In No More Karate beschreef ik mijn afscheid als secretaris van de Karate Vereniging Terheijden. Tot mijn verbazing en plezier ontving ik net onderstaande foto van onze voorzitter. Ik sta in de krant! Nou ja krant, het is maar een weekblad haha, maar toch 😉 Ik ben blij verrast. Bedankt Jan! x
Najaar 2000, nu ruim tien jaar geleden, gebeurde er iets dat mijn wereld op zijn kop zou zetten. Op dat moment had ik teveel pijn om me dat te realiseren, maar daarna verliep alles in sneltreinvaart. En nog steeds zit ik op die TGV.
Karate clubkampioenschappen, ik sta tegenover mijn vriendin en evenbeeld: ook Marion, ook Zuid-Limburgse, even groot – maar blijkbaar met een betere rug. Midden in een aanval voel ik een bliksemschicht door mijn lijf schieten, regelrecht mijn linkerbeen in en door naar mijn voet. ‘Ow,’ dacht ik, en vocht door. Een karateka geeft niet zomaar op namelijk. Afgroeten ging nog net, en ik strompelde terug naar de kant. Even zitten maar. In de loop van de avond werd het steeds erger, en ’s nachts kronkelde ik over, door en van pijn haast onder het bed. Een alles verzengende pijn die alle gedachten aan andere dingen aan de kant schoof. Mijn lichaam gaf een overduidelijk signaal dat iets goed mis was.
’s Ochtends direct naar de huisarts gegaan, die vervaarlijk met zijn hoofd schudde. Eerst moest de zwelling weg zijn voordat een diagnose gesteld kon worden. De pijn hield aan, inmiddels had zich een complete messenset in mijn rug genesteld en had ik nauwelijks gevoel in mijn linkerbeen en -voet. In het ziekenhuis kreeg ik een MRI scan, en die was haast nog vreselijker dan de hernia. Een nauwe tunnel waar je in geschoven wordt met je hoofd eerst. Waarom kan dat niet ANDERSOM, zodat je nog een beetje contact met de buitenwereld hebt? Gedachten aan een aardbeving en levend begraven worden flitsten non-stop door mijn hoofd. Vooral niet je ogen open doen Mar! Natuurlijk toch even kijken en meteen sloeg de claustrofobie genadeloos toe. Hoe vaak mijn vingers nog nét niet de paniekknop indrukten weet ik niet. Uiteindelijke diagnose: zware hernia tussen de vierde en vijfde wervel.
Mijn door het vele sporten getrainde lichaam herstelde zich wonderwel volgens de medici – echter tot op zekere hoogte << slaat zowel op het ‘getrainde lichaam’ als op het ‘herstel’. Bij de controle zei de chirurg dan ook dat ik te goed vooruit ging om te opereren. Nou, dan had hij zeker niet goed genoeg gekeken HOE ik vooruit ging. Stapje – tien tellen stilstaan om bliksem te ontladen – stapje – idem. Het duurde vijf minuten voor ik bij de WC was, dus mijn waterhuishouding moest goed gepland worden. Drie maanden heb ik gezeten op de bank. Drie maanden heb ik met mijn rug op de grond gelegen en met mijn benen op de bank. Drie maanden van massages en fysiotherapie. Drie maanden waarin ik thuis achter de PC zat. Toen krabbelde ik op – iedere dag ging het beter – en ging weer aan de slag.
Het ergste van de hernia vond en vind ik dat ik moest stoppen met sporten. Karate mag absoluut nooit meer, de heupbeweging is te heftig voor mijn tere werveltjes. Tennis mocht rustig aan, hetgeen een terminus in contradictio is. Je tennist of je tennist niet! Paardrijden mocht voorzichtig. Idem, één dartele bok en ik lag weer in puin. Dat durfde ik niet meer. Ik heb nog een blauwe maandag aan fitness gedaan. Wat een genot, met een houten sandaal aan mijn linkervoet 100x de voet naar boven bewegen. ‘Het zit niet in mijn voet, het zit in mijn rug!’, sputterde ik tegen maar nee hoor, doorgaan. Dus niet, ik stopte met die onzin.
Tafeltennis was de volgende keuze. Redelijk stilstaan, niet al te gekke bewegingen en toch in teamverband. Plus ik was de enige vrouw tussen de mannen. Wat een zaligheid! Al gauw was de stilte voorbij en kreeg ik ze aan de praat. Vooral André was mijn maatje daar. We lagen regelmatig gierend en snikkend van het lachen over de tennistafel heen, wild naar balletjes maaiend. Ik heb er veel geleerd, maar het was toch niet goed voor die rug van mij. Na een half uur kon je een speld in mijn linkervoet prikken en ik zou het niet gevoeld hebben.
