Gisteren kreeg ik een sms van mijn oudste zoon met de tekst ‘Ik heb net lekker een worteltje op’. Hilariteit alom, wat een grappige spontane tekst.
Maar ineens vlogen mijn gedachten terug aan de hand van Vadertje Tijd, terug naar de tijd dat hij wegens vreselijke buikpijn bij de kinderarts onder behandeling was. Mijn zoon slikte medicijnen voor kinderen ouder dan zes… en hij was toen pas twee jaar! Het was dát of een riskante buikoperatie. De medische term weet ik niet meer na al die jaren, maar het gevoel van onmacht is nog steeds voelbaar.
Een gevolg van dit alles was dat hij niet meer wilde eten omdat dat alleen maar meer pijn gaf. De gekste gerechten heb ik gekookt om maar iets naar binnen te krijgen. Langzaam aan ging het beter en groeide hij eroverheen. En de slechte eetlust veranderde in een eetlust voor een beperkt assortiment, waaronder appelmoes en chocoladevla. Ja mensen, appelmoes is fruit en fruit is gezond! 😉
Toch moest hij van mij altijd mijn (vaak exotische) kookkunsten proeven. Niet veel, maar wel proeven en zo wennen aan meer smaken. En deze tactiek heeft geholpen. Mijn zoon zal waarschijnlijk nooit razend enthousiast worden voor groenten en fruit – tenminste niet de eerste twintig jaar of zo – maar iedere keer komt er iets nieuws bij op zijn menu. En nu zijn dat dus zelfs oranje dingen.
Eet jij maar lekker een worteltje schat, ik vind het helemaal geweldig!
DOLDRIEST 