Avans column – DOLDRIEST

Motor Mania

Gepost op 19 maart 2014 door Marion Driessen

De muziek zwelt aan. Mijn hersenen zo te voelen ook. Wat een nacht, ik heb vaker het duister van mijn slaapkamer dan het donker van mijn oogleden gezien. Even ontspannen voordat de werkdag weer losbarst. De zoete klanken van Bløf vullen mijn auto, omringen me met rust. Heerlijke rust.

Zoals je zit op de veranda
Zoals je wild de tuin inkijkt
Onbereikbaar voor de ogen van de wereld

Zo, die is inderdaad helemaal van de wereld. Hallo, doe je ogen eens open! Het is al vijf minuten groen, gaan we nog rijden vandaag? Voor mij?

Alleen voor mij
Zoals je oud lijkt in je wijsheid

Wijs? Niet goed wijs zul je bedoelen. Mafkees, rijd niet zo hard!

Zoals je houdt van de klimop
Onbevangen als je opkijkt naar een vlinder

Nee, jij niet, ogen op de weg, het is hier te doen. Laat die mooie dame op dat billboard maar lekker mooi wezen.

Alleen voor mij
Blijf
Blijf zoals nu
Blijf

Ja blijf! Blijf vooral daar. Op je eigen weghelft. Je slingert als een gek. Goede genade, ik zal blij zijn als ik er ben.

Blijf zoals nu
Zoals je languit ligt te zonnen

Dak van de auto open geschoven en maar stoer doen dat het zo lekker is. Je zit te vernikkelen man. Laat ik de verwarming maar wat hoger zetten.

Zoals je bruiner wordt dan ik
Onbeholpen als je slaapdronken weer opstaat

Ongelofelijk, het lijkt wel of je gezopen hebt. En het is net half acht geweest.

Alleen voor mij
Blijf
Blijf zoals nu
Blijf
Blijf zoals nu
Blijf zoals nu
Het is te mooi vandaag
Het is te goed vandaag
Het is mijn hele wezen dat zich afvraagt waarom

Waarom. Waarom rijd ik hier iedere ochtend. De zon schijnt, het wordt een prachtige dag. Verder rijden, zomaar verder rijden.

Het niet altijd zo kan zijn
Het is je schoonheid
Het is je goedheid
Het beste dat gebeuren kan
Herken het dan

Wat wil je nou? Neem je de afslag, of toch maar niet? Eerst snijd je me af, dan ga je op een sukkeldrafje irritant voor me rijden, dan wil je omdraaien. Oh nee, toch maar niet, krijg ik weer je achterklep in mijn gezicht geschoven.

En blijf
Blijf zoals nu
Blijf
Blijf zoals nu
Zoals je nadenkt over zonlicht
Zoals je altijd bij me kruipt

Zucht, 70 km is geen 50, en al zeker geen 40. Rijd toch door, slak!

Onaantastbaar lig je naast me in het donker
Alleen voor mij

Lag ik er nog maar, in dat donker.

Blijf
Blijf zoals nu.

En de dag moet nog beginnen…

(klik op de button voor de bijbehorende muziek)

Als toetje een Disney filmpje uit 1950, dat nog net zo actueel is als toen.

Afrika, Avans, Columns

Olifanten op het dak

Gepost op 26 februari 20149 februari 2019 door Marion Driessen

Zon, zangerige kinderstemmen door het open raam van het klaslokaal. In de verte de schittering van Lake Malawi. Het wordt weer stil als het silhouet van een blonde jonge vrouw in de opening verschijnt. Haar aandacht is naar binnen gericht. Naar de kinderen, die met grote bruine ogen naar haar opkijken. Zestig gezichten in opperste concentratie. Wat praat die juf vreemd, zelfs een beetje gek! Een idyllisch plaatje.

De harde waarheid: Malawi is één van de armste landen van Afrika. Scholen zijn overvol en slechts een klein percentage van de kinderen behaalt een diploma van de basisschool. Maar er zijn mensen die hier iets aan willen doen. Iets doen! Ieder jaar gaan Edukans-onderwijsexpedities naar Malawi, Oeganda, Ethiopië en Kenia om te onderzoeken hoe het onderwijs daar in elkaar steekt.

