Vandaag geen vrolijk stuk. Ik zit hier achter het bureau in mijn werkkamer, volledig verslagen. Ze vermoorden de bomen in mijn achtertuin. Het groen moet wijken voor huizen en appartementen. Die huizen worden zeker direct tegen de achterkant van mijn schuur aangebouwd? En was er geen plek meer voor deze bomen, die al jaren onze wijk sieren? Volslagen onzinnig!
Was het toeval dat de kap begon op donderdag, de enige ochtend die ik thuis ben? Ik greep mijn camera en begon foto’s te maken, tranen weg knipperend. Ik haat dit.
De bomen gillen het uit, terwijl ze met een vreselijk gekraak doormidden gezaagd en getrokken worden. De resten worden achteloos met de grote gele grijper aan de kant geschoven.
Hoe het was:
In de lente, terwijl we het schommelbankje in elkaar zetten:
In de zomer:
In de winter, een kraakheldere koude ochtend:
Wat op dit moment gebeurt:
En dit blijft er nog over, een tuin in rouw:
Mijn veilige haven is geruïneerd. Kwaadheid, frustratie, verontwaardiging, maar vooral triestheid. De bomen waren een levend zonnescherm, ze fluisterden naar me op een lentedag. Ze boden bescherming en een thuis aan vele, vele vogels. De bomen waren een stukje magie in een gestreste wereld. En nu zijn ze weg…
Bedankt commercie, bedankt projectontwikkelaar, alweer een stukje natuur vernietigd!
~Marion
DOLDRIEST 