… en ik zit achter mijn PC, terwijl beneden de film begint. Een grote pan zelfgemaakte groentesoep pruttelt op het gasfornuis – ja, met balletjes – en het stokbrood kraakt van versheid. Mijn zoon en ik gaan zo eten, maar eerst even dit vertellen…
Vanmiddag ging de bel en er stond een vrouw voor de deur. Even dacht ik dat het, net als vorig weekend, iemand van de Jehova’s Getuigen was, maar het bleek een inspecteur van het dierenasiel te zijn. Zij kwam kijken hoe het met Lillo Smokey ging. Ik ging haar voor naar de achtertuin, waar Smokey zielsgelukkig uitgestrekt op de tegels in het zonnetje lag. Een laagvliegende hommel trok zijn aandacht en we keken allebei bezorgd toe hoe hij de hommel tot zijn persoonlijke speelgoed maakte. Toen hij aanstalten maakte hem op te eten, greep ik even in. Zijn kraag, welteverstaan. De inspecteur informeerde naar zijn slaapplek, naar zijn eten en de kattenbakken. Vier stuks bleken ruim voldoende te zijn. Ze was er al snel van overtuigd dat Smokey het bij mij reuze naar zijn zin heeft.
Om jullie te laten meegenieten hier een fotorapportage van mijn grote zwart-witte vriend, die iets interessants ziet en op onderzoek uit gaat.
Klik op de foto’s voor een groter formaat.
PS. Bandit lag er ook rustig bij te kijken, maar helaas is rode Boris nog steeds niet terug. We houden hoop.
Fijn weekend!
DOLDRIEST 