installatie – DOLDRIEST

Sinds een paar weken ben ik de trotse bezitter van een slimme tv. En niet zo maar een smart tv, maar een android tv. Ik wilde namelijk heel graag Spotify kunnen luisteren via de muziekinstallatie beneden. Chrome-cast was geen optie, omdat ik nog een diepbeeld tv heb. Nee, geen breedbeeld, een diepbeeld. Zo’n ding met een toeter van een meter. Zo eentje met een stroomkabel en een antenne-ingang – meer niet. Misschien een idee voor een tv-museum? Je mag hem gratis komen ophalen, be my guest.

Hoewel je misschien anders zou denken, heb ik die diepbeeld tv nog niet zo heel lang. Toen de vorige de geest gaf, of beter gezegd, er een geest in de vorige zat –terwijl dat ding uit stond, vertoonde zich toch een griezelige bewegende groene vlek in de beeldbuis– had ik een discussie met V-man. Ik wilde namelijk best een nieuwe platte tv, maar niet zo’n debiel grote. Mijn partner raadde mij dringend aan toch een flink groter formaat aan te schaffen, maar ik hield voet bij stuk. En toen heeft hij voor zichzelf een nieuwe gekocht en kreeg ik zijn oudje. En die heeft het de afgelopen jaren heel goed en naar tevredenheid gedaan. Maar Spotify en Netflix bleven zeuren. Ze knaagden en knaagden aan mijn weerstand, en twee weken geleden begaf mijn verzet het. En als ik eenmaal op dat punt ben aangekomen, is er geen weg meer terug. En geen rust meer in mijn kont.

Lieverd, ga je mee een nieuwe tv kopen?

*verblufte blik*

Een nieuwe tv? Je wilde toch geen nieuwe?

Ja, nu wel.

Eh, wanneer wil je dan gaan kijken?

Nu?

Ik had namelijk al onderzoek gedaan en advies ingewonnen bij vrienden, dus wist precies wat ik wilde: niet te groot, rustig voor mijn getergde ogen, Netflix, plus de mogelijkheid om Spotify te luisteren. En hoewel ik een Samsung-fan ben, was dat geen optie: je kunt namelijk geen apps daarop installeren. Het moest een android-tv worden.

V-man volgde me naar de auto en daar gingen we. In de winkel aangekomen keek ik mijn ogen uit. Wat een prachtige kleuren. Wat een haarscherp beeld! Maar eerst moest ik vakkundig advies hebben. Ik sprak een ronddolende medewerker aan. Sony, stond op zijn naamplaatje. Of was dat toch het merk? 😉 Nadat ik had uitgelegd waar ik naar op zoek was, nam hij me mee naar de 40 inch Sony tv (verrassend hè?) waar ik intussen al half verliefd op was geworden. Ik raapte mijn ogen op, opende mijn oren en liet me overtuigen.

Op mijn vraag of er –afgezien van Sony– nog andere opties waren, nam hij me mee naar een 4K tv. Machtig mooi beeld, maar aangezien er haast geen tv-aanbod is met die hoge kwaliteit, zou dat een overbodige luxe zijn. De enige andere android tv was een Philips, maar echte voordelen bood die niet. Terug naar de Sony dus.

Mevrouw, mag ik toch nog een andere suggestie doen?

Oh boy, wat nu weer. Natuurlijk mocht dat.

Voor slechts 25 euro meer hebt u een 50 inch tv; die is namelijk in de reclame.

Mijn partner stond haast te stuiteren van enthousiasme. Wij naar die nóg grotere tv. In een vlaag van berusting zei ik ja. Als ik dan overstag ging, dan kon ik het maar beter meteen goed doen. Op Sony’s advies gingen we ook nog even langs de Ziggo-stand. Handig, zo’n samenwerking. Nog een half uur in de wachtrij, en toen kon ik mijn vragen stellen. Of ik nog een (of ander) kaartje nodig had dat ergens in de tv kon voor een functie die ik inmiddels alweer vergeten was. En of Ziggo mij nóg blijer kon maken met zijn opties. Meneer Ziggo liet mij de wondere wereld van Horizon TV zien.

Nah, dat hoeft niet.

Hij ging toch even mijn gegevens checken. Wist-ik-veel dat ik al recht had op Horizon TV. Dat ik begin dit jaar blijkbaar post heb gehad met dat aanbod. En dat ik dat aanbod ongetwijfeld in de oud-papier bak heb geknikkerd. Extra kosten waren er niet. En er zou ook nog een monteur komen om het gevaarte te installeren. Allemaal helemaal gratis! Nou, daar had ik wel oren naar. Dan zou ik programma’s kunnen terugkijken en dat leek me wel een mooie optie. Ik hoefde na ontvangst alleen de doos open te maken, de brief eruit te halen en te bellen om een afspraak te maken.

