Verhaal in zes woorden met beeld: schrijf een compleet verhaal in precies zes woorden en voeg daar een afbeelding bij die past bij het verhaal. Dit keer als thema ‘Winterverhaal’.
Het is 18 januari 1963. Reinier Paping wint de twaalfde Elfstedentocht. Slechts 1% van de deelnemers finishte in deze Hel van ’63.
Meer verhalen over dit thema vind je bij Jokezelf.
Slecht, SLECHT idee om vloeibare bodylotion op zijn kop te schudden en dan te openen…
Slecht, SLECHT idee om het Senseo apparaat aan te zetten met de klep nog open…
Maar een goed, GOED idee om jullie allemaal een TE GEK CARNAVAL te wensen! 😀
PS voor mij is het inderdaad TE gek, ik doe niet mee!
Iedereen heeft het altijd over december als feestmaand. November kan er echter ook wat van! Zo is in die maand de officiële opening van het Limburgse carnavalsseizoen.
Nietsvermoedend ga je die dag boodschappen doen en wordt bij de markt geconfronteerd met exotisch verklede jongelui die over de straat hossen en zwalken. Je bent dan niet het slachtoffer van Dr. Who met zijn tijdmachine, het is gewoon de elfde van de elfde!
Elf, het getal van de gekken. Logisch dat het vastelaoves seizoen dan begint op de elfde van de elfde zou je denken. Maar nee, gekken hebben blijkbaar niets met carnaval te maken 😉 Sinds de Middeleeuwen werd niet alleen voor Pasen, maar uit armoede ook voor Kerst gevast, en wel vanaf 12 november: het vlees werd vanaf die datum bewaard voor het Kerstfeest. Op de 11e, Sint Maarten, werden nog snel alle niet-houdbare producten feestelijk verorberd. Eind december vlees van half november eten… never nooit niet, ik word op slag weer vegetariër!
In België wordt op 11 november het einde van de Eerste Wereldoorlog, de Wapenstilstandsdag gevierd, in Polen en Angola de Onafhankelijkheidsdag, in Groot-Brittannië Remembrance Day en tot slot in de U.S.A. Veterans Day. Ook zijn er op die dag veel Europese vorsten geboren. Hoe mikken ze het zo uit? Elf, het getal van de gekken…
Mijn Amerikaanse vrienden worden in november met een ander virus besmet: het Thanksgiving virus. En van mij mag dit zich over de hele wereld verspreiden. Iedere vierde donderdag wordt Thanksgiving gevierd. In Canada gebeurt dit iets eerder, namelijk op de tweede maandag van oktober omdat daar eerder geoogst wordt.
Thanksgiving is een feest van familie, van samen lachen, samen eten. Een dag om dank te zeggen aan de natuur en aan God voor de oogst, voor al het goede. En geloof het of niet, deze traditie vond haar oorsprong in een feest dat door de Europese Pilgrim Fathers in Plymouth werd gevierd. Overleef je de lange barre tocht over de oceaan, werk je je uit de naad om een nederzetting te stichten, mislukt de oogst! Gelukkig kon met hulp van de Mohawk Native Americans in combinatie met een Indian Summer alsnog geoogst worden. Thanksgiving was geboren.
Het is dan ook erg wrang dat deze donderdag voor de Native Americans inmiddels een nationale rouwdag is! Zij beschouwen Thanksgiving als het begin van het tragisch proces waardoor zij hun land kwijtraakten aan de immigranten en hun aantal snel slonk. De Wampanoags en andere stammen komen nog steeds op Thanksgiving bijeen in Plymouth voor de herdenking van deze rouwdag.
Veel koken en dan veel eten. Op een traditionele Thanksgiving tafel vind je turkey (kalkoen) met stuffing, mashed potatoes (aardappelpuree), sweet potatoes, green beans (sperzieboontjes), cranberries en pie (pecan of pompoen) als dessert. Familieleden komen van heinde en verre en nemen allerlei lekkers mee. Als tegenhanger van al dit eten, kijkt men voor de maaltijd naar American Football, maar of die activiteit veel invloed heeft op de calorieën waag ik te betwijfelen.