Er zaten ook zeer positieve kanten aan de hernia. Zo hoefde ik niet meer in de kou te staan om de ellenlange (maar erg mooie!) carnavalsoptocht te zien in ons dorp. Enne… meer positiefs kan ik zo snel niet bedenken helaas. Behalve natuurlijk mijn schrijven. Mijn geliefde uitlaatklep voor emoties en fantasie. Tijdens de maanden dat ik gekluisterd was aan de bank, vond ik het Tolkien Forum The One Ring. Ik nam actief deel aan een fantasy rollenspel, helemaal door ons zelf geschreven – allemaal in het Engels. Door de hernia vond ik nieuwe geweldige fantastische (online) vrienden en werd ik gesteund door mijn lieve face-to-face vrienden. Ik ontdekte Dungeons & Dragons, wat ik tot op de dag van vandaag speel.
Ik kan niet meer sporten, of langer dan een paar minuten zonder pijn staan. Slenterend winkelen is een HEL – maar daar houd ik sowieso niet van. Vakanties vergen enige aanpassing: zo zijn citytrips haast niet te doen: in Londen wilde ik gaan liggen in Harrods, in Barcelona zat ik bijna te huilen van de pijn in een museum en in New York zakte ik bijna ineen op de stoeprand. Ik HAAT het dat ik niet meer gewoon alles kan doen wat ik wil, maar kan niet anders dan het accepteren; twee pijnbestrijdingsoperaties vorig jaar hebben ook geen effect gehad.
Maar mijn leven is zoveel rijker geworden. Ik ben me meer bewust geworden van hetgeen ik wil doen met en in mijn leven, welke kant ik op wil gaan. Ik doe dingen omdat ik ze wil doen, niet omdat ik ze moet doen. Twee geweldige kinderen, een lieve partner, kanjers van vrienden, een uitdagende baan en mijn schrijven maken dat ik echt geniet, iedere dag weer. Ik kan zelfs met Vman op de Harley op vakantie, da’s namelijk zittend!
Heb ik een hernia? Ja, en nog een flinke ook – inmiddels zijn drie tussenwervelschijven versleten. Maar laat ik die hernia mijn leven bepalen? Herni-NEE!
Na een jaar van zorgvuldige voorbereiding werd vrijdag 7 januari j.l. de Algemene Ledenvergadering van Karate Vereniging Terheijden gehouden. In groten getale dromden de leden naar binnen in het zaaltje van café De Harmonie en konden ternauwernood een plekje vinden: alle zestien stoelen waren bezet! 😉 Samen met de bestuursleden kwam het totaal op eenentwintig… niet slecht voor zo’n regenachtige donkere avond.
Dit jaar was er iets bijzonders aan de hand: José van de Diepstraten en Mischa van Schaijk zijn maar liefst vijfentwintig jaar lid van onze vereniging! Al die tijd hebben zij zich volledig gewijd aan onze mooie sport en levenswijze: het Shotokan.
José, eerste dan (zwarte band) Shotokan karate, is al sinds 2 januari 1986 lid van Karate Vereniging Terheijden. Zij nam met enthousiasme en sportiviteit deel aan vele wedstrijden en wist, samen met Wim, Mischa, Dirk-Jan en Nico, heel wat prijzen in de wacht te slepen. Dankzij haar unieke dagelijkse training – het dichttrappen van zelfs de bovenste keukenkastjes – is vooral haar ura mawashi geri subliem! Haar bijnaam is Tekki José wegens haar voorliefde voor deze kata’s in een diepe Kiba dachi stand.
Mischa maakte op 3 februari 1986 kennis met karate en is sindsdien niet meer weg te denken – of te slaan – bij onze vereniging. Ook hij heeft vele succesvolle wedstrijden gedraaid.
In 1990 behaalde hij het Scheidsrechter C diploma, in 2002 gevolgd door het diploma Dojo Assistent. Twee jaar later werd hij zelfs Assistent Leraar.
In 1994 was het groot feest: Mischa kreeg zijn tweede dan (zwarte band) Shotokan. Hij nam deel aan vele stages – zelfs veertien keer bij een Japanse Sensei, waaronder Sensei Kase, Sensei Kanazawa en Sensei Assai. Je kunt Mischa iedere vrijdag in actie zien als hij les geeft aan jeugd en senioren.
