Categorie: Gezondheid

Geplaatst in Gezondheid, Persoonlijk

Dans met medici

Gepost op door Doldriest

Mijn dans met de medische wereld is voorlopig ten einde. De MRI van mijn nek laat slijtage zien, maar die zit niet hoog genoeg om het vreemde gevoel in linkeroor en scalp te verklaren. De disco-EEG heeft geen noemenswaardige kortsluiting veroorzaakt, al zag ik ze wel vliegen. En ik ben met vlag en wimpel voor de hyperventilatietest geslaagd. Mijn danspartners – huisarts, opticien, neuroloog, kno-arts, oogarts, orthoptist, fysiotherapeut en optometrist – zijn uitgeput en hebben de handdoek in de ring gegooid.

Er zijn heel veel enge dingen uitgesloten, maar we zijn nog geen stap dichter bij een verklaring. De neuroloog vindt mij een raadselachtige vrouw. 😉 Hij opperde dat ik voor een second opinion naar het academisch ziekenhuis in Utrecht kan gaan, want zelf weet hij het niet meer. Als laatste wordt mijn bloed nu nog onderzocht op Lyme en andere zaken, maar daar verwacht hij niet echt iets van. Over drie weken belt de arts de uitslag door.

Gelukkig zijn tijd en rust goede heelmeesters en kan ik alweer aardig zelfstandig dansen, zelfs met mijn ogen dicht. Sinds januari bouw ik mijn uren bij de hogeschool weer langzaam op en is het draaien in mijn hersenpan zo goed als weg. Al zullen de tutu, spitzen en pirouettes nog even moeten wachten. 😛

Hartelijk bedankt voor jullie lieve en zorgzame reacties de afgelopen maanden, zij deden mij bijzonder goed! x

150305dans

De dans ten voeten uit: 

Geplaatst in Gezondheid, Persoonlijk

Een waas voor mijn ogen

Gepost op door Doldriest

Ruim twee weken verder zit ik hier achter mijn pc met de nieuwe computerbril op mijn neus, en ik moet zeggen: die bevalt uitstekend – ook met lezen – al is de reikwijdte slechts anderhalve meter. Als ik opkijk wordt alles wazig, nog versterkt door de blauwe waas op mijn brillenglazen: BlueControl.

BlueControl is een transparante coating voor brillenglazen die het blauwe licht dat door beeldschermen wordt uitgestraald neutraliseert, waardoor vermoeidheid en overbelasting van de ogen wordt voorkomen. Bijkomende voordelen zijn vermindering van de lichtschittering en een scherper contrast. Ogen blijven niet alleen in een betere conditie, maar kijken wordt comfortabeler en kleuren krijgen een natuurlijker karakter.

Ik durf nog niet te juichen, maar het beeldschermwerk ging vanmorgen beter dan voor de vakantie!

O ja, de vakantie. Na een kleine week carnavalshotel Doldriest beheerd te hebben voor mijn kroost en consorten, stonden afgelopen donderdag de laatste onderzoeken in de reeks op de rol. Op naar Breda voor een EEG en het hyperventilatie-onderzoek. Zonder gezichtscrème, met gewassen haren maar zonder oppeppend haarschuim- of lak. En met mijn sprietjes betekent dat sluik in het kwadraat.

De EEG’er schuurde op zes plekken mijn gezicht en hals en bevestigde de sensoren, terwijl ik languit op een ziekenhuisbed lag. Daarna nam hij mijn hoofdhuid onder handen met iets dat ik op gevoel het beste kan beschrijven als een botte schrapende drilboor die op circa tien plekjes kwakken zoutgel uitbraakte. En dat ging niet echt zachtzinnig. Daarna kroop hij achter een PC en bekeek het resultaat van zijn handwerk. Onder vaag gemompel van secties kwam hij terug en herhaalde de schuurprocedure. Weer terug achter het beeldscherm, maar nog was hij niet tevreden. Je hebt een dikke hoofdhuid, zei hij. Ik antwoordde dat ik liever dikke haren had. Na ronde drie maakte de gel blijkbaar eindelijk genoeg contact en kon het gazen mutsje strak getrokken worden.