De dag na Thanksgiving wordt Black Friday genoemd, maar dan in de goede zin des woords. Aangezien de meeste Amerikanen vrij zijn, gaan ze op deze dag hun Kerst inkopen doen. En hierdoor komen de winkeliers voor het eerst van het jaar uit het rood. Black Friday. In Frankrijk hebben we Zwarte zaterdag, maar dat heeft meer met 900 km. files te maken dan met blije winkeliers.
Thanksgiving. Wat een geweldige traditie! Ook wij hier in Europa zouden vaker stil moeten staan bij al de positieve dingen van het leven. Wat is er mooier dan met je gezin, familie en goede vrienden te genieten van wat je hebt en een keer niet te piekeren over wat je niet hebt. Pak dat moment en reik niet naar het onbereikbare. Er is al zoveel om samen dankbaar voor te zijn. En als dit ook nog gevierd kan worden met heerlijk eten en een lekkere wijn, then I’m in!
I give thanks to all our blessings today…
‘Hoi mam.’
‘Hey vent, wat leuk dat je belt! Hoe gaat het?’
‘Nou, op dit moment niet zo goed. Ben je alleen?’
‘Nee, hoezo?’
‘Oh, wil je dan even ergens naar toe gaan waar je kunt krijsen? Want ik weet zeker dat je dat gaat doen!’
Mijn bloeddruk schiet bij voorbaat al omhoog, voorbij de aanvaardbare grens. Wat is er aan de hand daar?! Ik beloof plechtig dat ik niet zal gaan gillen.
‘Moet je horen. Ik ben maar 80 minuten online geweest, en nou belt Vodafone ineens op dat mijn nummer geblokkeerd is en…’
Niet krijsen NIET krijsen! Het lijkt wel een mantra. Mijn sprakeloze stilte stimuleert mijn oudste zoon om verder te gaan met zijn verhaal.
‘… en ik ben echt iedere dag maar heel even gaan YouTuben, en nou zeiden ze – ze bellen nota bene gewoon op terwijl ik naar een voorstelling zit te kijken in het Loro Parque! – dat ik € 500 moet terugbetalen en dat ik eerst moet dokken voordat ze mijn nummer weer vrijgeven. Vind je dat nou niet belachelijk mam?’
Goh ja, volstrekt belachelijk zeg. Het is toch zeker volkomen normaal dat je op je gsm muziekfilmpjes gaat zitten kijken als je met je broer en vader op vakantie in Tenerife bent – zo’n tropisch paradijs met zon, zee, strand, meiden, bars, ergens naast het Afrikaanse continent. IS DAAR NOU ECHT NIETS ANDERS TE DOEN?!
‘Dit méén je toch zeker niet hè?’ Mijn stem stijgt met enige decibellen.
Het is ook allemaal zo makkelijk en misschien ook wel misleidend: je kunt gewoon je mail checken op je iPhone, Blackberry, Nokia – noem ze maar op – en van het een komt al snel het ander. De kosten tikken flink door bij filmpjes en websites. Al is niets misleidend aan het bericht dat je krijgt als je de grens over gaat. Er staat duidelijk in wat hoeveel kost. Maar wie leest dat nou.
Dan als klap op de vuurpijl:
‘Kun je dat bedrag misschien even overmaken vanaf de spaarrekening die je voor mij hebt?’
Tja, en dan zakt mijn import Brabantse broek af en vallen zelfs mijn Limburgse schoenen uit. Ik leg hem de schoonheid van een weekendbaantje uit. Het wonderbaarlijke principe van billen en blaren.
Hulpeloos naar mijn partner gebarend beëindig ik het gesprek, om vervolgens als een haas mijn gsm weer te grijpen. Ik stuur mijn jongste een SMS met de vraag of hij misschien ook nog online heeft gezeten? Even later het antwoord: “Eén minuutje of zo.” Zit er toch nog enige intelligentie in mijn gezinnetje!
