“Sorry, maar wáár moet u zijn?” De vrouw herhaalt haar vraag, het gezicht niet helemaal in de plooi. “In HA302!” is het antwoord. Ze neemt de heer voor zich nog eens goed op. Strak in het pak, compleet met stropdas, een aktekoffer in de hand. Ze haalt haar schouders op en verwijst hem naar de derde verdieping. Als ze haar ogen opslaat komt daar warempel nog een pak naar de receptie lopen. Ook hij spreekt de wens uit naar HA302 verwezen te worden. “Volgt u die meneer maar, hij loopt net de trap op.” Wat later zitten acht beren… eh heren op een rijtje in de poppenhoek. En ik? Ik kan een lach niet onderdrukken.
Al twee jaren vormen we het netwerk Werkplekleren, waarin wij werken aan de flexibilisering van de opleidingen van de Academie voor Deeltijd (AVD). Leren op de werkplek moet daarin ook een belangrijke plek krijgen. De studenten van de AVD werken immers allemaal en volgen daarnaast een opleiding.
We hebben tot nu toe vooral met en van elkaar geleerd en diverse casussen onderzocht. Maar de wereld is groter dan Avans, en we willen samen leren, ook van wat anderen buiten de hogeschool doen. Dat betekent: de boer opgaan!
afbeeldingen: Pixabay
Die boer is in dit geval twee collega’s van de HAN, die veel expertise hebben op werkplekleren. We willen graag hun verhaal horen maar ook onze eigen verhalen met hen delen en spiegelen. Het is hoog tijd voor een excursie. Dat uitstapje wordt natuurlijk terdege voorbereid; we weten precies wat we willen weten, wat we willen vragen, wat onze verwachtingen zijn.
Die woensdagochtend spreken we af bij de HAN. Acht docenten –allemaal mannen– van diverse pluimages op excursie, en ik als expert. De werelden van o.a. Bouw & Infra, van Verpleegkunde, HRM en Bedrijfskunde ontmoeten elkaar op de werkplek.
Wat het achttal echter niet weet, is in welk HAN-lokaal we verwacht worden. Maar ik wel! Aangezien de HAN vroeger mijn thuishonk was, herken ik het nummer van het toegekende lokaal meteen. Het staat namelijk bekend als “Het kleuterlokaal”. Helemaal geen gekke term als je de Pabo gewend bent, maar als bedrijfskundig docent zou je daar anders over kunnen denken.
Ze staan wat onwennig te kijken, maar al gauw is de docent Bouw & Infra niet meer weg te slaan uit de bouwhoek. De verpleegkundige verbindt vakkundig een pop met een ontwrichte arm. De HRM docent slaat zijn netwerkgenoten gade en biedt zijn hulp aan. In de potjes en pannetjes van de speelkeuken wordt geroerd dat het een lieve lust is. De commercieel economist heeft eurotekens in zijn ogen. Een gat in de markt! Hij gaat kinderfeestjes voor volwassenen organiseren!
Ik laat ze even hun gang gaan en roep ze dan tot de orde. Daar zitten we dan. Acht volwassen kerels, de gastheer en -vrouw, en ik. De een met de pop, de ander trapt nog gauw een blokkentoren om. Mijn opzet is geslaagd. Ze hebben aan den lijve meegemaakt hoe je het beste kunt leren op de werkplek en hoe je dat inbouwt in een opleidingstraject. Ze hebben gemerkt hoe uitnodigend, stimulerend en creatief werkplekleren is. De uitwisselingssessie is succesvol!
Bij de uitgang neemt het netwerk afscheid. Als een van hen een zakdoek uit zijn broekzak opdiept, valt er een legoblokje uit. “Houd maar,” zeg ik lachend, “als aandenken aan de kleuterklas!”
Miranda Timmermans
Deze column schreef ik voor en namens Miranda Timmermans, Lector Leerkracht pabo Avans Hogeschool & Voorzitter VELON Vereniging Lerarenopleiders Nederland.
