen waar je de dassenburchten goed kunt zien door het uitgegraven zand. Door de hoeveelheid zand die er lag zou je denken dat er een graafmachine (maar dat is een Das ook) bezig is geweest.

Je ziet dat ze flink bezig zijn geweest met snoeiwerkzaamheden en er ligt ook nog een oude boom waar nog vele voor mij onbekende kevers/larven en weet ik veel wat er nog meer van leven. De Ouvermoer beek – dat is de vroegere afwateringsbeek van de staatsmijnen waar het stof van de gewassen kolen in terecht kwam – Slambeek, zoals het hier genoemd werd, is in de jaren 70 ondergronds in buizen gelegd en mag nu weer in zijn oorspronkelijke loop door het landschap meanderen.

Aan het eind van de wandeling loop ik even langs ‘mijn’ oude appelboom om te kijken of er al bladvorming te zien is, maar tot mijn grote schrik is de boom geveld door de tand des tijd. Het doet mij toch wel iets om mijn levensboom nu alleen maar in mijn herinneringen te hebben en natuurlijk ook op foto’s.

Marion, ik ga er van uit dat ik nog vele jaren deze herinneringen mag koesteren en zoals een oude spreuk zegt

Groetjes,
Al

________________________________________________________________

Dat hoop ik ook, oom Al. Je hebt weer een heel mooi stukje geschreven, een stukje lente in de herfst. Dankjewel!
~ Marion