Deze post maakt deel uit van een serie over mijn vakantie in Cuba. Klik hier voor alle verhalen.
—
Wakker worden in Havana – of La Habana – en vanuit je bed de zon zien opstijgen uit de oceaan is toch wel een heel mooi begin van de dag. Om 9 uur gaan we met de lift naar beneden. Een man zit op een krukje bij de vergulde knoppen en drukt met verve de juiste in. Een piepkleine propeller geeft hem enigszins het gevoel van een briesje in dat benauwde hok. We stoppen bij de etage van de ontbijtzaal. En wat voor ontbijt. Buffetten met warm eten, met worst, gekookte eieren, met brood en zoete lekkernijen, gebak, fruit, fruitsappen, met beleg en bacon, vers gebakken omeletten waarbij je de ingrediënten kunt aanwijzen, thee en koffie. Er is zelfs soja yoghurt. Het is een feestje. Kikkererwten, linzen, bruine bonen, bacon en ei, een stukje brood, grapefruit en meloen. En kamillethee. Yum. Buiten lonkt het zwembad naar de gasten, maar wij…
klik op de foto’s voor details
… wij gaan met de taxi naar La Habana Vieja, het oude Havana. De chauffeur praat honderduit en geeft goede tips. Hij raadt ons een rondrit met paard en wagen stellig af. Dat gaat veel te snel en kost te veel in verhouding. Aangezien we de hele dag de tijd hebben, besluiten we inderdaad te voet de oude stad te verkennen. Weg zijn de vervallen straten van gisteren – tenminste, op de meeste plekken. La Habana Vieja is vrijwel autovrij, maar toch kun je veel oude, prachtige, speciale, authentieke auto’s bewonderen. De gebouwen zijn allemaal gerestaureerd en de bevolking is kleurrijk. Dan horen we muziek! 😀
Overal worden we aangesproken. Where are you from? Olanda? Ah Amsterdam! Wooden shoes and tulips. We laten het er maar bij. Het zweet gutst intussen langs mijn ruggengraat naar beneden en we ploffen op een bankje neer. Even bijkomen in de schaduw. Het schouwspel is fascinerend. Overal zijn mensen – toeristen en Cubanen – maar ook honden en hard werkende paarden. De bestuurders van de bicitaxi’s zwoegen trouwens net zo hard.
Dan verschijnt ineens een vrouw met een sigaar in de mond. Ik glimlach en knik, maar met een brede grijns poseert ze uitbundig voor de camera totdat ik een plaatje schiet. We krijgen zelfs twee klapzoenen op de wangen en ik lig in een deuk. Als ze echter de foto op het schermpje bekeken heeft, verandert haar joviale uitdrukking op slag in een dwingende, haast boze blik. Haar open hand steekt in mijn gezicht: ze wil geld zien. Niets is voor niks, dat is de les van vandaag. Ik geef haar wat muntjes en Victor en ik wandelen verder.
Later gebeurt hetzelfde verderop in de stad. Where are you from. Are you looking for something? Yes, agua, zeg ik. We hebben water nodig. De man loopt met ons mee en praat in gebrekkig Engels over de moeilijkheden van Cuba. Dan laat hij een foto van zijn dochter zien. Een lief ding lijkt het. Na vijf minuten lopen komen we bij een kleine bar aan en hij wijst op de koelvitrine. Eindelijk, daar staan inderdaad flesjes water. Hartelijk dank, señor, muchas gracias. Maar nee, hij wil ineens duur melkpoeder voor zijn dochter hebben. Wat doet een pak melkpoeder in een bar? Ik weiger beslist, bedank hem nog eens en loop naar buiten waar mijn vriend staat te wachten. Dan vraagt de man om een flesje water. Ook voor ‘zijn dochter’. Uhu, natuurlijk. Na enig aarzelen stem ik daarin toe, hij heeft ons immers wel naar het water geleid. Al snel verdwijnt hij weer in de menigte. We lunchen buiten op een terras, met swingende live muziek op de achtergrond. ❤ Cuba!
Daarna lopen we helemaal terug naar het hotel – een flinke tippel, zeker in deze hitte. We worden nog een stuk achtervolgd door twee muzikanten die speciaal voor ons willen spelen. Van onze ervaringen geleerd, stappen we ferm door. Mijn voeten hebben het inmiddels opgegeven en laten voor straf blaren opkomen. Toch maar weer even een barretje in voor levensreddend vocht. Ik strompel La Habana Libre binnen en trap boven in de gang bij de hotellift met een zucht van verlichting mijn sandalen uit. Even uitwasemen en dan de goddelijke douche in. Wat is dat lekker als je totaal verhit bent, daar kan niks tegenop. Mijn shirt maar weer uitgewassen en dan op bed neervallen. Even rusten hoor.
Om kwart over zeven toch maar uit bed gekrabbeld, aangekleed en weer naar buiten de warmte in. In de buurt van Habana Libre ligt een restaurantje, boven aan een trap. De kip is droog, de groenten zijn lala, maar de rijst is goed en de rode wijn smaakt prima. Victor neemt een Cuba Libre en daarna een biertje. Om half tien zijn de nachtbrakers weer terug op de kamer, moe en loom, maar met een goed gevoel. Vandaag heeft Havana zich van haar mooie kant laten zien.
—
Neem ook eens een kijkje bij de mooie Havana foto’s van mijn partner: Stedentips.
We krijgen allemaal te maken met reclame. Reclame via folders, via de radio en tv, langs de kant van de weg en zelfs in de lucht. Soms is het handig wegens toiletbezoek, of als de honger naar iets lekker toeslaat, maar voor de rest… Zaken blijven soms irritant in je geheugen hangen. En dat is dan goede reclame 😉
DOLDRIEST 