Vervolgens met ogen dicht lekker ontspannen liggen, met ogen open, ogen dicht. En toen begon de lichtshow. Vijf ronde LED-lampen die zowel in wit als in kleur flitsten dat het een lieve lust was. Zelfs met mijn ogen dicht en het licht uit zag ik ze nog vrolijk door schijnen. Toen ik er ook nog bij moest gaan zuchten, was het feest compleet. Twintig minuten duurde het in totaal, waarna hij me weer kwam verlossen van de plakkers en het schattige mutsje. Hij maakte mijn gezicht schoon met papieren handdoekjes met ontsmettingsgel, en behandelde zo ook mijn haren. Sorry, maar ik ben niet verantwoordelijk voor je kapsel, grinnikte hij. Ik haalde er zo goed en kwaad als het ging maar een borstel doorheen en vluchtte de gang op.

Met de inmiddels opdrogende klodders in mijn haar en rood geschuurde plekken op mijn gezicht wandelde ik de gang weer door, op zoek naar wachtruimte 1, waarbij ik zorgvuldig alle spiegels vermeed. De hyperventilatie-test! Eerst moest ik een vragenlijst invullen, waarbij antwoorden op een vijfpuntsschaal mogelijk waren. Of ik wel eens gespannen was, koude voeten of handen had, tintelingen rond mijn mond, en nog veel meer. Bij sommige vragen kon ik nooit antwoorden, maar bij de andere werd het meestal soms. Natuurlijk ben ik wel eens gespannen, zeker als er vijf man rond mijn bureau staan. En ja, ik ben ook wel eens angstig, vooral als er een tandarts in de buurt is en een stoel in horizontale stand. De score viel blijkbaar mee.

Toen de behandelkamer binnen voor de blaastesten. Het was er 24°C en ik ging al kapot van de hitte na dat EEG. Naast rode schuurplekken en klodders nu ook nog een rood hoofd, het werd steeds fraaier. Vervolgens smeerde de testster Midalgan op mijn linkeroorlel. Eeeeeeh, waar is dat voor?! Dan krijg je een betere doorbloeding in je oor en kan ik gemakkelijker prikken, was het antwoord. Prikken in de vingertop is uit, prikken in je oorlel is in! Ik vertelde dat ik allergisch voor Midalgan ben en dat ik het al bloedheet had. De Midalgan vloog er weer af, en de naald vloog erin. Via staafjes bloed werd op verschillende tijdstippen het zuurstofgehalte bepaald. De test kon beginnen.

Met een knijper op de neus en mijn lippen rond een vies smakend mondstuk mocht ik me uitleven in allerlei oefeningen, met als toppunt het drie-minuten-als-een-gek-diep-hijgen-tot-je-licht-in-je-hoofd-wordt. Tegen die tijd was mijn keel uitgedroogd en moest ik me dwingen om door te gaan, anders mocht het nog een keer opnieuw. Dat mondstuk kun je mooi niet meer gebruiken, zei ik na afloop opgelucht, daar staan mijn tandafdrukken in. En misschien kun je ze voortaan ook in chocoladesmaak bestellen? Ze lachte maar wat en liet me ontsnappen. Thuis regelrecht de douche in.

Volgende week krijg ik de uitslagen van de neuroloog. Misschien krijg ik dan een rood waas voor ogen, maar tot dan toe houd ik het mooi bij blauw.   

Geplaatst in Gezondheid, Persoonlijk

Als ogen konden vloeken

Gepost op door Doldriest

Als ogen konden vloeken, dan waren die van mij luidkeels aanwezig. Ze zouden het uitgillen van frustratie en onmacht. Als ogen konden rennen, dan hadden ze hun route tussen het kastje en de muur allang verlaten, op zoek naar nieuwe paden. Gelukkig kunnen ze wel zien, al gaat het niet van harte.

Vandaag is weer een stukje hoop vervlogen. Na vier maanden zou vandaag eindelijk iemand weten wat er aan de hand is. Diverse bezoeken aan neuroloog, KNO-arts en oogarts hebben immers geen verklaring opgeleverd. Alleen bij de helende handen van een fysiotherapeut heb ik baat gehad. En bij rust. Maar vanmorgen zou de orthoptist raad weten. Rode en groene glazen, lenzen en licht. Ik kan het felle lampje haast nog zien branden, volgens mij heb ik een schroeiplek op mijn oogzenuw. Een half uur later liep ik weer naar buiten, met fitness-oogoefeningen en een nieuwe afspraak voor over zeven weken. Dan wil ze mijn nieuwe spieroogballen van dichtbij zien. Mijn klachten waren haar echter onbekend.