Een oprecht applaus voor deze twee kanjers denderde door de zaal en was hoorbaar tot ver in Terheijden.
De Jaarvergadering was interessant met veel actieve inbreng en originele ideeën vanuit de leden. Toch was iedereen blij toen anderhalf uur later het sein werd gegeven voor de Nieuwjaarsborrel. Men hief het glas en toaste op een gezond, sportief en vooral Shotokan 2011. Onze site: www.karate.nl.
Hoe laat het precies was afgelopen weet ik niet. Voor het eerst was ik geen BOB en de theevoorraad van De Harmonie is dus nog steeds op peil. De fles rode wijn was echter leeg.
Osu,
MarionD
Nee rustig maar, het gaat helemaal niet over vloeken. Dat doe ik alleen als ik mijn hoofd hard stoot. Of mijn teen. De knieschijven doen trouwens ook mee. Nee, de titel gaat over de vloek die rustte op mijn vakanties van de afgelopen tien jaren. Geloof me, je zou de beschrijving ervan niet in een brochure van een reisorganisatie zetten: mensen zouden het hele jaar doorwerken! Maar dit jaar is een kentering opgetreden! De zomervakantie, of eigenlijk vakantieS, waren boven alle verwachting. Binnen een dag waren gedachten aan het werk naar de achtergrond verdreven. Een aaneenschakeling van activiteiten bleek de oplossing. Nou ja, het gezelschap waarin ik verkeerde was nog veel belangrijker. Dus vooral een mega dankjewel aan mijn geweldige partner Vman en vrienden.
Allereerst was daar het feestweekend van onze Karatevereniging. Al vijfentwintig jaren lang een plek waar karateka’s hun sport veilig kunnen beoefenen. Een vereniging waar leden vrienden worden. In Brugge verzamelde het gezelschap zich bij de gehuurde hostel, op de hoek van een druk kruispunt met interessante verkeersregels. Dat wij dit uitgebreid bekeken en becommentarieerd hebben moge duidelijk zijn.
Op vrijdagavond zijn we Brugge gaan verkennen, eindigend op een terras om van trappist en het heerlijke weer te genieten. Daar werden we vermaakt door een ober die nog net niet in roze gekleed was en met plezier plaats nam op onze sensei’s schoot. Leunend legde ik even later mijn hand op de knie van mijn Vman… en ontving daarvoor een tik van die ober. Dat getuigt van lef in het gezelschap van karateka’s, of van lichtelijke waanzin – vermoedelijk het laatste. Natuurlijk gaf ik hem een mep terug! Mafketel.
De volgende dag was het tijd voor een rondvaart door Brugge. En wonder boven wonder was het verfrissend en niet benauwd. Daarna een rondleiding door de brouwerij. 
Een Brugse Zot verlichtte het wachten; het verlichtte tevens mijn vermoeide brein. Giechelend en lachend met Carin voorop bij de tour. Wat zijn die trapjes dan steil en de hekken wankel boven op het dak. Een tweede pint was te zot voor mij, we moesten nog terug zien te komen bij de hostel. Hier volgde een waar grill feest – complimenten aan de inkopers – afgesloten met kaartspellen en muziek. Gelukkig waren Vman en ik net naar boven toen het Nederlandse genre losbarstte.
En ik zit nu opgesloten in mijn slaapkamer te typen omdat ik moest vluchten voor de weelderige klanken van Radio Hollandio die mijn tuin ‘opvrolijken’. Onmogelijk om op mijn favoriete schrijfplek – schommelbank – ook maar iets uit mijn hoofd en vingers te krijgen.
Met het oog op de vakantie die de volgende ochtend om 5 uur zou starten, reden Vman en ik na een stevig ontbijt van spek, ei en champignons weer naar huis. De rest begaf zich in oostelijke richting naar het strand voor voetbal, zonnen, zwemmen en ´s avonds een diner ter afsluiting. Het was een geweldig weekend. Veel gelachen, veel gekletst en vooral veel genoten.
