Met pijn in zijn ogen kijkt hij mij aan. Een achteloos bericht brak de bruingroene glans en met moeite veegt hij de scherven bij elkaar. Breekbaar – nog steeds – na te snel vervlogen kinderjaren zonder handje in de zijne. Tweewekelijkse logeerpartijen vervingen de dagelijkse sores en smeedden een band tussen vader en zonen. Niets zou de liefde voor zijn kinderen dwarsbomen en de trots brandt fel. Zijn jongens, prachtknapen. Nu ze allebei studeren zijn hun bezoeken sporadischer, maar een biertje drinken, uit eten, heeft een nieuwe dimensie in hun gezamenlijke leven gebracht.
En nu dan die speciale dag. De Vader-Zoon-Dag. Geweldig vindt hij het, eindelijk weer een tastbaar bewijs van zijn vaderschap. Tot het bericht op het scherm verschijnt dat er nog een ‘vader’ komt. En dat is er een te veel. Er is maar één echte vader! Of knelt de stiefband net zo zwaar, zo niet zwaarder dan de bloedband? Door een scheiding ongewild van de vanzelfsprekende eerste plek verdreven. Dat doet verrekte pijn.
DOLDRIEST 