Aan de andere kant is door al die onderzoeken ook zekerheid ontstaan. Mijn ogen werken blijkbaar best goed (samen), ik kan me aardig in evenwicht houden en mijn brein is fotogeniek. Als die drie deugnieten hun acties nou ook nog eens zouden willen coördineren, zou het veel beter gaan. Maar daar hebben ze nog niet echt zin in; ze zijn nog steeds allergisch voor beeldschermen. Wie de dwarsligger is weet ik niet, maar ik zal erachter komen!

Jammer dat ogen niet kunnen vloeken. Nu moet ik het zelf doen.

Geplaatst in Gezondheid, Korte verhalen, Persoonlijk

Kriebels

Gepost op door Doldriest

Buiten is het een en al bedrijvigheid. Mussen klemmen zich vast aan de pindakoker, knabbelen aan het vogelzaad en pikken wellustig in de pindakaas. Geen gewone pindakaas, maar speciale. Zonder zout. En twee keer zo duur natuurlijk. De tortelduif loopt geagiteerd over de tuintafel, en brokken nat brood belanden met enige nonchalance buiten de voederbak. Maar geen nood, die eet hij straks wel op. Of anders morgen; het buffet is immers dagelijks geopend.

De tuin is groen, weelderig, wild. Regen spat in koude druppels uiteen. Ze zullen wel kriebelen, daarbuiten. Net als haar hoofd kriebelt, hierbinnen. Zes weken is zij al niet zichzelf. Zes weken is haar perceptie van de buitenwereld verstoord. Verdraaid. En haar binnenwereld ligt aan duigen. Woorden zinken weg in de grijze massa, worden niet vastgehouden. Met een scheve lach laten zij heel even hun schittering zien, maar worden dan weer dof, ongrijpbaar. Het is niet dat ze diepte mist, integendeel. Haar blik is juist dieper dan normaal. De draaiingen voeren haar net iets verder weg dan anders, zwieren met een bocht naar rechts, terwijl haar gedachten links blijven hangen.

Ze strekt haar hand uit, en wordt onmiddellijk beloond met gespinde kopjes. De kat laaft zich aan haar aanwezigheid en is verrukt over de aandacht. Gezapig strekt hij zijn lenige lijf en klautert over de leuning van de bank op haar schoot. Die paar haren op haar kleding neemt ze voor lief. Liever dan de vage afstandelijkheid. Door de muren sijpelt het stemgeluid van de buren, ze hebben visite. De wereld lijkt ver vanuit haar cocon.

In gedachten verzonken dwaalt haar blik weer naar buiten, keert zich dan naar binnen. Naar de vreemde gewaarwording in haar hersenpan. Links, altijd links. Ze wil haar hoofd onder een kopieerapparaat leggen, herschikken met een 3D-printer. Opnieuw opbouwen, laag voor laag, tot het weer stabiel is. Maar geduld is het enige dat rest. Al is daar slechts een restje van over. Gelaten grijpt ze haar boek. De letters zijn kleine rotsen op een zee van pagina’s. Ze is er klaar mee. Uit alle macht dwingt ze haar brein tot gehoorzaamheid. Luister toch, verdomme! Ze krijgt er de kriebels van.

Geplaatst in Gezondheid, Persoonlijk

Overgang? Dan wil ik een sticker. Een hele kast vol!

Gepost op door Doldriest

Als er een hemel is, dan wil ik daar best naar toe, maar nu nog even niet. Eerder deze week dacht ik dat een van mijn laatste uren, zo niet het laatste, had geslagen. En daar word je best even stil van.

