Geplaatst in Columns, Expressief, Persoonlijk

Uitvlucht

Gepost op door Doldriest

Mijn zoon. Mijn jongste kind. Je pootjes staan nog in het nest, maar je snavel steekt steeds verder over de rand. Vleugelslagen wieken door het huis. Her en der liggen donsveren die ik stil bij elkaar veeg en in een doosje bewaar. Af en toe streel ik de zachtheid en voel de jaren door mijn vingers glijden. Ik wil niet, maar het moet: stilstaan bij het idee dat je over een paar maanden het nest gaat verlaten. Eraan wennen. Maar die gedachte grijpt mij soms bij de keel. Hij klemt zich daar vast, verstikt me, bouwt eindeloos aan een brok in mijn keel die ik maar niet kan wegslikken.

Je bent immers nog veel te jong. Piepjong! Heel groot, maar klein. Met gemak omcirkelen mijn armen je middel. Je bent nog niet zelfstandig. Je kamer is een bende, die kun je toch nooit op orde houden? Grote stapels boeken en papier verrijzen in mijn verbeelding, lege chipsverpakkingen, resten macaroni, kleding her en der verspreid. Lege pizza verpakkingen en kratten bier. En jij, mijn zoon, rotzooitrappelend om je hoofd boven het maaiveld te houden. Koken. Je eigen beurs op de knip houden. Studeren zonder dat ik regelmatig vraag wat je aan het doen bent. De tijd voor je in de gaten houden, als jij hem vergeet. En we hebben nog maar een paar maanden om je voor te bereiden op het studentenleven!

Je gaat landen in een grote stad, met al haar verleidingen. Wilde feesten. Bruisend nachtleven, waar je dronken wordt van het schuim op je bovenlip. Een vreemde taal. Misschien zul je wat woorden en uitroepen herkennen en dan met een glimlach denken aan de keren dat ik sputterend in mijn zuidelijke dialect verviel. Doorzakken, en half slapen in de banken van de universiteit van Maastricht. Je dagen en nachten op elkaar afstemmen, zoals ook ik mijn leven opnieuw moet balanceren.

Maar let niet op mij, lieverd. Er zijn twee soorten uitvluchten.

De uitvluchten die ik hier geschreven heb om jou nog wat langer bij me te kunnen houden. Van je te genieten. Van je humor, je gevoeligheid in woord en gedrag. Je gekke fratsen en eigenzinnigheid. Je onblusbare verlangen naar ‘iets lekkers’. Het enthousiasme waarmee je mijn fantasiemaaltijden naar binnen werkt. Je zwijgende aanwezigheid die zeer veelzeggend is. Ik zal je zo missen.

Maar jij staat over een paar maanden voor een ander soort uitvlucht. Je gaat uitvliegen, het nest verlaten. Je gaat op eigen benen staan, het pad ontdekken dat vaag voor jou uitgestippeld ligt. Er je eigen draai en wendingen aan geven. Je gaat vrienden voor het leven ontmoeten. Interesses uitdiepen. Je vliegt je toekomst in het heden tegemoet en ontdekt wat er in je leeft.

Ga, mijn schat, vlieg. Test je vleugels en ontwikkel je draagkracht, tot je over een tijdje weg zweeft. Maar beloof me dat je regelmatig naar je warme nest zult terugkeren. Want iedere uitvlucht heeft een stevige basis nodig.

Onbekend's avatar

Auteur:

feelgood writer | blogger | reader | RPGamer | caretaker of lad and cat | no lady, but all woman

42 gedachten over “Uitvlucht”

  1. Pingback: De vogel is gevlogen | DOLDRIEST

  2. Mooi geschreven Marion. Kan me voorstellen dat je met dit soort gevoelens zit in deze fase.
    Als ik dit lees denk ik wel “Gelukkig duurt dit bij nog even wat langer….”

    Like

    Beantwoorden

  3. Pfoe, wat heb je dat mooi verwoordt. 🙂
    Als moeder weet je dat je kind ooit het nest zal verlaten. Dat hou je niet tegen.
    Het komt vast wel goed met je zoon. Ik denk dat hij een solide basis heeft meegekregen waar hij zijn eigen leven op kan voortborduren.

    Like

    Beantwoorden

  4. Herkenbaar maar het is toch heel mooi om te zien dat ze er wel uitkomen. Vertrouwen hebben het komt goed. Je hebt het zelf ook gekund toch. Veel succes met loslaten. gr. Karen

    Like

    Beantwoorden

  5. Hey Marion, mooi geschreven! Er staat me nog een hoop te wachten…. maar ik zit nog op het niveau dat ik het al lastig vind dat mijn kleintjes vanavond bij opa en oma logeren…. ze hebben alle vier vast de tijd van hun leven en ze mogen nog geen bier en liggen om zeven uur in bed en komen morgen weer thuis en weten niet eens of hun kamer is opgeruimd of niet omdat ze dat nog niet kunnen etc etc……. sterkte!!!!!!!

