Geplaatst in Fotogedicht

Haiku Zaterdag


hé lieverd, lach dan

zwaai nog een keer ten afscheid

en vervolg je pad

je lippen verstild

straalt nu je licht in ons hart

gekoesterd, geliefd

Voor mijn lieve schoonzus, die haar broer veel te vroeg moest afstaan ❤


HAIKU ZATERDAG

Haiku is een vorm van Japanse dichtkunst, geschreven in drie regels, waarvan de eerste regel 5, de tweede regel 7 en de derde regel weer 5 lettergrepen telt.
De haiku drukt, in de klassieke vorm, een ogenblik-ervaring uit, soms gelinkt aan en geïnspireerd door zen. De haiku is een vingerhoed vol emotie, waarin weinig ruimte is voor ontledingen en benaderende omschrijvingen.

Schrijf een haiku op je blog/website over wat jou vandaag bezighoudt en geef het de titel Haiku zaterdag. Zet je bijdrage met een link naar je eigen post in een reactie hier op Doldriest. Je mag een foto of een tekening gebruiken, maar dat hoeft helemaal niet.

Grijp de badge en doe mee! 🙂

HaikuZaterdagBadge

Geplaatst in Avans, Columns

Hoogste Tijd

Een borrel is goed voor de gezondheid. Nou ja, in ieder geval goed voor de sociale contacten. Afgelopen donderdag een bonte verzameling in het Grand Café. Gebroederlijk heffen we het glas met de mannen van de ICT – onze steun en toeverlaat in barre digitale tijden.

De jongsten hangen op de bank, nog te moe voor een boe of bah. En dat is helemaal niet gek na de uitputtingsslag van de afgelopen weken. De helpdesk heeft vaak tot laat doorgewerkt – soms zelfs tot middernacht – om de volgende (zater)dag weer aan de slag te gaan. Ze zetten hun tanden in migratie na migratie. De vernieuwing van de telefonie hakt erin: de Servicedesk, 8888 en de mail, alles is in opperste paraatheid. Ze worden overspoeld met noodkreten en schieten te hulp. Sinds deze week zijn we over op Outlook en het bijbehorende MS Office 2013. Alweer is het een komen en gaan bij de Servicedesk. Helemaal vlekkeloos gaat het niet, maar onvermoeibaar staan ze voor ons klaar. En dat verdient een staande ovatie.

Met hun laatste energie weten zij zich donderdag nog naar buiten te slepen voor de foto. Kanjers! (Dit compliment geldt natuurlijk ook voor de geweldenaars die niet op deze foto staan.) 

140423ICT

En met deze woorden is het de hoogste tijd. Niet alleen in het Grand Café, maar ook hier. De afgelopen drieënhalf jaar heb ik jullie om de week leesvoer voorgeschoteld in de vorm van de @Avans column. Heel wat onderwerpen zijn de revue gepasseerd. Zo waren daar een paar mijmeringen, absurditeiten en feiten – hoe onwaarschijnlijk ook. Ik denk aan het Pabo boekske en een witte wallaby. Aan ONZE hogeschool en perikelen van en naar het werk. Over vogels die het nest verlaten, voetbal en het eten van worteltjes.

Ga je even mee terug in de tijd?

Wat heb ik veel plezier gehad in het steeds weer opnieuw bedenken van onderwerpen. De ene keer kon ik mijn gedachten haast niet bijhouden, de andere keer ging het wat moeizamer. Inspiratie laat zich immers dwingen noch beteugelen. Sinds de start van dit schooljaar moeten de columns echter onderwijs- of Avans gerelateerd zijn. En dit belemmert mijn creativiteit.

Tijd voor een nieuwe start. Voor jullie wordt het menu veranderd, zodat de smaakpapillen blijvend geprikkeld worden. Voor mij betekent het ook een nieuwe start. Meer tijd voor eigen onderwerpen. Meer vrijheid om te schrijven op mijn eigen websites. En meer tijd voor eigen projecten.

