Dag: 1 december 2011

Het is half acht en buiten ontwaakt de wereld voor een nieuwe dag. Buiten hè, binnen niet. Daar liggen er nog twee in de armen van Morpheus. Zouden mijn zonen wel weten dat ze liggen te kroelen met een Griekse god? Dan waren ze vast zo wakker. Mijn Ford Ka staat al te stuiteren van energie. Ik maan Kaatje tot kalmte, de benzineprijs is al hoog genoeg. Geen onnodig verbruik! Ik stap in en druk het frontje van de radio in de houder. Echt als allereerste. Geen meter zonder muziek. De nieuwe werkdag moet goed beginnen. Pasje naast me leggen om een soepele doorvaart bij de slagboom te garanderen straks en gassen maar.

Soepel neem ik de bocht naar rechts, de straat uit, de rotonde op, waar ik boven op mijn rem stamp omdat iemand denkt dat verkeer van de naderende wegen voorrang heeft. Net zozeer geschrokken als mijn nieuwe vriendin aan de rechterhand, blaas ik opgelucht wat spanning weg. Dat ging nog maar net goed. ‘Relax’, zingt Frankie Goes To Hollywood, ‘don’t do it!’. Weer ontspannen blèr ik lekker mee. Maar ik ga niet naar Hollywood, ik ga naar Avans!

Zoals gewoonlijk is het wat druk bij het stoplicht. ‘You’d better stop – Sam Brown stapt even in – before you go and’, daar hebben we groen licht. Even het pedaal indrukken en dan schiet ik de snelweg op. Het is nog half donker en van alle kanten flitsen koplampen in de spiegels. Recht voor me snijdt een auto bijna de neus van Kaatje af. Die kwam natuurlijk pas op het laatste moment erachter dat hij de afslag moest hebben. Het zal toch geen… en ja hoor, het IS een Golf! Een korte pauze op de radio voor wat reclame. ‘Volkswagen Golf. One of the greatest pleasures you can have.’ Argwanend kijk ik naar het frontje.

O ja, hier moet ik er zelf af. Onheilspellende borden laten een ronde boodschap met rode rand zien. ‘Slow down, you move too fast,’ zingen Simon en Garfunkel – nee, dat is geen vervanger voor Nick! – ‘you got to make the morning last.’ Vreemd, maar toeval bestaat. And I’m feelin’ groooooooovy, ook al kruip ik vooruit. Jeetje, wie rijdt er vooraan? Mijn stembanden raken al aardig opgewarmd.

Op de rondweg staat alles knus zij aan zij en ik bekijk mijn medefileerders. Een enkeling krijgt extra aandacht, vanzelfsprekend alleen vanuit de ooghoeken. Mijn god, wat een stuk is dat ooooh. De DJ kondigt Billy Ocean aan en voor ik het weet zing ik uit volle borst ‘Get out of my dreams, get into my car!’ De hunk heeft zijn raampjes echter potdicht en hoort mijn verzoek niet. Gelukkig, we gaan weer rijden.

De volgende hindernis is de Rondweg, waar we met zijn allen door drie fuiken heen moeten zien te komen. ‘We’re on the road to nowhere’ schalt uit de speakers. Niks ervan, Avans wacht, gekke Pratende Hoofden! Ik houd mijn adem in achter een vrachtwagen die zich met een centimeter speling onder het viaduct door wringt. Dat scheelde niets. Nog een stoplicht nemen en dan rijden we alweer in de buurt van de hogeschool. Als ik op mijn beurt wacht voor de slagboom, zingen Frans en Jenny in duet ‘Vluchten kan niet meer.’ Ongelofelijk, wat een goede zender. Het is haast niet te geloven!