en plaats het -al dan niet met afbeelding- op je blog, website of Facebook. Geef het de titel Japans Gedicht (of een andere titel) en link terug naar deze uitdaging. Plaats vervolgens de url naar je eigen post in een reactie hier op Doldriest.

Fijne zaterdag!

Liefs,
Marion

Melody Music: Japans op Zaterdag ~ Accepteren

Wie volgt?

Zeswoordverhalen

Kinderlijk vertrouwen

Gepost op 11 augustus 201510 februari 2016 door Marion Driessen

Mijn verhaal over vertrouwen in zes woorden:

Leid je mij uit het donker?

klik voor details

<< Wil je ook de andere zes-woorden verhalen lezen en/of meedoen? Klik op de button hiernaast.

Columns, Korte verhalen

Hier wordt niet gefraudeerd!

Gepost op 30 januari 201430 januari 2014 door Marion Driessen

Tot diep in de nacht heb je zitten blokken. Je loopt over van parate kennis en hebt nachtmerries over black-outs. Roodomrande kleine ogen zijn het doorgeefluik van je overvolle brein. Je bent er klaar voor, het is nu of nooit!

Een kwartier voor het tentamen ben je bij het lokaal. Samen met je klasgenoten drom je naar binnen. Het ruikt er bedompt, de zuurstof opgebruikt door voorgangers. Gauw blader je nog door je aantekeningen, terwijl de zenuwen toeslaan. Het geroezemoes wordt gelukkig snel de kop ingedrukt door de surveillant.

Jassen en tassen voor in het lokaal, mensen, ID’s op tafel.

Wel of geen open boek tentamen, kladpapier toegestaan of niet, het staat allemaal in de aanwijzingen. En die worden nauwgezet opgevolgd.

Wat? Heb je geen geldig ID bij je? Niets met een pasfoto erop? Dan mag je helaas niet meedoen.

De ID-loze vertrekt, terneergeslagen. Dan moet je buurman zijn mouwen opstropen.

Wat moet dat voorstellen?
Dat is een tatoeage.
Niks tatoeage, aantekeningen zijn niet toegestaan. Jij kunt ook gaan. Zijn er nog meer mensen met tattoos? Volgt u hem maar.

Drie kandidaten verlaten het lokaal. Op de gang wordt het voorval vol ongeloof besproken.

Ik hoor een gsm. Van wie is die?
Eh, van mij geloof ik.
Mobiele telefoons moeten uit voordat het tentamen begint, pak je spullen maar.

De surveillant loopt tussen de rijen door. Dan stopt hij vlak achter je.

Waarom heb jij zo’n lange pony? Die heb je zeker laten groeien zodat je vanachter dat flexibele scherm ongestoord naar rechts of links kunt kijken, hè? Daar is de deur.

Het wordt druk op de gang.

Wil jij ook even je mouw omhoog doen? Wat is dat voor een vreemd ding, is dat zo’n smartwatch?
Eh nee, het is gewoon een digitaal horloge.
Hmmm, ik weet het niet. Voor de zekerheid verwijder ik je van het tentamen. Trouwens, iedereen met een horloge kan gaan.

De felbegeerde toets komt dichterbij. Je bent inmiddels totaal van de kook door de strenge anti-fraude aanpak.

Die bril ziet er wel erg futuristisch uit. Zeker een Google bril hè? Eruit!

De surveillant kijkt zwijgend naar de andere brildragers. Ze pakken hun boeltje en sloffen naar buiten. Het wordt een waar opstootje.

Heb jij contactlenzen? Volgens mij was daar ook iets mee, iets met beeldschermen… Contactlenzendragers, verlaat het lokaal.

Daar zit je dan, als enige met ID en korte haren, zonder tatoeage, zonder bril, horloge of lenzen. Je start de secure browser, die moet voorkomen dat je illegale digitale informatiewegen bewandelt. Klikken op CITO. Je bent er bijna, als…

POEF.

Het programma slaat vast. Hulptroepen worden ingeschakeld en dan blijkt dat het netwerk plat ligt.

Sabotage. Eruit! Hier wordt niet gefraudeerd!

Columns, Korte verhalen

Wat een gezeur!

