Op deze koude, donkere herfstochtend grijp ik naar mijn favoriete schoenen en zie de smurrie, het aangekoekte zand. Met vertedering denk ik terug aan de wandeling afgelopen zondag. Thanksgiving. Ondanks de onheilspellende weer-apps togen we met een kleine groep naar het bos. Het natte, groene bos, waar eerst de zon en daarna de regen met bakken uit de lucht kwam. Waar ik met lieve familie volop liep te praten en te lachen, terwijl we de minst modderige routes zochten en daar in faalden, om erna in een warme omhelzing van hapjes, drankjes en stevige kost thuis te komen. Heerlijk. Ik heb ze met weemoed schoongeveegd.
DOLDRIEST 