Sinds maandag maken mijn hersenen op een vreemde manier verbinding met de buitenwereld. Het draait, het duizelt, het helt naar links. En ik zwaai mee, me vastgrijpend aan bureaus, muren en stoelen. Vooral beeldschermen slagen erin mijn brein te foppen. Regelmatig moet ik de andere kant op kijken om te voorkomen dat ik met mijn hoofd misselijk tegen het bureau smak. De onzekerheid knaagt en vreet, wat is er aan de hand? Echt prettig is het niet.

Maar dit alles valt nog mee in vergelijking met de helse rit van het werk naar huis afgelopen woensdag. Onderweg heb ik mezelf zitten knijpen om alert te blijven. Ik had het gevoel dat ik er helemaal niet bij was, dat ik wegdroomde. En halverwege de rit kreeg ik minder kracht in mijn linkerarm en rechterbeen. Doodeng! Wat was ik opgelucht toen ik bij mijn afslag kwam, om vervolgens in paniek te raken toen daar een file ontstond. Ik voelde me inmiddels zo raar, dat ik bang was ter plekke een attack te krijgen.

Thuis heb ik mijn zoon Nick ingelicht en hem op het hart gedrukt mij regelmatig te controleren, om vervolgens in bed te kruipen met bonkend hart. Het gedeelte van mijn hersenen dat nog enigszins werkte (de rechterkant) haalde inmiddels ieder doemscenario naar boven dat bestond. Na een uurtje bedrust en onrustige dromen strompelde ik weer naar beneden om wat te eten; daar had Nick voor gezorgd. De TV zond signalen uit die ik niet kon verwerken. Het zicht op de achtertuin was veel mooier. En gaf wat rust.

Donderdagochtend naar de huisarts; daar had ik al een afspraak mee om mijn cholesterol te bespreken. De wachtkamer zat vol en zwierde vrolijk mee. Naast mij een man in gesprek met een andere man. Zijn opmerking over Vluchtelingen, die kunnen we in ons dorp niet gebruiken, wekte me enigszins tot leven, maar ik was te beroerd om er tegenin te gaan. De zoemer riep mij de gang in.

Een jonge, mij onbekende arts hoorde mijn geratel aan en greep de bloeddrukmeter. De bovendruk was aardig hoog, maar de onderdruk was goed. De eerste opluchting. Daarna beluisterde hij het kloppen van mijn hart. Zeer regelmatig. Ook de kleppen bleken goed te werken. Tweede opluchting. Bij het verminderen van kracht in mijn arm dacht hij toch aan hyperventilatie. Of een verkeerde houding. Ik vind dat een prima idee. Alles beter dan een potentiële hartaanval! Derde geruststelling.

Hij hield een stemvork tegen mijn hoofd: voor, links en rechts. Of ik een toon hoorde. Gelukkig wel ja, al was het in de verte. Oren gecheckt, ook goed. Toen moest ik zijn vinger volgen, op tien centimeter van mijn ogen. Of ik dubbel zag? Ja natuurlijk, gek! Ik week een stuk achteruit en volgde zijn vinger. Lukte ook al. Toen versnelde hij het tempo, en een vlaag van misselijkheid golfde onmiddellijk door mijn hoofd. Met mijn ogen dicht zei ik dat dat overduidelijk niet lukte.

Na het bedaren van de draaierigheid, vertelde hij me dat ik waarschijnlijk tijdelijk overgevoelig ben voor visuele prikkelingen. Overgevoelig, the story of my life. Het gaat waarschijnlijk vanzelf weg maar kan wel eens een maand duren. Als ik dubbel ga zien of het verschil in kracht tussen mijn linker- en rechterarm groter wordt, moet ik meteen terug. En voor nu rustig aan doen en prikkels vermijden. Welke, dat zou mijn hoofd mij direct melden. En hij heeft gelijk. Gisteren kon ik met moeite op mijn gsm kijken om te reageren op de vele WhatsApp’jes. Mijn baas had me inmiddels verboden om de PC aan te zetten. Bossy hoor, die boss van mij! Vandaag gaat het gelukkig iets beter, en ik heb wat thuis gewerkt.

