Nee rustig maar, het gaat helemaal niet over vloeken. Dat doe ik alleen als ik mijn hoofd hard stoot. Of mijn teen. De knieschijven doen trouwens ook mee. Nee, de titel gaat over de vloek die rustte op mijn vakanties van de afgelopen tien jaren. Geloof me, je zou de beschrijving ervan niet in een brochure van een reisorganisatie zetten: mensen zouden het hele jaar doorwerken! Maar dit jaar is een kentering opgetreden! De zomervakantie, of eigenlijk vakantieS, waren boven alle verwachting. Binnen een dag waren gedachten aan het werk naar de achtergrond verdreven. Een aaneenschakeling van activiteiten bleek de oplossing. Nou ja, het gezelschap waarin ik verkeerde was nog veel belangrijker. Dus vooral een mega dankjewel aan mijn geweldige partner Vman en vrienden.

Allereerst was daar het feestweekend van onze Karatevereniging. Al vijfentwintig jaren lang een plek waar karateka’s hun sport veilig kunnen beoefenen. Een vereniging waar leden vrienden worden. In Brugge verzamelde het gezelschap zich bij de gehuurde hostel, op de hoek van een druk kruispunt met interessante verkeersregels. Dat wij dit uitgebreid bekeken en becommentarieerd hebben moge duidelijk zijn.

Op vrijdagavond zijn we Brugge gaan verkennen, eindigend op een terras om van trappist en het heerlijke weer te genieten. Daar werden we vermaakt door een ober die nog net niet in roze gekleed was en met plezier plaats nam op onze sensei’s schoot. Leunend legde ik even later mijn hand op de knie van mijn Vman… en ontving daarvoor een tik van die ober. Dat getuigt van lef in het gezelschap van karateka’s, of van lichtelijke waanzin – vermoedelijk het laatste. Natuurlijk gaf ik hem een mep terug! Mafketel.

De volgende dag was het tijd voor een rondvaart door Brugge. En wonder boven wonder was het verfrissend en niet benauwd. Daarna een rondleiding door de brouwerij. Een Brugse Zot verlichtte het wachten; het verlichtte tevens mijn vermoeide brein. Giechelend en lachend met Carin voorop bij de tour. Wat zijn die trapjes dan steil en de hekken wankel boven op het dak. Een tweede pint was te zot voor mij, we moesten nog terug zien te komen bij de hostel. Hier volgde een waar grill feest – complimenten aan de inkopers – afgesloten met kaartspellen en muziek. Gelukkig waren Vman en ik net naar boven toen het Nederlandse genre losbarstte.

En ik zit nu opgesloten in mijn slaapkamer te typen omdat ik moest vluchten voor de weelderige klanken van Radio Hollandio die mijn tuin ‘opvrolijken’. Onmogelijk om op mijn favoriete schrijfplek – schommelbank – ook maar iets uit mijn hoofd en vingers te krijgen.

Met het oog op de vakantie die de volgende ochtend om 5 uur zou starten, reden Vman en ik na een stevig ontbijt van spek, ei en champignons weer naar huis. De rest begaf zich in oostelijke richting naar het strand voor voetbal, zonnen, zwemmen en ´s avonds een diner ter afsluiting. Het was een geweldig weekend. Veel gelachen, veel gekletst en vooral veel genoten.

Maandag om 6.30 uur stapten we op de zwaar bepakte motor voor een reis die ons door België, Duitsland, Zwitserland, Italië en Frankrijk zou voeren. Op mijn website Drieske’s place heb ik hier al over geschreven (Engels): Alien on a bike. De eerste week toerden we samen met Daan en Annie, de tweede waren we met zijn tweetjes. Enkele steekwoorden voor deze vakantie zijn: vrijheid, hitte, samen zijn, lekker eten met uitzicht op minder lekker ogend eten, bliksemflitsen in de bergen, HOG Rally in Lugano, slenteren op een markt in de koelte van een regenbui, prachtige natuur, wandelingen, wijn, adembenemend steile mooie afdalingen, kracht en warmte van de Harley, stilte om te kunnen nadenken, offline, picknick, douchen, talen spreken – zelfs meerdere door elkaar heen, vrienden maken, Garmin, foto’s, laptopje (zie Vman’s blog Bikermaniac), boek ‘The Name of the Wind’. Wat een belevenis, ’s ochtends niet wetend waar je ’s avonds zult slapen. Mijn eerste en zeker niet laatste biker vakantie, met Vman aan mijn zijde. Oh nee, voorop!

