Geplaatst in Columns

Hey, ben je naar de kapper geweest?

Deze column is misschien wat aan de vrouwelijke kant. Maar mannen, bijt toch even door en doe er vooral je voordeel mee!

Mijn sprietjes zijn niet meer zo blij. Ze hangen troosteloos naar beneden, pluizen alle kanten op, zien wat bleekjes en maken een warrige indruk. Met een benauwde blik kijk ik van spiegel naar bankrekening. De blik in de spiegel wint en ik grijp de telefoon om een afspraak bij de kapper te maken. Dinsdagmiddag om twee uur, yes, genoteerd! Hiermee wordt de rest van de middag volledig geblokkeerd. Heerlijk, ik mag weer naar de kapper!

Even voor twee uur loop ik de zaak binnen en zwaai naar de meiden. ‘Hoi Marion,’ klinkt de stem van Sonja. Ik hang mijn jas op, tik op de vissenkom waar een paar goudvissen smeken om aandacht – of is het voedsel? Met een gelukkige zucht val ik in een stoel neer en pak een kapselboek. Er ligt een ruim aantal en van alle kanten word ik begroet door pagina’s vol mooie meiden met de meest fantastische kapsels. Schouderlange bruine lokken, weelderige krullen, extravagante en artistieke bouwsels. Zoals altijd dwing ik me door te bladeren naar de sectie kort. Ook hier gave mogelijkheden. Sonja komt bij me staan en kijkt mee. ‘Wat gaan we vandaag doen?’ En zoals altijd antwoord ik ‘Oh gewoon, lang, dik en krullend graag!’ Het is een vertrouwde grap die we al jaren uitwisselen.

Sonja is de enige die mijn sprietjes mag knippen. Zij heeft in de loop der jaren een uitstekende relatie met hen opgebouwd en kent mijn haar als de beste. Zij weet de mogelijkheden, en vooral de onmogelijkheden van mijn dunne (‘fijn van draad’ in chique kapperstermen) sluike zielige paar sprietjes. En dik en krullend is de meest tegenovergestelde beschrijving die je mijn haren kunt geven. Babyhaar heb ik.

Uit: BeautyJournaal.nl

Soms krijg ik goedbedoeld advies in de trant van ”Je zou eens wat producten voor je haar moeten gebruiken’.

Tegen de tijd dat ik weer adem krijg, barst ik los:

PRODUCTEN VOOR MIJN HAAR?! Weet je wel wat er allemaal in zit? Nee? Nou, luister: een shampoo van de kapper – stikduur maar ik zit met mijn allergieën – dan stay-in treatment, zelfde prijscategorie. Vervolgens spul dat moet voorkomen dat mijn haar spontaan in brand vliegt als ik het ga stijlen.

Nee niet stylen, stijlen, met een stijltang. Of is het steiltang. Oh nee, het is al steil genoeg.

Dacht je dat we er al waren? NEEN, er komt nog meer, namelijk haarschuim – jaja, zelfde kappersmerk. Oké, nu ben ik klaar om te gaan föhnen. Sprietjes min of meer in model. Dan die stijltang, sprietjes nog meer in het gareel. Huppetee, nog gauw wat Mellow Goo erin. En als laatste een hele waas betonlak. BETON-lak. En dan stel jij voor dat ik ‘iets in mijn haar zou moeten doen’? Argh!

De meesten zijn inmiddels al lachend gevlucht.

Terug naar de kappersstoel. Maar liefst DRIE uren breng ik daar door, één keer in de acht weken, volstrekt gelukkig met een boek. Highlights, lowlights – bruin, blond en goudblond – zorgvuldig omwikkeld met stapels aluminiumfolie om mijn huid te behoeden voor aanraking met de verf. Maar het resultaat mag er dan ook zijn. Vind ik zelf dan hè. Meestal ziet niemand dat ik naar de kapper ben geweest, zelfs mijn partner niet. Die heeft inmiddels geleerd om heel vlug te reageren als ik het woord ‘kapper’ ook maar laat vallen. Betaal ik over de € 100,- voor iets dat bijna niemand ziet. Lichtelijk frustrerend is het wel, maar ik ben er aan gewend.

Tot vorige week. Mijn pony hing constant in mijn ogen en dat ging mij zo irriteren dat ik een schaar pakte en met een ferme knip een deel van de voorste sprietjes verwijderde. Iets te kordaat misschien, het was nogal kort * slik *. Bijtend op mijn lippen heb ik toen de haartjes beetgepakt en heb plukje voor plukje schuin naar de rechterkant toegewerkt. Een asymmetrische pony was mijn doel en dat is het nog geworden ook.

