beschermengel – DOLDRIEST

Afgelopen juni kreeg mijn vader een pacemaker wegens een torenhoge bloeddruk en een zeer trage hartslag. Van enig herstel was echter geen sprake. Hij bleef duizelig, voelde zich akelig en kon geen mensen om zich heen verdragen. Herhaaldelijke bezoeken aan huisarts, ziekenhuis, meerdere malen een 24-uurs monitoring brachten geen uitkomst: de klachten bleven en van een verklaring of oplossing was geen sprake. Pap beet op zijn tanden en probeerde ermee om te gaan.

Na een wachttijd van vier weken mocht hij vorige week dan eindelijk op controle bij de cardioloog… waar hij acuut opgenomen werd met een hartslag van slechts 26 slagen per minuut – normaal gesproken moet dat 80 zijn. De ene specialist na de andere verscheen aan pap’s bed. ’s Avonds de mededeling dat de familie moest worden ingelicht; het ging helemaal de verkeerde kant op. “Geen sprake van,” zei mijn vader.

Later die avond ging ineens een lampje branden bij de heren doktoren en werd het euvel ontdekt: een van de draden die verbinding moest leggen tussen de pacemaker en het hart bleek te kort te zijn en verbrak het contact. Een spoedoperatie van twee uren volgde; een operatie met een positief resultaat: hij voelt zich eindelijk beter!

Ruim vier maanden heeft pap het volgehouden zonder werkende pacemaker. Wat een bikkel. Zijn leven hing letterlijk aan een (zijden) draadje. En nu kan ik het denkbeeld niet loslaten van een beschermengel die met een zijden draad verbonden is aan zijn hart, een beschermengel die de maat aangaf toen de techniek faalde. Dank je ❤

De kist was blauw geverfd, versierd met bloemen, sterretjes en gevleugelde figuren in felle kleuren. Van de saaie witte buitenkant was niets meer te zien. En dat was maar goed ook, want in die kist lag geen saai mens. De vrouw die er vredig rustte was een schilderachtig figuur, een en al actie en vrolijke opgewektheid, wilskracht en doorzettingsvermogen. Zelfs vanuit de andere zijde brak haar optimisme door het verdriet van de aanwezigen heen, overspoelde hen met zonnige Afrikaanse muziek. Op de bank haar drie geliefde kleindochters, hun lange blonde haren eensgezind golvend met gevlochten accenten, de moeders beschermend ernaast.

Het was stil. Een inhouden stilte die ademloos leek te wachten. De betovering werd verbroken door de sympathieke stem van de voorganger, die leidde door het leven van de vrouw. Een leven dat mooie en minder mooie tijden gekend had, maar dat gekenmerkt werd door één motto: het zal allemaal goed komen! Langzaam stierven de stemmen van het koor weg, stemmen van wie zij ooit deel uitmaakte. Er was een leegte in de samenzang, een leegte die alleen zij kon opvullen. Haar stem een noot die opviel door gemis.

De dienst naderde zijn einde en het moment van afscheid kwam naderbij. Onverbiddelijk. Liefde noch verlangen kon de tijd stop zetten. Familie en vrienden liepen naar voren om afscheid te nemen, en verdriet etste diepe, door tranen doorkruiste lijnen. De laatste bezoeker verdween door de deur en vertwijfeld keek de naaste familie naar elkaar. De waas van de afgelopen weken werd weggevaagd, de realiteit een ongenode en ongewenste gast. Was dit echt het einde? Mam, hun Omi lag daar! Zwijgend stonden ze om de kist en hielden elkaars handen vast, wachtten.

Dan een haast onwaarneembare trilling en met een zacht ruisen van vleugels kwam de stilte tot leven. Een lichte huivering voer door hen heen. Was het inbeelding? Maar nee, ze hadden het allemaal gehoord, gevoeld! Voor hun ogen nam het licht een andere vorm aan, schilderde een vrouw die glansde in het zilveren schijnsel. Licht omhulde haar nu frêle gestalte en even scheen zij vleugels te hebben. Stralend omhelsde ze haar meiden met een gevoel van vrede en op de haar zo kenmerkende kordate wijze nam zij de hand die zich vanuit het licht naar haar uitstrekte. Met een lach werd de vrouw – hun moeder en oma – weggevoerd aan de hand van haar Engel. Engelen, waarin zij rotsvast geloofd had. Vanuit de verte een laatste echo in haar unieke timbre.