Over twee maanden vertrekt een groep van ruim dertig aankomende leerkrachten – waaronder zeven pabostudenten van Avans – vanuit heel Nederland naar Malawi. Twee weken lang gaan zij, gekoppeld aan lokale pabostudenten, lesgeven aan Afrikaanse kinderen. In ons land vinden we dertig studenten in een klas al veel; daar zitten ze soms met tachtig leerlingen in een klas. Als ze al een klas hebben; soms vinden de lessen buiten plaats. Volle tassen met leermiddelen zijn er niet. Het is juist de kunst is om met niets iets te creëren. Je enthousiasme en kennis in te zetten om het leren leuker en begrijpelijker te maken door het introduceren van actieve werkvormen. Gebruik te maken van hetgeen voorhanden is, zoals steentjes om de tafels aan te leren, of lege toiletrolletjes.

Maar voordat je als pabostudent zoiets kunt doen, moet je eerst op training. Afgelopen week het eerste voorbereidingsweekend, met een vol programma: filmpjes, projectinformatie, een workshop Afrikaanse dans, eten, een kennisquiz, een ren- en denkspel, instructies in lesgeven. Er werden ook instructies gegeven over kleding – zo moet je als vrouw knie-bedekkende rokken dragen – gedrag, zelfs over toiletgebruik!

Samen met een collega was ik zaterdag aanwezig om kennis te maken met deze prachtige jonge mensen die zich met hart en ziel inzetten voor waar zij in geloven: gelijke rechten voor ieder kind. Het recht om te mogen leren, voor jongens én meisjes. Maanden, zo niet jaren, hebben deze studenten gespaard om de reissom bij elkaar te krijgen. En na de expeditie houden ze ook nog inzamelacties: geld voor het onderwijs in Malawi.

En ik mag mee! Zo trots als een aap ben ik dat ik deel mag uitmaken van deze bijzondere groep. Of zo trots als een olifant. Nog steeds galmt het ‘Alle olifanten op het dak… KRAK!’ door mijn hoofd. Een slogan waarmee de unieke en enthousiaste staf ons bij de les hield als de vermoeidheid toesloeg. Dwaas, maar bezielend. Serieus, maar leuk. Studiereis, maar nog veel meer een onvergetelijke levenservaring.

We gaan op onderwijsexpeditie!

Klik voor meer informatie.

Columns

Nieuw(s)

Gepost op 12 februari 201428 februari 2014 door Marion Driessen

Het is druk in de coffee-corner. Koffie-hoek. Pantry. Zeg maar gewoon keukentje. Sinds een paar weken hebben we een nieuw koffieapparaat. Zo’n luxe ding met haast onbegrensde mogelijkheden: zwarte koffie, koffie met suiker, met melk, of zowaar met beide. Dan hebben we nog espresso, zwart, gekleurd of zoet. Koffiespecialiteiten als cappuccino, Wiener melange en café au lait… koffie met melk, hadden we die niet al gehad? Verder is daar ook chocolade, choco de luxe, choco café en gloeiend heet water. Nou? Teveel beloofd?

Helaas vertoont het ding om de haverklap kuren en verschijnen er raadselachtige foutmeldingen.

Bodemplaat vol.

Nog nooit is de bodemplaat zo vaak leeggegoten, er zat geen druppel meer in. Iedere koffieverslaafde leegde de bak om vervolgens wanhopig naar de display te staren. Beetje de contacten schoon maken, beetje indrukken. Wat duwen en trekken. Geduld is een schone maar veel te dorstige zaak. En ja hoor, het bruine goud stroomde weer. Er vormde zich een kleine file die na tien minuten weer afdroop. Er kwam namelijk nog een nieuwe foutmelding bij:

Mixer verstopt.

Eindelijk was daar onze charmante Douwe Egberts-redster in nood. Er bleek nog een overgevoelige tweede bodemplaat aan de binnenkant te zitten. En de mixer was overspannen geraakt van het mixen van de cacao-mix. En mét hem onze medewerkers. Er moest zwaarder geschut aan te pas komen.

