Geplaatst in Familie, Persoonlijk, Poëzie, Verdriet

Sluitsteen

Zout water trekt sporen over mijn wangen
sijpelt tussen mijn vingers door
en erodeert de barsten in mijn hart
tot het cement is weggespoeld
en ik achterblijf met scherven
van een puzzel
die onvolledig is
nu de sluitsteen
is weggevallen

Ik schuif de stukjes heen en weer
rang- en herschik
op zoek naar een vertrouwd patroon
grijp stuurloos naar flarden van jouw bestaan
en creëer een fragiel houvast
bedrieglijk, wankel
en ik breek
steeds opnieuw

Ik zie je
in het licht
dat speelt tussen de bomen
en hoor je
in de stilte van de nacht
ik voel je, pap
op onbewaakte momenten
als de waan van de dag
er niet in slaagt
om me te laten vergeten
hoezeer ik je mis

Ter herinnering aan Wil Driessen
beste vader ooit

13 juli 1932 – 2 december 2023

Onbekend's avatar

Auteur:

feelgood writer | blogger | reader | RPGamer | caretaker of lad and cat | no lady, but all woman

24 gedachten over “Sluitsteen

      1. Dear Marion, something like this always goes to the “inner shell” because it is so terribly final…it takes a lot of time and understanding from all sides! Wish you all this and stay what is generally described as “strong”…which unfortunately not everyone can always cope with… LG!

        Geliked door 1 persoon

              1. …beautiful comment…don’t let the time get too hard for you either and enjoy the new time…I saw “Insta” on your website, I’m also there – may I comment on Insta with you, you have a much larger portfolio with such beautiful photos…. Best wishes!

                Like

Geef een reactie op Jeanne van Sjannesblog Reactie annuleren