Een andere verklaring kan de overgang zijn. Op diverse sites herken ik wel het een en ander, en als dat allemaal waar is, staat me nog heel wat te wachten. Wat een onbestemd woord trouwens, overgang. Overgang naar wat? Als je vroeger overging, kreeg je als beloning een sticker. En wat is onze beloning dan? Als jij iets positiefs kunt bedenken, hoor ik het graag. In de tussentijd wil ik een sticker. Een kist vol. Nee, een hele kast vol! Ter compensatie van de ellende. Van mij mag die overgang overgaan.

O ja, vergeet ik bijna het goede nieuws: mijn cholesterol is weer goed! De HDL (goede cholesterol) is gestegen van 1.2 naar 1.6, en de slechte (LDL) met 0.1 punt gezakt. In totaal voldoende om de pillen van mijn lijf te houden. Leve de smoothies!

En willen jullie mij nu excuseren? Ik ga naar het dierenasiel om een hond te halen. En die noem ik Fikkie. Kan ik tenminste mijn portie aan hem geven.

141003overgang

Geplaatst in Avans, Columns, Gezondheid, Korte verhalen

Slagboom geveld

Gepost op door Doldriest

Met een wit gezicht zakt hij weg tegen de wand. De benauwdheid en pijn die hem al twee weken plagen kunnen niet meer worden ontkend: er is iets mis. Een bezorgde collega buigt zich over hem heen en belt het nummer van de bedrijfshulpverlening. Er is acuut hulp nodig.

Binnen een paar minuten verschijnt BHV1, gewapend met een AED-koffer. BHV2 volgt op zijn hielen. Collega’s trekken zich terug in de pantry, de bezorgde stilte spreekt boekdelen. Water, ruimte en rust helpen echter niet de toestand te verbeteren en men besluit het alarmnummer te bellen.

Een oefening blijkt heel anders te zijn dan een noodsituatie. Zelfs een ambulance bellen is nu moeilijk. Moet eerst 06 ingetoetst worden, of alleen maar 112? Pas na enige pogingen wordt verbinding gemaakt.

We hebben met spoed een ambulance nodig.

Waar bent u, meneer?

Hier, bij Avans in HC!

Meneer, HC, waar of wat is dat?

In Breda, kamer HC…

BHV2 wil naar de gang rennen om te kijken waar hij eigenlijk is, maar wordt in zijn nekvel gegrepen. Er moeten te allen tijde twee hulpverleners bij het slachtoffer blijven. Uiteindelijk krijgt de alarmcentrale de benodigde gegevens.

De ambulance is al van verre te horen. Zwaailichten, sirene, the works. Dan blijven de tonen ineens op dezelfde plek steken. Ze staan voor de slagboom. Twee minuten later staan ze daar nog, de zwaailichten verlichten ritmisch de ramen.

Waar blijft die ambulance?

De stem van BHV1 trilt door de spanning.

Die staat nog voor de slagboom, ik moet toch de lift vrij houden?

antwoordt BHV3 in de hal.

BHV1 staart naar zijn gsm alsof hij water ziet branden. Dan brult hij

OPEN DAT DING, EN RAP EEN BEETJE!

BHV2 is inmiddels naar beneden gerend, naar de slagboom. Als het niet van afstand gaat, dan maar met de hand. Kordaat zet hij zijn handen tegen de boom en duwt. Langzaam geeft de rood-wit gestreepte barrière mee. Niet gewend aan deze brute zijdelingse beweging knapt het gevaarte af. De ambulance kan er eindelijk door! De verpleegkundigen doen eerst allerlei testen en nemen dan de zieke mee naar het ziekenhuis ter observatie. Eind goed al goed.

De ‘s middags geplande ontruimingsoefening wordt omgezet in een nabespreking.

Het ging toch best goed, afgezien van een paar ‘kleine foutjes’?

Kleine foutjes? De slagboom niet open doen als er een gillende ziekenauto doorheen wil? Dat is toch echt geen klein foutje. Het parkeerbeleid is best strikt, maar dit gaat wel heel ver. Als het niet zo’n serieus onderwerp was, zou je er bijna om kunnen lachen – maar alleen omdat het goed is afgelopen.

Ondanks deze hobbels wil ik mijn grote waardering uitspreken voor het kordate optreden van onze BHV-ploeg. Een team dat zich belangeloos inzet voor de hogeschool. Hoewel ze in het bezit zijn van een BHV- en/of EHBO-diploma, hebben ze dezelfde twijfels en onzekerheden als wij – dezelfde bezorgdheid – maar die zetten ze opzij als de nood aan de man is. Voor ons!