Met twee man sterk trad D.E. aan om het apparaat aan een grondig onderzoek te onderwerpen, tot in de diepste verbinding tot de orde te roepen. En deze kanjers hebben het voor elkaar gekregen – in ieder geval voorlopig. Zelfs de espresso is weer pittig. Helaas is dit niet zonder slag of stoot gegaan: de mixer is ontslagen.

Zoals met alle nieuwe dingen gaat het in het begin soms wat stroef. En dat belooft wat, want niet alleen de koffieapparaten zijn vernieuwd; binnenkort wordt het aantal vaste telefoons en desktops drastisch teruggebracht en krijgen we mobiele telefoons en laptops. Vanwege de verhoogde mobiliteit. En dan gaan we ook nog over op een ander e-mailprogramma, wordt een geheel vernieuwde versie van het studentvolgsysteem gelanceerd en nemen we een ander documentbeheersysteem in gebruik. Invoer zo allemaal rond dezelfde periode.

Als ik moet afgaan op de nukken van het koffieapparaat, kunnen we zeker nog wat uitdagingen verwachten. Maar weet je wat? Dan bellen we gewoon de D.E. Zo gefikst!

Columns, Korte verhalen

Hier wordt niet gefraudeerd!

Gepost op 30 januari 201430 januari 2014 door Marion Driessen

Tot diep in de nacht heb je zitten blokken. Je loopt over van parate kennis en hebt nachtmerries over black-outs. Roodomrande kleine ogen zijn het doorgeefluik van je overvolle brein. Je bent er klaar voor, het is nu of nooit!

Een kwartier voor het tentamen ben je bij het lokaal. Samen met je klasgenoten drom je naar binnen. Het ruikt er bedompt, de zuurstof opgebruikt door voorgangers. Gauw blader je nog door je aantekeningen, terwijl de zenuwen toeslaan. Het geroezemoes wordt gelukkig snel de kop ingedrukt door de surveillant.

Jassen en tassen voor in het lokaal, mensen, ID’s op tafel.

Wel of geen open boek tentamen, kladpapier toegestaan of niet, het staat allemaal in de aanwijzingen. En die worden nauwgezet opgevolgd.

Wat? Heb je geen geldig ID bij je? Niets met een pasfoto erop? Dan mag je helaas niet meedoen.

De ID-loze vertrekt, terneergeslagen. Dan moet je buurman zijn mouwen opstropen.

Wat moet dat voorstellen?
Dat is een tatoeage.
Niks tatoeage, aantekeningen zijn niet toegestaan. Jij kunt ook gaan. Zijn er nog meer mensen met tattoos? Volgt u hem maar.

Drie kandidaten verlaten het lokaal. Op de gang wordt het voorval vol ongeloof besproken.

Ik hoor een gsm. Van wie is die?
Eh, van mij geloof ik.
Mobiele telefoons moeten uit voordat het tentamen begint, pak je spullen maar.

De surveillant loopt tussen de rijen door. Dan stopt hij vlak achter je.

Waarom heb jij zo’n lange pony? Die heb je zeker laten groeien zodat je vanachter dat flexibele scherm ongestoord naar rechts of links kunt kijken, hè? Daar is de deur.

Het wordt druk op de gang.

Wil jij ook even je mouw omhoog doen? Wat is dat voor een vreemd ding, is dat zo’n smartwatch?
Eh nee, het is gewoon een digitaal horloge.
Hmmm, ik weet het niet. Voor de zekerheid verwijder ik je van het tentamen. Trouwens, iedereen met een horloge kan gaan.

De felbegeerde toets komt dichterbij. Je bent inmiddels totaal van de kook door de strenge anti-fraude aanpak.

Die bril ziet er wel erg futuristisch uit. Zeker een Google bril hè? Eruit!

De surveillant kijkt zwijgend naar de andere brildragers. Ze pakken hun boeltje en sloffen naar buiten. Het wordt een waar opstootje.

Heb jij contactlenzen? Volgens mij was daar ook iets mee, iets met beeldschermen… Contactlenzendragers, verlaat het lokaal.

Daar zit je dan, als enige met ID en korte haren, zonder tatoeage, zonder bril, horloge of lenzen. Je start de secure browser, die moet voorkomen dat je illegale digitale informatiewegen bewandelt. Klikken op CITO. Je bent er bijna, als…

POEF.