Aan mijn opvolger: heel veel succes en vooral plezier. Je krijgt een fantastisch publiek. En aan jullie: BEDANKT! Allemaal hartelijk dank voor jullie aandacht, voor de hartverwarmende reacties en medeleven. Ik heb van jullie genoten en hoop jullie nog vaak te mogen begroeten op Doldriest en Figments of a DuTchess. Ik mis jullie nu al.

Veel liefs,
Marion

—-

Dit was de laatste column die ik schreef voor Avans Hogeschool. Maar ik ga gewoon door met schrijven hier op Doldriest hoor. Als je mijn blogs op de voet wilt volgen, vul dan even je e-mailadres in aan de rechterkant. Dan hoef je niets te missen.

Geplaatst in Korte verhalen, Persoonlijk

Aan de Hand van een Engel

De kist was blauw geverfd, versierd met bloemen, sterretjes en gevleugelde figuren in felle kleuren. Van de saaie witte buitenkant was niets meer te zien. En dat was maar goed ook, want in die kist lag geen saai mens. De vrouw die er vredig rustte was een schilderachtig figuur, een en al actie en vrolijke opgewektheid, wilskracht en doorzettingsvermogen. Zelfs vanuit de andere zijde brak haar optimisme door het verdriet van de aanwezigen heen, overspoelde hen met zonnige Afrikaanse muziek. Op de bank haar drie geliefde kleindochters, hun lange blonde haren eensgezind golvend met gevlochten accenten, de moeders beschermend ernaast.

Het was stil. Een inhouden stilte die ademloos leek te wachten. De betovering werd verbroken door de sympathieke stem van de voorganger, die leidde door het leven van de vrouw. Een leven dat mooie en minder mooie tijden gekend had, maar dat gekenmerkt werd door één motto: het zal allemaal goed komen! Langzaam stierven de stemmen van het koor weg, stemmen van wie zij ooit deel uitmaakte. Er was een leegte in de samenzang, een leegte die alleen zij kon opvullen. Haar stem een noot die opviel door gemis.

De dienst naderde zijn einde en het moment van afscheid kwam naderbij. Onverbiddelijk. Liefde noch verlangen kon de tijd stop zetten. Familie en vrienden liepen naar voren om afscheid te nemen, en verdriet etste diepe, door tranen doorkruiste lijnen. De laatste bezoeker verdween door de deur en vertwijfeld keek de naaste familie naar elkaar. De waas van de afgelopen weken werd weggevaagd, de realiteit een ongenode en ongewenste gast. Was dit echt het einde? Mam, hun Omi lag daar! Zwijgend stonden ze om de kist en hielden elkaars handen vast, wachtten.

Dan een haast onwaarneembare trilling en met een zacht ruisen van vleugels kwam de stilte tot leven. Een lichte huivering voer door hen heen. Was het inbeelding? Maar nee, ze hadden het allemaal gehoord, gevoeld! Voor hun ogen nam het licht een andere vorm aan, schilderde een vrouw die glansde in het zilveren schijnsel. Licht omhulde haar nu frêle gestalte en even scheen zij vleugels te hebben. Stralend omhelsde ze haar meiden met een gevoel van vrede en op de haar zo kenmerkende kordate wijze nam zij de hand die zich vanuit het licht naar haar uitstrekte. Met een lach werd de vrouw – hun moeder en oma – weggevoerd aan de hand van haar Engel. Engelen, waarin zij rotsvast geloofd had. Vanuit de verte een laatste echo in haar unieke timbre.

Maak er wat van!

130614Marianne

Voor mijn lieve vriendin Nancy x

Geplaatst in Expressief, Foto, Humor, Persoonlijk

Dag lief Kaatje

Toch een beetje trieste dag vandaag. Niet alleen door het grauwe weer, maar ook omdat ik vandaag voor het laatst innig contact heb gehad met een goede vriendin. Ik zag haar dagelijks. We hadden een zeer nauwe band en ze vergezelde me overal; samen trotseerden we weer en wind. Af en toe mopperde ze wat, stotterde en bromde ze, maar over het algemeen was ze aangenaam gezelschap.

Ik herinner me de dag dat ze voor me zong. Ze heeft niet echt een mooie stem, maar dit gezang was heel bijzonder. De dokter dacht er anders over en gaf haar een zware kuur om haar op de juiste weg te houden. Stuurloos, noemde hij haar.

