Vervolg op: En maar wachten
Je gelooft het vast niet. Ik geloof het zelf niet eens. Maar het gebeurt. Echt!
Nuchter, ik moest nuchter zijn. Vandaar dat ik gisteravond laat nog een glas rode Estola tot mij nam. Lekker hoor.
De wekker wekte mij braaf om 6.45 uur; tot zover ging alles prima. De douche in, ene kat kroelen, andere kat op zijn kop geven omdat hij weer zijn geur had uitgezet bij de voordeur, terwijl er toch vier kattenbakken in huis staan. En daar word ik niet zo blij van. Het gordijn bij de voordeur heeft het de afgelopen maanden ook te verduren gehad, dus dat heb ik in de kliko gemikt. Helaas weerhoudt een steriele omgeving Bandit er niet van om toch zijn instincten te volgen. Hopelijk heb ik niet de verkeerde kat op zijn donder gegeven trouwens.
Op de keukentafel lag een briefje met de tekst: ‘Niet eten!’. Geen haar op mijn hoofd dacht eraan om dat te doen. Ik pakte fruit, tomaatjes, melk en yoghurt (lactosevrij, jawel), knäckebrödjes en noten, greep mijn tas en ging op pad. Het was 7.50 uur.
Om 7.55 uur stond ik weer bij mijn voordeur, maar dan aan de buitenkant. IK HAD HET FORMULIER VERGETEN, dat nota bene pontificaal midden op de keukentafel lag! De namen die ik mezelf toewenste, zal ik je besparen. Nijdig reed ik weer naar de prikpost. Weer die paar fietsen. Grrrr, de rest was zeker te voet…
Maar nee, er zaten maar twee vrouwen, hoera! Dat ging beter dan gisteren. Binnen tien minuten was ik aan de beurt en – vechtend met mijn tas – gooide ik de deur naar de verpleegkundige open met de woorden ‘Test mij aub. ook even op domme blondheid?’. Toen ik mijn ogen opsloeg, zag ik een hoogblonde, mij onbekende vrouw, die mij verwonderd aanstaarde. Heb ik weer! Waar was mijn brunette van gisteren? Gelukkig had ze mijn opmerking niet helemaal verstaan en verliep de rest van de handelingen zeer voorspoedig.
Nu maar afwachten wat de uitslag is.
Corja, speciaal voor jou dit vervolg. 😉
DOLDRIEST 