Het programma slaat vast. Hulptroepen worden ingeschakeld en dan blijkt dat het netwerk plat ligt.

Sabotage. Eruit! Hier wordt niet gefraudeerd!

Columns, Korte verhalen

Wat een gezeur!

Gepost op 16 januari 201417 januari 2014 door Marion Driessen

Wat denk je? Zit je net lekker te gamen, helemaal verdiept in je spel, klinkt er weer een stem van beneden. Eten! Geërgerd kijk je even op, om vervolgens de hoek om te sluipen. Je hebt het spel bijna uitgespeeld en hoeft alleen nog de eindbaas te verslaan. Voorzichtig nader je het beest, voetje voor voetje. Je grijpt de muis nog wat steviger vast en… de deur vliegt open, je moeder schuimbekkend op de drempel. Van schrik klik je net iets te laat en daar gaat je gevecht. Je zorgvuldig uitgekiende strategische aanval. Nou bedankt hoor, mompel je, heel mijn spel naar de knoppen. Chagrijnig en met trage tred volg je je ma naar beneden. Ja, ik weet dat de vaatwasser nog niet leeg is gehaald. En gestofzuigd heb ik ook nog niet. Chill, maak je niet zo druk, ik mag toch zeker zelf weten wanneer ik die stomme klusjes doe? Zeur niet zo! En ja, vanavond ga ik stappen, van mijn eigen geld. Zucht, dat tentamen stelt niets voor, dat haal ik met mijn ogen dicht.

Herkenbaar? Aan alle kanten hoor ik dezelfde verhalen, die de overtuiging dat ik als opvoeder gefaald heb, wat temperen. Het lijkt wel of alles teveel is voor een groot deel van de jongere generatie. Snel, flitsend, vrij moet het zijn. Tegenwoordig is opvoeden alleen maar gezeur, tenminste, als we onze kroost moeten geloven. Ze stappen met bewonderenswaardig gemak over problemen heen. Stappen ook vaker over studies heen: drie opleidingen beginnen en geen enkele afmaken. De studieschuld loopt in de vele duizenden euro’s. Doe niet zo moeilijk, later verdien ik zoveel geld dat ik dat makkelijk kan afbetalen. Ik weet zelf wel wat ik doe, je zeurt alweer.

Op die leeftijd is de opvoedingsfase voorbij en moet de zelfstandigheid – met wisselend succes – beleefd en ontwikkeld worden. En dat kost tijd. Dat kost energie, niet alleen van het jongmens, maar ook van de thuisbasis. Ik ben vóór een jaar keihard werken voordat een studie wordt begonnen. Aan den lijve ondervinden hoe het is om je eigen geld te verdienen, voor jezelf te zorgen. Nadenken over wat je met je leven wilt, welke kant je op wilt. En niet lopen zwabberen van het een naar het ander. Ja, letterlijk wel natuurlijk, met flink veel sop.

Kan ik het opvoeden nog een keer overdoen? Maar nee, loslaten! Ze moeten hun eigen leven leiden. Maar dat is best moeilijk: als je die lange manen eenmaal klemvast heb, is loslaten haast onmogelijk. Waarom zien ze nou toch geen rede, het lijkt zo duidelijk. Je zou uit pure onmacht haast een borrel nemen. Gelukkig ben ik ouder dan 18 jaar, dus dat mag. Cheers.

Avans, Columns, Cultuur

KerstAttentie!

Gepost op 18 december 20139 februari 2019 door Marion Driessen

De donkere dagen voor kerst staan voor de deur. Ze verdringen zich voor het raam en willen naar binnen, de warmte in. Een plekje vinden bij de boom die schittert in het kaarslicht. In de stal slapen als het moet. En wij moeten ze trotseren. Het duister buiten houden en de deur gauw dicht doen om het licht niet te laten wegsijpelen.