Wat denk je als ik bij Avans naar binnen stap? De een na de ander kijkt op en zegt:

Hey, ben je naar de kapper geweest? Het zit echt leuk zeg, dat moet je altijd zo doen!!

Tja…

Geplaatst in Humor, Nieuws

Dit Was Het Nieuws

Hoera, eindelijk weer iets om de TV voor aan te zetten. Eigenlijk zowat het enige om die oude vertrouwde diepbeeld van me te activeren – behalve Top Gear dan. Dat is ook leuk.

Dit Was Het Nieuws komt terug!

En het komt zelfs terug in de oude – en favoriete – samenstelling: Harm Edens aan het roer, de team captains Raoul Heertje en Thomas Acda aan zijn zijde.

De satirische nieuwsshow zal vanaf 21 mei iedere zaterdagavond om 22.00 uur op RTL4 te zien. Count me in!

Geplaatst in Koken, Recepten

Recept: Lasagne met zalm en spinazie

We hebben er gisteravond met zijn allen van gesmuld! Mijn jongste zoon – die eigenlijk helemaal geen honger had – heeft zelfs twee keer opgeschept. Alleen mijn oudste was er niet zo van gecharmeerd. Volg deze stappen voor een heerlijke

lasagneschotel met zalm en spinazie

Dit moet je echt proberen, het is een verrukkelijk recept.

Los een blokje

op in een grote

en roer goed.

Leg

600 gr. verse zalm

in het water en laat ongeveer 10 minuten op een laag vuur koken.

Bereid

600 gr.

zoals aangegeven op de verpakking. Breng op smaak met

en 

Verwarm

180 C

Laat de gare zalm goed uitlekken en verdeel de vis met een vork in grove stukjes. Besprenkel de stukjes zalm met sap van één

Meng de vis in een kom met

200 ml.
2 eetlepels
2 eetlepels dille – bij voorkeur vers

en breng op smaak met

Bereid

400 gr. lasagnevellen

volgens aanwijzingen, of gebruik verse.

Beboter een

en maak laagjes van achtereenvolgens een paar lasagnevellen, spinazie en romige zalm. Herhaal deze volgorde en eindig met een laag lasagnevellen. Leg enkele klontjes

bovenop de lasagne en laat het gerecht in ongeveer 25 minuten gaar worden in de oven. Zet het dan nog 3 minuten onder de grill. Serveer de lasagne onmiddellijk.

Bron: ‘Pasta & lasagna’ van Aude de Galard & Leslie Gogois
Geplaatst in Columns, Humor, Natuur, Nieuws

Dans In De Regen!

Midden in de nacht wordt er aan de voordeur gebeld. Het is half twee. Ik spring – nog half bewusteloos – uit bed en schiet de gang in. Als het geluid wegebt hoor ik hoe een sleutel in het voordeurslot draait, gevolgd door gedempt gelach in jeugdige stemmen. Opgelucht haal ik weer adem. Sean is thuis!

Eerder die dag waren ze op pad gegaan naar het café in ons dorp om carnaval te vieren. De kleding bestond voornamelijk uit fezzen, rokken en witte overhemden. Waart de geest van Tommy Cooper ineens door het zuiden, of zou het toch door Dr. Who komen? Ook liep er een gigantische wortel door onze huiskamer, compleet met muts en handschoenen. Erg grappig, en vooral gezond!

Vorig jaar rond deze tijd  stond ik op weg naar de gang ineens oog-in-oog met een levensgrote banaan. En dat gele gevaarte had Nick opgegeten, je kon alleen nog maar zijn gezicht zien. Met een bonkend hart deinsde ik terug. Dit jaar had hij weer iets anders verzonnen: het weekend voor carnaval kwam hij in een groen morphsuit naar beneden! Een groene gedaante zonder gelaatstrekken!! Alweer schrok ik me wezenloos, maar wist nog enigszins mijn waardigheid te bewaren. Het gillen deed ik alleen inwendig.

Een morphsuit heeft wel iets weg van een omgedraaid schaatspak, met de rits aan de achterkant. Daar kun je nét niet zelf bij. Maar geen nood: je kunt gewoon door die achterstevoren uitgevoerde muts heen kijken, ja, zelfs bier drinken is mogelijk… maar in de praktijk blijkt dit niet zo’n succes te zijn, aangezien slechts 10% van het bier in je mond belandt. De rest druipt langs je kin verder naar beneden. ‘Waar kan ik mijn sleutels en geld laten mam?,’ vraagt Nick me. Tevreden verlaat hij iets later het huis, met een shirt onder en een bermuda over zijn groenheid. Een Morphsuit. Wie verzint toch zoiets?!