Op 20 april jl. startte een unieke Tour, maar ik geloof niet dat je er al iets over gehoord hebt. Deze Tour wordt dan ook maar eenmalig gefietst. De lengte van de rit: 2500 kilometer. Er zijn slechts weinig deelnemers. Eigenlijk maar één – maar die ene is dan ook een kanjer van formaat! Er is ook maar één volgwagen – een camper, bestuurd door een kanjerin! Maar laat ik bij het begin beginnen.
In 2017 worden we opgeschrikt door het bericht dat onze goede vriendin Martina kanker heeft. De alom gevreesde sluipmoordenaar had zich comfortabel in haar lijf genesteld, wachtend, broedend… Gelukkig heeft ze de rotzak heel snel in de smiezen en gaat ze de strijd met hem aan, met opgeheven hoofd, vol moed en vastberaden. Met vele chemokuren, bestralingen en immunotherapie heeft ze hem buiten gebonjourd. Dag, meneer K, tot nooit meer ziens!
Geïnspireerd en dankbaar voor haar genezing vat haar partner Marcel het plan op om iets terug te doen. Onderzoek naar kanker is immers letterlijk van levensbelang. Hij besluit te gaan fietsen om geld in te zamelen voor KWF Kankerbestrijding, helemaal van Portugal naar Nederland. En Martina rijdt mee in hun camper, om zijn reis zo gemakkelijk mogelijk te maken.
Met een route van maar liefst 2500 kilometer voor de boeg bereidt Marcel zich voor. Hij traint in de sportschool, in het zwembad en natuurlijk op de fiets – dit alles onder begeleiding van een personal coach en een diëtist. En op 20 april stapt hij op zijn stalen ros, neus naar het noorden. Dag Portugal!
De weg voert letterlijk over hoge bergen en door diepe dalen. Over zand- en modderpaden, maar ook langs smalle levensgevaarlijke wegen. Door regen en wind, en helaas slechts weinig zon. Fikse stijgingen en pittige afdalingen. En dat allemaal op twee wielen, geleid door een Garmin en Google maps die niet altijd waarmaken wat ze beloven. Maar Marcel wel. Vorst, hagel, koude, tegenslag, niets houdt hem tegen. Met het bloed aan zijn handen repareert hij zijn fiets als die het even laat afweten. Lekke banden. Zijn bemodderde handen die de zooi van de fietsassen scheppen. En als zelfs de batterijen van zijn fiets het opgeven, is daar altijd Martina, die hem oppikt en hem weer op weg helpt.
Ook zorgt Martina onvermoeibaar voor lekkere maaltijden en dorstlessende biertjes. Doet boodschappen, wast kleren, zorgt er iedere dag voor dat hun rijdende huisje klaar staat om onze uitgeputte fietser rust te bieden. Daarnaast verzorgt zij dagelijks een reisblog. Het is een team van formaat.
Bij de Franse grenst stijgt de temperatuur eindelijk naar 20°C, maar de zon laat zich nog steeds niet zien. Regenwolken des te meer. Pas half mei komt de zon in actie en verwarmt stramme leden en het hart. De weg, of beter gezegd, het wandelpad, voert Marcel idyllisch langs de wijnranken van de Loire, maar ook door bossen. Omgevallen bomen versperren hem de weg en diepe watergeulen houden het geheel sportief. Op de Franse wegen passeren automobilisten toeterend en op volle snelheid. Hoog tijd dat we onze veilige fietspaden gaan promoten in het buitenland.
Op 22 mei is daar dan eindelijk Parijs!
Ergens dit weekend komen Marcel en Martina thuis. Een onvoorstelbare prestatie. Alle respect voor deze prachtmensen, voor deze kanjers. Hulde, hulde, hulde. ❤
Wil je ook een bijdrage leveren, klik dan op Cycling north for cancer research. Het doel is bijgesteld van € 1.000,- naar € 2.500,- en dit is ook al bijna behaald! De teller staat momenteel op € 2.425,-. Iedere euro is meer dan welkom.
DOLDRIEST 