Geplaatst in Vakantie

Gammel

Zomervakantie 2022 voelt een beetje gammel. Of ben ik het die gammel is, en projecteer ik slechts mijn eigen gevoelens?

De eerste vakantieweek begint met werken (ja, ik spoor niet), gevolgd door migraine en… verder niks, dat vat het eigenlijk wel samen.

De week erna is gelukkig veel leuker en eindelijk voelt het als vakantie! De geweldige schrijfervaring met een schrijfmaatje; Indian Summer, die mij mee uit rijden neemt; een zonnige proefdag bij brouwerij Frontaal, waar ik een zalige stout proef met tonen van chocolade en koffie, plus nip aan een drankje dat – echt waar – ‘Marion’ heet en eigenlijk geen bier maar mede (honingdrank) is; op bezoek bij een tante, omringd door wespen en paarden; een inspirerende coachcall. En lezen, heerlijk lezen en uitrusten. Ik geniet en voel de spanning zakken.

Maar dan arriveert vakantieweek 3. Maandagavond overal spierpijn en doodmoe. Zo gek deed ik toch niet op het paard? Ik trek het niet meer en ga vroeg naar bed. In het holst van de nacht word ik overvallen door buikkrampen. Ze golven door mijn hele lijf en banen zich een weg naar buiten, maakt niet uit hoe. Maakt ook niet uit hoe lang. En zo breng ik de volgende vier dagen door, met als metgezel een fikse buikgriep. Verdere details mag je zelf invullen. Yoghurt en fruit houden me min of meer overeind, tenminste genoeg om me van bed naar bank en weer terug te brengen.
Het moge duidelijk zijn waar mijn gammelheid vandaan komt.

En dan is het zaterdag, de dag dat we worden verwacht in Andijk in Noord-Holland. Voor het eerst eet ik vast voedsel in de vorm van knäckebröd. ‘Denk je dat je reis aankunt?’ Als ik stoer knik, sleept Victor mijn met veel zweet en beven ingepakte koffer naar beneden en brengt hem naar de auto. Ik glijd naast hem en sluit mijn ogen. Vamos!

De zon schijnt, we zoeven over het asfalt en ik ontspan. Over maximaal twee uurtjes zijn we bij ons huisje. Life is good. Dan knipperende waarschuwingsborden, die ons manen de snelheid te matigen tot 70 en dan 50 km/u. Dat laatste getal is alleen om je te stangen. Gegarandeerd dat je nooit zo snel rijdt als 50 je monter aanmoedigt om gas te geven, omdat een blikkerende stroom van vehikels je de weg verspert. Het is file, en niet zomaar een file: een vol uur oponthoud voor de brug van Gorkum. En waar ik al die tijd bang voor ben, gebeurt natuurlijk: de buikkrampen komen terug.

Niks zeggen, niet aan denken. Tien minuten later parelen zweetdruppels op mijn voorhoofd. Mijn onrustig over mijn buik dwalende handen zeggen Victor genoeg. ‘Zoek het dichtstbijzijnde tankstation,’ raadt hij me aan, ‘dan gaan we daar naar toe.’ Jongens toch, weet je hoe ver een afslag is die 1.2 km verderop ligt, als je stilstaat? Geloof me: heel ver weg. Haast te ver weg. Intussen rijden auto’s ons rechts voorbij, over de vluchtstrook. Mijn partner werpt een blik op me en vraagt of wij… ‘Al is het een boete van honderden euro’s,’ vult hij aan. Ik schud mijn hoofd en concentreer me op het dichtknijpen van mijn ogen. De pijn is fel en knijpt met interne vingers in mijn ingewanden. Gewoon negeren dat kreng. Niks aan de hand, komt goed, keep breathing.

De minuten tikken voorbij en de afslag komt tergend langzaam in zicht. Als het nog ongeveer 50 meter is, sis ik ‘Gaan, nu!’ Dat kleine stukje zal iedereen ons vergeven, toch? Victor rijdt voorzichtig over de witte streep. Hij geeft gas en ik haal opgelucht adem. ‘Hmm, ik zie zwaailichten achter ons,’ merkt hij nuchter op.

Jezuschristusnogantoe! Verschrikt ga ik rechtop zitten en tuur in de spiegel. Hoe dan?! Het lijkt wel een film die vertraagd wordt afgespeeld. Dan draait een andere auto de vluchtstrook op en ontneemt ons het zicht op de dreigende lichten. ‘Gassen met dat ding.’ Ik wil geen obstructie zijn van een hulpdienst. Bovendien is de vakantie al duur genoeg zonder een bekeuring.