Ik stel voor om alle pubers een prepaid John’s Phone Grass te geven. John’s Grass is een telefoon waarmee je kunt bellen. Geen SMS, games of gadgets. Geen apps, maar gewoon bellen. Met een ingebouwd papieren adresboekje en een batterij die wel 3 weken mee gaat. Prachtig toch?
Het is een donkere gure herfstavond. Buiten geselt de regen alles op zijn pad met koude striemende stralen. Ik heb het de hele dag al koud. Het maakt niet uit hoe hoog ik de verwarming zet, ik blijf rillen en huiveren.
Ineens klikt er iets in mijn hersenen:
>>> ik ga in bad!
Een heerlijk warm geurend relaxed bad. Ontspannen, gedragen door een vloeibare omhelzing – iedereen wordt altijd lyrisch als ze het over hun badtijd hebben – nou, Drieske gaat het ook eens uitproberen. Neuriënd begeef ik me naar boven.
De stop erin, warmwaterkraan vol open. Na twee minuten hannesen heb ik eindelijk de juiste stand te pakken: niet te koud maar ook niet gloeiend heet. Met zorg kies ik badolie uit. Ik wil namelijk niet dat ik straks als een allergische aardbei zonder kroontje herrijs. Ik weet zelfs uit een kast een paar sfeerlichten op te duikelen! YES dit gaat helemaal goed komen. Lucifers? Even naar beneden, waar ik meteen mijn boek pak. Lezen in bad schijnt namelijk ook bijzonder leuk te zijn. Nu nog muziek!
De zwoele stem van Sade weerklinkt uit mijn slaapkamer en sluipt op fluwelen voeten naar de badkamer. De kaarsen verspreiden een warme gloed. Hitte straalt vanuit de verwarming en weerkaatst tegen de muren. Alles is klaar voor optimaal badgenot.
Vol verwachting stap ik in bad… en trek als een haas mijn voet weer terug. Djeeeezes, wat is dat heet zeg! Ben toch geen aardappel! Een fikse straal koud water brengt de oplossing. Wederom raakt mijn grote teen het oppervlak, aarzelt even maar zet dan dapper door. Ook mijn tweede voet volgt en met een zucht van verlichting laat ik me helemaal zakken. Ik lig in bad.
Eerst maar even wat wennen, ogen dicht en wegdromen bij het geklater van het water. Soezerig open ik een oog en zie tot mijn verschrikking dat het water bijna de bovenkant van het bad heeft bereikt. Niet te abrupt bewegen nu, anders ontstaat er een spontane golfbeweging richting badkamervloer. Met mijn voet manoeuvreer ik behendig de kraan dicht. Nu ga ik genieten.
Hmmm die muziek klinkt wel hard nu. Sade zingt lustig door over een Smooth Operator. Niks smooth, irritant hard! Ik hijs me uit het warme water en loop druppend naar de slaapkamer. Is It A Crime, yes meid, hush, straks staan de buren aan de deur! De volumeknop werkt goed mee. Ik lig weer in bad.
Van slapen komt nu niets meer, dus ik pak mijn boek. Getsie natte handen, even wachten maar. Bij de tweede poging worden de pagina’s alleen nog maar een beetje klam, kan best. Ik steun met beide armen nonchalant op de randen van het bad en hef het boek voor mijn ogen. Lekker lezen. Het sfeerlicht achter mij flakkert van enthousiasme mee. Een rood glazen sfeerlicht. Nou sfeer heeft het wel, maar ik zie geen steek, laat staan letters. Zuchtend verhef ik mij een tweede keer, stap over de rand en vis naar het snoertje van de lamp. Op de vloer verschijnen her en der al plasjes. Maar goed, ik lig in bad.
Pfff wat een hitte, ik lig gewoon te zweten in het water, al klinkt dat tegenstrijdig. Stop eruit, laagje warm water aan de onderkant laten weglopen, laagje koud water aan de bovenkant erbij. Juist ja, nu is het precies goed. Lezen in zo’n glad bad is toch niet alles. Boek dicht, mijn ogen dicht en genieten maar weer. Hoe lang lig ik al te weken? Tien minuten hooguit en ik verveel me kapot. Ik speel wat met het water, spetter als een klein kind en maak mini golven die nét niet over de rand gaan. Maar ik lig nog steeds in bad!
