Er was eens een dame uit het zuiden
die adoreerde de zon, naar verluidde
zo zat zij heel parmant
langdurig aan de waterkant
sloeg waarschuwingen in de wind
.
Ze bakte, braadde, zoog zich vol met stralen
maar begon op enig moment toch wat te balen
haar perzikhuidje knetterde
haar geteisterd vel etterde
wat jammerde ze, het arme kind
.
De zonaanbidster klaagde kommer en kwel
wie redt me, helpt me, kom dan, snel
maar het was heel laat
en je weet hoe het gaat
Haar redder in spe was reeds naar huis
.
Hulpeloos droogde zij steeds verder uit
eerst sneuvelden haar handen, dan haar kuit
versteende torso brak in twee
nam hoofd en schouders met zich mee
alleen haar romp en benen bleven kuis
.
Zo ligt de dame daar voor altijd versteend
haar klaagzang verstomd, haar stem verweend
de moraal moge duidelijk zijn
teveel zon is niet echt fijn
bezint eer ge begint!
Pap, dit gedicht is voor jou! 😉 ❤
Gisteren bezocht ik mijn ouders in Hoensbroek. In het huis in de header-foto speelde mijn vader als vijfjarige. Hoe bijzonder was het om daar samen te wandelen. Het terrein is overgelaten aan de elementen, en de omgeving is inmiddels veranderd in een prachtig natuurgebied. Met altijd op de achtergrond het indrukwekkende Kasteel Hoensbroek.
Het was een dag met een zonnetje!
’s Avonds stuurt mijn zus me een foto. Mijn jaargenoten missen me. Nou, ik mis hen ook! Reünies zijn niet goed voor me. Maar over vijf jaren ga ik weer! Geen snelweg die me dan tegenhoudt.
Na zo’n paar honderd meter kom ik aan de Geleenbeek en steek bij het brugje over. Ik sta even stil en kijk naar de beek die zich meanderend een weg baant door het prachtige landschap dat gesierd wordt door oude en jonge bomen aan weerszijde van de beek. Stil geworden van zoveel schoonheid geniet ik intens en in gedachten verzonken vervolg ik mijn weg.
Bijna aan het einde van het Laervoetpad ligt rechts de oude boerderij van boer Laeven. Aan de linkerzijde staat een prachtige oude appelboom die zolang ik mij kan herinneren – en dat is 69 jaar – er altijd gestaan heeft. In vroegere tijden had hij een mooie kruin. Tijdens warme zomers zochten koeien er dikwijls verkoeling onder. Menige mand werd door boer Laeven met de heerlijke appels gevuld en vervolgens aan de man gebracht.
Nu, in de herfst van zijn appelboom-bestaan, heeft hij een kruin waar een niet al te grote vogel met een beetje geluk nog een schaduwplekje kan vinden. Getekend door de tand des tijds staat hij daar, een beetje gebogen maar nog steeds met een kruintje waarmee hij met enige trots toch nog een kleine bijdrage levert. Geen manden meer zoals in vroegere tijden… Maar boer Laeven is een boer naar mijn hart, die respect toont voor deze trouwe boom die hem zo vele jaren zoveel vruchten schonk.
Hier loop ik, door weiden en akkers omgeven in een vredige rust door het landschap. Zo af en toe zie je een landarbeider die bezig is met onkruid wieden en een torenvalkje dat speurend naar een prooi plots naar beneden schiet om zijn prooi te grijpen. Bijna aan het einde van de veldweg kom je bij een begroeiing die bestaat uit hagen en oude bomen die tesamen een holle weg vormen. Als je goed kijkt tref je nog sporen aan van dassen die hier in hun burchten wonen. Van al deze natuurlijke schoonheid raak ik geëmotioneerd. Ik loop met tranen in mijn ogen verder, genietend van deze enorme schoonheid.
Vrolijk fluitend – of zingend – vervolg ik dan mijn weg. Even verderop ligt de eeuwenoude hoeve Terlinden waar sinds generaties boer Roebroek woont. Ik steek de brug over de snelweg over en krijg de vieze uitlaatgassen in mijn neus.
Gelukkig loop ik na een tiental meters weer onder een haag van groene frisse bomen. Bij de T-splitsing sla ik linksaf de Klinkertstraat in. Links van mij schittert de Droomvijver als een grote parel in de glanzende zon.
DOLDRIEST 