“Goedemorgen. Ik moet donderdag bloedprikken voor mijn halfjaarlijkse schildklier-controle. De opdrachtbrief heb ik hier al. Maar zou ik misschien ook nog een keer op cholesterol getest kunnen worden? Die was een paar jaar geleden te hoog, en ik wil graag weten hoe het er nu voorstaat.”
“Natuurlijk kan dat, maar dan moet ik het wel eerst even met de huisarts bespreken. Ik bel u vanmiddag terug.”
“Goedemiddag mevrouw, de arts heeft laten weten dat het akkoord is. En dan laten we meteen ook de suiker testen. Het formulier ligt voor u klaar. Let op: u moet wel nuchter zijn.”
Nou ben ik ’s ochtends meestal nuchter, maar nu zelfs geen ontbijt. Afgesproken dat ik de prikbrief donderdagochtend kom ophalen. Vanmorgen meld ik me dus bij de huisartsenpost en vraag naar de tweede labbrief. Ze overhandigt me ook nog een potje.
“Wat moet ik daarmee?”
“Dat is om ochtendurine op te vangen, die moet u ook aan de labmedewerker geven.”
Ik staar haar aan. “Ik heb zo een afspraak daar, over een half uur. Hoe had ik dat moeten weten? Er is eerder deze week niets over gezegd.”
“Het hoort bij het onderzoek. En het staat duidelijk op het formulier!”
“Je bedoelt het formulier dat ik nét in handen heb gekregen?”
Bedachtzaam zegt ze, “Het is standaard bij de jaarlijkse check-up.”
“Eh, dit is blijkbaar mijn eerste jaarlijkse ‘check-up’… Kan ik het hier even proberen?”
“Nee mevrouw, de toiletten zijn afgesloten in verband met het coronavirus.”
Ik op de fiets weer naar huis gejakkerd en er kwam zowaar nog wat vulling voor het potje. En ook nog op tijd bij de prikpost, waar ik het verhaal vertel.
“Dat is vervelend voor u, want nu zijn het twee opdrachten, dus u moet twee keer de kosten dragen.” Ze vult het formulier in. “U hebt al ontbeten?”
“Nee, dat mocht niet, ik moest nuchter zijn.”
“Oh nee hoor, dat hoeft voor dit onderzoek niet.”
Zwijgend kijk ik toe hoe drie buisjes zich vullen. Mijn maag knort.
DOLDRIEST 