Voetstappen op de trap…
‘Mam, wat doe jij nou?!’
Haastig sluit ik mijn ogen weer en zeg niks: ik geniet! Dit houd ik hooguit een minuut vol, dan kijk ik op en zie mijn jongste zoon tegen de muur leunen.
‘Jij ligt nooit in bad mam, is er iets?’
‘Nee, ik lig gewoon in bad Sean.’
‘Waarom?’
‘Láát me nou!’
Wederom een stilte, dan een luide gil:
‘Nick, kom eens kijken, mam ligt in bad!’
Nieuwe voetstappen dalen de zoldertrap af en een iets diepere stem weerklinkt:
‘Huh, waarom lig jij in bad met kaarsen aan?’
‘Gossamme, GA WEG!’
Beide zonen lopen lachend weg, ‘grappige’ opmerkingen makend.
Is dit nou die geweldige badervaring waar iedereen het over heeft? Zalig urenlang dobberen? Rechtop zittend laat ik alle gedachten aan een bad varen en ruk de stop eruit. Ik speel nog wat met de draaikolk die grappige slurpende geluiden maakt, maar zet dan mijn geliefde vertrouwde RainShower aan en ga er met dichte ogen onder staan.
Weer hoor ik iemand roepen maar door het geruststellende geruis van de douche versta ik er toch lekker geen woord van. Geen bad maar een douche, da’s pas lekker!
Een paar weken geleden schreef ik op vrijdagavond over Top Gear, terwijl het live op TV te zien was. Nu hetzelfde recept, maar dan met Wegmisbruikers. Het programma fungeert echter meer als achtergrond-opwarmer voor Top Gear dan het kijkgenot geeft, omdat de humor helaas ver te zoeken is. Het roept bij mij vooral reacties op zoals ‘Innemen dat rijbewijs, maar dan gewoon niet meer teruggeven. Opnieuw een rijexamen afleggen is een betere straf!’. Ongelofelijk hoe jonge knullen die nét geslaagd zijn, met 160 scheuren over een weg waar je maximaal 80 km mag rijden.
Vanmorgen had de surveillance auto van Wegmisbruikers gerust achter mij mogen rijden om in actie te komen. Ik zou luid applaudisseren, ware het niet dat ik mijn handen veel te hard nodig had aan het stuur. Even voor acht uur rijd ik de snelweg op richting Breda, het stormt, regent, slecht zicht. Veilig bereik ik de middelste baan om een traag voortkruipende vrachtwagen in te halen. In mijn ooghoeken zie ik een of andere GEK in een grote zwarte dure auto aankomen die mij inhaalt om vervolgens met een haarbreedte afstand voor mijn neus naar rechts te komen, voor de vrachtauto te duiken en nog net het einde van de uitvoegstrook richting Etten-Leur mee te pakken.
Waar is dat goed voor? Vindt die vent het leuk om mij een hartverzakking en klamme handen te bezorgen? Klopt zijn hart sneller als hij ‘on the edge leeft’? Beseft hij überhaupt wel wat voor uitwerking zijn rijgedrag op andere weggebruikers heeft?
Er rijden tegenwoordig zoveel grote auto’s rond, niet meer normaal. En ja, ik besef heus wel dat auto’s nogal snel ‘groot’ lijken in vergelijking met mijn Kaatje :P. SUV’s, stationcars, Jeeps, Hummers, spacewagons, van alle kanten komen die monsters op je af vliegen en vullen dreigend je binnenspiegel. Voor bestuurders die off the road rijden, een groot gezin hebben en/of spullen moeten vervoeren, zijn deze auto’s natuurlijk ideaal. Maar zijn ze in alle gevallen echt nodig? Vaak hangt er nog de slang van de benzinepomp aan met een vage draaikolk in de diepte.
