Het is vreselijk druk. Stapels te archiveren stukken liggen in de weg, cijfers moeten worden ingevoerd. Open dagen, ouderavonden, toetsen, intakes. De druk neemt nog verder toe en we zitten met de handen in het haar. Dan ineens de oplossing: een stagiair! Die kan vast dingen van ons leren en ervaring opdoen, en op zijn/haar beurt ons ook helpen. Een win-win situatie! Afgezien van de inwerk- en begeleidingsuren natuurlijk, maar dat kost alleen in het begin wat tijd, daarna wel mooi maandenlang plezier van elkaar.
We nemen contact op met een school die stageplekken op administratief gebied zoekt en al snel komt iemand solliciteren. De stagiair is een jonge vent, vriendelijk, beleefd en erg bedeesd. Maar dat bedeesde schudden we wel los. Alle partijen gaan akkoord met de stage op woensdag, donderdag en vrijdag.
Week 1
Daar is hij dan, onze redder in nood. Hij komt een beetje te laat, maar dat is nog onwennigheid. Eerst maar een kop koffie, een rondleiding door het gebouw en een voorstelronde langs de docenten. Rustig aan beginnen. Het inwerken gaat voorspoedig. Hij luistert vol aandacht, knikt en kijkt begrijpend. Maar maakt geen aantekeningen. De eerste dag vliegt voorbij.
De volgende dag komt hij weer te laat. We knijpen een oogje dicht, hij moet ook van ver komen. De stagiair start met zijn eerste klusje: papieren op alfabet leggen, een sorteermap als gereedschap. Iets dat binnen een half uur klaar kan zijn, duurt echter uren en de stapel slinkt maar langzaam. Herhaaldelijk checken we of hij begrijpt wat hij moet doen en kijken mee, maar het tempo blijft laag.
Op vrijdag blijft zijn plek akelig leeg. We horen via onze adjunct dat de stagiair naar het ziekenhuis is.
Week 2
Geen inwerken nodig: onze stagiair blijft thuis met een verkoudheid.
Week 3
Het is woensdag en het werk van de stagiair bestaat dit keer uit het archiveren van werkstukken. En om er zeker van te zijn dat hij het goed doet, leest hij ieder werkstuk aandachtig door. Een leergierige jongen blijkbaar, maar niet vooruit te branden. Hij 
hoest en snuit zijn neus. ‘s Middags werkt hij zijn eigen schooladministratie bij en speelt wat met zijn mobiele telefoon. We informeren of hij het wel leuk vindt en of hij de werkzaamheden begrijpt. Ja hoor, gaat prima.
Donderdag krijg ik een sms dat hij weer naar de dokter gaat en dat hij er om kwart voor tien zal zijn. Twee uren later zal hij bedoelen, want het loopt al tegen twaalven als hij eindelijk binnenkomt. En die vrijdag is het elf uur als hij bedaard achter het bureau plaatsneemt. Verontwaardigd vertel ik hem dat ik hem om half negen verwacht en niet om elf uur. Met een vage handbeweging wijst hij naar buiten en mompelt iets over bussen, gladheid en sneeuw. De wegen zijn brandschoon.
Onzin, er ligt geen sneeuw meer op de wegen. En waarom reageerde je niet op mijn sms?
Ik zet mijn mobiel altijd uit in de bus.
Mijn neus, dat ding zit vastgeplakt aan zijn hand! Ik zeg hem dat het zo niet langer gaat en dat we hem voortaan stipt op tijd verwachten.
Week 4
Dit keer belt zijn broer op om te vertellen dat onze stagiair ziek is; het geplande evaluatiegesprek met de stagebegeleider kan niet doorgaan. Hij heeft deze week één dag ‘gewerkt’. Eigen initiatief is er niet bij, alles moet letterlijk voorgekauwd worden – en dan ook nog meerdere malen. Mijn collega pakt hem ook nog eens aan.
