Midden in de nacht wordt er aan de voordeur gebeld. Het is half twee. Ik spring – nog half bewusteloos – uit bed en schiet de gang in. Als het geluid wegebt hoor ik hoe een sleutel in het voordeurslot draait, gevolgd door gedempt gelach in jeugdige stemmen. Opgelucht haal ik weer adem. Sean is thuis!

Eerder die dag waren ze op pad gegaan naar het café in ons dorp om carnaval te vieren. De kleding bestond voornamelijk uit fezzen, rokken en witte overhemden. Waart de geest van Tommy Cooper ineens door het zuiden, of zou het toch door Dr. Who komen? Ook liep er een gigantische wortel door onze huiskamer, compleet met muts en handschoenen. Erg grappig, en vooral gezond!

Vorig jaar rond deze tijd  stond ik op weg naar de gang ineens oog-in-oog met een levensgrote banaan. En dat gele gevaarte had Nick opgegeten, je kon alleen nog maar zijn gezicht zien. Met een bonkend hart deinsde ik terug. Dit jaar had hij weer iets anders verzonnen: het weekend voor carnaval kwam hij in een groen morphsuit naar beneden! Een groene gedaante zonder gelaatstrekken!! Alweer schrok ik me wezenloos, maar wist nog enigszins mijn waardigheid te bewaren. Het gillen deed ik alleen inwendig.

Een morphsuit heeft wel iets weg van een omgedraaid schaatspak, met de rits aan de achterkant. Daar kun je nét niet zelf bij. Maar geen nood: je kunt gewoon door die achterstevoren uitgevoerde muts heen kijken, ja, zelfs bier drinken is mogelijk… maar in de praktijk blijkt dit niet zo’n succes te zijn, aangezien slechts 10% van het bier in je mond belandt. De rest druipt langs je kin verder naar beneden. ‘Waar kan ik mijn sleutels en geld laten mam?,’ vraagt Nick me. Tevreden verlaat hij iets later het huis, met een shirt onder en een bermuda over zijn groenheid. Een Morphsuit. Wie verzint toch zoiets?!

De afgelopen dagen is onze voorraad paracetamol geslonken. En het na-carnavals gekuch en gesnotter is niet van de lucht. De speciaal aangeschafte emmer is nog maagdelijk maar het scheelde niet veel. Ik vind het heerlijk dat mijn jongens er op uit trekken en plezier maken met hun vrienden. Ze staan midden in het leven en zo hoort dat ook! Voordat je het weet, kan er iets gebeuren dat je hele leven op de kop zet, kan het van het ene op het andere moment heel anders zijn.

Overstromingen in Australië, de aardbeving in Nieuw-Zeeland. En nu dan de aardbeving in Japan, met de daarop volgende tsunami. Het ene moment een gestructureerde samenleving, het volgende chaos en ontzetting. Hele gemeenschappen zijn vernietigd. Auto’s, boten, zelfs huizen werden meegesleurd door het water, hele dorpen zijn weggevaagd. Het officiële dodental loopt in de duizenden, met daarnaast nog vele vermisten. Waarschijnlijk zal dit aantal oplopen tot meer dan tienduizend slachtoffers. Elektriciteit, water en voedsel zijn schaars. Meltdowns van kernreactoren bedreigen het gebied. Komt er straks op grote schaal ook straling vrij die nog meer slachtoffers gaat maken, nu en op termijn? Ruim tweehonderdduizend Japanners zijn uit voorzorg geëvacueerd.

Ineens lijkt carnaval een beetje dwaas…

Maar tegelijkertijd ook juist heel wijs. Leven is immers iedere dag omarmen en ten volle benutten. Leven is zoveel mogelijk genieten met elkaar. Dus lieve mensen gá ervoor en denk af en toe aan mijn lijfspreuk:

Dans in de regen

Art by Marie-Gold