Geplaatst in Gezondheid, Humor, Korte verhalen, Persoonlijk

Dentofobie

Gepost op door Doldriest

Een zacht muziekje op de achtergrond, met daar bovenuit de woorden

Marion, ik ga je nu achterover leggen.

Oké, jij bent de enige die dat mag zeggen,

reageer ik.

Anja, wil jij even weg gaan? Ze wil alleen met me zijn.

We lachen alle drie. Door de zenuwen grijp ik iedere afleiding aan om het moment suprême uit te stellen en flap er de gekste dingen uit. Het is alweer een half jaar geleden dat ik voor het laatst in deze stoel lag. Mooi zachtgeel is hij, met een comfortabele uitholling voor mijn hoofd. Maar of ik nu op luxe leder lig of op beton, het maakt me niet uit. Ik voel er niets van. Als één brok spanning lig ik te wachten op wat komt.

De tandarts – een kunstige super vergrotende bril op zijn neus – kijkt grijnzend op me neer en zegt dat het ook altijd hetzelfde is met mij. En ik lach met hem mee, een valse lach. Want ik wil alleen maar weg, weg van die dreigende rij met instrumenten die zich boven mijn borst uitstrekt.

Eerst maar eens foto’s maken. Een plaatje van 10 bij 10 cm. wordt voorzichtig in mijn mond gemanoeuvreerd. Natuurlijk is het veel kleiner, maar volgens mijn keel scheelt het niet veel. Gelukt! Nu de andere kant nog. Weer ontkent mijn lijf het nut van deze actie.

Er zitten scherpe kanten aan hè?

zegt de tandarts meelevend. Ik ontken woordeloos, daar ligt het niet aan. Als ook die foto klaar is – en alles is nog goed ook! – ontspan ik voor het eerst een beetje.

Nu de rondgang met spiegel en haakje, prima te doen. Dan het schoonmaken met een mechanisch apparaat, waar een straaltje water bij te pas komt. Water dat zich verzamelt in mijn wang. Dreigt te overstromen. Mijn bebrilde behandelaar hangt een afzuigslangetje in mijn mondhoek. Wat een geweldige man!

Anja, de assistente, beantwoordt intussen een telefoontje van een andere patiënte, die een dikke wang heeft van een ontsteking. Ik volg het gesprek met belangstelling, afleiding hè. Dan richt ze haar aandacht weer op mij en schuift ook nog eens een dikker slurpapparaat in mijn mond. En dat is wat teveel van het goede geloof ik. Ik worstel en kom boven, half dan, want beide tanddeskundigen houden van schrik op met wat ze aan het doen zijn. Gelukkig, even pauze.

Gaat het weer een beetje?

Ik haal diep adem, slik, knik en ga weer liggen.

Het afzuigslangetje wordt uit mijn mondhoek verwijderd en we gaan weer verder. Polijsten nu, met een apparaat waarmee ze stoeptegels vasttrillen, maar dan met een mintsmaakje. Het gaat absoluut de goede kant op. Tot hij bovenin aan de gang gaat en ik kokhalzend om me heen grijp. Twee paar ogen kijken me verbijsterd aan.

Volgens mij is mijn keel te kort of zoiets,

brabbel ik.

Vroeger als kind mocht de huisarts ook al niet in mijn keel kijken, de spatel vloog dan door het huis heen.

Ze knikken begrijpend, maar snappen er duidelijk niets van.

Geef haar maar een bekertje water, zodat ze zelf haar mond kan spoelen. Laten we het maar niet hier in de stoel doen, dat vind ze vast ook niet fijn.