Week 5
Wederom geen stagiair op woensdag. Maar wie verschijnt er donderdag, de dag van het evaluatiegesprek? En maar een kwartier te laat? Juist ja, je raadt het al. Toch nemen we afscheid: hij hoeft niet meer terug te komen.
Maar het waren twee fantastische dagen!
De stagebegeleider vindt het vreselijk dat de eerste kandidaat het zo heeft laten afweten en vraagt om een herkansing. Zij kunnen wel degelijk prima stagiaires leveren! Kandidaat nummer twee zal veel beter zijn, vlot en betrouwbaar. We zijn benieuwd.
Om 12 uur wordt de nieuwe kandidaat verwacht. Het is een vrouw dit keer. De receptie zit klaar om haar op te vangen en een collega neemt voor mij waar zodat ik bij het sollicitatiegesprek aanwezig kan zijn. Mijn vragen zijn gericht op assertiviteit, stiptheid en pro-activiteit. De klok tikt.
Het is 12.00 uur…
Het is 12.05 uur…
Het is 12.10 uur…
Ik bel de receptie even om te vragen of ik misschien hun telefoontje heb gemist, maar nee.
Het is 12.15 uur…
en ik houd het niet meer uit. Ik ga bellen! Rechtstreeks naar de potentiële stagiaire. Een slaperige stem geeft antwoord als ik zeg:
Dag, je spreekt met Marion Driessen van Avans Hogeschool. We wachten al een kwartier op jou voor je sollicitatiegesprek. Mag ik vragen waar je blijft?
De andere kant reageert verbaasd en schor met:
Oh, heb ik dat dan niet doorgegeven?
Wat heb je doorgegeven?
De week voor de carnaval? Ik heb mijn e-mail niet meer bekeken.
Waar heb je het over?
Eh, ik ben ziek. O ja, ik heb trouwens al een andere stageplek gevonden.
…
…
…
Ik vind mijn stem weer terug en hang op. Met stomheid geslagen staar ik naar de hoorn. Beter, vlotter en betrouwbaarder?
Of er ooit nog een stagiaire komt, is op dit moment niet bekend.
Maar het waren twee fantastische minuten!
DOLDRIEST 
Wat een intriest ‘verhaal’ ! Is onze jeugd echt niet meer te motiveren ?
Ik vraag me echt af wat er verkeerd loopt in onze maatschappij !
Bedankt voor jouw reactie op mijnblog.
LikeLike
Graag gedaan, Rita. Je maakt prachtige foto’s en aquarellen!
As. dinsdag komt weer iemand op gesprek, geloof maar dat ik dan zeer kritisch zal zijn.
LikeLike
stagiairs: breek me de bek niet open!!!
LikeLike
Kijk, dat klinkt lekker positief! 😉
Ook zo’n ervaringen gehad, Hanneke?
LikeLike
wat dacht je van een stagiair, die de hele tijd met de armen over elkaar achter me aan hobbelde om te kijken hoe ik het deed?
of die stagiair, die steeds vroeger naar huis moest voor haar kind en op een dag gewoon niet meer kwam…..
LikeLike
Wat ik daar van denk? Dan denk ik niet meer, dan ga ik gewoon krijsen!
Heel begrijpelijk dat je daar niet blij van wordt. Maar er zijn ook goede stagiairs, kijk maar naar de reacties van de anderen hier. Ze zijn misschien alleen wat moeilijk te vinden?
LikeLike
Verbijsterend verhaal. Dat wordt een pittige discussie met de school die de stagiaires aanlevert. Dat moet toch veel beter kunnen!
LikeLike
Klopt, Aad! Er is al een pittige e-mail onderweg, die leidt tot een pittig gesprek.
LikeLike
Gelukkig herken ik dit niet. Op dat iets te laat beginnen na. De stagiaires die ik heb meegemaakt waren (en zijn nog steeds) harde werkers.
LikeLike
Blij dat te horen, Marijn. Het gaat ons ook nog lukken om een goede stagiair te vinden, daar ben ik van overtuigd. Of in ieder geval hoopvol.