Een week geleden arriveerde dan de doos. Mooi oranje, met een witte Z. Er zat van alles in, maar geen brief. De doos bleef werkeloos aan de kant staan, dat ging ik nog wel regelen. Tot ik knettergek werd van de belabberde soms wel soms niet werkende wifi, waardoor ik noch van Spotify noch van Netflix kon genieten. Het netwerk opnieuw instellen hielp ook niet. Of in ieder geval niet lang. Verdorie-nog-aan-toe-zeg! Vanuit de krochten van mijn geheugen kwam een beeld van een lange internetkabel boven drijven. Boven in een kast gedoken, waar ik warempel in één keer beet had. In de router ermee, in de tv, en… niks. Geen internet. Grommm. Alles eruit getrokken, tien minuten gewacht en ja hoor, het werkte. YES.

Geïnspireerd keek ik naar de Ziggo doos. En de doos keek vrolijk oranje naar me terug. Wij waren dikke maatjes, die doos en ik. Hoezo monteur, dat varkentje gingen wij samen ook nog wel even wassen! Wij, en mijn oudste zoon; die had ik er toch maar even bij geroepen. We gingen aan de slag volgens het boekje. De hoofdaansluiting had ik al gevonden. Vergelijk deze aansluiting met de opties uit de gebruiksaanwijzing en kies het juiste model. Nou, het oude model dat ik had, stond niet eens in het boekje. Hoezo twee gaatjes, er zaten er drie in! En er kwam een kabel onder vandaan. Bovendien zat er een splitter op, en verdwenen ook nog twee kabels de muur in – ongetwijfeld voor de tv boven. Nick zei dat hij daar toch haast nooit meer naar keek, dus sloopte ik alles eruit. De (ooit) maagdelijke witte doos was klaar voor de nieuwe Horizon-aansluiting.

Zwarte kabel met een groen en een rood uiteinde. Check. Nieuwe splitter in de hoofdaansluiting. Check. Aansluitingen naar boven erin frutten ging maar net. Radio-plug ernaast. Check. Rood uiteinde in de router drukken. Check. Oude modem loskoppelen. Ik checkte dat het een lieve lust was. So far so good. Er ontstond een klein probleem: er zat in de Horizon TV box geen scart-aansluiting. Maar niet getreurd, dat losten we later wel op. Nick sloot geroutineerd de ene na de andere kabel aan. In de tv, in de dvd-speler, antenne erin, hoppetee. Er verscheen beeld op de tv: ‘installatie, even geduld’.

Leg de afstandbediening op de Horizon box, zet dan het apparaat aan. Het koppelen van de afstandbediening duurt tien seconden.

Maar alles stond al aan…

Nick, misschien moeten we opnieuw beginnen.

Nee, geduld mam, dit kan wel 30 minuten duren, lees maar. Ik ga intussen even boven kijken.

Dan een brul: we hebben geen internet! En als iets hier in huis moet werken, is het wel internet. Nick dook opnieuw de hoek in en verving de nieuwe kabel door de oude. Ik keek met een schuin oog naar de tv, waarop nog steeds stond dat hij ‘aan het installeren’ was. Ja, mijn neus. Het duurde inmiddels al minstens een half uur.

Hmm, de installatie is natuurlijk onderbroken geweest. Misschien moeten we toch opnieuw beginnen?

Mijn geduld was inmiddels tot onder het nulpunt gezakt. En toen vroeg mijn zoon of ik wel zeker wist dat het oude modem ertussenuit moest. Want daar zat immers een kaart in. En in de Horizon box zat geen sleuf. En met die woorden verdween hij weer naar boven, waar internet godinzijdank weer werkte.

Ik ging maar even op de bank zitten. Misschien toch maar even Ziggo bellen. Een superaardige medewerker zei stellig dat het oude modem er echt niet meer tussen hoefde, want ‘twee modems waren een beetje teveel van het goede, toch?’ Dat beaamde ik. Maar die kaart dan? Blijkt er een virtuele kaart in de Horizon te zitten. Dussss. Een virtuele kaart? Bestaat zoiets wel? Jip-en-Janneke taal voor Ziggo leken? We lachten samen.