Maandag om 6.30 uur stapten we op de zwaar bepakte motor voor een reis die ons door België, Duitsland, Zwitserland, Italië en Frankrijk zou voeren. Op mijn website Drieske’s place heb ik hier al over geschreven (Engels): Alien on a bike. De eerste week toerden we samen met Daan en Annie, de tweede waren we met zijn tweetjes. Enkele steekwoorden voor deze vakantie zijn: vrijheid, hitte, samen zijn, lekker eten met uitzicht op minder lekker ogend eten, bliksemflitsen in de bergen, HOG Rally in Lugano, slenteren op een markt in de koelte van een regenbui, 
prachtige natuur, wandelingen, wijn, adembenemend steile mooie afdalingen, kracht en warmte van de Harley, stilte om te kunnen nadenken, offline, picknick, douchen, talen spreken – zelfs meerdere door elkaar heen, vrienden maken, Garmin, foto’s, laptopje (zie Vman’s blog Bikermaniac), boek ‘The Name of the Wind’. Wat een belevenis, ’s ochtends niet wetend waar je ’s avonds zult slapen. Mijn eerste en zeker niet laatste biker vakantie, met Vman aan mijn zijde. Oh nee, voorop!
Tja, en dan kom je thuis – poets intermezzo – om drie dagen later de koffers weer te pakken: nu voor een werkvakantie in Portugal.
Vrienden van ons hebben een stuk land in Portugal gekocht, waar zij zich over een aantal jaren gaan settelen. Er wordt een prachtig huis gebouwd met een magnifiek uitzicht. Om er echter ook nu al van te kunnen genieten, hadden M&M het plan opgevat om alvast een houten hut te plaatsen. Makkie toch, zou je denken? Nou, niet als deze hut in onbewerkte planken, plankjes, balken, latjes en ondefinieerbare vormen afgeleverd wordt met een aantal pagina’s aanwijzingen. Een uitdaging was het!
Marcel, Martina en Marij waren reeds per auto & aanhanger vertrokken, wij arriveerden twee dagen later met een zilveren gemotoriseerde vogel. Het was bloedheet in Portugal… geweest. Vman en ik namen een dicht wolkendek en verkoelende lucht als cadeau mee. Gelukkig maar, want het is een hel om te impregneren in de brandende zon. Wat hebben we hard gewerkt, van ’s ochtends vroeg tot de vroege avond, verstandig gekleed inclusief werkschoenen met ijzeren neuzen. Hoewel die goed waren voor de veiligheid, waren ze niet goed voor mijn eigen neus. ‘Buurman’ Kees kwam trouw meehelpen die week. 
Het eindresultaat mag er dan ook zijn: vrijstaand houten chalet met drie kamers en een vide, natuurlijke materialen, handgemaakt, volledige keuken en badkamer, panoramaraam, openslaande tuindeuren, zeezicht, pittoreske omgeving, wijds uitzicht. Yes, het M4VK-team is erg trots.
Gelukkig was er ook iedere dag tijd voor een heerlijke lunch: in kleine cafeetjes met hartverwarmende mensen die als het niet anders kon met handen en voeten communiceerden. Op ‘ Het Land’ met vers fruit, knapperige broodjes, zalige tonijnpate met pimiento, meloen met sap druipend langs je kin, icetea en melk. En ’s avonds uit eten in typisch Portugese restaurants (TL licht, functioneel ingericht, lekker en puur eten) o.a. Chateau Briand (wat heeft ook Reina gesmuld later), pizza met twee kannen Sangria, een complete vis op een schotel vol lekkernijen, soort tapas, fingerlickin’ good!! 
Halverwege de week kregen we een middag vrij van de boss en gingen we met zijn vijven naar Obidos, een middeleeuws stadje omringd door een muur. Vman zag mij vol verbazing het ene na het andere winkeltje in stappen. Maar het waren dan ook erg leuke winkeltjes, echt om te snuffelen. De laatste dag brachten we door in Lissabon. Steile straatjes, gladde kinderkopjes, felle bloemen, ook felle hitte.
Vier weken vakantie, vier weken genieten. Van vreemde oorden, onvermoede talentontwikkelingen (ik kan nog steeds geen ongelakt hout zien zonder naar een kwast te willen grijpen en gooi ‘grazi’, ‘merci’ en ‘obrigada’ met verve door elkaar heen), van strangers en vrienden, en bovenal van mijn partner die me verlost heeft van de vakantievloek. We hebben volop genoten en plezier gehad.
Tja, en dan kom je weer thuis en tref je wederom een lichtelijke puinhoop aan – details zal ik je besparen. Wat wil je als twee katers zich vervelen en verwaarloosd voelen, ondanks de goede zorgen van mijn beide zonen. Dan gaan ze met veel plezier rotzooi maken. Tja, en dan vloek ik hè. Ook al doet het niet echt pijn.
DOLDRIEST 