Niet zo groot maar wel dubbel zo irritant zijn Golfjes! VW Golf, goed voor een eerste plek in de bumperkleefkampioenschappen. Een dikke pluim voor agressief rijmanschap. Negen van de tien Golf-bestuurders strijken mij tegen de haren in – en ik ben nogal gesteld op mijn sprietjes. Mannen en meiden in VW Golfjes, zullen we voortaan het gas inwisselen tegen afstand? Zeg 10 km snelheid inleveren en je krijgt van mij gratis 10 meter tussenruimte erbij? Dat zou ik echt bijzonder op prijs stellen, en met mij misschien nog de helft van de Nederlandse bevolking.
En dan hebben we ook nog de kleine vaalrode autootjes! Geen idee hoe het komt, misschien trekt Kaatje ze aan, maar mijn blikveld wordt vaak beheerst door kleine rode autootjes. Ze springen als duveltjes-uit-een-doosje tevoorschijn bij een stoplicht, op een kruispunt, op dorpsstraten en doorgaande wegen en versperren een vlotte doorgang. Een prachtige 80 km weg, de zon schijnt, uitstekend zicht… en dan sukkelt er vanuit een zijstraat zo’n rood geval recht voor je wielen, zich voortbewegend tussen versnelling 3 en 4 zodat je constant moet schakelen. Tergend traag met geen mogelijkheid om in te halen. Dan zie ik inderdaad letterlijk rood voor ogen!
Ik ben voor een algeheel verbod voor kleine vaalrode autootjes op snelwegen. SNELwegen! Deze benaming is niet voor niets gekozen. Dat je je houdt aan de maximum snelheid kan ik alleen maar toejuichen. Maar om 30 km langzamer dan dit maximum te rijden, heeft op mij het VW Golf effect.
Misschien dat rode Golfjes dé oplossing zijn! 😉
Het is donderdagavond en mijn Avans-shift zit er eindelijk op. Op de radio Lady Antabellum’s Need You Now en zoals altijd zing ik luidkeels mee: ‘It’s a quarter after one, I’m a little drunk and I…’ rijd recht een alcohol controle in!
Ik lig in een stuip als ik het raam naar beneden laat glijden. Niet uitleggen Mar, denk ik nog, gewoon blazen en wegwezen, maar natuurlijk maakt mijn mond weer opmerkingen als ‘Goh, als dit een theecontrole was, hing ik!’. De vriendelijke dame blijft echter onverstoorbaar en duwt het apparaat in mijn mond. Blazen – piep – blazen – piep – blazen – geen piep meer. Haar gespannen en mijn ontspannen blik vallen samen op het kleine schermpje. Geen idee wat er staat maar blijkbaar is het goed: ik mag doorrijden. Met een ‘Ik zei toch dat ik alleen maar thee op heb!’ maak ik me uit de voeten.
Heerlijk toch om met een gerust hart zo’n fuik in te rijden? Dit was geloof ik de derde keer dat ik in mijn leven op alcohol gecontroleerd ben. De allereerste keer was in Rijen. Mijn eerste opwelling was dat er een malloot midden op de weg stond te zwaaien, gedachten aan een overval flitsten door mijn hoofd. Maar al snel bleek de malloot een blauw uniform te dragen.
Eigenlijk heb ik best zin in een borrel! CITO toetsen die bij een hele groep niet werken. Een op hol geslagen Test Manager zodat niemand iets kan controleren. Docenten die naar binnen hollen en me met trouwe maar paniekerige hondenogen aanstaren. Argh, ik kan er toch ook niets aan doen?! Problemen met de MS Officetoetsen? Wel ja joh, kan er ook nog wel bij. De spanning heeft zich lekker in mijn hoofd genesteld en is stijgende.
Dan stormt in de avond een groepje studenten naar binnen, voorop de blonde woordvoerster die helemaal over de rooie is. ‘Ik pik het niet! Dit is te absurd voor woorden! We zijn één minuut te laat en mogen niet meer binnen bij het tentamen en dat is echt BELACHELIJK want vorige week werden anderen nog wel binnengelaten en… en… DIT PIK IK VERDORIE NIET!!!’ Toon en volume stijgen in volmaakte harmonie met mijn hoofdpijn naar ongekende hoogten. Juist ja.