Gepost op 16 januari 201417 januari 2014 door Marion Driessen

Wat denk je? Zit je net lekker te gamen, helemaal verdiept in je spel, klinkt er weer een stem van beneden. Eten! Geërgerd kijk je even op, om vervolgens de hoek om te sluipen. Je hebt het spel bijna uitgespeeld en hoeft alleen nog de eindbaas te verslaan. Voorzichtig nader je het beest, voetje voor voetje. Je grijpt de muis nog wat steviger vast en… de deur vliegt open, je moeder schuimbekkend op de drempel. Van schrik klik je net iets te laat en daar gaat je gevecht. Je zorgvuldig uitgekiende strategische aanval. Nou bedankt hoor, mompel je, heel mijn spel naar de knoppen. Chagrijnig en met trage tred volg je je ma naar beneden. Ja, ik weet dat de vaatwasser nog niet leeg is gehaald. En gestofzuigd heb ik ook nog niet. Chill, maak je niet zo druk, ik mag toch zeker zelf weten wanneer ik die stomme klusjes doe? Zeur niet zo! En ja, vanavond ga ik stappen, van mijn eigen geld. Zucht, dat tentamen stelt niets voor, dat haal ik met mijn ogen dicht.

Herkenbaar? Aan alle kanten hoor ik dezelfde verhalen, die de overtuiging dat ik als opvoeder gefaald heb, wat temperen. Het lijkt wel of alles teveel is voor een groot deel van de jongere generatie. Snel, flitsend, vrij moet het zijn. Tegenwoordig is opvoeden alleen maar gezeur, tenminste, als we onze kroost moeten geloven. Ze stappen met bewonderenswaardig gemak over problemen heen. Stappen ook vaker over studies heen: drie opleidingen beginnen en geen enkele afmaken. De studieschuld loopt in de vele duizenden euro’s. Doe niet zo moeilijk, later verdien ik zoveel geld dat ik dat makkelijk kan afbetalen. Ik weet zelf wel wat ik doe, je zeurt alweer.

Op die leeftijd is de opvoedingsfase voorbij en moet de zelfstandigheid – met wisselend succes – beleefd en ontwikkeld worden. En dat kost tijd. Dat kost energie, niet alleen van het jongmens, maar ook van de thuisbasis. Ik ben vóór een jaar keihard werken voordat een studie wordt begonnen. Aan den lijve ondervinden hoe het is om je eigen geld te verdienen, voor jezelf te zorgen. Nadenken over wat je met je leven wilt, welke kant je op wilt. En niet lopen zwabberen van het een naar het ander. Ja, letterlijk wel natuurlijk, met flink veel sop.

Kan ik het opvoeden nog een keer overdoen? Maar nee, loslaten! Ze moeten hun eigen leven leiden. Maar dat is best moeilijk: als je die lange manen eenmaal klemvast heb, is loslaten haast onmogelijk. Waarom zien ze nou toch geen rede, het lijkt zo duidelijk. Je zou uit pure onmacht haast een borrel nemen. Gelukkig ben ik ouder dan 18 jaar, dus dat mag. Cheers.

Doldriest briest, Natuur

Al het goede komt van boven?

Gepost op 6 maart 20136 maart 2019 door Marion Driessen

Je zou haast vergeten dat het universum groter is dan de aarde. Er is ook zoveel te beleven. De paus die vrijwillig aftreedt zonder eerst dood te gaan – zeshonderd jaar geleden voor het laatst gebeurd. Boeddhabeelden die worden verwijderd uit de winkels in Teheran om zo de verspreiding van het Boeddhisme tegen te gaan. De Amerikaanse wapenwetgeving waar aan getornd wordt. Het nieuws dat er veel meer Nazi getto’s en kampen in Europa waren dan ooit aangenomen. Een Amerikaan die zomaar met bed en al door een sinkhole wordt verzwolgen. Caïro dat onder aanval ligt van dertig miljoen sprinkhanen. Genoeg ophef op onze aardkloot, wereldnieuws!

Maar dan worden we plotseling wakker geschud door het heelal, dat twee stenen op ons af stuurt. Attentie, mensheid, even los komen van jullie dagelijkse beslommeringen. Alle ogen zijn naar boven gericht als asteroïde 2012 DA14 op veilige afstand van 28.000 km passeert – het gevaarte is vijftig meter in omtrek. Maar een andere meteoriet – nog niet half zo groot als DA14 – valt ons in de rug aan en ontploft op ‘slechts’ twintig kilometer hoogte boven Rusland. De schokgolf van de ontploffende ruimtesteen vaagt alle ruiten in de omtrek weg en 1200 mensen raken gewond. Films als Deep Impact en Armageddon lijken ineens geen fictie meer.

