Maand: oktober 2010

Een tijd geleden heb ik jullie verteld over de gezonde eetlust van mijn oudste zoon, of liever over het ontbreken daarvan. Hij heeft wel een ongezonde eetlust! Misschien dat de term ‘worteltje‘ de grijze massa in beweging brengt?

Naast oranje dingen eet hij inmiddels ook groenvoer. Een schijfje komkommer. IJsbergsla zonder verdere versierselen. Tot dat groenvoer reken ik ook spinazie. En dat aten we van de week: spinazie met aardappelen en saucijsjes. Nick at met veel smaak en vertelde, tussen andere verhalen door, dat hij last had van zijn voet.

De volgende ochtend stak hij zijn slaperige natte gezicht om het douchescherm heen en zei doodserieus:

‘Hey mam, weet je nog dat we gisteren spinazie aten en ik vertelde dat mijn voet pijn deed?’

‘Ja vent, dat herinner ik me, waarom?’

‘Nou, wist je dat het eten van spinazie invloed heeft op het helen van wonden enne… is toch gek dat het tegelijkertijd gebeurt?’

Ik staarde hem aan met mijn mond vol tandpastaschuim en proestte het letterlijk uit. Gelukkig hing er een wasbak onder.

‘Wat Nick, denk je dat de breuk pijn doet omdat je spinazie gegeten hebt? LOL gek jong, dat kan toch helemaal niet?! Hoe stel je je dat voor? Zakken die groene blaadjes af naar je voet om daar te gaan klieren? Hahahaaaaa.’

Hoofdschuddend liep ik weer naar beneden, grappige mafkees!

Toch ging ik op internet zoeken naar de invloed van spinazie op de gezondheid. Blijkbaar bevat het veel vitamine K, dat in hoge doseringen bijdraagt aan het bloedstollingsproces. Wellicht dat mijn zoon daar op doelde. Voor zover ik weet heeft het eten van spinazie echter niet als effect dat geheelde botbreuken spontaan verslechteren…

Vlak voor de zomervakantie brak Nick zijn rechtervoet bij het voetballen. Dat klinkt sportief hè? Het was echter bij voetballen kijken. Nog steeds sportief. Voetballen kijken in het café! Niet zo sportief maar wel gezellig. Dat was het ook, tot iemand een zware deur dichtgooide met mijn zoon’s voet er nog tussen. Gelukkig droeg hij stevige schoenen en feestte hij lekker door. ’s Nachts ook nog als een hinde de trappen op gerend naar zijn kamer.

Toen ik de ochtend erna naar mijn werk wilde vertrekken, hoorde ik een benepen stem boven die riep dat zijn voet pijn deed. Als werkende moeder schiet dan meteen een aantal gedachten door je hoofd variërend van ‘och zielig’ tot ‘neeeeee verdorie, niet nu!’.

‘Wat heb je vannacht uitgespookt dan? Je rende nog aardig rap naar boven vannacht!’

Inmiddels stond ik met mijn jas aan al half buiten.

‘MAM mijn voet doet echt pijn, ik zeg dat echt niet voor de flauwekul. Ik kan er haast niet op steunen!’

In de drukste week van het studiejaar, op de drukste dag – de dag voor de diploma-uitreiking – van de academie, liep ik terug naar binnen, liet mijn tas op de grond vallen en luisterde aandachtig naar mijn zoon die met verbeten gezicht de trap af strompelde. De zijkant van zijn voet was dik en blauw. Schoenen aan – voor zover dat ging – en naar de dokter. In het ziekenhuis foto’s laten maken en wachten in de gipskamer. Alle gedachten aan het werk waren inmiddels weggewaaid met de zomerbries. Mijn kind was belangrijker, mijn collega’s konden het vast wel aan!

Uren later hobbelde Nick met een poot vol gips en twee handen om de krukken naast mij weer naar de auto. Na 20 meter hield hij de krukken voor gezien en hinkelde met grote passen aan mijn zijde. Bij iedere wankeling lagen we samen in een deuk van de pret: spanning en pijn waren voorbij. De dag erna wilde hij toch naar school om een project af te maken, anders kostte het hem een paar maanden. Als bezorgde moeder wilde ik zijn laptop naar de ingang van school dragen maar een fel ‘MAM’ deed mij tot inkeer komen. Ik hing de zware tas om zijn nek, stapte weer in mijn Kaatje en reed weg, mijn nek half verdraaiend om te zien hoe het die dappere knul van mij  verging. Prima dus!

Hij heeft zich vier weken vermaakt op de bank met zijn laptop, leerde de krukken waarderen en kreeg loopgips. De dag dat hij op vakantie zou gaan, mocht het gips eraf. Hoezo timing? Terwijl de verpleegkundige met vaardige hand de cirkelzaag hanteerde, lag Nick prinsheerlijk en ontspannen achterover op het bed, terwijl ik handenwringend het bloed uit zijn been zag gutsen. Weer in gedachten dus, want er gebeurde helemaal niets. Gelukkig blijft mijn zoon bijna altijd kalm, hetgeen mij weer regelmatig tot lichte waanzin drijft.

Vakantie dus. Naar Rhodos met drie vrienden. ‘We nemen de laatste trein naar Breda en gaan van daaruit naar Schiphol met de laatste trein.’ Da’s twee keer ‘laatste’. Da’s niet erg ‘chillen’ in mijn beleving. Da’s één keer pech en dag vliegtuig! Om de slagingskans met 50% te verhogen bracht ik hem om middernacht naar het station. Twee maten arriveerden redelijk op tijd, de derde vrolijke vakantieganger met de reispapieren kwam 5 minuten voordat de (nog steeds laatste) trein vertrok op zijn dooie gemak aankuieren.

‘Hebben jullie al treinkaartjes gekocht?’

‘Hey, goed idee, dat gaan we doen!’

Het was 00.15 uur… ik had geen spinazie nodig, het bloed stolde zo wel in mijn aderen door die ongelofelijke onverstoorbaarheid van de jeugd van tegenwoordig.  Alle blijf-vooral-op-de-achtergrond-en-laat-het-ze-zelf-regelen voornemens vlogen overboord en ik gilde ‘VOORUIT, naar dat perron, OPZOUTEN, aaaaaaaaaaaaaaaaaargh’. Dat hielp, er kwam beweging in. Knuffels, kussen, dag jongen, veel plezier!!

Ik liep de hele nacht door het huis te stuiteren – zo onrustig als een moeder die haar letterlijk uitvliegend kind moet loslaten – en had de neiging om op spinazie te gaan kauwen. Misschien stolde mijn onrustige fantasie dan ook.