Ik kijk op en loop naar de balie. Pik jij dit niet? PIK JIJ DIT NIET? Weet je wat ik niet pik? Dat jullie gewoon TE LAAT zijn en dan hier stennis komen schoppen terwijl jullie daar helemaal geen RECHT toe hebben! Ik ben deze hele toetsweek SPUUGZAT! Ik ga flippen, ik voel het…
Tien tellen later hoor ik mijn kalme stem begrijpend reageren en regel een andere oplossing. Deeltijdstudenten hebben het immers niet makkelijk.
Alweer komt iemand binnenlopen! Mijn hersenen knijpen dreigend samen, de adrenaline draait overuren. Maar dan zie ik een big smile, een doos chocoladereepjes, en word ik omarmd door een dankbare studente die ik de dag ervoor ‘gered’ heb met een MS Officetoets. En dan, beste mensen, dan is je dag weer helemaal goed!
Thuis. HIER die fles Chardonnay. I’ll be a little drunk but I need it now!
Pas geboren, gezicht verwrongen
Maar al gauw kom je tot rust
De bolle wangen van een peuter
Die door iedereen worden gekust
Besmeurd met zand, weg is de tand
Vanuit kind-zijn treedt een nieuwe fase in
Het puberschap wint de strijd al snel
Met ontsierende acné op haar kin
Dan ineens een baard, de stem daalt
Lijf ontwikkelt zich tot man, tot vrouw
Dag kinderlijke onschuld, dag spel
intrigerend karakter in opbouw
Volwassenheid nadert en blijft
Fijne lijntjes tekenen het gelaat
Lachrimpels, zorgrimpels,
Pret, liefde, verdriet, soms zelfs haat
Rimpels, stille getuigen van emoties
Door de jaren verzameld als buit
Je kunt ze wegpoetsen
Maar nooit onder de huid…
Wat is dit een mooie vrouw, van binnen en van buiten. Het is een foto van Jane Goodall, die 50 jaar geleden op 14 juli 1960 met haar baanbrekende onderzoek naar het gedrag van chimpansees in Gombe, Tanzania, begon. Een vol en interessant leven, een vrouw die koos en vocht voor haar overtuiging.
Vind je haar rimpels storend? Ik vind ze echt prachtig!
Ieder lijntje vertelt een ander verhaal, van blijdschap, van zelfopoffering en overwinning, van diep verdriet tot uitzinnige vreugde. Van dagelijkse zorgen en een stil genieten. Van wanhoop, eenzaamheid, verveling en passie. Rimpels van expressiviteit, een gezicht dat nooit stil staat.
Rimpels ontstaan door de uitdrukkingen die we dag in dag uit van jongs af aan herhalen. Voor het maken van deze gezichtsuitdrukkingen hebben we spieren nodig die als elastiekjes werken. Als we ouder worden, neemt de elasticiteit van de huid af en trekt het gezicht zich niet meer glad. Zo veroorzaakt lachen bijvoorbeeld vooral rimpels rond de ogen en de mond.
Het beeld van de moderne mens in de 21e eeuw is een beeld van snelheid, mensen die zich haasten om op tijd te komen, om zoveel mogelijk te doen in zo weinig mogelijk tijd met zoveel mogelijk middelen om alle informatie binnen te kunnen halen. En we moeten ook nog goed, jong en fris uitzien. Geen probleem hoor: rimpels kunnen behandeld worden met botox en fillers zoals hyaluronzuur en collageen-injecties. Lijnen worden tijdelijk opgevuld, lastige spiertjes worden tijdelijk stilgelegd. Ook is plastische chirurgie mogelijk.
In mijn jeugd waren mensen van 50 oud. Ze zagen er niet alleen zo uit, ze gedroegen zich ook zo. Tuttige kleding, een bedaard leven, geen uitspattingen of rare streken meer. Als tante Sarah en oom Abraham op bezoek waren geweest, dan was het avontuur ver over. Gelukkig is dat tegenwoordig anders: mannen en vrouwen staan midden in het leven, maken bewuste keuzes in werk, in reizen, sporten. Hippe oma’s die genieten van hun kleinkinderen, maar zeker ook van hun eigen volle leven, smaakvol gekleed en goed verzorgd. Als ik zo’n enthousiaste bruisende vrouw zie, dan denk ik “Zo wil ik later ook zijn!”.