In de loop der tijd zijn er vaker inslagen geweest. Ik noem er een paar:

Vredefort Krater, 2 miljard jaar geleden ontstaan in Free State, Zuid-Afrika, met een radius van 300 km. Dit is de grootste bekende inslagkrater ter wereld, door UNESCO tot werelderfgoed verklaard in 2005.
Sudbury Basin, met een diameter van 130 km, 1.8 miljard jaar geleden in Ontario, Canada ontstaan.
Morokweng Crater, 145 miljoen jaar geleden, in het noordwesten van Zuid-Afrika bij de Kalahari woestijn; deze krater bevat fossielen van meteorietresten.
Chicxulub Crater, 65 miljoen jaar oud, gelegen in Yucatán, Mexico. Wetenschappers vermoeden dat deze meteoriet het einde van de dinosauriërs veroorzaakt heeft, of in ieder geval eraan heeft bijgedragen. De geschatte diameter is 180 km.
Popigai Crater, 36 miljoen jaar geleden ontstaan in Siberië, Rusland. Russische wetenschappers beweren dat deze krater vele triljoenen karaat inslag-diamanten bevat: een van de grootste depots van de wereld.

Ook in Nederland zijn vier gevallen bekend van meteorietinslagen, met als zwaarste die in 1843 bij Utrecht: bijna tien kilo. Ter vergelijking: de meteoriet die vrijdagochtend boven het Oeralgebied tot ontploffing kwam, had een doorsnee van zeventien meter en woog tien ton! Deze meteoriet zorgde voor de grootste explosie sinds de Tunguska-meteoriet in 1908, toen een komeet neerkwam in Siberië en meer dan tachtig miljoen bomen omver blies in een afgelegen gebied zo groot als Limburg. Je moet er toch niet aan denken dat zoiets inslaat in een dichtbevolkt gebied.

Maar ja, we zeilen nu eenmaal met zijn allen op een bol door de ruimte to boldly go where no man has gone before, omringd door sterren en planeten, melkweg- en zonnestelsels. Met af en toe een explosie die brokken de ruimte in slingert. Iets om over na te denken op een mooie lentenacht met knipogende lichten aan het firmament?

Wellicht is het wijzer om onze aandacht voorlopig toch maar weer te richten op aardse zaken. Zaken waar we invloed op kunnen uitoefenen. Want naast Boeddha-beelden rukken ook Simpsons poppetjes en barbies op naar Iran. Symbolen van een culturele invasie uit het Westen. In de ban ermee! Nu kan ik me dat persoonlijk wel voorstellen: verspreiding van de barbie-cult is ook doodeng. Van mij mogen ze Barbie in Nederland ook verbieden. Inclusief Haagse bar. Maar laten we Boeddha in ere houden.

Zeswoordverhalen

Onderwijs

Gepost op 28 februari 201310 februari 2016 door Marion Driessen

Verhaal in zes woorden met beeld:

~ Gehaald! Het begin van een zoektocht. ~

De komende twee weken is het thema Onderwijs in de Zes woorden met beeld-uitdaging. Doe je ook mee? Kijk hier voor de spelregels.

Avans, Columns, Humor

De Stagiair

Gepost op 20 februari 20139 februari 2019 door Marion Driessen

Het is vreselijk druk. Stapels te archiveren stukken liggen in de weg, cijfers moeten worden ingevoerd. Open dagen, ouderavonden, toetsen, intakes. De druk neemt nog verder toe en we zitten met de handen in het haar. Dan ineens de oplossing: een stagiair! Die kan vast dingen van ons leren en ervaring opdoen, en op zijn/haar beurt ons ook helpen. Een win-win situatie! Afgezien van de inwerk- en begeleidingsuren natuurlijk, maar dat kost alleen in het begin wat tijd, daarna wel mooi maandenlang plezier van elkaar.

We nemen contact op met een school die stageplekken op administratief gebied zoekt en al snel komt iemand solliciteren. De stagiair is een jonge vent, vriendelijk, beleefd en erg bedeesd. Maar dat bedeesde schudden we wel los. Alle partijen gaan akkoord met de stage op woensdag, donderdag en vrijdag.

Week 1

Daar is hij dan, onze redder in nood. Hij komt een beetje te laat, maar dat is nog onwennigheid. Eerst maar een kop koffie, een rondleiding door het gebouw en een voorstelronde langs de docenten. Rustig aan beginnen. Het inwerken gaat voorspoedig. Hij luistert vol aandacht, knikt en kijkt begrijpend. Maar maakt geen aantekeningen. De eerste dag vliegt voorbij.