Twee minuten later sta ik als een klein kind mijn mond schoon te wassen boven de wasbak. Maar dat doet me niets: alweer heb ik mijn halfjaarlijkse controle overleefd. 😉

Onbekend's avatar

Auteur:

feelgood writer | blogger | reader | RPGamer | caretaker of lad and cat | no lady, but all woman

8 gedachten over “Dentofobie”

  1. Dag Marion,

    Mag dit wat troost brengen… 😉
    Ik wou je graag laten weten dat ik jou samen met 15 andere bloggers genomineerd heb voor een “Beautiful Blogger Award”.
    Hopelijk vind je dit nieuws fijn om te vernemen. Voel je vooral niet verplicht deze te accepteren, de onderscheiding is bedoeld als een teken van mijn erkentelijkheid ten aanzien van een voor mij “waardevolle” blogger.
    Maar mocht je toch overwegen om deze in ontvangst te nemen, dan kan je hierover meer informatie vinden in mijn blogbericht van vandaag. Dit is de link : http://dauws.blogspot.be/2012/10/in-de-prijzen-gevallen.html
    Maak er een fijn weekend van en hopelijk brengt u ook een bezoekje aan de andere kandidaten, zoals zij allicht ook jou een bezoekje zullen brengen.

    – Dauw –

    Like

    Beantwoorden

  2. Naar de tandarts

    Volgende week moet ik naar de tandarts en dat doe ik echt niet
    graag.
    Ik zit nog met een zeer spijtig voorval van de vorige keer in mijn
    maag.

    Toen ging ik gewoon voor een nazicht
    omdat ik mezelf daartoe jaarlijks verplicht.

    “Zet u maar op deze stoel” zei de tandarts, zoals steeds op
    vriendelijke toon.
    Ik zat nog maar net of de stoel draaide horizontaal, toen lag ik
    daar schoon.

    Hij vroeg “ En wat is er aan de hand?”
    Ik zei “ Eigenlijk kom ik voor een zwarte tand”

    Ben jij een stommeling dacht ik toen.
    Want wat kan een tandarts aan handen doen?

    Hij richtte een lamp naar mijn geopende mond.
    Ik staarde als een rund naar het witte plafond.

    Toen hing hij een soort zuiger in mijn nochtans niet hongerige mond.
    Bekeek het zaakje en mompelde “Dat lijkt mij hier niet heel gezond”.

    Behalve in de vier valse tanden staan er in het hele gebit overal
    gaten.
    Ik zei”grymfpraijwoetdarf” want met die zuiger kon ik niet goed
    praten.

    Hm….antwoordde hij, ik zal doen wat ik kan.
    Maar sommige tanden lijken op de grotten van Han.

    Ik knikte ‘ja’ want verstaan deed hij mij blijkbaar niet.
    Spontaan dacht ik toen aan een beroemd trekkerslied.

    Toen nam hij een, volgens mij, te grote verdovingsspuit.
    Moedig dacht ik, het is beter dat ik nu mijn ogen sluit.

    Dan voelde ik tot mijn grote schrik
    een scherpe venijnige prik.

    Van het verschieten trok ik mijn beide benen omhoog.
    Juist op het moment dat die witjas zich over mij boog.

    Mijn knieën raakten die gast zijn kin
    dat was helaas nog maar het begin.

    De man veerde onthutst recht
    botste met zijn kale hoofd tegen het ‘spotlicht’ zoals men zegt.

    Hij liet de spuit pardoes uit zijn handen vallen
    en mompelde daarbij iets over duizenden getallen.

    De spuit was niet stuk, ze viel eigenlijk tamelijk goed.
    Ze stak kaarsrecht in de grote teen van zijn linkervoet.

    Ik dacht opnieuw, stommeling, jij hebt twee linkerhanden.
    Al dat gedoe, gewoon door het nazicht van een paar tanden.

    Waarom dat weet ik niet
    maar hij smeet heel hard met de deur toen hij mij buiten liet.

    Ik hoop dat je nu kunt verstaan
    dat ik er een beetje mee in mijn maag zit als ik naar die tandarts moet gaan.

    Graag gelezen, Marion.
    Lenjef 🙂

    Like

    Beantwoorden

Wil je reageren? Graag!