Soms was Kaat niet te houden, dan gingen alle remmen los. Helemaal hyper snelde ze vooruit, en wat ik ook zei of deed, ze luisterde niet naar me. Op medisch advies kreeg ze toen een nieuw klepje en dit hielp: Kaatje was weer opgelapt.

Door de jaren heen hebben we lief en leed gedeeld. Bij haar kon ik lachen, ik kon luidkeels zingen – vals of niet vals, het maakt haar niets uit. Integendeel, ze ging dan altijd meedoen. Met de ramen wijd open. En ook mijn tranen heeft ze opgevangen, terwijl ze stil verder ging. Luisterend, troostend, een warme omhelzing.

De laatste tijd ging het niet meer zo goed met Kaatje. Ze werd wat gebrekkig maar ploegde dapper door. En als ze stil viel, dan zorgde ik ervoor dat ik haar weer aan de praat kreeg, want opkroppen is niet gezond. De dokter ging op zoek naar de beste remedie. Hij schreef lapmiddelen voor en probeerde haar te helpen, maar toch takelde ze steeds een beetje verder af. Ze kon mijn tempo niet meer bijhouden.

Vandaag heb ik dan ook afscheid van haar genomen, met pijn in mijn hart. Een waas van herinneringen vertroebelt mijn blik, terwijl ik enigszins triest naar buiten kijk. Naar haar vervangster. Een kittig, prachtig ding is mijn nieuwe vriendin. Niet groen zoals Kaat, maar helder wit. En in mijn gedachten vermengt het wit zich met een groene tint. Nog één keer smelten ze samen en dan ga ik verder.

Maar Kaat, lief Kaatje, ik zal je nooit vergeten. Ik wens je veel geluk met het vinden van een nieuw maatje. Doe je best, zoals je dat ook altijd voor mij hebt gedaan.

Dag meid, ik ben trots op je! 🙂

Geplaatst in Compassie, Expressief, Persoonlijk, Poëzie

Afscheid

~

vrouw, ik ben vrouw

jouw vrouw

~

moe, ik ben moe

jouw moeder

~

vriendin, dochter

ik ben mezelf

~

en wil blijven wie ik ben

hier, waar mijn hart is

~

ik wil niet gaan

houd me vast

~

houd van me

zoals ik van jou

~

mijn gedachten fladderen

als vlinders zo licht

~

hoor ze in de stilte

in de storm

~

voel me in de wind

in de zon

~

voel me

in jou

~

_______________________

(voor onze collega Lia, die heel ziek is
we zijn dicht bij je, lieverd)

________________________________________________________________

Op dinsdag 18 september 2012 is Lia Daenen overleden. We zullen haar in ons midden houden.

Ad, Aafke en Jesse, heel veel sterkte. Treasure the memories…

Geplaatst in Zeswoordverhalen

Afscheid

Een jaar geleden, op 16 april 2011, bedacht Joke Zes woorden met beeld. Joke: ‘Ik vond het leuk om te merken dat zoveel medebloggers de uitdaging met mij wilden aangaan, maar aan alles komt een einde en het wordt tijd voor iets nieuws. Daarom hier mijn laatste (voor de hand liggende) thema voor een compleet verhaal in zes woorden met een illustratie: AFSCHEID.’

Mijn bijdrage:

 

Magere Hein streelde haar uitgevallen krullenbol.

 

Bedankt, Joke, het was fantastisch om met je uitdaging mee te doen het afgelopen half jaar. Ik heb er zeer veel van geleerd en nieuwe geweldige schrijvers door leren kennen. We verliezen elkaar niet uit het oog!
~Marion

Meer verhalen over dit thema vind je bij Jokezelf.

Geplaatst in Karate, Persoonlijk

Afscheid van Karate

In No More Karate beschreef ik mijn afscheid als secretaris van de Karate Vereniging Terheijden. Tot mijn verbazing en plezier ontving ik net onderstaande foto van onze voorzitter. Ik sta in de krant! Nou ja krant, het is maar een weekblad haha, maar toch 😉 Ik ben blij verrast. Bedankt Jan! x