met volle teugen
zuig ik de zon op
koester haar warmte
haar genegenheid
en bewaar haar gift
diep in mijn ziel
voor donk’re dagen
Deel deze post op:
- Klik om te delen op X (Opent in een nieuw venster) X
- Klik om te delen op Facebook (Opent in een nieuw venster) Facebook
- Klik om op Pinterest te delen (Opent in een nieuw venster) Pinterest
- Klik om te delen op Pocket (Opent in een nieuw venster) Pocket
- Klik om op LinkedIn te delen (Opent in een nieuw venster) LinkedIn
- Klik om te delen op WhatsApp (Opent in een nieuw venster) WhatsApp
- Meer
- Klik om te delen met Reddit (Opent in een nieuw venster) Reddit
- Klik om te delen op Telegram (Opent in een nieuw venster) Telegram
- Klik om op Tumblr te delen (Opent in een nieuw venster) Tumblr
- Klik om dit te e-mailen naar een vriend (Opent in een nieuw venster) E-mail
- Klik om af te drukken (Opent in een nieuw venster) Print
DOLDRIEST 
Mooi gezegd! Heb je ook echt het idee dat het mogelijk is? Een potje zonnestralen als het ware voor donkere tijden?
LikeGeliked door 1 persoon
Dat je het deksel eraf tilt en de kamer verlicht is door warme gouden stralen. Als men dát eens uitvindt…
LikeLike
Ook bij mij past dit prachtig gedicht precies in het plaatje na een weekje genieten van zon en wind op Schouwen-Duiveland.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat zul je genoten hebben, Viviane!
LikeLike
De vitamines via de zon houd het lichaam vast😄
LikeGeliked door 1 persoon
Je voelt gewoon dat het goed voor je is! Zolang je het maar met mate doet.
LikeLike
Kon je dat maar….je batterij opladen voor de donkere dagen. Maar de zon én je woorden zijn fijn!
LikeGeliked door 1 persoon
Je huid als zonnecel. Maar goed dat dat nog niet het geval is, anders zouden we niet meer kunnen slapen omdat we licht zouden geven. 😉
LikeLike
Dit past precies in het plaatje! Ik zit mij hier op te laden in de zon. Heerlijk gedicht!
LikeGeliked door 1 persoon
Dat was genieten hè. Met je ogen dicht de warmte voelen. ❤
LikeGeliked door 1 persoon