Stoplichten leiden ons naar links en in een normaal tempo rijden we over de provinciale weg, terwijl de tegenliggers zich aansluiten tot een slang, allemaal kien om de snelweg op te draaien. Met het raam wagenwijd open echo ik Google maps en geef Victor rij-aanwijzigingen. Het tankstation ligt aan een rotonde, die we driekwart nemen. De auto stopt: we hebben het gehaald!

‘Nou, ga dan?’ Mijn vriend kijkt me aan en geeft me een duwtje.
‘Ga jij maar eerst,’ zeg ik. Ik wijs naar binnen om te laten zien dat ik serieus ben.
Hoofdschuddend stapt hij uit en beent naar binnen. Vrouwen, geen peil op te trekken.
Nou, hij is niet de enige die verward is. Ik zit verbijsterd in de stoel. De buikkrampen zijn weg. What the hell? Dit meen je niet.
Als het mijn beurt is blijven de resultaten uit. Niks, nada, noppes. Ik geeft het op en tien minuten later loop ik terug naar de auto en laat me in de passagier stoel zakken. Kan ‘ie? ‘Ie kan, hoop ik.

Waren het de zwaailichten? De schrik? Het schuldgevoel voor het licht overtreden van de verkeersregels? Roept dat soort dingen niet juist het tegenovergestelde op? Wat er ook gebeurde, de rest van de reis verloopt voorspoedig, en tegen 16 uur draaien we de oprit van ons tijdelijke huisje op. Werkelijk alles is mooi en niets straalt ‘gammel’ uit. Het huisje is smaakvol ingericht, en de tuin is fantastisch. Hoewel de griep me nog niet heeft verlaten, voel ik me een stuk beter.

Gisteravond heb ik zelfs genoeg energie om een maaltijd te bereiden met de boodschappen die Victor is gaan halen (rijst, vis, groenten), en erna lopen we hand in hand langs het IJsselmeer. Wat heb ik mijn dagelijkse wandelingen gemist. Ik snuif diep de frisse lucht op. ‘Ik ruik de Zuiderzee,’ zeg ik. Ondanks dat Victor me verzekert dat dat onmogelijk is, ruik ik de zee. Of ruik ik het stralende begin van de twee laatste vakantieweken? Ik denk het laatste.

Geplaatst in Gezondheid, Poëzie

Levensbron

Tussen hoop en vrees
elke dag, ieder moment
een bitterzoete strijd
met moeheid en pijn
samen
en toch alleen

Je perst eruit wat erin zit
iedere druppel
smaakvol dorstlessend
gevuld met levenskracht
oneindig kostbaar
en liefdevol

Houd je vast, lief
dappere meid
we zijn bij je
van ver toch heel dichtbij
vlinderzacht gedacht
leven we met je mee

 

210131roodborstje

~ voor Mootje ~

Geplaatst in Zeswoordverhalen

Aardappelhonger

Mijn verhaal over AARDAPPELEN in zes woorden:


RAMMELENDE MAGEN. KINDERGEHUIL.

AARDAPPELBEDDEN LIGGEN BRAAK.

181206aardappel

Famine Memorial Dublin, foto internet

De Ierse hongersnood, an Gorta Mór, is de periode van voedselschaarste die Ierland tussen 1845 en 1850 trof. Voor hun voedselvoorziening waren de Ieren grotendeels afhankelijk van de aardappeloogst. Negentig procent daarvan was echter mislukt als gevolg van de aardappelziekte. Deze plaag werd veroorzaakt door de pseudo-schimmel Phytophthora infestans en bracht door de monocultuur een ware ravage teweeg.

Als gevolg van de voedselschaarste stierven meer dan een miljoen Ieren. Miljoenen anderen vluchtten al dan niet gedwongen naar Noord-Amerika, Australië, Nieuw-Zeeland en Groot-Brittannië.

Buiten Ierland kwamen in totaal naar schatting 100.000 mensen om door de crisis.


schrijfuitdaging

<< Wil je ook de andere zeswoordverhalen lezen en/of meedoen? Klik op de button hiernaast! En kijk hier voor het archief van de 6WMB schrijfuitdagingen. 😀

Geplaatst in Zeswoordverhalen

Uitzichtsloos

Mijn verhaal over UITZICHT in zes woorden:


UITSLAG.

