Als je zag wat ik nu zie, kreeg je een dromerige blik in je ogen. Een bedsprei met lichtblauwe bloemen, luiken voor de ramen. De houten trap die naar de vide leidt. Een doorkijk naar de keuken waar mijn gsm ligt op te laden na de reis. En de man van mijn dromen naast me, ontspannend tikkend op zijn laptop. De rode wijn tintelt na op onze lippen; Italiaanse nectar in een zonovergoten land. En bovenop de steile heuvel is het appartement een cocon van rust en behaaglijkheid.

Om half acht vanmorgen zijn we op weg gegaan naar Eindhoven Airport, nadat ik gisteravond nog gauw een parkeerplaats heb vastgelegd. En dat is maar goed ook: we moeten helemaal uitwijken naar P8. En hoewel dit parkeerterrein een eind van het vliegveld af ligt, is het toch goed bereikbaar. Daar aangekomen druk ik op de groene knop en tot mijn verbazing wordt onmiddellijk een kaartje geprint zonder dat ik de verstrekte code hoef in te toetsen. Zelfs mijn naam staat er op. Magie! Plus een camera. 😉 De slagboom gaat open en even later brengt de shuttlebus ons naar de terminal, waar we al snel in het vliegtuig mogen stappen. Op naar Toscane.

In een stinkende Ford diesel rijden we door Pisa. Gelukkig is er veel meer te zien dan alleen de klokkentoren van Duomo Santa Maria. En hoewel de toren vervaarlijk overhelt, is er nog een heel ander gevaar: een bijenzwerm die neerstrijkt bij de ingang, terwijl talloze bijen de lucht doen zoemen. Voetje voor voetje dichterbij. Bij het maken van de foto hieronder zit ik klaar om weg te sprinten. Allemaal mensen die in gekke poses met de toren op de foto willen, paardenkoetsen, zon en schaduw. Sunglasses and rolex. En selfie stokken. Overal zie je verkopers die toeristen graag een handje helpen. Echter niet mijn handen. Pisa is een mooie oude stad, waar gele gebouwen nagloeien van en in de zon. Hand in hand slenteren we weer terug langs de kathedraal en gaan op weg naar ons appartement.

klik voor details

Groene heuvels, schapen, paarden, muurtjes en cipressen. Slingerende wegen die overgaan in onverharde grindpaden, kuilen en groeven. We knotsen erdoorheen, op zoek naar de juiste plek. Kom op, garmin! Na voor de vierde keer verkeerd gereden te zijn, vragen we de weg bij een boerderij. Een struise Italiaanse komt naar me toe en werpt een blik op het adres. In rap Italiaans vertelt ze me waar ik moet zijn. Prima natuurlijk, ware het niet dat ik slechts een paar woorden van die mooie taal machtig ben. Met handen, voeten en Engels komen we er na een tijdje samen uit. De vrouw lacht en werpt haar handen in de lucht. We keren om en vinden wonderwel het juiste pad.

Steil, erg steil. De Ford heeft het er zwaar mee. Bovenaan begroet de stilte ons. Stilte, maar ook vier slanke katten. De zwarte geeft kopjes en komt gezellig op schoot zitten. Een briefje laat weten dat Antoinetta om half zeven terug zal zijn. Een zwakke avondzon schijnt door het wolkendek. Ik bel mijn ouders en laat weten dat alles goed gaat. Sms’jes vliegen door de ether, op weg naar mijn zonen. We maken kennis met onze gastvrouw en zetten de koffers binnen. Eerst eten!

klik voor details

Een bezoek aan de buren – te voet het steile grindpad weer af en 300 meter over een smalle drukke weg zonder berm – leert ons dat dit restaurant op zondag gesloten is. Terug om de auto op te halen. Ik bekijk de helling met argusogen en lege maag. Ik bekijk V-man. Met een lach beklimt hij de heuvel en komt wat later met de auto terug. Helaas is ook het restaurant verderop gesloten. Zondag feestdag lijkt het motto te zijn vandaag.

We rijden weer zes kilometer verder en vinden eindelijk een restaurant dat geopend is, met een hartelijke, vriendelijke en vooral goede bediening. En dat mag ook wel, want het is chic in dit kasteel. Onze spijkerbroeken maken weinig ophef. V-man bestelt een pastagerecht, en voor mij maakt de kok een lactosevrije maaltijd van verse vis en groenten in olijfolie. Zelfs het brood is met zorg geselecteerd. Heerlijk! Als we bij volle maan wegrijden bij het kasteelrestaurant, zien we een vos in onze koplampen.

Toscane, je bent adembenemend mooi. ❤

Zondag 3 mei 2015