De afgelopen dagen is onze voorraad paracetamol geslonken. En het na-carnavals gekuch en gesnotter is niet van de lucht. De speciaal aangeschafte emmer is nog maagdelijk maar het scheelde niet veel. Ik vind het heerlijk dat mijn jongens er op uit trekken en plezier maken met hun vrienden. Ze staan midden in het leven en zo hoort dat ook! Voordat je het weet, kan er iets gebeuren dat je hele leven op de kop zet, kan het van het ene op het andere moment heel anders zijn.

Overstromingen in Australië, de aardbeving in Nieuw-Zeeland. En nu dan de aardbeving in Japan, met de daarop volgende tsunami. Het ene moment een gestructureerde samenleving, het volgende chaos en ontzetting. Hele gemeenschappen zijn vernietigd. Auto’s, boten, zelfs huizen werden meegesleurd door het water, hele dorpen zijn weggevaagd. Het officiële dodental loopt in de duizenden, met daarnaast nog vele vermisten. Waarschijnlijk zal dit aantal oplopen tot meer dan tienduizend slachtoffers. Elektriciteit, water en voedsel zijn schaars. Meltdowns van kernreactoren bedreigen het gebied. Komt er straks op grote schaal ook straling vrij die nog meer slachtoffers gaat maken, nu en op termijn? Ruim tweehonderdduizend Japanners zijn uit voorzorg geëvacueerd.

Ineens lijkt carnaval een beetje dwaas…

Maar tegelijkertijd ook juist heel wijs. Leven is immers iedere dag omarmen en ten volle benutten. Leven is zoveel mogelijk genieten met elkaar. Dus lieve mensen gá ervoor en denk af en toe aan mijn lijfspreuk:

Dans in de regen

Art by Marie-Gold
Geplaatst in Natuur, Persoonlijk

De Eerste Lentezon

De eerste zachte lentedag van het jaar. Hoe kun je hier beter van genieten, dan schommelend op een bankje in de achtertuin met een zeer spannend boek van Tess Gerritsen en een onderzoekende kat aan je voeten. O ja, en een bakje chips en een dubbele trappist.

~ veel liefs van een lentekind…

Geplaatst in Expressief, Gedicht

Van Blog Los

Tweeduizendtien en tweeduizendelf
Brachten mij dichter tot mijzelf

Schrijven daar, schrijven hier
Schrijven geeft mij veel plezier

Engels, Nederlands, het is één brij
Van woorden en zinnen, met foto’s erbij

Ik sta ermee op en ga ermee naar bed
En meestal is het dolle pret

Mijn brein maakt sprongen van hot naar her
Over dingen dichtbij en dingen van ver

Iedere dag een Figment is dit jaar’s doel
En geloof me, da’s best een heleboel!

Plus wat losser Gedartel op deze site
Eens per week, het lijkt wel light

Samen met M&M schrijf ik Dierlantijnen
Over spreeuwen, dassen en konijnen

Schrijfgroep BlogMaarRaak! vergt onderhoud
Alweer ’n bijeenkomst, ik krijg het benauwd << niet echt hoor 😛

Over Kerkers & Draken schrijf ik ook nog
Op Dungeon Dutchess, zo heet dat blog

Soms wordt het teveel, ben ik de klos
En voel me dan even Van Blog Los

Verhalen en plots spelen door mijn hoofd
Door al het bloggen bijna uitgedoofd

Tot vorige week, ik zag het licht
Het verbindende thema en kogelgewricht

Ideeën groepeerden tot kinderboek
Enthousiaste duik in nieuw onderzoek

Schrijven, lezen, mijn kop wordt te heet
Maar dan komt de muze en pakt me beet

Zij zit op mijn schouder en dwaalt door mijn haar
En als ik twijfel, dan staat ze steeds klaar

Net als jij lieve lezer, met je oog en je oor
Al ben ik Van Blog Los, jij sleept mij erdoor

Dus een groot DANKJEWEL voor alle steun
En nou houd ik op met mijn gekreun! 😉

Geplaatst in Algemeen

Te Gekke Dagen!

Slecht, SLECHT idee om vloeibare bodylotion op zijn kop te schudden en dan te openen…

Slecht, SLECHT idee om het Senseo apparaat aan te zetten met de klep nog open…

Maar een goed, GOED idee om jullie allemaal een TE GEK CARNAVAL te wensen! 😀

Have Fun!

PS voor mij is het inderdaad TE gek, ik doe niet mee!

Geplaatst in Koken, Persoonlijk

Over Eten, Op Kot Gaan En Andere Zaken

De heerlijke geur van milde basmati rijst, aangevuld met een kruidig aroma van frikadel pan en gecomplementeerd door de prikkeling van sambal goreng boontjes, streelt nu al bijna een uur de geurpapillen of weetikveelwatvoor registratiezintuigen in mijn neus. Het ruikt heerlijk en we hebben trek!