    Like

    Beantwoorden

  7. Mooi geschreven, Marion:) ik zit hier met een brok in m’n keel en tranen in m’n ogen. Voor mij is het al wat langer geleden dat m’n dochter het huis uitvloog, maar ik heb nu al hetzelfde gevoel bij m’n oudste kleinkind en hij is nog maar 9 jaar… geschiedenis herhaalt zich 😉

    Like

    Beantwoorden

  9. Ach ja, zo herkenbaar. De mijne worden volgende week alweer 32 en 34. Er worden nu plannen gemaakt voor kindjes als het wil lukken. De tijd gaat steeds sneller. Je went eraan. Dat dan weer wel. Maar er hoeft niet dát te gebeuren, of je bent geneigd ze naar huis te halen (wat ze niet doen gelukkig ;-), stel je voor).

    Like

    Beantwoorden

  10. Oei, wat heb je dat mooi geschreven. Als moderne zorgvader kan ik me goed in je emoties verplaatsen. Ik heb zelf nog heel jonge kinderen, maar ik ben voortdurend bezig met loslaten. Ineens willen ze dan zelf, zonder mij naar school fietsen. De eerste keer dat ‘ie dat deed en ’s middags na school trots weer thuis aanbelde zat ik dus mooi de hele middag te piekeren. Ik moest me vreselijk inhouden om niet naar school te bellen of hij wel was aangekomen.

    Like

    Beantwoorden

  11. Mar, wil je a.u.b. dan samen met mij in oktober een potje huilen? Wil je a.u.b. je bezorgdheid om de rommel, het studeren, het eten, de drank, het slaaptekort en wat nog meer samen met mij bespreken?
    Hier zal het Antwerpen zijn; een stad vol verleidingen en verlokkingen. Binnenkort gaan we voor een kamer kijken, blijkbaar moet dat wil je wat prijs/kwaliteit hebben.

    Ik zie je daar nog liggen in het ziekenhuisbed met dat hoopje zoon in je armen. 18 jaren later, 18!! Waar is de tijd, waar zijn de momenten gebleven? Een vingerknip…
    Maar, ik laat hem ook vliegen, het moet, zo gaat het leven.

    Like

    Beantwoorden

    1. Denk dat ik al eerder zit te snotteren, Nancy, want het nieuwe studiejaar begint hier eind augustus. En van te voren natuurlijk verhuizen en zo.
      Wij gaan alle misère samen delen en bespreken, lieve zus.
      Antwerpen en Maastricht, twee mooie steden, we kunnen er vaak naar toe 😉
      En ja, waar zijn die achttien jaren gebleven?! Wat was het spannend toen, hè, en dan twee van die prachtbaby’s *knuffel*

      Like

      Beantwoorden

  12. Hey Marion, helemaal mijn verhaal! En de jongste is na zijn oudere broers en zus ook echt een stuk jonger nu hij op het punt staat te studeren. Althans zo lijkt het. Daar is het ook de jongste voor 😉

    Like

    Beantwoorden

  13. Slik… natuurlijk heb ook ik het als echte emotica-mama ook niet droog gehouden, als zijn mijn kleintjes écht nog klein. Alles aan het moeder-zijn heeft twee kanten: het is mooi om ze te zien ontwikkelen en groeien, maar moeilijk om van periodes en mooie momenten afscheid te nemen en los te laten. Gelukkig komt er altijd weer iets moois en bijzonders voor in de plaats! Succes!!

    Like

    Beantwoorden

  14. Brok in mijn keel, tranen in mijn ogen want al ziet het er hier nog niet zo hoopvol uit dat hij gaat slagen. We hopen het natuurlijk wel en dan gaat onze oudste in Eindhoven studeren. Hij is ingeschreven voor de opleiding dus die eerste stap is ook al gezet. En al is Eindhoven in verhouding nog lekker dichtbij…ik denk dat hij snel op zoek gaat naar iets daar in de buurt want het is geen “vroege vogel” dus mocht het écht gebeuren dan is hij het openbaar vervoer en haar vroege vertrektijden zo beu vrees ik. Ik juich het toe dat hij op eigen benen gaat staan maar..als ik dit zo lees dan denk ik…tja; mijn gevoel diep van binnen is het eens met jouw woorden :-).

    Ik lig echt heel ver achter met lezen van al je mooie verhalen Marion maar binnenkort gaan we er weer eens een paar uurtjes voor zitten .Knuf vanuit Made.

    Like

    Beantwoorden

  16. kippenvel, zo herkenbaar voor iedere ouder. (en wat mooi geschreven!)
    met een goede basis kunnen ze al heel snel zelfstandig vliegen, ook al denken wij dat ze nog veel meer lessen hadden moeten hebben!
    succes voor jullie allebei

    Like

    Beantwoorden

  17. eerst even mijn tranen gedroogd:)

    kan je de bijna-man niet vrijdag naar huis lokken
    voor de vuile was
    zodat jullie daarna de nieuwe week weer opgeladen
    en kunnen beginnen?

    Like

    Beantwoorden

Geef een reactie op Ilske Reactie annuleren