Ken je ze nog? De oude mannetjes die in de Muppetshow eigenzinnige kritiek leveren op het optreden van de artiesten? Ze zitten met zijn tweetjes hoog en vooral droog in de loge op het balkon en nemen geen blad voor de mond.
De namen van de poppen zijn trouwens afgeleid van de namen van twee beroemde hotels in New York: het Statler en het Waldorf-Astoria.
Iedere dag zie ik deze twee sujetten in stofvorm op mijn bureau. De een heeft een mok als buik, de ander een perforator. Normaal gesproken staat Statler aan mijn kant en bivakkeert Waldorf aan de overkant, maar sinds een paar maanden houden ze elkaar gezelschap, net als op TV. Deze muppets vertegenwoordigen namelijk mijn maatje en mij. Wij kunnen af en toe net zo mopperen als die oudjes, en als we dan naar die poppen kijken en dan naar elkaar, liggen we in een deuk en kunnen alles relativeren.
De veel te hoge werkdruk heeft haar echter de das omgedaan en ze zit al maanden thuis. Afgebrand. En ik mis haar vreselijk. Niet alleen qua werk – ze is echt een kei in wat ze doet, weet precies waar alles ligt in de ogenschijnlijke chaos, combineert zaken en legt verbanden en is perfectionistisch: een deugd, maar ook een valkuil – maar vooral ook persoonlijk. Aan een half woord hebben we genoeg. We lachen samen, schelden samen en janken af en toe samen. Zorgen ervoor dat de druk op de ketel niet te hoog wordt en proberen uit alle macht alle ballen in de lucht te houden. Het werkte altijd in de hectiek, maar nu even niet. Misschien hadden we die ballen gewoon naar beneden moeten laten donderen…
Ik denk echt iedere dag aan haar en hoop dat ze gauw de stap naar de werkvloer weer zal wagen. Al zouden we alleen maar weer even Waldorf en Statler kunnen spelen. Beterschap, lieve Jo! ♥
DOLDRIEST 