De volgende dag komt hij weer te laat. We knijpen een oogje dicht, hij moet ook van ver komen. De stagiair start met zijn eerste klusje: papieren op alfabet leggen, een sorteermap als gereedschap. Iets dat binnen een half uur klaar kan zijn, duurt echter uren en de stapel slinkt maar langzaam. Herhaaldelijk checken we of hij begrijpt wat hij moet doen en kijken mee, maar het tempo blijft laag.

Op vrijdag blijft zijn plek akelig leeg. We horen via onze adjunct dat de stagiair naar het ziekenhuis is.

Week 2

Geen inwerken nodig: onze stagiair blijft thuis met een verkoudheid.

Week 3

Het is woensdag en het werk van de stagiair bestaat dit keer uit het archiveren van werkstukken. En om er zeker van te zijn dat hij het goed doet, leest hij ieder werkstuk aandachtig door. Een leergierige jongen blijkbaar, maar niet vooruit te branden. Hij hoest en snuit zijn neus. ‘s Middags werkt hij zijn eigen schooladministratie bij en speelt wat met zijn mobiele telefoon. We informeren of hij het wel leuk vindt en of hij de werkzaamheden begrijpt. Ja hoor, gaat prima.

Donderdag krijg ik een sms dat hij weer naar de dokter gaat en dat hij er om kwart voor tien zal zijn. Twee uren later zal hij bedoelen, want het loopt al tegen twaalven als hij eindelijk binnenkomt. En die vrijdag is het elf uur als hij bedaard achter het bureau plaatsneemt. Verontwaardigd vertel ik hem dat ik hem om half negen verwacht en niet om elf uur. Met een vage handbeweging wijst hij naar buiten en mompelt iets over bussen, gladheid en sneeuw. De wegen zijn brandschoon.

Onzin, er ligt geen sneeuw meer op de wegen. En waarom reageerde je niet op mijn sms?

Ik zet mijn mobiel altijd uit in de bus.

Mijn neus, dat ding zit vastgeplakt aan zijn hand! Ik zeg hem dat het zo niet langer gaat en dat we hem voortaan stipt op tijd verwachten.

Week 4

Dit keer belt zijn broer op om te vertellen dat onze stagiair ziek is; het geplande evaluatiegesprek met de stagebegeleider kan niet doorgaan. Hij heeft deze week één dag ‘gewerkt’. Eigen initiatief is er niet bij, alles moet letterlijk voorgekauwd worden – en dan ook nog meerdere malen. Mijn collega pakt hem ook nog eens aan.

Week 5

Wederom geen stagiair op woensdag. Maar wie verschijnt er donderdag, de dag van het evaluatiegesprek? En maar een kwartier te laat? Juist ja, je raadt het al. Toch nemen we afscheid: hij hoeft niet meer terug te komen.

Maar het waren twee fantastische dagen!

De stagebegeleider vindt het vreselijk dat de eerste kandidaat het zo heeft laten afweten en vraagt om een herkansing. Zij kunnen wel degelijk prima stagiaires leveren! Kandidaat nummer twee zal veel beter zijn, vlot en betrouwbaar. We zijn benieuwd.

Om 12 uur wordt de nieuwe kandidaat verwacht. Het is een vrouw dit keer. De receptie zit klaar om haar op te vangen en een collega neemt voor mij waar zodat ik bij het sollicitatiegesprek aanwezig kan zijn. Mijn vragen zijn gericht op assertiviteit, stiptheid en pro-activiteit. De klok tikt.

Het is 12.00 uur…
Het is 12.05 uur…
Het is 12.10 uur…

Ik bel de receptie even om te vragen of ik misschien hun telefoontje heb gemist, maar nee.

Het is 12.15 uur…

en ik houd het niet meer uit. Ik ga bellen! Rechtstreeks naar de potentiële stagiaire. Een slaperige stem geeft antwoord als ik zeg:

Dag, je spreekt met Marion Driessen van Avans Hogeschool. We wachten al een kwartier op jou voor je sollicitatiegesprek. Mag ik vragen waar je blijft?

De andere kant reageert verbaasd en schor met:

Oh, heb ik dat dan niet doorgegeven?

Wat heb je doorgegeven?

De week voor de carnaval? Ik heb mijn e-mail niet meer bekeken.

Waar heb je het over?

Eh, ik ben ziek. O ja, ik heb trouwens al een andere stageplek gevonden.

…
…
…

Ik vind mijn stem weer terug en hang op. Met stomheid geslagen staar ik naar de hoorn. Beter, vlotter en betrouwbaarder?

Of er ooit nog een stagiaire komt, is op dit moment niet bekend.

Maar het waren twee fantastische minuten!