De brievenbus heeft het hele jaar geoefend voor deze maand en de gespierde klepper zorgt ervoor dat iedere kerstkaart een zachte landing maakt op de deurmat. Een groet, iemand denkt aan je. Fijn is dat! Of groeit daarmee ook de verplichting om iets terug te sturen? In feite is het weggegooid geld, die kaarten over en weer. Omgehakte bomen. Een berg aan papier. Allemaal waar, maar toch… toch worden de donkere dagen door dit alles lichter.

Er zijn diverse mogelijkheden om kerstkaarten te versturen. Het bijzonderst vind ik de kaarten die met veel zorg zelf zijn gemaakt. Prachtig vind ik ze, mooi of niet. Winkel, online maken of geheel digitaal. Welke optie je ook kiest, het gaat erom dat je de geest van kerst uitstraalt. En waarom niet even bellen in plaats van een kaartje, of spontaan op bezoek gaan? Zoveel feestelijke mogelijkheden om familie en vrienden attent te verrassen.

De hogeschool heeft ook altijd een verrassing in petto. Zo was daar een paar jaren geleden een Avans kookboek met persoonlijke recepten van medewerkers. Bijzonder leuk om uit te proberen. En lekker! De bijbehorende schort is niet weg te slaan uit mijn keuken. Of een ouderwets kerstpakket met Italiaanse lekkernijen, mmm.

Vorig jaar was het helemaal spannend. Er werd een grote kartonnen verpakking binnengereden, dichtgeplakt en erg zwaar; goed gevuld dus! De nieuwsgierigheid was erg moeilijk te beteugelen: wat zat daar in?! Het bleek een kunstige verrassing te zijn: een keramieken gloeilamp. Of was het een vogelhuisje? Een plantenbak aan een dik koord? Je kon werkelijk alle kanten op met dit kerstcadeau. Bewonderd, verguisd, prachtig, belachelijk. Het riep in ieder geval vele reacties op. Mijn schutting wordt nog steeds vereerd met het ding, al heeft nog nooit een vogel gewaagd er zijn kop in te steken.

Wat zou er dit jaar op het programma staan? Weer zoiets spraakmakends? We hebben nog geen verdachte pakketjes gesignaleerd maar daar gaat vast snel verandering in komen.

Avans, Columns, Gezondheid, Korte verhalen

Slagboom geveld

Gepost op 4 december 20139 februari 2019 door Marion Driessen

Met een wit gezicht zakt hij weg tegen de wand. De benauwdheid en pijn die hem al twee weken plagen kunnen niet meer worden ontkend: er is iets mis. Een bezorgde collega buigt zich over hem heen en belt het nummer van de bedrijfshulpverlening. Er is acuut hulp nodig.

Binnen een paar minuten verschijnt BHV1, gewapend met een AED-koffer. BHV2 volgt op zijn hielen. Collega’s trekken zich terug in de pantry, de bezorgde stilte spreekt boekdelen. Water, ruimte en rust helpen echter niet de toestand te verbeteren en men besluit het alarmnummer te bellen.

Een oefening blijkt heel anders te zijn dan een noodsituatie. Zelfs een ambulance bellen is nu moeilijk. Moet eerst 06 ingetoetst worden, of alleen maar 112? Pas na enige pogingen wordt verbinding gemaakt.

We hebben met spoed een ambulance nodig.

Waar bent u, meneer?

Hier, bij Avans in HC!

Meneer, HC, waar of wat is dat?

In Breda, kamer HC…

BHV2 wil naar de gang rennen om te kijken waar hij eigenlijk is, maar wordt in zijn nekvel gegrepen. Er moeten te allen tijde twee hulpverleners bij het slachtoffer blijven. Uiteindelijk krijgt de alarmcentrale de benodigde gegevens.

De ambulance is al van verre te horen. Zwaailichten, sirene, the works. Dan blijven de tonen ineens op dezelfde plek steken. Ze staan voor de slagboom. Twee minuten later staan ze daar nog, de zwaailichten verlichten ritmisch de ramen.

Waar blijft die ambulance?

De stem van BHV1 trilt door de spanning.

Die staat nog voor de slagboom, ik moet toch de lift vrij houden?

antwoordt BHV3 in de hal.

BHV1 staart naar zijn gsm alsof hij water ziet branden. Dan brult hij

OPEN DAT DING, EN RAP EEN BEETJE!

