Op een druilerige herfstzaterdag fiets je door weer en wind naar je werk. Je gedachten zijn er niet helemaal bij, die liggen nog warm in je nest te soezen. En straks, binnen, is het nog kouder dan buiten. Goed voor de producten, maar niet goed voor je vingers en neus. Als je binnenstapt kom je net voldoende bij zinnen om je spullen veilig in je kluisje op te bergen. Tegen de tijd dat je echt aan de bak moet, lijken je gedachten alweer aardig gecentreerd in je bovenkamer, maar even later besef je dat je je sleutels op de kluisdeur in de garderobe hebt laten steken. Je loopt terug en… wordt begroet door een leeg sleutelgat. Weg zijn je sleutels.

Dit overkwam mijn oudste zoon vorig weekend. Met hulp van zijn baas heeft hij het kluisje opengebroken en zijn spullen veilig gesteld. Maar ook de fiets- en huissleutels waren verdwenen in de grijpgrage klauwen van een collega. Nu is het daar een komen en gaan van medewerkers en men kent elkaar niet echt, maar geen nood: maandag konden de beveiligingsbeelden bekeken worden en werd de dader in zijn kraag gegrepen!

Het is maandag, even na 9 uur, en onverwachts komt een verlossend whatsappje binnen: de sleutels zijn gevonden! Meer informatie was niet beschikbaar. Mijn zoon trekt zijn politie-aangifte in en we zijn weer opgelucht en hoopvol. Misschien heeft iemand de sleutels zaterdag gewoon onbeheerd zien hangen en ze veilig gesteld. Mijn zoon er om 17 uur naar toe. Wat hij in handen kreeg was echter een totaal onbekende sleutel. En ‘s avonds werd ons ook nog medegedeeld dat de beveiligingscamera nep was. Wegens privacyredenen mochten er geen opnames gemaakt worden. Terug bij af dus. Opnieuw aangifte gedaan en maar een slotenmaker gebeld: we voelden ons niet meer veilig in huis. Inmiddels zijn de sloten vervangen à € 350,- en staat de fiets bij de fietsenmaker te wachten op een gloednieuw slot. Kassa.

Tot overmaat van ramp begaf mijn wasmachine het ook nog – na 24 jaren trouwe Miele-dienst. De trommel denderde al drie jaren vrolijk door de machine en wandelde af en toe richting buren. Maar met een goede verdeling van het wasgoed was het best nog te doen. Toen ging de deur niet meer open, ook al was het programma afgelopen. Maar ook daar wist ik een oplossing voor: nog een kort programma draaien. Toen ook die truc niet meer werkte, vond ik online een gebruiksaanwijzing met daarin een verborgen hendel. Weer waren de Miele en ik goede vrienden. Tot afgelopen donderdag. De was was goed nat, maar het bolletje met wasmiddel stond nog netjes bovenop: water pompen deed hij wel, maar het oudje was te stram geworden om nog rondjes te draaien. Het was echt tijd voor een nieuwe.

Ik koos dit keer voor een Bosch, mét een disco display, mét een verlichte trommel en allerlei eco-standen. Ik kan niet meer ophouden met wassen en zit regelmatig bovenaan de zoldertrap vergenoegd naar dat mooie nieuwe waswonder te kijken. Mijn kerstgratificatie is nog niet eens binnen en hij is al op. En het vertrouwen van mijn zoon is weg op zijn werk. Er loopt iemand rond die het voorzien heeft op andersmans spullen. Maar we zijn weer veilig en hebben schone kleren – en dat is tenslotte echt belangrijk.