131204ambulance

Geplaatst in Gezondheid, Persoonlijk

Geplet!

Gepost op door Doldriest

Het is bijna middag als ik aarzelend de metalen trap van de bus beklim. Binnen word ik verwelkomd door bekende gezichten. De buurvrouw. Ernaast iemand anders uit mijn straat. En kijk, daar komt de andere buurvrouw ook al de trap op. Het is een gezellige bedoening. En dit jaar mag ik voor het eerst ook meedoen. Vakantieverhalen, werk- en werkloosheidsverhalen, boodschappen- en gezondheidsverhalen, alles komt aan bod.

Dan ineens een stem achter mij.

Heeft u de brief meegenomen?

Brief? O ja, natuurlijk, alstublieft.

En een identiteitsbewijs?

Zwijgend overhandig ik mijn paspoort. De boardingpas van mijn Amerika-reis valt eruit en ik droom weg.

Ben je hier voor het eerst?

Met een klap land ik weer op aarde.

Ja, en alsjeblieft geen verhalen meer, die heb ik al genoeg gehoord.

Ervaren en veelbetekenende blikken van mijn buurtbewoners vallen tollend aan mijn voeten. Ik keur ze geen blik waardig en laat ze liggen. Verder met die vakantieverhalen, die zijn veel leuker.

De een na de ander wordt opgeroepen en het zweet breekt me uit. Dan de gevreesde woorden.

Mevrouw Driessen? Komt u maar mee.

Ik duik een klein hokje in en kleed me half uit. Met mijn hoofd in handen denk ik aan leuke dingen. Dan gaat de deur aan de andere kant open.

Eh dit is mijn eerste keer, en ik ben als de dood,

stamel ik, de gruwelverhalen nog vers in mijn geheugen.

Geen probleem, ik ga precies uitleggen wat ik doe. Geef jij maar aan als het niet meer gaat.

Het apparaat wordt op mijn hoogte ingesteld en een stevige hand brengt me in positie. Ik mag me niet meer bewegen en hoef alleen maar te ontspannen. De druk neemt behoorlijk toe; ik zou wel gek zijn als ik me nu zou bewegen. Vier tellen later is mijn borst weer zo vrij als een vogeltje.

Dat viel best mee,

zeg ik verwonderd.

Vannacht lag ik wakker, te piekeren. Zou het echt zo’n pijn doen? En stel je voor dat het apparaat op tilt slaat. Of dat de stroom uitvalt en de bankschroef niet meer open gaat! Maar tien minuten later sta ik weer opgelucht buiten, vier foto’s verder. Mijn borsten zijn alweer opgeveerd, die laten zich mooi niet pletten.

Over twee weken de uitslag…

131128

foto: Interieurindex

Op zoek naar meer informatie, stuit ik op dit interessante artikel:

Mammografie, weet waar je aan begint

En ineens vraag ik me af of ik er wel goed aan gedaan heb. Hoe sta jij hier in?

Geplaatst in Columns, Gezondheid, Korte verhalen

Werk-Druk

Gepost op door Doldriest

Ik zie ze vallen, een voor een. Als losgeslagen bladeren waaien ze mee met de herfstwind. Soms weet iemand zich nog in de luwte vast te klampen aan een uitstekende tak, vindt houvast, maar het is maar voor heel even. Dan wordt hij onweerstaanbaar verder meegesleurd in een wervelwind van taken. Van dingen die moeten. Gele post-its dwarrelen quasi-vrolijk mee.

Haast zindert in de lucht en breidt zich uit naar alle kanten. Ongedurig. Men kan niet meer echt luisteren. Er is geen tijd, het is veel te druk! Hoewel de voeten nog net stil staan, zijn de gedachten alweer ver vooruit. Naar de les. De wachtende studenten. Het stagebezoek. Naar de stapels werkstukken die wachten op een kritische blik. Of op een corrigerende tik. De notitie die af moet.