BHV2 is inmiddels naar beneden gerend, naar de slagboom. Als het niet van afstand gaat, dan maar met de hand. Kordaat zet hij zijn handen tegen de boom en duwt. Langzaam geeft de rood-wit gestreepte barrière mee. Niet gewend aan deze brute zijdelingse beweging knapt het gevaarte af. De ambulance kan er eindelijk door! De verpleegkundigen doen eerst allerlei testen en nemen dan de zieke mee naar het ziekenhuis ter observatie. Eind goed al goed.

De ‘s middags geplande ontruimingsoefening wordt omgezet in een nabespreking.

Het ging toch best goed, afgezien van een paar ‘kleine foutjes’?

Kleine foutjes? De slagboom niet open doen als er een gillende ziekenauto doorheen wil? Dat is toch echt geen klein foutje. Het parkeerbeleid is best strikt, maar dit gaat wel heel ver. Als het niet zo’n serieus onderwerp was, zou je er bijna om kunnen lachen – maar alleen omdat het goed is afgelopen.

Ondanks deze hobbels wil ik mijn grote waardering uitspreken voor het kordate optreden van onze BHV-ploeg. Een team dat zich belangeloos inzet voor de hogeschool. Hoewel ze in het bezit zijn van een BHV- en/of EHBO-diploma, hebben ze dezelfde twijfels en onzekerheden als wij – dezelfde bezorgdheid – maar die zetten ze opzij als de nood aan de man is. Voor ons!

Doldriest briest

Wat zijn dat voor mensen?!

Gepost op 4 september 20136 maart 2019 door Marion Driessen

Jonas Smith en Laura Paxton, graag zo snel mogelijk naar de gate, anders wordt uw bagage van boord gehaald. Laatste oproep, ik herhaal, laatste oproep! De ene na de andere melding vloeit blikkerig door de vertrekhal terwijl we wachten op het boarden. Wat zijn dat toch voor mensen die een heel vliegtuig ophouden? Zorg gewoon dat je op tijd bent!

De afgelopen maand hebben we heel wat aansluitingen moeten halen. Wachten op de Fyra. Uren wachten op Schiphol. In Londen niet, want ineens blijkt dat je nog een stuk met de metro moet reizen om in de andere vertrekhal te komen. Niet shoppen, rennen! De lange vlucht naar Los Angeles. Na vier uur heb je het wel gehad. Na acht uur sukkel je eindelijk in slaap om even later weer wakker te schieten door een stel luidruchtige medereizigers die het nodig vinden om achter jou gezellig bij te kletsen. Je zou je zo met kop en staart door de nooduitgang naar buiten willen keilen, ware het niet dat dit het klimaat in het vliegtuig niet ten goede komt. Je bijt wat op je kiezen, zucht en draait twintig centimeter naar rechts. En het wordt niet donker hè, nog geen minuut. Je interne klok past zich geruisloos aan en blijft lekker actief door tikken. Maar eindelijk sta je met beide voeten op Amerikaanse bodem. Awesome!

klik op de foto voor een groter formaat

Dan volgt een maand van reizen, via de meest fantastische natuurparken van het ene motel naar het andere. Je zwerft door San Francisco en langs de Pacific Coast. Werkelijk alles gaat goed. De motelkamers zijn gereserveerd en ondanks bedekte dreigementen van de autoverhuurder is de motor van de auto sterk genoeg en blijft de airco cool.

Veel te snel wordt het tijd om weer naar huis te gaan. Maar liefst zes uren wachten op het vliegveld van LA – je wilt immers op tijd zijn – en dan de lange vlucht. De volgende dag landt het vliegtuig om 12 uur ’s middags op Londen Heathrow en stap je in een taxi naar Londen Gatwick. De aansluiting vertrekt pas vier uren later, tijd zat dus.

klik op de foto voor een groter formaat

Daar slaat de man met de hamer, de moker toe. Ik zit met open ogen te slapen en de moed zakt me in de wandelschoenen als ik op het grote mededelingenbord zie dat we ook nog een half uur vertraging hebben naar Amsterdam. Nog langer wachten, dit red ik nooit. Soep! Soep zal helpen om wakker te blijven. Even later lepel ik genietend de hete brij naar binnen. Langzaamaan, tijd zat. Toch maar weer naar beneden en nog eens het bord controleren.

