De verzwakte indringer hapt en klauwt
verleidt en daagt uit,
probeert te ontsnappen uit
het minuscule gaatje
dat de strijd heeft bezegeld
tussen virus en afweer,
voor de tweede keer.
Mijn benen lui uitgestrekt,
linkerarm beurs van het knokken.
Twee injecties met een brandend goedje
— of is het een slechtje —
in gevecht met een bolletje stekels
dat de naam van een biertje
voorgoed heeft verziekt.
Wil ik nog terug naar handen schudden,
drie keer kussen
of blijft het bij een knuffel…
De laatste optie wint
met afstand
van anderhalve meter.
DOLDRIEST 