Sinds kort heb ik me mogen scharen in het leger der Apple gebruikers. Ooit had ik een iPhone, een 3GS als ik het me goed herinner, maar al jaren is Android mijn grote vriend. Sinds kort vervul ik echter de rol van ICT & Onderwijscoach, samen met een collega, en voor deze taak hebben wij natuurlijk ook gereedschap nodig. Het werd een iPad, omdat ze die op de basisscholen vaak gebruiken. In combinatie met een enthousiast aangeschaft toetsenbord leek het warempel wel een iMac mini!
In het weekend de nodige apps erop gezet om te oefenen – zo’n mooi apparaat moet immers volledig benut worden. Nu heeft de iPad een intrigerende virtuele assistente, met de klinkende naam Siri. Siri nodigt je uit om allerlei opdrachten te geven, te starten met “Heeee Siri”. Voice recognition technology. Zo kun je met je stem een app starten. Of een alarm zetten. Ik oefende met Siri en leerde haar mijn stem te herkennen.
Afgelopen donderdag ging ik naar een vergadering in ‘s-Hertogenbosch, en gretig startte ik de iPad op om aantekeningen te maken. Een laptop is toch een gewicht om mee te slepen. Al gauw tikte ik een lijstje met taken. Perfect: snel en niet storend. De spreker vertelde over nieuwe ontwikkelingen en liep wat heen en weer. Tot mijn verbazing lichtte ineens mijn inmiddels slapende iPad op en ik keek verwonderd toe hoe Siri ijverig zijn woorden typte. Wat gek. Dat mocht niet! Haastig klapte ik het scherm dicht en probeerde me weer te concentreren.
Na tien minuten had ik genoeg moed verzameld om het weer te proberen en maakte wat nieuwe aantekeningen. Weer werd het scherm zwart toen ik stopte met typen, maar dat duurde niet lang. Siri kwam weer spontaan in actie, zonder daarvoor een opdracht te hebben gekregen. De sloerie! Zijn stem leek niet eens op de mijne!
Heeee Siri, wat doe je nou? Ik drukte op de home-knop, vastbesloten een einde te maken aan deze one-woman-show. Wat denk je? Ging ze ook nog terug praten! Opgelaten klapte ik het ding weer dicht en hoopte dat de strijd met mijn assistente niet was opgevallen. “Ah, er is hier blijkbaar iemand met een overijverige iPad!”, spotte de spreker. Ik grijnsde als een boer die kiespijn heeft en zakte wat onderuit.
Goddank de pauze. “Heb jij verstand van iPads?”, vroeg ik hem. “Ja hoor, laat maar even zien.” Vakkundig opende hij de instellingen en wees naar Siri. Stom ja, dat had ik zelf ook wel kunnen vinden. Hij zette een aantal schuifjes uit, en schoof de mini iMac naar me toe. “Natuurlijk kun je ook het geluid uitzetten hè,” opperde hij. Ik staarde naar de instellingen, mijn zelfvertrouwen kelderde in rap tempo. “Eh, waar…” Hij keek me aan en drukte bedaard op de bovenkant van mijn iPad – een bovenkant die ik van de voorkant niet meer zag door de stoere keyboard hoes die eromheen zat. Exact op dezelfde plek waar de volumeknop zat van mijn privé tablet, een handeling die ik wel honderden keren heb uitgevoerd. “Misschien is een iPad een ietsje te hoog gegrepen voor je?” Met een hoofd als een boei mompelde ik dat ik het ding pas had, en… maar hij was al weggelopen. Wat een afgang.
Thuis gekomen heb ik nog een grondig Apple’tje geschild met Siri. Haar bestraffend toegesproken. Nogmaals mijn stem met haar doorgenomen en haar wat commando’s gegeven. Een Vlaamse versie gekozen. Ze was inmiddels zo mak als een lammetje in mijn lerende handen. Ik kreeg er zelfs weer schik in en zei overmoedig “Heeee Siri, je bent best grappig.” Haar antwoord: “Ha. Ik ben blij dat je dat vindt.” We worden vast goede vriendinnen, Siri en ik.
DOLDRIEST 