LikeLike
Niet te geloven, dit. 😦
LikeLike
Precies mijn gedachte toen ik de telefoon ophing, Truus!
LikeLike
Ongelooflijk toewijding! 🙂
LikeLike
We zijn ook allemaal zeer onder de indruk van die mate van toewijding, Col 😉
LikeLike
Grote grijns ;-).
LikeLike
Fijn dat je het leuk vond, Joke 🙂
LikeLike
Oh wat erg! Hoop dat jullie meer kwaliteit aanleveren bij de babasisscholen. Of zou het een wraakactie zijn?;-)
LikeLike
Haha, een wraakactie? Denk het niet 😛
En ik weet wel zeker dat wij meer kwaliteit aanleveren, maar jullie zijn dan ook HBO studenten hè 😉
LikeLike
Oh wat erg hè Marion? Ik begrijp er echt niks van, van zo’n laat maar waaien houding!!! Is het deze jonge schatjes in hun vroegste jeugd misschien wel allemaal komen aanwaaien…? Zijn ze té veel gepamperd? Mocht er toch weer gekozen worden voor een stagiaire dan hopelijk een STRENGE selectie, zoals bij een échte, gemotiveerde en enthousiaste collega!! 😉
LikeLike
Precies, zo iemand zoeken wij, Ilske! De CV van de tweede kandidate was veelbelovend, maar helaas hebben wij niet met haar kunnen spreken. Behalve die twee minuten dan.
LikeLike
Verhaal komt me wel een beetje bekend voor .
Wij zijn ook maar gestopt met stagiaires…. we hadden geen tijd meer over voor onze eigen werkzaamheden 😉
LikeLike
Wij gaan het denk ik nog één keer proberen. Ik weet zeker dat er een stagiaire rondloopt die prima in ons team zou passen, maar waar… 😉
LikeLike
Joehoe…. ik kan ook wel helpen hoor! 😀 Manmanman, wat een verhaal. Weet je dat ik me dit zo NIET kan voorstellen. Ik heb natuurlijk ook jaren stage gelopen (ook vroeger op school) en ik werkte altijd keihard, deed echt mijn best. Dat had dan inderdaad als resultaat ‘het waren twee fantastische dagen’…. Ongelooflijk dit! Ben benieuwd wat jullie doen……. Wel erg sneu voor de school die de stagiaires ‘levert’…. Ze moesten eens weten hoe graag mensen bij Avans willen werken! SUCCES!
X Esther
LikeLike
We gaan het maandag bespreken tijdens het werkoverleg, Esther. Ik ben zelf ook erg benieuwd naar de reactie van de stagebegeleider.
Oh meid, ik zou jou heel graag in ons team hebben, maar er is helaas geen baan.
Mar
x
LikeLike
Waar heb je nu meer werk aan? Het zelf doen of het laten doen? Ik hoop dat zijn begeleider van wanten weet.
LikeLike
Een goede stagiair(e) kan zeker werk uit handen nemen, Hans.
Blijkbaar was deze stageplek geen goede voor de knul.
LikeLike
Heb ik nog nooit meegemaakt, wel eens iemand die niet in het onderwijs paste of nog te jong was, te weinig body!
Bij ons zijn stagiaires gewoon collega’s en worden ook op die manier aangesproken en behandeld gelukkig!
LikeLike
Zo iemand zouden wij graag hier zien, Fenny. Misschien was hij te jong, of heeft hij de verkeerde richting gekozen. Het was namelijk wel een aardige knul!
LikeLike
Knap dat jij er de humor nog van inziet. De stoom zou uit mijn oren komen.
LikeLike
Geloof me, het was behoorlijk mistig hier, Marja.
LikeLike
Wat een motivatie, input en energie (vanuit de Pabo) voor 2 dagen en 2 minuten……
LikeLike
Hehehe, dat klopt. Het heeft meer energie gekost dan opgeleverd in ieder geval.
LikeLike
We gaan de goede kant op…………………….
grH
LikeLike
Ik hoop wel dat hij een betere kant op gaat, Henk, want dit was echt niets.
LikeLike