Regensluiers hullen de wereld in een grijs waas. Met een kille greep pakt de herfst Nederland bij de kladden, en zijn tranen op de ruiten zetten –van heel dichtbij gezien– de wereld op zijn kop.
Regen, leven-brengende regen. Hoe kijk je ernaar uit als verzengende warmte de grond uitdroogt, de aarde verscheurt en uitput.
Regen, leven-brengende regen. Hoe kijk je er tegenop als je naar buiten staart en met de zomer in je hart naar buiten wilt.
De nattigheid gaat door, onaangedaan. De herfst trekt zich niets aan van onze wensen. Wat de mens ook bekokstooft en plant, op het weer hebben we geen grip. En dat is maar goed ook. We hebben met zijn allen al veel te veel verstoord.
Fijne zondag!
DOLDRIEST 