Iedere avond is het weer een uitdaging om te verzinnen wat we gaan eten. Gisteren waren het kipdrumsticks uit de oven, in het weekend nasi goreng en een pastaschotel, vorige week nog een zuurkool ovenschotel met spekjes, room, gehakt, sambal, ketjap, ketchup, appel en nog veel meer.

De enige dag waarop geen twijfel mogelijk is over het menu, is donderdag. Die dag werk ik tot 21 uur bij de hogeschool en bestellen de jongens thuis pizza met friet. Of shoarma met friet. Of gewoon friet. Donderdag is de enige fastfood dag in huize Drieske.

Voordat ik op kamers ging wonen – net achttien – had ik thuis voornamelijk gebakken, en dan bedoel ik cakes, koekjes, vlaaien en taarten. Fruitig en heerlijk, maar van echt koken had ik geen kaas gegeten. Geen nood, een tante bracht raad in de vorm van het Elsevier’s nieuwe Pocket Kookboek en zelf kocht ik nog Lekker Indonesisch Koken erbij. Beide boekjes gebruik ik zelfs nu nog, en dat is ook wel te zien aan de de loslatende pagina’s.

Inmiddels is mijn collectie flink uitgebreid. Beneden in de boekenkast staan nog vegetarische boeken, broodbakboeken, Aziatische recepten, snel-klaar-menu’s, en hierboven in mijn schrijfhol deze verzameling:

Tegenwoordig doe ik inspiratie ook online op. Zo is bijvoorbeeld Allerhande van Albert Heijn erg handig. Of je hoeft maar ‘kip paprika ui oven’ in Google in te tikken et voilà, zo vind je Kip met paprika uit de oven.

In de winter komen geregeld stamppotten op tafel. Rauwe andijvie, boerenkool, hutspot, met spekjes en kruidenkaas erdoorheen en een lekkere bal gehakt of braadworst erbij. Of een stevige maaltijdsoep met stokbrood en kruidenboter. Zo heb ik vorige maand erwtensoep gemaakt met heel veel groenten en ZONDER vieze glibberige varkenshiel. Getverderrie, geen poot in mijn soep!

Meestal is het eten echter exotischer. Al in mijn studententijd bleven kookkunsten niet beperkt tot de Hollandse keuken. Dan zou ik het namelijk geen ‘kunsten’ wagen te noemen. Indonesisch, Italiaans, Spaans, Mexicaans. Als de combinatie van ingrediënten me laat watertanden, dan maak ik het.

Volgend jaar wil mijn oudste zoon naar de Filmacademie in Amsterdam. En met ingang van schooljaar 2012-2013 wil mijn jongste waarschijnlijk ‘op kot’ in Antwerpen om de studie geneeskunde te gaan volgen. Ik heb wel eens plagend gezegd dat die knullen waarschijnlijk nog steeds bij me zullen wonen als ze veertig zijn, maar die verwachtingen veranderen in een rap tempo.

Op kot, op kamers. De geschiedenis gaat zich herhalen. Mijn jongens hebben reeds enige aarzelende stappen op de kookweg gezet. Aardappels, eieren, witte bonen in tomatensaus, saucijsjes, hamburgers, tosti’s, doperwtjes, blinde vinken, zelfs varkenshaas met champignonsaus komen tot leven in Nick’s vaardige handen. Tot leven…

Foto: Lach van de Dag

Als het echt zover is, dan draag ik het kookboek dat ik van mijn tante kreeg over aan een van mijn zonen. Ook het koken van een ei staat er in, altijd handig. Tegen die tijd zal ik zelfs het incidentele gemopper missen als ze iets echt niet lusten. De bakjes appelmoes. De eeuwige chocoladevla. Het geharrewar over-en-weer aan tafel. Het op mijn vingers fluiten om door te dringen tot hongerige oren in de hoge regionen van ons huis. De steeds groter wordende magen in de steeds langer wordende lijven.

Nick en Sean zijn in mijn leven gekomen met een weeïg gevoel 😉 en straks zullen ook zij hun eigen weg gaan – heb ik alweer een weeïg gevoel! Als mijn jongens op kamers of kot gaan, is de cirkel rond, de tafel nog maar half bezet, Vman en ik met zijn tweetjes.

Maar nu nog niet. Nu is die cirkel meer een ellips die het ene moment soepel draait, en het andere een wat langere zwaai nodig heeft. Voorlopig rollen ze mijn leven nog niet uit!

Wat staat er bij jou op het menu? Koken de kinderen wel eens? Hoe sta jij tegenover het uitvliegen van de kroost?