Om zes uur laat mijn gsm een bedrieglijk zacht deuntje horen met de verborgen harde boodschap: OPSTAAN meid! Zo blind als een mol in het harde spaarlamplicht de knop van mijn PC vinden, knipperend met droge ogen de mail doornemen, onder de douche wankelend verder wakker worden en dan vanaf zeven uur schrijven. Sinds Nieuwjaar doe ik namelijk mee aan een challenge, zodat ik iedere dag een post schrijf op mijn Engelse blog. Hoe gek kun je zijn? Met moeite lukt het me te stoppen om kwart voor acht. Tijd voor Avans!
Het klinkt misschien gek, maar dit ochtendritueel geeft me energie, balans en inspiratie. En dit heb ik hard nodig: de afgelopen weken zijn namelijk op zijn mildst gezegd turbulent geweest. Energie slurpend. Hectisch. Onrustig. Mentaal belastend.
Het leek een routine kwestie. Een van de vele mails na de kerstvakantie. Even aandachtig bestuderen, een oplossing zoeken en klaar is Kees. Oké, handig, we noemen het Case Kees. Het was echter geen doorsnee mail. Case Kees gaat over het ontdekken van creatieve, doch niet zo recht-door-zee praktijken. Van een storm in een glas water. Een storm die onder een loep ineens opborrelt en over het glas heen stroomt. Van een zich steeds verder uitbreidende inktvlek die onuitwisbare sporen achterlaat, zowel bij Kees als bij degenen die er nauw bij betrokken zijn. Het is een case van onnodig verdriet, bedrog, ellende, irritatie, zelfs woede en wanhoop. Case Kees gaat over fraude.
De emoties hierover zijn in de loop der weken bij alle partijen hoog opgelopen, zeker na steeds nieuwe ontwikkelingen. “Laat het los, het is ‘maar’ werk,” wordt dan gezegd, maar dat is lang niet altijd eenvoudig. Je praat er op je academie over, je vertelt het thuis. Natuurlijk gaat het over werk, over je baan. Over je bijdrage aan het gehele proces van studentbegeleiding. Een gezonde professionele afstand bewaren gaat normaal heel goed, maar sommige zaken – en sommige studenten – raken je recht in je hart.
Je werkt met jonge mensen die volop in ontwikkeling zijn, kwetsbaar zijn. Je gaat twijfelen aan je acties. Heb ik alles wel zorgvuldig behandeld? Had ik het kunnen voorkomen? Had ik misschien wel een oogje dicht moeten knijpen? Dit soort gedachten, de zorg om een medemens, het heen-en-weer geslingerd worden tussen medeleven en verontwaardiging, tussen vertrouwen en wantrouwen. Dat kost zo vreselijk veel energie.
Inmiddels is de vlek tot stilstand gekomen en begint hij aan de randen zelfs op te drogen. De inkt heeft zijn lijnen getrokken, is omgevormd tot woorden en begrippen. Het proces gaat verder, met helderheid en rust.
Gelukkig geeft Case Kees ook blijk van een zeer grote betrokkenheid en vasthoudendheid, van zorg, zorgvuldigheid en bezorgdheid voor het welzijn van studenten en medewerkers vanuit alle hoeken van Avans. Wat hebben we kanjers in ons ijzersterke Avans team. Mensen, jullie zijn geweldig, dapper en doortastend, oprecht, eerlijk en vol compassie. Ik kan me geen betere collegae wensen.
Leve Avans United!
Heb jij ook iets dergelijks meegemaakt? En wat deed dat met jou?
DOLDRIEST 