Vliegen zoemen tegen het glas, in een nooit aflatende strijd verwikkeld met de onzichtbare barrière. Blijf toch binnen, fluister ik. Buiten wiegt de parasol licht heen en weer, zijn betonnen voet stevig verankerd aan de grond. Boris ligt gestrekt onder de tafel. Alleen het puntje van zijn staart beweegt. De tuinstoelen staan klaar, maar ik houd de deur nog even dicht. Binnen is het met 25°C relatief koel. Je hoort mij echter niet zeggen dat het te warm is, want ik denk aan Jeroen.
Gisteren stond hij met zijn maat voor de deur, twee bomen van kerels. “Jullie hebben geen ladder nodig,” grapte ik, terwijl hij met gemak het plafond aanraakte. Ze kwamen poolshoogte nemen na mijn noodkreet over een vogelnest in een dakkanaal. Om mijn nieuwe badkamer tiptop en schimmelvrij te houden moet namelijk vochtige lucht afgevoerd worden, en daar is het reeds aanwezige mechanische ventilatiesysteem uitermate geschikt voor – ware het niet, dat ik de stekker daarvan jaren geleden uit het vijfpolige stopcontact heb gerukt vanwege het irritante lawaai.
“Werkt dat ding nog?” vroeg V-man mij maanden geleden, toen de wilde badkamerplannen realiteit dreigden te worden. Onderzoek leerde ons twee dingen:
- Het apparaat deed het. Sterker nog, het ging helemaal niet meer uit, ook al zette ik de knop tien keer om.
- In de pijp naar het dak zat een gemummificeerde botanische tuin. Ik werd bedolven onder takken, blaadjes en andere zooi toen hij werd losgekoppeld van de ventilatie-unit op zolder.
Dat riep om actie.
Toevallig stond onlangs een artikel over ventilatiesystemen in ons plaatselijke blad, en ik greep mijn mobiel. De man aan de telefoon stelde me gerust: niet alleen kon zijn bedrijf dat vogelnest eruit halen, ze konden ook de waarden van het ventilatiesysteem inmeten en optimaal instellen, en dat alles voor een vaste pakketprijs van € 252. Wat er in te stellen viel aan een simpele metalen box met een ventilator en een pijp van drie meter wist ik niet, maar het klonk professioneel. Tussen 8 en 10 uur? Nou nee, niet op mijn eerste vakantiedag. Doe maar ‘s middags.
Om 12.30 uur ging de bel. Ze gingen op onderzoek uit en het begon al goed: het kanaal in de keuken was keurig afgewerkt achter een vaste wand. Bedenkelijke blik nummer 1. Toen naar het toilet, waar een zwart gat van klein formaat in het plafond prijkte. “Hoort daar geen rooster in te zitten?” “Vast wel, maar dat heb ik niet meer.” Bedenkelijke blik nummer 2. Op naar de badkamer. Aha, daar had ik wel een rooster voor gekocht. Of het instelbaar was? “Ja hoor, kijk maar.” De blikken werden beduidend positiever, maar dat duurde maar even. We waren inmiddels op zolder aanbeland, waar de unit uit 1984 dreigend hing te blinken. “Da’s een oudje,” concludeerde Jeroen. Ik knikte zwijgend. “Waarom is hij niet aangesloten?” “Omdat hij teveel kabaal maakt en niet werkt,” was mijn antwoord. De stekker en de knop waren onder de vaardige handen van V-man weken eerder verdwenen, en vier sinistere draden staken uit een doosje. “Het systeem moet namelijk continu draaien en daarvoor moet eerst die buis schoon. Er zit een schakelaar in de badkamer om hem op een hogere stand te zetten.” Blik nummer 3 werd mijn kant op gesmeten. “Koffie,” vroeg ik stralend, en maakte dat ik weg kwam.
Gerommel en gestommel van boven. “Mevrouw?” “Ja?” “Waarom ligt die pijp los?” “Omdat daar troep uit komt vallen van een vogelnest. De kauwen vinden mijn huis erg uitnodigend. Daarom zijn jullie toch hier?!” Zweetdruppels aan beide kanten. Vervolgens viel de term miscommunicatie. Ze wisten van kauw noch kraai. Ik herhaalde wat ik het mannetje aan de telefoon allemaal verteld had. Van de vogels die niet meer zaten te broeden, maar wel nestmateriaal hadden achtergelaten. Van de oude installatie die al jaren uitstond. Van het meten en regelen. Bij die laatste zin klaarden hun ogen op, dat klonk bekend. En alleen dát zat in de pakketprijs, de rest niet. Nu was het mijn beurt om bedenkelijk te kijken. Echt wel! Dat moest ik dan maar uitvechten met ‘de baas’.
Eerst werd de unit aangesloten. De ventilator kwam zwierend tot leven, maar weigerde na een druk op de badkamerknop een tandje bij te zetten. “Misschien is de zwarte draad verwisseld met de bruine draad?” Jeroen keek me verwachtingsvol aan en ik staarde terug. Als ik ergens geen verstand van heb -en ook niet wil hebben- is het elektriciteit. “Laat dat maar over aan mijn vriend, dat komt wel goed!”
Daarna gingen ze aan de slag met de buis. Al gauw kon ik de eerste emmer met takken lozen. De een klauterde via de ladder het dak op, terwijl de ander op zolder naar boven prikte. Termen als ‘nog nooit meegemaakt’, ‘dit is nieuw’ en ‘niet te geloven’ kwamen langs, terwijl de zweetdruppels steeds groter werden. Het was broeierig heet op zolder, met alleen een klein klepraampje als ventilatie. En aan de buitenkant zinderde de zon. Koffie maakte plaats voor grote glazen water.
“Muurvast, geen beweging in te krijgen.” Niet één maar wel tien jaren nesten bleken erin te zitten! Een vol uur later kwam eindelijk het verlossende “Ik zie licht aan het einde van de tunnel!”. De zolder, het wasrek, de trap, de overloop en de trap naar beneden. Alles was bedekt met takken, blaadjes, en een dikke laag gruis, inclusief het dappere duo. Het stof plakte aan lijf en leden. Ook op mijn armen zaten zwarte vegen en mijn haar leek wel een vogelnest. Het was nog erger dan drie weken badkamerverbouwing. Met veger en blik, stofzuiger en schoonmaakdoeken ging ik de bruine sluier te lijf, terwijl Jeroen naar de groothandel reed om een anti-kraaien kap en een bolrooster te halen. Nooit zal een kauw nog toegang krijgen tot mijn mechanische ventilatiekanaal! Zijn partner was intussen alweer naar een volgende klus vertrokken.
Even na vieren was de klus dan eindelijk geklaard, waren de waarden van de ventilatie genoteerd, had mijn schoorsteen een dubbele hoed en friste Jeroen zich een beetje op aan de keukenkraan. “En dan heb ik ook nog zo’n hete dag uitgekozen oooh”, zei ik verontschuldigend tegen zijn rode hoofd. “Dit valt nog mee mevrouw,” zei hij, “morgen moet ik naar een ander karwei en zit ik met een gasbrander in de zon om een dak te maken…” Slik.
Hoe de rekening uitpakt weet ik niet. Hij zal vast gepeperd zijn. Het zal immers niet blijven bij ‘bestaande mv-kanalen reinigen voor de prijs van € 252’. Daar zijn de kosten voor het draadraster en de kraaikap op het dak. En dan nog de extra arbeidsuren voor het nestvrij maken van het kanaal. Het belooft een pittig gesprek te worden met ‘de baas’. Maar dat geeft niet, want heet is het toch al. Maar dat zeg ik niet hardop.
DOLDRIEST 