Kan ik u verder nog ergens mee helpen?

Ik keek naar de tv. De woorden ‘even geduld a.u.b.’ staken mijn ogen uit. Een uur geduld, mooi niet. Dus ik vertelde hem wat we allemaal gedaan hadden. Dat de aansluiting anders was dan in het boekje. Dat ik niet meer wist welke draad waar naar toe ging. Of waartoe hij diende. Dat het installeren niet wilde lukken. Ik beschreef hoe het witte kastje er uit zag. Hij stelde me gerust: misschien is de aansluiting te oud en moet hij vervangen worden. En een verhaal over signalen die niet teruggezonden konden worden. Uhu.

Zullen we dan een afspraak maken? Dan komt iemand van ons dat allemaal voor u in orde maken.

Op zijn advies sloopte ik de Horizon TV weer tussen de dvd-speler en tv uit en drukte alle kabels op logische plaatsen in het oude modem. Alles werkte weer feilloos. Bovendien hield ik twee scart-kabels over, ROFL.

En volgende week dinsdagavond staat mijn deur dus wagenwijd open voor de man in oranje. Met een Z op zijn borst. Geen Z van Zorro, maar een Z van Ziggo. Want ik heb hem blijkbaar toch wel nodig.

Lees het vervolg in Duimen omhoog voor Z-man

Vliegen zoemen tegen het glas, in een nooit aflatende strijd verwikkeld met de onzichtbare barrière. Blijf toch binnen, fluister ik. Buiten wiegt de parasol licht heen en weer, zijn betonnen voet stevig verankerd aan de grond. Boris ligt gestrekt onder de tafel. Alleen het puntje van zijn staart beweegt. De tuinstoelen staan klaar, maar ik houd de deur nog even dicht. Binnen is het met 25°C relatief koel. Je hoort mij echter niet zeggen dat het te warm is, want ik denk aan Jeroen.

Gisteren stond hij met zijn maat voor de deur, twee bomen van kerels. “Jullie hebben geen ladder nodig,” grapte ik, terwijl hij met gemak het plafond aanraakte. Ze kwamen poolshoogte nemen na mijn noodkreet over een vogelnest in een dakkanaal. Om mijn nieuwe badkamer tiptop en schimmelvrij te houden moet namelijk vochtige lucht afgevoerd worden, en daar is het reeds aanwezige mechanische ventilatiesysteem uitermate geschikt voor – ware het niet, dat ik de stekker daarvan jaren geleden uit het vijfpolige stopcontact heb gerukt vanwege het irritante lawaai.

“Werkt dat ding nog?” vroeg V-man mij maanden geleden, toen de wilde badkamerplannen realiteit dreigden te worden. Onderzoek leerde ons twee dingen:

Het apparaat deed het. Sterker nog, het ging helemaal niet meer uit, ook al zette ik de knop tien keer om.
In de pijp naar het dak zat een gemummificeerde botanische tuin. Ik werd bedolven onder takken, blaadjes en andere zooi toen hij werd losgekoppeld van de ventilatie-unit op zolder.

Dat riep om actie.

Toevallig stond onlangs een artikel over ventilatiesystemen in ons plaatselijke blad, en ik greep mijn mobiel. De man aan de telefoon stelde me gerust: niet alleen kon zijn bedrijf dat vogelnest eruit halen, ze konden ook de waarden van het ventilatiesysteem inmeten en optimaal instellen, en dat alles voor een vaste pakketprijs van € 252. Wat er in te stellen viel aan een simpele metalen box met een ventilator en een pijp van drie meter wist ik niet, maar het klonk professioneel. Tussen 8 en 10 uur? Nou nee, niet op mijn eerste vakantiedag. Doe maar ‘s middags.

Om 12.30 uur ging de bel. Ze gingen op onderzoek uit en het begon al goed: het kanaal in de keuken was keurig afgewerkt achter een vaste wand. Bedenkelijke blik nummer 1. Toen naar het toilet, waar een zwart gat van klein formaat in het plafond prijkte. “Hoort daar geen rooster in te zitten?” “Vast wel, maar dat heb ik niet meer.” Bedenkelijke blik nummer 2. Op naar de badkamer. Aha, daar had ik wel een rooster voor gekocht. Of het instelbaar was? “Ja hoor, kijk maar.” De blikken werden beduidend positiever, maar dat duurde maar even. We waren inmiddels op zolder aanbeland, waar de unit uit 1984 dreigend hing te blinken. “Da’s een oudje,” concludeerde Jeroen. Ik knikte zwijgend. “Waarom is hij niet aangesloten?” “Omdat hij teveel kabaal maakt en niet werkt,” was mijn antwoord. De stekker en de knop waren onder de vaardige handen van V-man weken eerder verdwenen, en vier sinistere draden staken uit een doosje. “Het systeem moet namelijk continu draaien en daarvoor moet eerst die buis schoon. Er zit een schakelaar in de badkamer om hem op een hogere stand te zetten.” Blik nummer 3 werd mijn kant op gesmeten. “Koffie,” vroeg ik stralend, en maakte dat ik weg kwam.