ALLE HOOP VERDWEEN UIT ZICHT.

180207Uitzichtsloos

afbeelding: Pixabay


schrijfuitdaging

<<  Wil je ook de andere zeswoordverhalen lezen en/of meedoen? Klik op de button hiernaast! 😀

 

 

Geplaatst in Columns, Gezondheid, Onderwijs, Persoonlijk, Verdriet

Onuitwisbaar

Het klopt niet. Er klopt helemaal niks van. Geen bal, geen jota. Het einde van afgelopen schooljaar klopte niet, en het begin is onwerkelijk. Het kan niet waar zijn.

Lees verder “Onuitwisbaar”

Geplaatst in Zeswoordverhalen

Reisziekte

Mijn verhaal over REIZEN in zes woorden:


ZIEK VAN HEIMWEE NAAR ONBEKENDE EINDER

170419Reisziek


schrijfuitdaging

<<  Wil je ook de andere zeswoordverhalen lezen en/of meedoen? Klik op de button hiernaast! 😀

Geplaatst in Expressief, Gedicht, Poëzie

Ondersteboven

de wereld op zijn kop
of op zijn hoofd
verdoofd, verbijsterd
als in een droom
loop ik rond en zoek
naar mijn leven
mijn plannen
de stip aan de horizon
in ander perspectief
ik klamp me vast
aan het heden
en leef van dag tot dag
lief lijf
beklijf
normaal wil ik zijn
dag pijn
dag zorgen
tot morgen
vandaag ben ik
gewoon weer ik

Voor M.K.
veel sterkte en beterschap

~Marion

 

Geplaatst in Gezondheid, Persoonlijk

Aan een zijden draadje

Afgelopen juni kreeg mijn vader een pacemaker wegens een torenhoge bloeddruk en een zeer trage hartslag. Van enig herstel was echter geen sprake. Hij bleef duizelig, voelde zich akelig en kon geen mensen om zich heen verdragen. Herhaaldelijke bezoeken aan huisarts, ziekenhuis, meerdere malen een 24-uurs monitoring brachten geen uitkomst: de klachten bleven en van een verklaring of oplossing was geen sprake. Pap beet op zijn tanden en probeerde ermee om te gaan.

Na een wachttijd van vier weken mocht hij vorige week dan eindelijk op controle bij de cardioloog… waar hij acuut opgenomen werd met een hartslag van slechts 26 slagen per minuut – normaal gesproken moet dat 80 zijn. De ene specialist na de andere verscheen aan pap’s bed. ’s Avonds de mededeling dat de familie moest worden ingelicht; het ging helemaal de verkeerde kant op. “Geen sprake van,” zei mijn vader.

Later die avond ging ineens een lampje branden bij de heren doktoren en werd het euvel ontdekt: een van de draden die verbinding moest leggen tussen de pacemaker en het hart bleek te kort te zijn en verbrak het contact. Een spoedoperatie van twee uren volgde; een operatie met een positief resultaat: hij voelt zich eindelijk beter!

Ruim vier maanden heeft pap het volgehouden zonder werkende pacemaker. Wat een bikkel. Zijn leven hing letterlijk aan een (zijden) draadje. En nu kan ik het denkbeeld niet loslaten van een beschermengel die met een zijden draad verbonden is aan zijn hart, een beschermengel die de maat aangaf toen de techniek faalde. Dank je ❤

151102ZijdenDraadje

Geplaatst in Fotogedicht

Haiku Zaterdag

troebel kijk je op

– brein verward, gewrichten stijf –

door waas van liefde

150808

klik voor details



HAIKU ZATERDAG

Haiku is een vorm van Japanse dichtkunst, geschreven in drie regels, waarvan de eerste regel 5, de tweede regel 7 en de derde regel weer 5 lettergrepen telt.
De haiku drukt, in de klassieke vorm, een ogenblik-ervaring uit, soms gelinkt aan en geïnspireerd door zen. De haiku is een vingerhoed vol emotie, waarin weinig ruimte is voor ontledingen en benaderende omschrijvingen.

Schrijf een haiku op je blog/website over wat jou vandaag bezighoudt en geef het de titel Haiku zaterdag. Zet je bijdrage met een link naar je eigen post in een reactie hier op Doldriest. Je mag een foto of een tekening gebruiken, maar dat hoeft helemaal niet.

Grijp de badge en doe mee! 

HaikuZaterdagBadge