Stel je werkt op donderdag tot ver na 21 uur, gewoon omdat je stikt van het werk het zo leuk vindt. En dat je dan in het donker in je auto stapt om naar huis te gaan, lekker rustig op de weg, in gedachten al bij het glaasje rode wijn dat op je wacht.
En stel je dan ook nog eens voor dat je op de snelweg in de verte snelheidsbeperkingssignalen ziet, die akelig dicht in de buurt van jouw woonplaats flitsen. Zelfs boven jouw afslag. Dat je dan denkt dat je er op het laatst misschien toch nog af kunt, maar dat daar dreigend felle pijlen naar links wijzen en je dus echt niet verder kunt.
Wat doe je dan? Gewoon doorrijden toch? Zal heus wel een omleiding aangegeven worden. Ja: volg ‘B’.
Daar rijd je dan, luidkeels zingend om je zenuwen niet te hoeven horen, enigszins met vertrouwen. Tot je op de splitsing komt waar je rechtsaf naar Utrecht of ‘s-Hertogenbosch kunt. Of rechtdoor naar Dordrecht. Maar je moet naar Breda! Je wilt deze keuzes helemaal niet, je wilt gewoon terug, naar huis! Met toegeknepen ogen kun je nog net een piepklein bordje met een ‘B’ zien. Dat rechtdoor wijst, nog verder het onbekende in.
Wat doe je dan? Gewoon doorrijden toch? Dat bordje zal vast wel kloppen. Toch?
Nou MIS dus! Ik besloot mijn intuïtie – en vage geheugen – te volgen en dook toch de afslag af, richting Utrecht. Want ik kon me herinneren – dacht ik – dat daar ergens nog een afslag naar Terheijden kwam. En dat dorp ken ik als mijn broekzak. Dus ook de sluipwegen. Trots kan ik jullie dan ook mededelen dat ik helemaal zelf een andere weg heb weten te vinden. Uit mijn blote hoofd! Goed hè? 😉
Voor de heren onder ons zal het waarschijnlijk onbegrijpelijk zijn dat zoiets überhaupt een probleem kan zijn. Toch doodsimpel, die snelwegen? Nou heren, ik snap er geen jota, moer of fluit van. Kan iemand mij een cursus snelwegrouterijden geven? Een overzichtskaart met plaatsnamen in mijn hersenen implanteren? Waarschijnlijk niet.
Daarom ben ik sinds gisteren de hoopvolle trotse eigenaar van een TomTom. Tom zal mij thuis brengen en naar elke gewenste plek loodsen. Ik houd van Tom. Alleen lag die vanavond lekker thuis te slapen, ik hoefde immers toch alleen naar mijn werk. Misschien moet ik ‘m maar vast solderen in mijn auto.
DOLDRIEST 
Wat een herkenbaar logje Marion. 😉
Maar de TomTom, die heb ik nog steeds niet. Werk gelukkig in dezelfde stad als waar ik woon, dat scheelt. 🙂
LikeLike
Dan valt het wel mee ja 🙂 Maar ik ben blij met dat ding, geeft een veilig gevoel.
LikeLike
Leuk te zien welke keuzes je hebt gemaakt bij het schrijven. Die doorgehaalde woorden geven mooi je denkproces aan.
LikeLike
Hehehe, bedankt, Hans, fijn dat je reageert.
LikeLike
Hahahaha, wat een heerlijk stuk weer! Ik raak ook altijd enigszins in paniek wanneer mijn afslag dicht is en ik bordjes moet volgen in plaatsen die ik niet ken. Dus zo’n TomTom is helemaal zo gek nog niet….maar wel vast solderen hoor!! 😉
LikeLike
Zal ik doen, Letizia. Al haal ik het apparaat zelf er wel af natuurlijk 😉
LikeLike
Oh ja, anders heb je waarschijnlijk meer porblemen dan je had zonder die lieve Tom 😉 haha. Slim!
LikeLike
Wat herkenbaar ……. maar ik ben dan ook een vrouw Morgen je nieuwe auto halen of gaat het vandaag nog lukken? Mxx
LikeLike
Morgenvroeg, M 😀
x
LikeLike
Snelwegen en Den Haag… verschrikkelijk! Ik heb weleens een klein uur in Den Haag rondgereden om de weg terug te vinden naar Rotterdam, zonder TomTom. Ik begrijp ook helemaal hoe je je voelde… Arrrgh…
LikeLike
Afgrijselijk zeg. Verdwalen in een grote stad is nog erger dan zo’n snelweg. Daar staan in ieder geval nog borden! Al hebben wij vrouwen daar ook niet zoveel aan haha.
LikeLike
Wel goed dat je zelf nog de weg terug vond! 🙂 Kan me helemaal voorstellen hoe je je voelde! En handig dat je Traaie kent he.. 😛
Stel, je komt op donderdag op Avans omdat je je eerste deel van je afstudeerdingen moet inleveren :s en besluit om even HOI! te komen zeggen tegen Jommie.. is Jommie in bespreking… 😦
LikeLike
Jommie heeft het razend druk, Ietje, kan ik ook niks aan doen. Maar je hebt het eerste deel dus netjes af, goed zo.
Traaie is een handig doorreisdorp als je van het padje af bent, ja 😉
LikeLike
Oooohhhh…. knap dat je er toch bent gekomen !!! Zoals je weet raak ik ook altijd in paniek bij wegomleidingen, ik ben dan ook erg blij met Navfree op mijn telefoon….;-)
LikeLike
Met wat hulpmiddelen komen wij heus wel aan op de plaats van bestemming, nietwaar, Nanda? 😀
LikeLike
Zeer herkenbaar. Voor je het weet zit je ergens in Praag of Budapest. En vind dan nog maar eens de weg terug. Ik heb het intussen opgegeven en ga de snelweg niet meer op met de auto.
LikeLike
Dat gevoel had ik gisteravond inderdaad even, mevrouw Muis. Gedachten aan Rotterdam en Den Haag schoten door mijn hoofd.
Rijd je helemaal niet meer op de snelwegen? Goed dat het via andere wegen wel werkt 🙂
LikeLike
Ja, daar kan je zó naar verlangen, Marion, naar bordjes ‘naar huis’… 😉
En maar niet in de auto laten vind ik (dieven!), het is een kleine moeite, de routine om het Tomtommetje in je tas te stoppen als je op weg gaat, is mijn ervaring…
LikeLike
Ik zal er zeker op letten, Bart, heb ook zo’n mooi hoesje ervoor aangeschaft.
LikeLike
Ik ben dan wel een man, maar ken precies dezelfde verwarring, paniek en volkomen desoriëntatie, Marion.
En ik had ook een keer, ’s avonds met donker en nattigheid, zo’n zelfde rotsituatie. En jawel, de tomtom lag gewoon thuis, want het was immers een bekende weg, jaja! ;-0
Zulk hopeloos verdwalen, verschrikkelijk…….
Voortaan neem ik hem altijd mee, hoe makkelijk en bekend de weg ook is (lijkt)….
LikeLike
Goed idee, Bart, dat ga ik ook doen. Als ‘ie ooit nog van de PC af komt, zit hier te wachten tot TomTomHome een back-up heeft gemaakt…
En ze moeten gewoon overal bordjes met ‘naar huis’ plaatsen!
LikeLike