Gerommel en gestommel van boven. “Mevrouw?” “Ja?” “Waarom ligt die pijp los?” “Omdat daar troep uit komt vallen van een vogelnest. De kauwen vinden mijn huis erg uitnodigend. Daarom zijn jullie toch hier?!” Zweetdruppels aan beide kanten. Vervolgens viel de term miscommunicatie. Ze wisten van kauw noch kraai. Ik herhaalde wat ik het mannetje aan de telefoon allemaal verteld had. Van de vogels die niet meer zaten te broeden, maar wel nestmateriaal hadden achtergelaten. Van de oude installatie die al jaren uitstond. Van het meten en regelen. Bij die laatste zin klaarden hun ogen op, dat klonk bekend. En alleen dát zat in de pakketprijs, de rest niet. Nu was het mijn beurt om bedenkelijk te kijken. Echt wel! Dat moest ik dan maar uitvechten met ‘de baas’.

Eerst werd de unit aangesloten. De ventilator kwam zwierend tot leven, maar weigerde na een druk op de badkamerknop een tandje bij te zetten. “Misschien is de zwarte draad verwisseld met de bruine draad?” Jeroen keek me verwachtingsvol aan en ik staarde terug. Als ik ergens geen verstand van heb -en ook niet wil hebben- is het elektriciteit. “Laat dat maar over aan mijn vriend, dat komt wel goed!”

Daarna gingen ze aan de slag met de buis. Al gauw kon ik de eerste emmer met takken lozen. De een klauterde via de ladder het dak op, terwijl de ander op zolder naar boven prikte. Termen als ‘nog nooit meegemaakt’, ‘dit is nieuw’ en ‘niet te geloven’ kwamen langs, terwijl de zweetdruppels steeds groter werden. Het was broeierig heet op zolder, met alleen een klein klepraampje als ventilatie. En aan de buitenkant zinderde de zon. Koffie maakte plaats voor grote glazen water.

“Muurvast, geen beweging in te krijgen.” Niet één maar wel tien jaren nesten bleken erin te zitten! Een vol uur later kwam eindelijk het verlossende “Ik zie licht aan het einde van de tunnel!”. De zolder, het wasrek, de trap, de overloop en de trap naar beneden. Alles was bedekt met takken, blaadjes, en een dikke laag gruis, inclusief het dappere duo. Het stof plakte aan lijf en leden. Ook op mijn armen zaten zwarte vegen en mijn haar leek wel een vogelnest. Het was nog erger dan drie weken badkamerverbouwing. Met veger en blik, stofzuiger en schoonmaakdoeken ging ik de bruine sluier te lijf, terwijl Jeroen naar de groothandel reed om een anti-kraaien kap en een bolrooster te halen. Nooit zal een kauw nog toegang krijgen tot mijn mechanische ventilatiekanaal! Zijn partner was intussen alweer naar een volgende klus vertrokken.

Even na vieren was de klus dan eindelijk geklaard, waren de waarden van de ventilatie genoteerd, had mijn schoorsteen een dubbele hoed en friste Jeroen zich een beetje op aan de keukenkraan. “En dan heb ik ook nog zo’n hete dag uitgekozen oooh”, zei ik verontschuldigend tegen zijn rode hoofd. “Dit valt nog mee mevrouw,” zei hij, “morgen moet ik naar een ander karwei en zit ik met een gasbrander in de zon om een dak te maken…” Slik.

Hoe de rekening uitpakt weet ik niet. Hij zal vast gepeperd zijn. Het zal immers niet blijven bij ‘bestaande mv-kanalen reinigen voor de prijs van € 252’. Daar zijn de kosten voor het draadraster en de kraaikap op het dak. En dan nog de extra arbeidsuren voor het nestvrij maken van het kanaal. Het belooft een pittig gesprek te worden met ‘de baas’. Maar dat geeft niet, want heet is het toch al. Maar dat zeg ik niet hardop.