Moet zo’n beeld dan ook nog kunstmatig jong gehouden worden? Is er iets mis met een gezicht dat niet meer glad is, er niet meer uit ziet als een tienerhuid? Moeten we rimpels en lijnen wel zien als een vloek? Door botox en andere ‘magische’ middelen verandert de gelaatsuitdrukking. De huid kan dan wel strakker zijn, maar het sprankelende, het expressieve en karakteristieke is weg. Vaak is een gezicht niet meer in balans en komt van het een het ander. Waar ligt de grens, wanneer is het goed genoeg?
Natuurlijk kunnen er ook medische redenen zijn voor plastische chirurgie, zoals een verminderd gezichtsvermogen door overhangende oogleden. Niets is erop tegen om de natuur dan een handje te helpen. Maar zuur en injecties? Spieren stilleggen? Keep the hell away from me!
Rimpels, stille getuigen van emoties
Door de jaren verzameld als buit
Je kunt ze wegpoetsen
Maar nooit onder de huid…
Ik vind dat we er veel trotser op mogen zijn!
Een doodgewone zaterdag in Breda. Het is druk in de stad. De winkels hebben hun deuren uitnodigend wijd open staan en overal zie je mensen. Een vrouw stapt stevig door, kijkt niet op of om. Twee anderen staan gezellig te kletsen. Een paartje slentert innig gearmd voorbij, verloren voor de rest van de wereld. Baby’s kraaien in hun buggy, gekleed in vrolijke kleuren. Op de hoek van de straat worden stoere verhalen uitgewisseld, begeleid door sprekende gebaren.
Blij loop ik naast Vman terug naar de auto, een boek rijker: Terry Goodkind’s The Law of Nines . Ik geef Vman mijn autosleutel. Rotrug! Het kreng heeft besloten de zenuw naar mijn linkerbeen te boycotten. Aangezien de singel is afgesloten, glippen we – als insiders – via een snelle sluiproute naar huis.
“Wat een rook achter ons!”
Ik zie niks, zit lekker naar buiten te kijken en zing mee.
“Mar, zie jij aan jouw kant ook rook? Let eens op?”
Vluchtig werp ik een blik door het raam aan de rechterkant, en schiet overeind. ROOK!! Een auto claxonneert naar ons, de bestuurster gebaart naar mij. We laten tegelijk het raampje zakken en ik gil: “Ik weet het, we zijn bijna thuis.”. Ze wenst ons succes en we rijden door.
“Uhm, moeten we niet stoppen?”
“Nee, we rijden voorzichtig door naar huis.”
Er komt inmiddels ook rook bij mijn voeten naar binnen. De paniek slaat toe.
“STOP! HIER! NUUUUUU!”
Vman schiet een bushalte op en ik vlucht – inwendig half hysterisch, van buiten redelijk beheerst – de auto uit. Duik dan weer naar binnen om de motorklep los te koppelen, rugpijn even vergeten. Rook slaat ons tegemoet en mijn hart zit ineens ergens in mijn keel. Ik grijp mijn gsm en bel de garage. De kalme stem van Frans vertelt mij dat ze gesloten zijn. Frans, hoe kun je me dit aan doen, neem op aaaargh.
“Vman, ik bel de ANWB!”
“Nee joh, we zijn er bijna.”
Het zweet staat in mijn handen, dadelijk gaat mijn lief Kaatje in vlammen op. Maar nee, we stappen weer in en rijden in een slakkengang verder. Naarstig speur ik naar eventuele vlammen, maar gelukkig laten die zich niet zien… nog niet tenminste. Ik zit klaar om bij de minste roodgele gloed uit mijn Ford te duiken… midden op de rondweg. Maar goed dat ik niet achter het stuur zit, anders had ik Kaatje op een zeer onorthodoxe plek geparkeerd. Ergens waar geen parkeermeters zijn.
