~
ach
lief kind
blondgelokt
met gulle lach
die straalde
in jouw ogen
nu uitgedoofd
verdoofd
zijn wij
op zoek
naar jou
onvindbaar
maar overal
zingt je stem
je leeft
in ons
altijd
~
Voor Wieteke, lieve dochter van een collega, die slechts tien jaar mocht worden.
Als regen tegen de ramen slaat
een rilling over mijn rug heen
gaat
denk ik aan jou
Wanneer de hemels razend zijn
ik tot een bal gekruld lig
klein
denk ik aan jou
De sneeuw die neerdaalt koud en wit
een deken waar ik onder
zit
ik mis jou
Als donk’re wolken samenscholen
hun druk te groot is
rust ontstolen
denk ik aan jou
De lentebries die plagend waait
met de zoom van mijn jurk
danst, graait
ik ben bij jou
Als zon en wind mijn huid verwennen
moet ik met ogen dicht
bekennen
ik denk aan jou
Je bent altijd in mijn
gedachten
~
grenzen doorbroken
met zwiepende slag
versmolten
delen het leven
tot nieuw sterretje
in zakformaat
kloppend hart
vonk van de ziel
ontkiem
warm
beschut
verscholen
tot nieuw ego
je wordt, je bent
de drang tot zijn
groeit met de dag
men wacht
op jou
lief
~
Foto: National Geographic
Voor H.
~
Hé, kleine man
onbeweeglijk sta je
op een drempel die niemand ziet
behalve jij.
~
Blijf je daar
of zet je die stap voorwaarts
de wijde wereld in
al is die maar een paar grassprietjes verder.
~
Durf je alleen
de heuvel op
om te zien
wat daar achter leeft?
~
Ga maar kijken
toe maar
ik ben altijd in de buurt
met mijn armen wijd open.
~
________________________________________________________________
Deze week geen Avans column. Ik heb mijn gedicht Afscheid, geschreven voor Lia Daenen toen ze erg ziek werd (eerder op Doldriest gepubliceerd), naar de redactie gestuurd, aangezien Lia deze week haar ongelooflijk dappere strijd heeft moeten opgeven.
Layers of Life – op mijn Engelse site – is opgedragen aan deze lieve, sterke en zorgzame collega, onze vriendin.
Dag lieve Lia, rust nu maar uit, meis.
~
op een stage lang gelee’
in Terheijden
liep ik mee
op de kinderboerderij
~
toen een kleurrijke rakker
dacht, mijn hemel
een stakker
die moet weg uit onze wei
~
met ferme pas en snavel
viel hij aan
‘Mijn kavel!’
gaf niet op totdat hij won
~
bedrieglijk zachte veren
hebben mij toen
doen leren
hoe hard ik rennen kon
~
gekakel bleef mij volgen
tot met schaamrood
verbolgen
ik een bezem nam ter hand
~
resoluut weer de wei in
vogel vluchtte
niet zijn zin
joeg hem over het hele land
~
Sindsdien heb ik ontzag
voor wat kraait
met een lach
maar kom niet dichterbij
~
Sloot een pact zonder haat
met zanger der
dageraad:
‘Jij de kip, ik het ei!’
~
________________________________________________________________
~
vrouw, ik ben vrouw
jouw vrouw
~
moe, ik ben moe
jouw moeder
~
vriendin, dochter
ik ben mezelf
~
en wil blijven wie ik ben
hier, waar mijn hart is
~
ik wil niet gaan
houd me vast
~
houd van me
zoals ik van jou
~
mijn gedachten fladderen
als vlinders zo licht
~
hoor ze in de stilte
in de storm
~
voel me in de wind
in de zon
~
voel me
in jou
~
_______________________
(voor onze collega Lia, die heel ziek is
we zijn dicht bij je, lieverd)
________________________________________________________________
Op dinsdag 18 september 2012 is Lia Daenen overleden. We zullen haar in ons midden houden.
Ad, Aafke en Jesse, heel veel sterkte. Treasure the memories…
~
Het is maar een spier
je spant hem nooit aan
hij werkt voor je
onvermoeibaar
zonder zware oefeningen
of een trainingsschema.
~
Het is maar een spier
je gebruikt hem niet direct
om vooruit te komen
te springen of te hollen
daar zijn andere spieren voor.
~
Het is maar een spier
maar vol gevoel
met passie en warmte
barstend van liefde
enthousiasme
en humor
klopt hij
voor jou.
~
Voor anderen.
~
Blijf kloppen
Klop
Blijf!
~
Gerelateerd vervolg bericht: Life is Fragile
DOLDRIEST 