klik voor details
Er was eens een dame uit het zuiden
die adoreerde de zon, naar verluidde
zo zat zij heel parmant
langdurig aan de waterkant
sloeg waarschuwingen in de wind
.
Ze bakte, braadde, zoog zich vol met stralen
maar begon op enig moment toch wat te balen
haar perzikhuidje knetterde
haar geteisterd vel etterde
wat jammerde ze, het arme kind
.
De zonaanbidster klaagde kommer en kwel
wie redt me, helpt me, kom dan, snel
maar het was heel laat
en je weet hoe het gaat
Haar redder in spe was reeds naar huis
.
Hulpeloos droogde zij steeds verder uit
eerst sneuvelden haar handen, dan haar kuit
versteende torso brak in twee
nam hoofd en schouders met zich mee
alleen haar romp en benen bleven kuis
.
Zo ligt de dame daar voor altijd versteend
haar klaagzang verstomd, haar stem verweend
de moraal moge duidelijk zijn
teveel zon is niet echt fijn
bezint eer ge begint!
Pap, dit gedicht is voor jou! 😉 ❤
Gisteren bezocht ik mijn ouders in Hoensbroek. In het huis in de header-foto speelde mijn vader als vijfjarige. Hoe bijzonder was het om daar samen te wandelen. Het terrein is overgelaten aan de elementen, en de omgeving is inmiddels veranderd in een prachtig natuurgebied. Met altijd op de achtergrond het indrukwekkende Kasteel Hoensbroek.
Het was een dag met een zonnetje!
Een spreekwoord in beeld gevangen. Je weet vast welk ik bedoel. 😉
klik voor details
Heb jij ook zo’n foto?
Hier nog een Spreekbeeld.
Let op de gevaarlijke klauwen van dit zeldzame dier. Voorzichtig benaderen!
klik voor details
Twee dikke katers op één ton… past gemakkelijk, toch? Vooral als je elkaar een pootje helpt. 😉
Kijk wie ik tegenkwam tijdens mijn ochtendwandeling: de cast van Ice Age!
klik voor details
klik voor details
Ik heb iets met rendieren, je loopt ze in mijn huis regelmatig tegen het lijf. Vooral met kerstmis, maar ook gewoon zo, door-de-weeks.
Blijkbaar heeft Smokey ook iets met ze. Het dier rent regelmatig als een gek door huis en tuin, alleen het gewei ontbreekt. En na alle actie is het dan tijd voor een zalig niets doen. Uitrusten in de armen poten van zijn knuffel.
Mijn knuffel met zijn knuffel. Lief hè?
klik voor details
… en ik zit achter mijn PC, terwijl beneden de film begint. Een grote pan zelfgemaakte groentesoep pruttelt op het gasfornuis – ja, met balletjes – en het stokbrood kraakt van versheid. Mijn zoon en ik gaan zo eten, maar eerst even dit vertellen…
Vanmiddag ging de bel en er stond een vrouw voor de deur. Even dacht ik dat het, net als vorig weekend, iemand van de Jehova’s Getuigen was, maar het bleek een inspecteur van het dierenasiel te zijn. Zij kwam kijken hoe het met Lillo Smokey ging. Ik ging haar voor naar de achtertuin, waar Smokey zielsgelukkig uitgestrekt op de tegels in het zonnetje lag. Een laagvliegende hommel trok zijn aandacht en we keken allebei bezorgd toe hoe hij de hommel tot zijn persoonlijke speelgoed maakte. Toen hij aanstalten maakte hem op te eten, greep ik even in. Zijn kraag, welteverstaan. De inspecteur informeerde naar zijn slaapplek, naar zijn eten en de kattenbakken. Vier stuks bleken ruim voldoende te zijn. Ze was er al snel van overtuigd dat Smokey het bij mij reuze naar zijn zin heeft.
Om jullie te laten meegenieten hier een fotorapportage van mijn grote zwart-witte vriend, die iets interessants ziet en op onderzoek uit gaat.
Klik op de foto’s voor een groter formaat.
PS. Bandit lag er ook rustig bij te kijken, maar helaas is rode Boris nog steeds niet terug. We houden hoop.
Fijn weekend!
DOLDRIEST 