We naderen mijn huis, als – omringd door plagende rookflarden – ineens een lampje rood opgloeit. Goh, dat ding heeft wel op zich laten wachten zeg. Misschien volgende keer iets eerder een seintje geven dat iets niet in orde is? Nu wordt zelfs Vman lichtelijk ongerust en parkeert de auto in een zijstraatje. Binnen twee seconden sta ik ernaast, met bonkend hart en trillende handen.
Weer die motorkap open. Ik moet meekijken – supertechneut die ik ben – en zie de walm opstijgen vanuit een wirwar aan draden en kabels.
“Wat zit hierin?”, vraagt mijn partner me.
“Geen idee, maar hier zit ruitensproeivloeistof in!”, terwijl ik triomfantelijk op een klepje bij het raam tik. Nu we ongeroosterd dicht bij huis zijn, zakt de spanning een beetje en krijg ik weer wat praatjes. Vman checkt de olie, rukt wat gele dekseltjes van containers en kijkt me iedere keer vragend aan. Ik knik bemoedigend terug maar houd wijselijk mijn mond.
“Volgens mij is de koelvloeistof op,” zegt hij, “heb je die nog in de schuur staan?”
Nu ben ik een mens van voorraden. Kom maar gerust onverwachts binnenvallen, ik heb altijd eten in huis. Ook WC papier, pluggen en chips worden op een hoog peil gehouden. Maar koelvloeistof?! Een blik op mijn gezicht is voldoende. Geen koelvloeistof dus, maar wel water? Wegens verplichte antivries-ingrediënten schijnt dat echter geen optie te zijn.
We doen de motorkap pas weer dicht als de rook besluit het op te geven. Ik geef mijn Kaatje een aai over haar ronde dak en fluister haar toe dat ze dapper moet zijn.
“Wacht op me, trouw ding, ik kom je maandag redden hoor!”.
Mijn arme Kaatje kapot!
Vandaag, dinsdag 2 november 2010, is een gedenkwaardige dag! Want vandaag gaan we Kiepen. Jawel, met een hoofdletter K. Of was het nou een C?
In mijn gedachten noem ik het kiepen – althans, ik hoop dat dat het wordt – kruiwagens vol overbodige ballast weggooien. Of keepen, en in plaats van de ballen uit de goal te houden, juist in de goal te trappen. Of die ballen in de lucht te houden.
Maar officieel is het CiEP-en! We gaan met ons hele team deelnemen aan een CiEP-traject.
Ik citeer:
“Veel mensen die werken in een kantooromgeving hebben te maken met een te hoge werkdruk, grote hoeveelheden (elektronische) informatie, chronisch tijdgebrek en stress. Graag zou men resultaten realiseren, het overzicht op en de regie over het werk willen houden om zo hun werk op een hoger peil te brengen om met meer plezier en voldoening te functioneren.
Impulsus heeft het CiEP-programma ontwikkeld om een oplossing hiervoor te bieden. Het werken volgens CiEP laat mensen in een kantooromgeving 10%-20% effectiever functioneren en stelt directie en managers van kantoororganisaties in staat het werkproces van hun afdeling(en) integraal en duurzaam te optimaliseren.
Meer dan 1000 organisaties en ruim 70.000 medewerkers in Nederland en België zijn met veel resultaat gefaciliteerd in het toepassen van CiEP, zowel op persoonlijk als op organisatorisch niveau.”
Zoals je je kunt voorstellen, zijn onze verwachtingen hoog gespannen. Een overlopende mailbox, brandjes blussen, achter de feiten aanhollen, ad hoc beslissingen, constant prioriteiten moeten verleggen als zich weer een NOODGEVAAAAAL voordoet. Rennen, hollen, zelfs laag vliegen.
De werkdruk is torenhoog in ons team, tot nu toe gaan wij dit met humor te lijf. Zonder die humor waren we al lang gillend gek geworden. Nu zijn we alleen lachend gek 😉
Kom op CiEP, show us what you got! Nee, laat me dat even herformuleren:
Show us what WE got!
DOLDRIEST 