Er wordt keihard gewerkt. De blik is bijna grimmig op het beeldscherm gericht, koptelefoon op om de oren te beschermen tegen aanlokkelijke afleidingen. Het is een teken aan de wand dat weldadige uitbarstingen van plezier haast met irritatie worden bekeken. Kan het wat zachter? Dan verscholen een melancholische blik. Een onuitgesproken wens om mee te doen. De verbeten trek verzacht en heel even gaan de teugels los, maar al snel is men weer geconcentreerd. Nog even doorpezen.

Niet alleen de uitvoering van het onderwijs levert een flinke werkdruk op; we moeten immers ook evalueren. We moeten aanpassen, terugkoppelen en ontwikkelen. Vernieuwen! En daarover moet gecommuniceerd worden. We vergaderen in allerlei commissies en projectgroepen. En ieder overleg eist aandacht op met zijn energieslurpende kop. ‘Gewoon’ les geven is een verademing, met creatieve toeren ingepast in overvolle agenda’s. De naderende accreditatie doet er nog een schepje smaakversterker bij.

Het is roerig in Onderwijsland. In het verlangen naar het nog beter willen doen moet alles sneller, actueler, nieuwer. We willen meer! Met veel enthousiasme komen fantastisch goede ideeën tot leven, hele programma’s worden omgegooid in onze drang naar verbetering. Ideeën die echter maar amper passen in het keurslijf van de hogeschool. Er is ruimte nodig voor lessen in lokalen en takenplaten, en dit alles bij een krap budget. Het gebouw staat bol en het uithoudingsvermogen wordt ernstig op de proef gesteld.

Ik zie ze vallen, een voor een. Of is het een kwestie van perspectief en ga ik langzaam zelf gestrekt? 😉

131120werkdruk

Geplaatst in Gezondheid, Persoonlijk

Snap-er-niet-veel-van-maar-goed-nieuws!

Gepost op door Doldriest

Goed nieuws: mijn dieet is weer uitgebreid, hoera! Zaterdag met een gerust hart uit eten, in de wetenschap op meer te mogen kauwen dan alleen een rauwe wortel. Ik heb net het tweede bezoek aan mijn bioresonantie therapeut achter de rug. Hierbij heeft zij mij weer doorgemeten en de wichelroede bleef wonderwel stabiel, op een paar uitzonderingen na. Blijkbaar heeft mijn strenge dieet van de afgelopen weken het een en ander teweeg gebracht.

De virussen tieren nog welig, maar die resoneert ze op termijn terug naar een onbewoond stukje Siberië.

131107Rusland

Er zit een nieuwe chip op mijn borst geplakt, zolang mijn huid het uithoudt. Op de vorige (onder mijn navel) reageerde ik natuurlijk allergisch, die moest er na een week af. Miranda heeft vanmorgen mijn luchtwegen weer aangepakt: bij de ene behandeling bleef ik regelmatig hoesten, bij de andere volstrekt niet. Echt een heel vreemde ervaring! Nu, met deze nieuwe chip op de zwakke plek, voel ik me weer licht benauwd en kuch, maar net als spierpijn neemt dit zeker af na de tweede dag, vertelde Miranda.

Heel langzaam mag ik weer bepaalde dingen gaan eten – al moet ik bekennen dat mijn buik nog nooit zo rustig is geweest als de afgelopen twee weken. Ik zou gluten haast vrijwillig gaan vermijden. Nog steeds is lactose verboden en moet ik maïs even laten staan. Voorlopig geen zoute popcorn.

Ach, ik heb de uitgebakken spekjes weer terug! 😉

131107spek

Lees ook: Bioresonantie p(e)ri(k)kel(ing)en

Geplaatst in Gezondheid, Persoonlijk

Bioresonantie p(e)ri(k)kel(ing)en

Gepost op door Doldriest

Onverwachts zwiept de koperen wichelroede mijn kant op. Gevangen in een magnetisch veld tussen de metalen plaat in de rugleuning van mijn stoel en het koperen scherm op het kastje naast me knipper ik van verbazing. Het onvoorspelbare instrument beweegt voornamelijk verticaal, met regelmatig een uitschieter schuin naar mij toe, soms zelfs horizontaal – afhankelijk van de substantie die gemeten wordt. Wonderlijk. Voor mij dan hè, voor Miranda is het dagelijkse kost. Met een geroutineerd gebaar pakt ze het vijandige staafje en dropt het in een glas. Welkom in de alternatieve wereld van de bioresonantie – een nieuwe stap in mijn dagelijkse strijd tegen allergieën.

