Geplaatst in Algemeen

Wegmisbruikers

Een paar weken geleden schreef ik op vrijdagavond over Top Gear, terwijl het live op TV te zien was. Nu hetzelfde recept, maar dan met Wegmisbruikers. Het programma fungeert echter meer als achtergrond-opwarmer voor Top Gear dan het kijkgenot geeft, omdat de humor helaas ver te zoeken is. Het roept bij mij vooral reacties op zoals ‘Innemen dat rijbewijs, maar dan gewoon niet meer teruggeven. Opnieuw een rijexamen afleggen is een betere straf!’. Ongelofelijk hoe jonge knullen die nét geslaagd zijn, met 160 scheuren over een weg waar je maximaal 80 km mag rijden.

Vanmorgen had de surveillance auto van Wegmisbruikers gerust achter mij mogen rijden om in actie te komen. Ik zou luid applaudisseren, ware het niet dat ik mijn handen veel te hard nodig had aan het stuur. Even voor acht uur rijd ik de snelweg op richting Breda, het stormt, regent, slecht zicht. Veilig bereik ik de middelste baan om een traag voortkruipende vrachtwagen in te halen. In mijn ooghoeken zie ik een of andere GEK in een grote zwarte dure auto aankomen die mij inhaalt om vervolgens met een haarbreedte afstand voor mijn neus naar rechts te komen, voor de vrachtauto te duiken en nog net het einde van de uitvoegstrook richting Etten-Leur mee te pakken.

Waar is dat goed voor? Vindt die vent het leuk om mij een hartverzakking en klamme handen te bezorgen? Klopt zijn hart sneller als hij ‘on the edge leeft’? Beseft hij überhaupt wel wat voor uitwerking zijn rijgedrag op andere weggebruikers heeft?

Er rijden tegenwoordig zoveel grote auto’s rond, niet meer normaal. En ja, ik besef heus wel dat auto’s nogal snel ‘groot’ lijken in vergelijking met mijn Kaatje :P. SUV’s, stationcars, Jeeps, Hummers, spacewagons, van alle kanten komen die monsters op je af vliegen en vullen dreigend je binnenspiegel. Voor bestuurders die off the road rijden, een groot gezin hebben en/of spullen moeten vervoeren, zijn deze auto’s natuurlijk ideaal. Maar zijn ze in alle gevallen echt nodig? Vaak hangt er nog de slang van de benzinepomp aan met een vage draaikolk in de diepte.

Niet zo groot maar wel dubbel zo irritant zijn Golfjes! VW Golf, goed voor een eerste plek in de bumperkleefkampioenschappen. Een dikke pluim voor agressief rijmanschap. Negen van de tien Golf-bestuurders strijken mij tegen de haren in – en ik ben nogal gesteld op mijn sprietjes. Mannen en meiden in VW Golfjes, zullen we voortaan het gas inwisselen tegen afstand? Zeg 10 km snelheid inleveren en je krijgt van mij gratis 10 meter tussenruimte erbij? Dat zou ik echt bijzonder op prijs stellen, en met mij misschien nog de helft van de Nederlandse bevolking.

En dan hebben we ook nog de kleine vaalrode autootjes! Geen idee hoe het komt, misschien trekt Kaatje ze aan, maar mijn blikveld wordt vaak beheerst door kleine rode autootjes. Ze springen als duveltjes-uit-een-doosje tevoorschijn bij een stoplicht, op een kruispunt, op dorpsstraten en doorgaande wegen en versperren een vlotte doorgang. Een prachtige 80 km weg, de zon schijnt, uitstekend zicht… en dan sukkelt er vanuit een zijstraat zo’n rood geval recht voor je wielen, zich voortbewegend tussen versnelling 3 en 4 zodat je constant moet schakelen. Tergend traag met geen mogelijkheid om in te halen. Dan zie ik inderdaad letterlijk rood voor ogen!

Ik ben voor een algeheel verbod voor kleine vaalrode autootjes op snelwegen. SNELwegen! Deze benaming is niet voor niets gekozen. Dat je je houdt aan de maximum snelheid kan ik alleen maar toejuichen. Maar om 30 km langzamer dan dit maximum te rijden, heeft op mij het VW Golf effect.

Misschien dat rode Golfjes dé oplossing zijn! 😉

Geplaatst in Algemeen

Top Gear

Top Gear betekent ‘hoogste versnelling’. Gelukkig heeft mijn karretje er maar vijf, die kan ik nog net vinden. Vman’s auto heeft er nog een paar meer geloof ik, maar die gebruik ik nooit.

Hoewel ik absoluut geen kennis heb van auto’s, niet in katzwijm val bij het zien van een supercar, geen diep verlangen heb om een dure auto te bezitten – behalve dan de Audi TT, ik word helemaal lyrisch van een Audi TT – of als een tornado over de weg te jagen, is Top Gear één van de weinige TV programma’s die ik met enige regelmaat zie… eigenlijk het enige.

Een spannende avonturen vechtfilm met humor kan ik ook nog wel waarderen, maar dan houdt het ver op met het kastje kijken. Zoals Indiana Jones and the Kingdom of Cristal Skull die op TV zou komen. Helemaal geïnstalleerd, thee, koekjes, the works… wat denk je: KLOPT DIE TV GIDS NIET! Wil ik eindelijk een keertje kijken, zit ik voor niets helemaal klaar. En de TV gids omvat twee weken met vrolijk programma advies. Ik hoef waarschijnlijk niet te vertellen dat de week erna hetzelfde gebeurde? Ja, ik ben blond!

Ik heb nog een ouderwetse bak, een TV waarbij de diepte het wint van de breedte. Een redelijk kleine beeldbuis die gedurende de eerste vijf minuten de meest artistieke golfjes laat zien. Ach, een beetje rammelen aan de scart-kabel en het werkt weer. Tot je gaat zitten natuurlijk, dan wordt het beeld weer fraai vervormd. Geen nood, na een tijdje stopt het vanzelf.

O ja, Top Gear. Het programma gaat over auto’s… maar dat is eigenlijk helemaal niet belangrijk. Al ging het over bakstenen, dan zou ik nog kijken: het wordt namelijk gepresenteerd door drie knettergekke presentatoren Jeremy Clarkson, Richard Hammond en James May, die erg goed op elkaar ingespeeld zijn. De humor is werkelijk fantastisch en ik schater het dan ook regelmatig uit. Ze halen de meest stoere en ook dwaze ideeën van stal om interessante afleveringen voor ons te maken. Zo bouwen ze hun eigen campers, houden races met bussen (die prompt omvallen), rijden in jeeps door de jungle van Zuid-Amerika, je kunt het zo gek niet verzinnen.

Vóór Top Gear had ik nog nooit gehoord van The Stig. Een in een wit pak met witte helm getooide grote onbekende die allerlei auto’s in een Power Lap over het Top Gear test-circuit jaagt. Zelfs mijn anti-scheur hart gaat dan sneller kloppen. In de aflevering van vanavond ontdeed onze mystery guest zich van zijn hoofddeksel en kwam Schumi tevoorschijn: Formule 1 coureur Michael Schumacher. Wat kan die vent rijden zeg! En wat heeft hij een aparte muzieksmaak.

Tegen het einde van de tweede aflevering – er wordt altijd een nieuwe show en een herhaling uitgezonden – begint mijn aandacht een beetje af te zakken. De hoogste versnelling haal ik niet meer en ik moet terugschakelen naar een lagere. Op het einde schakel ik helemaal terug. Soms moet Vman me zelfs wakker maken. Top Gear, in de laagste versnelling relaxed het weekend in… naar bed!