Het is groen en het kruipt

Het is acht uur. Boven hoor ik de wekker van mijn oudste zoon afgaan, en even later roffelen zijn voeten op de zoldertrap. Hij gaat op tijd douchen! Niet meer stressen om op tijd de deur uit te kunnen gaan naar zijn werk… maar nee, twee minuten later dendert hij weer naar boven, naar zijn slaapkamer. En dat betekent…

Dan kan ik douchen!

V-man kijkt me beteuterd aan.

Ja maar het is zaterdag. Kom hier jij, kroelen!

Vandaag wordt echter niet gekroeld. Vandaag is het twintig procent vroege-vogel-korting tussen 9.00 en 11.00 uur. En ik mag vervroegd mijn verjaardagscadeau uitkiezen: een nieuwe plant voor de voortuin. Het prachtige boompje dat al jaren het aanzien van mijn huis opsiert, heeft de geest gegeven. Takjes breken met een knak af, een zeker teken dat de plant helemaal kapot is, aldus de medewerkster van het tuincentrum.

Victor en ik dwalen samen door de buitenafdeling. Hij grijpt een buxusbol voor zijn eigen huis, maar ik wil sprieten en bladeren. Ik pak wat kleine plantjes die zon aanbidden en niet moeilijk doen. Een kruipende bodembedekker. Dan een prachtige Japanse esdoorn, hup, jij mag ook mee. Voor de kenners volgen nu wat plantaardige termen: een Amelanchier lamarckii, een Pittosporum ‘Gold Star’ Sense, de buitenaardse Cephalanthus occidentalis, de Halimium ‘April Snow’, en een Abelia grandiflora ‘Sherwood’.

Eén oog op de prijzen -ik wil V-man niet op hoge kosten jagen- en het andere op de kar die steeds voller wordt. We zijn klaar. Nee, toch niet: fruitstruiken! Ik wil per se een druivenstruik terug. Een paar jaar geleden moest de oude wijken voor de bamboe (lees ook: Tuin Nieuws en Tegenoffensief van Gras). Oh, en daar een bramenstruik! Als ik de twee laatste zelf wil betalen, weigert Victor gedecideerd: alles op één rekening. Wat een schat is het toch ook.

Met een auto vol groen rijden we terug en steken de handen uit de mouwen. Een stekelige plant die mij allang -letterlijk- een doorn in het oog is, een alien wezen dat niet groeit maar ook niet verdort, een mooie sering die helaas veel te groot is  geworden: ze gaan eruit. En dan mogen de nieuwe planten erin:

klik!

Stof en zand verzamelen zich tussen mijn tenen. V-man vraagt of ik de tuinslang kan halen. Natuurlijk! De voor-, achter- en tussendeur staan tegen elkaar open en het waait lekker door. Ik sleep het gevaarte aan het handvat door de gang. Water sijpelt eruit, maar de tegels kunnen er makkelijk tegen.

Ineens een snerpend geloei. Het brandalarm besluit spontaan af te gaan. Ik gooi de slang op de grond en ren met bonkend hart naar boven, naar de wasmachine/droger. Die draaien echter helemaal niet. Terug naar de overloop. De boosdoener hangt boven de trap doelloos te krijsen. Ik blaas en wapper, en probeer tegelijkertijd mijn oren dicht te houden. Wat een herrie! Blijkbaar is het ding dankbaar voor mijn aandacht, want ineens houdt het op. Met een laatste wantrouwende, waarschuwende blik op de herriemaker vervolg ik mijn weg naar de voortuin.

Wel een half uur lang sta ik te sproeien. De grond blijkt kurkdroog te zijn, en dat is meteen ook de reden waarom mijn boompje dood is gegaan. De spuitmond van de slang gaat steeds meer lekken langs plekken waar het eigenlijk niet hoort, maar ik ben toch klaar. Terug naar de achterkant, waar Victor de braam en druif nog snel water geeft.

Ineens een snerpend geloei. Dit keer is het V-man, die met een een spuitende waterslang in het rond springt: het pistool ligt er half af. Ik duik richting kraan en draai hem lachend dicht. Eindelijk is ook hij een beetje nat en vies. Niet normaal zoals hij altijd schoon weet te blijven bij klussen en tuinieren, terwijl mijn handen en nagels zwart zijn en takjes in mijn haren bengelen.

Terwijl mijn man de buxus in de achtertuin bewatert (ze zien er dor uit), ga ik verder met de peterselie. Het overlevende sprietje, waar Boris zich altijd met zijn logge lijf op vlijt in de kruidentuin, krijgt een veiligere plek.

En de nieuwe tuinbewoners (die ik officieel pas op Moederdag krijg) mogen zolang op de tuintafel bivakkeren. Leuk hè? 😀

Ik app met een vriendin over de tuinperikelen, en zij vertelt dat ze ook aan het sproeien is, maar dan met anti-insecten spray: ze is in gevecht met buxusmot, momenteel een plaag in Brabant. Ik heb er nog nooit van gehoord, maar als ze een foto van haar haagje doorstuurt ruik ik onraad. Dat ziet er verdacht bekend uit. Ik ren naar buiten en buig me over de dorre, gehavende struikjes. En ja hoor, daar zit een rups. En daar nog één! De beestjes doen zich tegoed aan de blaadjes en lijken nog lang niet uitgegeten. Eeks!

Even later rijd ik weer richting tuincentrum. No way dat deze rupsen mijn nieuwe groen gaan kaal vreten. En hoewel ik gek op dieren ben, ga ik niet met ze kroelen. Dat doe ik liever met mijn V-man.

Wat later kijken we samen naar de tuinen. Ik ben zo blij met het eindresultaat en kan niet wachten tot alles gaat groeien en bloeien. Dankjewel, lieverd, voor dit mooie en fijne cadeau. ❤