Na alweer een maand van luchtweginfecties en algehele malaise is de maat vol. Geen inhalers meer, geen codeïne meer, maar met volle vaart het alternatieve circuit in. Via een kennis heb ik deze tip gekregen om mijn overgevoeligheid en astma tegen te gaan. En hier wordt bevestigd wat ik al lang wist: al die symptomen hangen samen. Eindelijk iemand die kijkt naar het totaalbeeld, in plaats van een longarts of een dermatoloog, die alleen naar hun eigen vakgebied kijken.

131027vat

Miranda Allart-van Harn is natuurgeneeskundig therapeut in haar praktijk Bioresonantie Breda. Een gedeelte van haar folder:

Bioresonantie is gebaseerd op uitvindingen op het gebied van de bio- en quantumfysica. Het lichaam, een orgaan en elke cel straalt energie uit. Via deze energie, oftewel frequentiespectrum, communiceren de cellen met elkaar. Gaat dit goed, dan bent u gezond. Is deze communicatie verstoord, dan ontstaan er ziektesymptomen als pijn, allergie, concentratieverlies, chronische vermoeidheid.

We beginnen met een intake, waarbij ze met die koperen wichelroede de disbalans in mijn lijf meet. Voedsel, dieren, organen, alles wordt doorgemeten – een volledige APK. Als ze hiermee klaar is, zijn drie glazen potjes tot boven de rand gevuld met staafjes met spul waar ik op reageer. Mijn gehoest verstoort regelmatig de weldadige stilte van de behandelkamer.

Daarna volgt een basisbehandeling. Mijn linkerhand op een koperen plaat die op mijn been ligt, mijn rechterhand en neus in de Libelle. De secondes sluiten zich aaneen tot minuten. Dan ineens kippenvel op mijn rechterarm, al snel gevolgd door mijn linkerarm. Vreemde kriebels in mijn benen. Wat het is weet ik niet, maar iets stroomt door mijn lijf. Hmmm.

131024bioresonantie

Het blaffen, dat gestopt was, begint weer volop als Miranda met een plaat mijn longen en bronchiën behandelt. Dan schiet er ineens een golf van een onbeschrijfelijk iets van kruin tot tenen. Ik laat het maar over (en door) me heen komen. Als Miranda de plaat weghaalt, vermindert het hoesten aanzienlijk. Goh.

Anderhalf uur later verlaat ik de praktijk, een chip vlak onder mijn navel geplakt. De komende twee weken kan ik niet meer verdwalen! Ik hoop dat ik maar niet allergisch reageer op die chip. Of op de pleister. Miranda vertelt dat ik rustig aan moet doen, en dat ik waarschijnlijk erg vermoeid zal zijn die dag.

‘s Middags krijg ik de uitslag via e-mail: slechts één schimmel in mijn lijf (blijkbaar uniek), maar wel zeven virussen met flamboyante namen. Die zouden door de behandeling moeten verdwijnen, waarna we ons kunnen focussen op de echte oorzaken. En waarop ik reageer? Houd je vast. Nee, houd mij maar vast, want ik heb het niet meer: rijst (mijn basisvoedsel), gluten, lactose, haver, E621 (een smaakversterker die ze in zowat alle kant-en-klaar producten stoppen), varkens- en rundvlees.

131027etiket

Al dat lekkers moet ik de komende weken zien te vermijden. Zonder lactose heb ik het afgelopen jaar leren leven, maar een gluten allergie is nieuw voor mij. Dat wordt opnieuw alles bestuderen in de supermarkt. Naarstig probeer ik te bedenken wat ik nog wel mag eten. Over twee weken de vervolgbehandeling. En ik hoop dat dan het sein voor rijst, gluten en/of rundvlees weer op veilig gaat. Want als dat permanent blijkt te zijn, wordt eten – vooral bij familie, vrienden of uit eten – wel erg moeilijk.

Lees ook: Snap-er-niet-veel-van-maar-goed-nieuws!