Tja, en dan kom je thuis – poets intermezzo – om drie dagen later de koffers weer te pakken: nu voor een werkvakantie in Portugal.

Vrienden van ons hebben een stuk land in Portugal gekocht, waar zij zich over een aantal jaren gaan settelen. Er wordt een prachtig huis gebouwd met een magnifiek uitzicht. Om er echter ook nu al van te kunnen genieten, hadden M&M het plan opgevat om alvast een houten hut te plaatsen. Makkie toch, zou je denken? Nou, niet als deze hut in onbewerkte planken, plankjes, balken, latjes en ondefinieerbare vormen afgeleverd wordt met een aantal pagina’s aanwijzingen. Een uitdaging was het!

Marcel, Martina en Marij waren reeds per auto & aanhanger vertrokken, wij arriveerden twee dagen later met een zilveren gemotoriseerde vogel. Het was bloedheet in Portugal… geweest. Vman en ik namen een dicht wolkendek en verkoelende lucht als cadeau mee. Gelukkig maar, want het is een hel om te impregneren in de brandende zon. Wat hebben we hard gewerkt, van ’s ochtends vroeg tot de vroege avond, verstandig gekleed inclusief werkschoenen met ijzeren neuzen. Hoewel die goed waren voor de veiligheid, waren ze niet goed voor mijn eigen neus. ‘Buurman’  Kees kwam trouw meehelpen die week. Het eindresultaat mag er dan ook zijn:  vrijstaand houten chalet met drie kamers en een vide, natuurlijke materialen, handgemaakt, volledige keuken en badkamer, panoramaraam, openslaande tuindeuren, zeezicht, pittoreske omgeving, wijds uitzicht. Yes, het M4VK-team is erg trots.

Gelukkig was er ook iedere dag tijd voor een heerlijke lunch: in kleine cafeetjes met hartverwarmende mensen die als het niet anders kon met handen en voeten communiceerden. Op ‘ Het Land’ met vers fruit, knapperige broodjes, zalige tonijnpate met pimiento, meloen met sap druipend langs je kin, icetea en melk. En ’s avonds uit eten in typisch Portugese restaurants (TL licht, functioneel ingericht, lekker en puur eten) o.a. Chateau Briand (wat heeft ook Reina gesmuld later), pizza met twee kannen Sangria, een complete vis op een schotel vol lekkernijen, soort tapas, fingerlickin’  good!! Halverwege de week kregen we een middag vrij van de boss en gingen we met zijn vijven naar Obidos, een middeleeuws stadje omringd door een muur. Vman zag mij vol verbazing het ene na het andere winkeltje in stappen. Maar het waren dan ook erg leuke winkeltjes, echt om te snuffelen. De laatste dag brachten we door in Lissabon. Steile straatjes, gladde kinderkopjes, felle bloemen, ook felle hitte.

Vier weken vakantie, vier weken genieten. Van vreemde oorden, onvermoede talentontwikkelingen (ik kan nog steeds geen ongelakt hout zien zonder naar een kwast te willen grijpen en gooi ‘grazi’, ‘merci’ en ‘obrigada’  met verve door elkaar heen), van strangers en vrienden, en bovenal van mijn partner die me verlost heeft van de vakantievloek. We hebben volop genoten en plezier gehad.

Tja, en dan kom je weer thuis en tref je wederom een lichtelijke puinhoop aan – details zal ik je besparen. Wat wil je als twee katers zich vervelen en verwaarloosd voelen, ondanks de goede zorgen van mijn beide zonen. Dan gaan ze met veel plezier rotzooi maken. Tja, en dan vloek ik hè. Ook al doet het niet echt pijn.