Maar wat is dat nu?! De luchtvaartmaatschappij klopt niet. Huh? Mijn blik vliegt verder naar boven en ik zie ‘British Airways – Amsterdam – 16.00 uur – gate closed’. Het is 15.45 uur. Ik gil het uit van ontzetting en we rennen naar de closed gate. In het begin zeg ik nog ‘sorry, sorry’, maar al gauw wordt het ‘out of the way!’ Een race tegen de klok. Snakkend naar adem kom ik bij de balie aan, waar alleen de crew nog staat te wachten. Ik flap er iets uit als ‘waiting for hours’ en ‘soup’ en strompel naar het vliegtuig, het schaamrood op de kaken. Tien minuten later stijgen we op.

Wat dat voor mensen zijn die bijna het vliegtuig missen? Nou, die zijn heus wel op tijd hoor, maar ze zitten gewoon even soep te eten!

Columns, Gezondheid, Korte verhalen

De Zorg – Onbetaalbaar

Gepost op 22 mei 201322 mei 2013 door Marion Driessen

Ik ben voor het uitkeren van gevarengeld bij een bezoek aan de huisarts. Het begint al bij binnenkomst. De bacteriën en virussen vliegen je rond de oren. Aan alle kanten word je omringd door gesnotter, koorts en gekuch. In de wachtkamer drentelen peuters rond met groen slijm onder de neus. De houten bouwblokjes houden via mondcontact de cirkel van besmetting in stand. Zouden die kinderen worden ingehuurd door de zorgverzekering? Oudjes naast je bespreken al rochelend uitgebreid hun kwalen en maken dat je heel hard weer naar buiten wilt rennen. Getergd kijkt een zakenman op zijn horloge – voor de vijfde keer in evenveel minuten; draait rondjes op de houten zitting.

Dan een stem uit de luidspreker: Mevrouw Jansen bij dokter Nieuwenhuizen. Men kijkt verstolen naar elkaar. Wie is de gelukkige? Even later wordt de oproep herhaald en verstoort wreed het geanimeerde gesprek tussen twee vrouwen.

Oh dat ben ik, meid. Nou, dan zal ik maar eens gaan.

Tot gauw hè.

Ja, dag!

Dág, denk je, schiet nou toch op, ik heb nog meer te doen vandaag. De blokkentoren wordt inmiddels tegen de grond gekwakt door broerlief en zusje zet het op een krijsen. Met een rood hoofd probeert de moeder de zaak te sussen en veegt steels de neus van het verhitte meisje schoon.

Dan ben je aan de beurt en treedt binnen in het heilige der heiligen: de dokterskamer. Wat kan ik voor je doen?, wordt gevraagd. Daarna volgen nog meer vragen, die nooit gesteld zouden worden als de arts de moeite nam om het beroemde digitale patiëntendossier te raadplegen. En wat doet hij vervolgens? Kijkt hij in een indrukwekkend handboek? Spreekt hij zijn onuitputtelijke kennis aan? Nee, hij start internet op en typt de klacht in Google. Sprakeloos zie je het gebeuren. Je hebt een Google dokter! Even later sta je met een recept voor pillen die je eigenlijk niet wilt en een verwijzing weer in de gang. Maar ja, hij zal het wel beter weten, heeft er tenslotte voor gestudeerd.

Bij de apotheek moet je ook weer een nummertje trekken. Gelukkig ken je intussen iedereen en blijft het gezellig. Je krijgt je recept en moet contant betalen. Oké, zeg je, want je hebt toevallig je polis niet op zak. Maar je hoeft niet alles af te rekenen, blijkbaar wordt toch nog iets vergoed…

Een paar weken later krijg je een brief van de zorgverzekering. Jippie, de ingediende declaraties van de tandarts worden uitbetaald? Te vroeg gejuicht: of je de rest van je huisartsbezoek ook nog even wilt betalen. De drie pillen blijken € 30 te kosten en het bloedonderzoek wordt per microscopisch klein deel uitgesplitst, waarbij ieder deeltje deel uitmaakt van een grote optelsom. Eigen risico, jawel. Van de tandartsrekeningen krijg je niks terug. De hoge ziektekostenpremies met extra sterren zijn nog niet genoeg, dokken zul je, meer!

Huisartsbezoek wordt net als studeren iets voor de rijken. En in plaats van gevarengeld krijg je een fikse nota. De volgende keer bedenk ik me wel drie keer voordat ik weer naar de huisarts ga, want van deze kosten word ik nog veel benauwder. De zorg in Nederland – onbetaalbaar!

Columns, Gezondheid, Humor, Persoonlijk

Grote Mond

Gepost op 17 april 201317 april 2013 door Marion Driessen

In de behandelkamer hoor ik gemompel en dan geluiden met een hoog toeren- en boorgehalte. Ik slik. Gelukkig is iemand anders eerst de pineut. Een man in oranje shirt zit op zijn gemak een tijdschrift te lezen. Wat te doen, wat te doen? Ik duik in mijn werkmail – alles beter dan dit – en sta op het punt via mijn telefoon een e-mail te sturen als Anja, de assistente, verschijnt en mij onverwachts eerst naar binnen bonjourt. De deur van de behandelkamer gaat open en een oude kromgebogen man schuifelt de wachtruimte in. Ik lach naar hem en stap over de drempel. Het walhalla van de fijntechniek in.

Daar zit de tandarts, klaar voor de aanval. We hebben al heel wat jaren een relatie, die alleen goed is in verticale houding. Afleiden, ik moet hem afleiden. Gewoon blijven praten. Eerst bespreek ik de tandtechnische zaken van mijn jongste zoon met hem. Hij knikt ernstig en ik doe met hem mee. Maar onverbiddelijk nadert het moment…

Neem maar plaats, Marion, dan leg ik je achterover.

Ik mompel nog dat hij niet weer grappige opmerkingen moet maken, want mijn overspannen zenuwen grijpen iedere gelegenheid aan om onrust te stoken. Geen slappe lach dit keer. Dan lig ik doodstil, want hij nadert met een spiegeltje en een haakje. Uur X is aangebroken. Hij prikt en port, kijkt en schraapt, en zegt warempel dat het er goed uit ziet. Ik vraag maar niet of hij mijn tanden bedoelt.

Als de angstbrok in mijn keel te groot wordt, hoest ik even.

Ben je verkouden?
Nee, ik ben herstellende van een allergie-aanval.

kraam ik uit; een kip zonder kop is er niets bij.

Toch geen allergie-aanval voor de tandarts, hè?

Nee, díé allergie is absoluut chronisch. Al is het best gezellig hier hoor, afgezien van al het andere.

Ik lach als een boer zonder kiespijn, terwijl hij aan de gang gaat met zwaar anti-tandsteen-geschut. Keep breathing, denk ik, ontspannen die benen en handen. Zwaar verkrampt doen ze van afstand mee met de schoonmaakactie onder mijn neus.

Telkens als ik denk dat de tandarts klaar is, schudt hij weer een nieuwe truc uit zijn mouw. Anja grijpt af en toe in en sommeert hem mij even te laten slikken. Ik lig met mijn ogen dicht en probeer uit alle macht niet in de tegenaanval te gaan. In gedachten smijt ik hem in de stoel en experimenteer met de interessant uitziende apparaten. Ik klem mijn ogen stijf dicht. En mijn mond open. Ik denk terug aan die keer dat ik met hernia en al uit de stoel kroop toen ik moest happen voor een kroon en daar bijna in stikte. En aan de keer dat ik hem klemvast bij zijn arm greep tijdens het boren. Toen ik verplicht kalmerende middelen moest slikken voordat ik weer onder behandeling mocht. Levensgevaarlijk zijn wij voor elkaar, de tandarts en ik.

Tot mijn grote opluchting neemt de activiteit af en we praten wat na over tandpasta, over flossen en over raggertjes. De beproeving lijkt ver over te zijn, dus ik ben weer bezig met een geduchte verbale afleiding – ik wil weg hier. Als ik uit de stoel glijd, schudt hij zijn hoofd en zegt tot afscheid: