pollen spannen saam’
in trosje allergenen
bloeiende onschuld
klik!
De els, de hazelaar en berk
samen sterk
vieren uitbundig
de komst van het voorjaar.
Zij ontroeren mij
tot tranen toe.
Ik snotter en snuif
ik wuif
met ogen vol emotie,
en trotseer
de onschuldige koorts.
—
Wie wil er ook een tissue?
Iedere zaterdag schrijf ik een Japans gedicht. Doe je mee? Klik op de button voor meer informatie.
Roomboter, ze proefde het meteen! Die volle zoete smaak, de romige nasmaak. Hoewel het jaren geleden was dat ze het voor de laatste keer gegeten had, herkende ze het nog steeds. Genietend sloot ze haar ogen. Haar paranoïde smaakpapillen hielden haar vast voor de gek. Toen ze haar blik weer op sloeg, keken twee ogen haar vragend aan.
“Hoe is het?”
“Het lijkt wel of de champignons in roomboter gebakken zijn. En het brood is knapperig, heerlijk vers.”
Ze keek naar het bord van haar man, waarop een tosti blauwkaas lag.
“Hoe is jouw eten?”
“Ook lekker.”
Zwijgend concentreerden zij zich op het voedsel, ze hadden er lang op moeten wachten na haar speciale verzoek. Na een paar happen keek ze om zich heen. De terrassen op de markt waren afgeladen vol, en overal liepen mensen met boeken te sjouwen. Met een glimlach keek ze naar haar eigen tas. Een Engelstalige fantasy trilogie -hoewel haar boekenkast nu al uitpuilde- en een dun boekje over Audrey Hepburn. Het zou goed passen bij het grote schilderij.
Even keek ze aandachtig naar haar spiegeleieren, schudde haar hoofd en plukte toen de takjes munt uit het theeglas.
“Die bijen hier zijn niet echt slim,” merkte ze op, terwijl ze nog een hap nam, “die zoemen rond de nepbloemen hier op tafel.” Haar man glimlachte en nam een slok van zijn biertje.
Hoewel de bank er uitnodigend uit zag, was de rugleuning zeer oncomfortabel. En ze was al gebroken door het slenteren over de jaarlijkse boekenmarkt.
“Zullen we afrekenen en dan nog wat door Dordrecht lopen?”
“Is goed,” zei zij, “even wachten, ik ben zo terug.”
Hand in hand liepen ze door de stad. Er kwam maar geen eind aan de boekenkramen die het centrum deze dag hadden overgenomen, maar ze had er geen oog meer voor. Haar kleingeld was zo goed als op, dus ze was veilig. Of beter gezegd, haar huis was veilig. Als ze haar gang ging, dan stonden de boeken zelfs in de vensterbank. Ze lachte in zichzelf. Daar hadden ze immers al gestaan, maar dat ging zelfs haar geduldige partner te ver.
De eerste tekenen kondigden zich al vaag aan. Ze deed ze af als inbeelding, als paranoia, maar tien minuten later parelden zweetdruppels op haar voorhoofd. Ze voelde zich misselijk, en naast haar rug deed nu ook haar buik zeer.
“Als we snel zijn, halen we de trein van vijf voor vier nog.”
Toen ze niet antwoordde, keek haar man even opzij. Hij zag haar bleke gezicht, voelde haar vingers om zijn hand knellen. Alle gedachten aan treinen en vertrektijden verdwenen naar de achtergrond.
“Gaat het nog?” vroeg hij bezorgd?
Ze schudde haar hoofd en liep door, steeds sneller.
“Het kost 50 cent”, zei hij, “en ik heb geen muntgeld.”
Al lopende viste ze haar portemonnee uit haar handtas. Op het station liepen ze meteen door naar het perron, waar de deur gehoorzaam openging na het offer van haar laatste muntstuk. Met een grimas ging ze het toilet binnen. Net op tijd.
Roomboter…
foto: Pixabay
Lieve mensen van restaurants, lieve obers en koks. Willen jullie alsjeblieft goed luisteren naar mensen met een voedselallergie? Ze moeten erop kunnen vertrouwen dat wat ze eten, ook echt veilig is.
Als ogen konden vloeken, dan waren die van mij luidkeels aanwezig. Ze zouden het uitgillen van frustratie en onmacht. Als ogen konden rennen, dan hadden ze hun route tussen het kastje en de muur allang verlaten, op zoek naar nieuwe paden. Gelukkig kunnen ze wel zien, al gaat het niet van harte.
Vandaag is weer een stukje hoop vervlogen. Na vier maanden zou vandaag eindelijk iemand weten wat er aan de hand is. Diverse bezoeken aan neuroloog, KNO-arts en oogarts hebben immers geen verklaring opgeleverd. Alleen bij de helende handen van een fysiotherapeut heb ik baat gehad. En bij rust. Maar vanmorgen zou de orthoptist raad weten. Rode en groene glazen, lenzen en licht. Ik kan het felle lampje haast nog zien branden, volgens mij heb ik een schroeiplek op mijn oogzenuw. Een half uur later liep ik weer naar buiten, met fitness-oogoefeningen en een nieuwe afspraak voor over zeven weken. Dan wil ze mijn nieuwe spieroogballen van dichtbij zien. Mijn klachten waren haar echter onbekend.
Aan de andere kant is door al die onderzoeken ook zekerheid ontstaan. Mijn ogen werken blijkbaar best goed (samen), ik kan me aardig in evenwicht houden en mijn brein is fotogeniek. Als die drie deugnieten hun acties nou ook nog eens zouden willen coördineren, zou het veel beter gaan. Maar daar hebben ze nog niet echt zin in; ze zijn nog steeds allergisch voor beeldschermen. Wie de dwarsligger is weet ik niet, maar ik zal erachter komen!
Jammer dat ogen niet kunnen vloeken. Nu moet ik het zelf doen.
Goed nieuws: mijn dieet is weer uitgebreid, hoera! Zaterdag met een gerust hart uit eten, in de wetenschap op meer te mogen kauwen dan alleen een rauwe wortel. Ik heb net het tweede bezoek aan mijn bioresonantie therapeut achter de rug. Hierbij heeft zij mij weer doorgemeten en de wichelroede bleef wonderwel stabiel, op een paar uitzonderingen na. Blijkbaar heeft mijn strenge dieet van de afgelopen weken het een en ander teweeg gebracht.
De virussen tieren nog welig, maar die resoneert ze op termijn terug naar een onbewoond stukje Siberië.
Er zit een nieuwe chip op mijn borst geplakt, zolang mijn huid het uithoudt. Op de vorige (onder mijn navel) reageerde ik natuurlijk allergisch, die moest er na een week af. Miranda heeft vanmorgen mijn luchtwegen weer aangepakt: bij de ene behandeling bleef ik regelmatig hoesten, bij de andere volstrekt niet. Echt een heel vreemde ervaring! Nu, met deze nieuwe chip op de zwakke plek, voel ik me weer licht benauwd en kuch, maar net als spierpijn neemt dit zeker af na de tweede dag, vertelde Miranda.
Heel langzaam mag ik weer bepaalde dingen gaan eten – al moet ik bekennen dat mijn buik nog nooit zo rustig is geweest als de afgelopen twee weken. Ik zou gluten haast vrijwillig gaan vermijden. Nog steeds is lactose verboden en moet ik maïs even laten staan. Voorlopig geen zoute popcorn.
Ach, ik heb de uitgebakken spekjes weer terug! 😉
Lees ook: Bioresonantie p(e)ri(k)kel(ing)en
Onverwachts zwiept de koperen wichelroede mijn kant op. Gevangen in een magnetisch veld tussen de metalen plaat in de rugleuning van mijn stoel en het koperen scherm op het kastje naast me knipper ik van verbazing. Het onvoorspelbare instrument beweegt voornamelijk verticaal, met regelmatig een uitschieter schuin naar mij toe, soms zelfs horizontaal – afhankelijk van de substantie die gemeten wordt. Wonderlijk. Voor mij dan hè, voor Miranda is het dagelijkse kost. Met een geroutineerd gebaar pakt ze het vijandige staafje en dropt het in een glas. Welkom in de alternatieve wereld van de bioresonantie – een nieuwe stap in mijn dagelijkse strijd tegen allergieën.
Na alweer een maand van luchtweginfecties en algehele malaise is de maat vol. Geen inhalers meer, geen codeïne meer, maar met volle vaart het alternatieve circuit in. Via een kennis heb ik deze tip gekregen om mijn overgevoeligheid en astma tegen te gaan. En hier wordt bevestigd wat ik al lang wist: al die symptomen hangen samen. Eindelijk iemand die kijkt naar het totaalbeeld, in plaats van een longarts of een dermatoloog, die alleen naar hun eigen vakgebied kijken.
Miranda Allart-van Harn is natuurgeneeskundig therapeut in haar praktijk Bioresonantie Breda. Een gedeelte van haar folder:
Bioresonantie is gebaseerd op uitvindingen op het gebied van de bio- en quantumfysica. Het lichaam, een orgaan en elke cel straalt energie uit. Via deze energie, oftewel frequentiespectrum, communiceren de cellen met elkaar. Gaat dit goed, dan bent u gezond. Is deze communicatie verstoord, dan ontstaan er ziektesymptomen als pijn, allergie, concentratieverlies, chronische vermoeidheid.
We beginnen met een intake, waarbij ze met die koperen wichelroede de disbalans in mijn lijf meet. Voedsel, dieren, organen, alles wordt doorgemeten – een volledige APK. Als ze hiermee klaar is, zijn drie glazen potjes tot boven de rand gevuld met staafjes met spul waar ik op reageer. Mijn gehoest verstoort regelmatig de weldadige stilte van de behandelkamer.
Daarna volgt een basisbehandeling. Mijn linkerhand op een koperen plaat die op mijn been ligt, mijn rechterhand en neus in de Libelle. De secondes sluiten zich aaneen tot minuten. Dan ineens kippenvel op mijn rechterarm, al snel gevolgd door mijn linkerarm. Vreemde kriebels in mijn benen. Wat het is weet ik niet, maar iets stroomt door mijn lijf. Hmmm.
Het blaffen, dat gestopt was, begint weer volop als Miranda met een plaat mijn longen en bronchiën behandelt. Dan schiet er ineens een golf van een onbeschrijfelijk iets van kruin tot tenen. Ik laat het maar over (en door) me heen komen. Als Miranda de plaat weghaalt, vermindert het hoesten aanzienlijk. Goh.
Anderhalf uur later verlaat ik de praktijk, een chip vlak onder mijn navel geplakt. De komende twee weken kan ik niet meer verdwalen! Ik hoop dat ik maar niet allergisch reageer op die chip. Of op de pleister. Miranda vertelt dat ik rustig aan moet doen, en dat ik waarschijnlijk erg vermoeid zal zijn die dag.
‘s Middags krijg ik de uitslag via e-mail: slechts één schimmel in mijn lijf (blijkbaar uniek), maar wel zeven virussen met flamboyante namen. Die zouden door de behandeling moeten verdwijnen, waarna we ons kunnen focussen op de echte oorzaken. En waarop ik reageer? Houd je vast. Nee, houd mij maar vast, want ik heb het niet meer: rijst (mijn basisvoedsel), gluten, lactose, haver, E621 (een smaakversterker die ze in zowat alle kant-en-klaar producten stoppen), varkens- en rundvlees.
Al dat lekkers moet ik de komende weken zien te vermijden. Zonder lactose heb ik het afgelopen jaar leren leven, maar een gluten allergie is nieuw voor mij. Dat wordt opnieuw alles bestuderen in de supermarkt. Naarstig probeer ik te bedenken wat ik nog wel mag eten. Over twee weken de vervolgbehandeling. En ik hoop dat dan het sein voor rijst, gluten en/of rundvlees weer op veilig gaat. Want als dat permanent blijkt te zijn, wordt eten – vooral bij familie, vrienden of uit eten – wel erg moeilijk.
Lees ook: Snap-er-niet-veel-van-maar-goed-nieuws!
Een vrouwelijke nies naast mij. Stomverbaasd kijk ik naar links en twijfel aan mijn gehoor: aan die kant zit namelijk helemaal niemand! Tot ik ineens bedenk dat het mijn gsm wel eens kan zijn. En inderdaad, ik heb een allergie-alarm ontvangen met bijbehorend geluidje: omdat het deze week warm is, nemen de allergenen toe en heb je meer last van hooikoorts. Mijn geschuurde netvliezen en waterige neus bevestigen dit. Best handig zo’n app, weet je in ieder geval dat je niet verkouden bent.
Ook de afgelopen winter hadden de apps het druk. Meermaals werden we gealarmeerd door landelijke meldingen die noodweer aankondigden. Code oranje, code rood. Storm, zware sneeuwval, van alles werd voorspeld. Probeer thuis te werken en ga vooral niet de weg op, was de boodschap. En vervolgens viel het acht van de tien keer reuze mee. Vroeger keek je ’s avonds naar het weerbericht op het nieuws en trok daar je conclusies uit. Of je keek naar de hemel, voelde hoe koud het was en leidde daaruit af dat het wel eens kon gaan vriezen. Bij kans op gladheid of ijzel ben ik blij met een melding, dan mogen ze van mij ook ieder uur even bellen. Voor het eerst was daar echter ook een weeralarm voor regen. Hoe absurd kan het worden. Moet daar ook al een alarm voor worden afgegeven?
Nu gauw weer terug naar de zon. Met de zomer op de stoep heb je naast pollen-alarm ook kans op smog-alarm. Hoge temperaturen, weinig wind en teveel fijnstof. We moeten met zijn allen langzamer rijden of de auto laten staan, want de lucht is verzadigd met allerlei troep die niet wil verwaaien en dat heeft akelige gevolgen voor je luchtwegen. Een nuttig alarm, zowel voor het milieu als voor jezelf.
Maar weet je wat ik vandaag binnen kreeg? Een hittestress-alarm! Is dat een nieuw woord? Eindelijk kunnen we genieten van de eerste zomerse dagen van het jaar, en dan wordt meteen landelijk alarm geslagen. Ouderen wordt aangeraden het rustig aan te doen en zwaar lichamelijk werk moet als het even kan vermeden worden. Het is warm ja, en benauwd, maar als het boven de 30°C is voel je toch zelf wel dat je het rustig aan moet doen? Hittestress… ik krijg stress omdat ik met mooi weer binnen moet zitten!
Vanzelfsprekende fenomenen waarvoor we tegenwoordig een alarm nodig schijnen te hebben. Mogen we zelf nog nadenken? Wie weet lukt het ons wel om samen een gat in de app-markt te ontdekken. Of te slaan. Wat denk je van een nationaal zeep-alarm? Als GTST begint? Of een barbecue-alarm als de omstandigheden optimaal zijn? Het barbecue-weerbericht bestaat immers al. Even die app ontwikkelen zou ik zeggen, en dan automatisch een bestelling bij Appie eraan koppelen.
Weet je wat we echt nodig hebben? Een koffie-alarm. Een app die alarm slaat als de koffieautomaat kapot is. Dat je in plaats van een bakkie troost voor de maandagochtendblues een monteur zult aantreffen die de hemelse machine volledig gedemonteerd heeft – en dat drie weken lang zowat dagelijks. Daar wil ik een alarm voor op mijn telefoon. Dan blijf ik namelijk wel thuis werken!
Ken je dat? Uitslag rond je navel? Jeukende rode bultjes die zeer irritant zijn? Je krabt, je smeert er wat op, maar het wordt steeds erger, tot ineens tot je doordringt dat de binnenkant van de knoop van je spijkerbroek de boosdoener is. Nikkelallergie! Geen nood, je hebt nog altijd een drietal opties:
Let op: opties 2 en 3 zijn niet permanent: de nagellak slijt en de pleister laat los. Maar als noodoplossing werken ze prima. Tips van een ervaringsdeskundige
Wat later krijg je uitslag op je bovenbenen. Een uitslag die onaangenaam schuurt tegen diezelfde spijkerbroek. Zou het…? Ja hoor, weer is de spijkerbroek de oorzaak: verfstoffen. Heb jij weer! Mijn advies: wassen, meerdere malen, met Neutral. En geen wasverzachter gebruiken.
Om alle ellende te vergeten trakteer je jezelf op een nieuw horlogebandje. Twee dagen later kriebelt het wat aan de binnenkant van je pols, maar dat zal wel inbeelding zijn. De dag erna laat je huid duidelijk weten dat zij niet gediend is van je keuze: in de metalen sluiting zit iets waar je niet tegen kunt. Verdikkeme, nikkel, weg met dat ding! Je koopt een ander bandje, een mooi leren exemplaar, dit keer met een roestvrijstalen sluiting. Jou pakken ze niet nog eens. Na een paar dagen kijk je naar de binnenzijde van je pols en ziet tot je ontzetting dat er weer onrust ontstaat. Geen nood, je transporteert je horloge naar je rechterpols. Gelukkig reageert die precies hetzelfde zodat je het zeker weet. Snel doe je het horloge af, maar het is al te laat: je witte bloedcellen zijn lekker actief en de komende twee weken lijkt het alsof je je polsen hebt doorgesneden. Vurige felrode striemen (ont)sieren je huid. Er is geen ontkomen meer aan: je moet echt naar de huisarts, die naar de cortison-zalf grijpt. Volg gewoon mijn advies op hè, ik heb het meegemaakt. Blijkbaar reageert je gevoelige huid op iets in het leer.
Op gegeven moment gaan ook je voeten meedoen. Je koopt nieuwe teenslippers – die hippe, van leer – en gaat ermee naar Rotterdam. Tegen de avond loop je op blote voeten over het asfalt omdat je voetzolen in brand lijken te staan. Gekheid? Nee hoor, het gebeurt. Weg met die dingen. Lente-mode: met blote benen in je laarzen. Gewoon, één dagje. Gevolg: drie keer terug naar de huisarts, die de zwaarste crème voorschrijft die er is om de rode banden rondom je kuiten weg te krijgen. Heb jij dat wel eens? Nee? Moet je eens proberen, echt lachen.
Dan de oplossing: Think! Een merk schoenen dat gelooid wordt met plantaardige stoffen, speciaal voor mensen die allergisch aangelegd zijn. Je dartelt blij door de stad op je nieuwe schoenen… en voelt het al komen opzetten. Of je rijdt met de motor naar het zuiden – dit keer met dikke sokken tussen jouw huid en het leer – en belandt in een gigantische regenbui waardoor je sopt in je laarzen. Leren laarzen. Met als gevolg twee voeten die je tot waanzin drijven. Ken je dat? Nou, ik wel.
Verzorgende gezichtsproducten uit de natuurwinkel, dermatologisch getest, gemaakt met uitsluitend natuurlijke producten. Kan echt geen kwaad. En dan begint het gekriebel. De eerste uitslag kondigt zich met een blije lach aan: Ja hoor, daar ben ik weer! Gezellig! En een week later zit je bij de dermatoloog met een dikke vurige laag op je gezicht. Echt aan te raden als je er niet uit wilt zien. Of onverklaarbare uitslag rondom je mond? Rode vlekken die ineens opkomen, heb je dat wel eens? Nou, probeer dan het volgende: maak stapels kopieën van tentamens en ga ze tellen terwijl je om de vijf setjes aan je vinger likt. Bingo! Je haren laten verven bij de kapper kan trouwens ook onvermoede gevolgen hebben.
Het lijkt steeds erger te worden. Toch maar eens een tweede allergietest doen. Zo’n uitgebreide dat de assistente het onverantwoord vindt maar toch moet uitvoeren. Meer dan zeventig stoffen op je rug, schouders en bovenarmen. Niet douchen, niet wassen, gewoon laten zitten, wat er ook gebeurt, is het bevel. Echt geinig joh, dat gezicht van de verpleegkundige als in het ziekenhuis die grote pleisters eraf gaan. Ronde ogen van ontzetting. Waarom ben je niet eerder teruggekomen?! Maar ja, je denkt dat het wel normaal zal zijn. Niet dus; ik heb er nog steeds een litteken van op mijn schouder.
Uitslag: inmiddels allergisch voor parfumstoffen, conserveermiddelen, nikkel, rubber, verfstoffen, looistoffen, drukinkt, van alles. Hoera, eindelijk bewijs. Eindelijk advies waar je iets mee kunt. Kom maar op met de remedie, beste dermatoloog! Vol verwachting luister je naar de woorden: Tja, gewoon vermijden hè, jij weet beter dan ik hoe je dat moet doen. En met een setje papieren in de hand ga je weer naar huis, een illusie armer.
Maar mensen, lieve mensen, dan kom je ineens op een website die zilveren sieraden met edelstenen verkoopt. Je zoekt eens op je sterrenbeeld en komt uit bij de steensoort aventurijn. He, eens kijken. Ooooooh, het werkt tegen allergieën en migraine. Het is toch fantastisch zeg, die moet je dan gewoon hebben: een mooie hanger en twee ringen van zilver met aventurijn, want je bent niet allergisch voor zilver. Vol verwachting klopt je hart als je een paar dagen later de envelop open maakt en je daar beeldige sieraden ziet. Lichtgroene stenen glanzen in het licht. Omdoen, en wel meteen! Dat zou jij ook doen, toch? Baat het niet, dan schaadt het niet.
Een paar dagen later gaat het kriebelen. Op je kin. Wat vreemd zeg. Hmmm, misschien een lichte reactie op de aventurijn? Het werkt dus! Dan jeuk op je schouder. Huh, hoe kan dat nou? Je wordt zondagochtend wakker en krabt afwezig aan je rechterzijde. Voelt bultjes. Voelt ook de hanger die tegen je huid gevlijd ligt. Vol ontzetting doe je je ketting af en staart ernaar. De dagen erna wordt de reactie steeds heftiger en staan je kin, mond, hals, nek en schouders onder. Geen nood, je bent inmiddels immers ervaringsdeskundige en koopt meteen hooikoortstabletten met anti-histamine werking en crème van A. Vogel tegen huidirritatie. Die twee middelen gebruik je dan het hele weekend, om er op maandag achter te komen dat er parfum in de crème zit van die vreemde Vogel. Je smijt de tube over je bureau heen en gilt van frustratie. Dan pak je de telefoon en belt de huisarts, van wie je een zware kuur tegen allergieën krijgt zodat je niet meer mag autorijden en een week lang zo suf als een beer in winterslaap bent.
Ooit meegemaakt? Heb ik weer!
Inmiddels is het antwoord van A. Vogel op mijn vraag waarom er in vredesnaam parfum zit in een crème tegen huidirritatie, binnen. Ja mevrouw, de crème is op basis van schapenvet en dat ruikt niet lekker, dus stoppen we er parfum in. Een veel betere reactie kreeg ik van de online sieradenwinkel, alle lof voor hun service. Zij kunnen er ook niets aan doen dat ik zo idioot overgevoelig reageer. Edelstenen werken, neem dat van mij aan!
Het is een donkere gure herfstavond. Buiten geselt de regen alles op zijn pad met koude striemende stralen. Ik heb het de hele dag al koud. Het maakt niet uit hoe hoog ik de verwarming zet, ik blijf rillen en huiveren.
Ineens klikt er iets in mijn hersenen:
>>> ik ga in bad!
Een heerlijk warm geurend relaxed bad. Ontspannen, gedragen door een vloeibare omhelzing – iedereen wordt altijd lyrisch als ze het over hun badtijd hebben – nou, Drieske gaat het ook eens uitproberen. Neuriënd begeef ik me naar boven.
De stop erin, warmwaterkraan vol open. Na twee minuten hannesen heb ik eindelijk de juiste stand te pakken: niet te koud maar ook niet gloeiend heet. Met zorg kies ik badolie uit. Ik wil namelijk niet dat ik straks als een allergische aardbei zonder kroontje herrijs. Ik weet zelfs uit een kast een paar sfeerlichten op te duikelen! YES dit gaat helemaal goed komen. Lucifers? Even naar beneden, waar ik meteen mijn boek pak. Lezen in bad schijnt namelijk ook bijzonder leuk te zijn. Nu nog muziek!
De zwoele stem van Sade weerklinkt uit mijn slaapkamer en sluipt op fluwelen voeten naar de badkamer. De kaarsen verspreiden een warme gloed. Hitte straalt vanuit de verwarming en weerkaatst tegen de muren. Alles is klaar voor optimaal badgenot.
Vol verwachting stap ik in bad… en trek als een haas mijn voet weer terug. Djeeeezes, wat is dat heet zeg! Ben toch geen aardappel! Een fikse straal koud water brengt de oplossing. Wederom raakt mijn grote teen het oppervlak, aarzelt even maar zet dan dapper door. Ook mijn tweede voet volgt en met een zucht van verlichting laat ik me helemaal zakken. Ik lig in bad.
Eerst maar even wat wennen, ogen dicht en wegdromen bij het geklater van het water. Soezerig open ik een oog en zie tot mijn verschrikking dat het water bijna de bovenkant van het bad heeft bereikt. Niet te abrupt bewegen nu, anders ontstaat er een spontane golfbeweging richting badkamervloer. Met mijn voet manoeuvreer ik behendig de kraan dicht. Nu ga ik genieten.
Hmmm die muziek klinkt wel hard nu. Sade zingt lustig door over een Smooth Operator. Niks smooth, irritant hard! Ik hijs me uit het warme water en loop druppend naar de slaapkamer. Is It A Crime, yes meid, hush, straks staan de buren aan de deur! De volumeknop werkt goed mee. Ik lig weer in bad.
Van slapen komt nu niets meer, dus ik pak mijn boek. Getsie natte handen, even wachten maar. Bij de tweede poging worden de pagina’s alleen nog maar een beetje klam, kan best. Ik steun met beide armen nonchalant op de randen van het bad en hef het boek voor mijn ogen. Lekker lezen. Het sfeerlicht achter mij flakkert van enthousiasme mee. Een rood glazen sfeerlicht. Nou sfeer heeft het wel, maar ik zie geen steek, laat staan letters. Zuchtend verhef ik mij een tweede keer, stap over de rand en vis naar het snoertje van de lamp. Op de vloer verschijnen her en der al plasjes. Maar goed, ik lig in bad.
Pfff wat een hitte, ik lig gewoon te zweten in het water, al klinkt dat tegenstrijdig. Stop eruit, laagje warm water aan de onderkant laten weglopen, laagje koud water aan de bovenkant erbij. Juist ja, nu is het precies goed. Lezen in zo’n glad bad is toch niet alles. Boek dicht, mijn ogen dicht en genieten maar weer. Hoe lang lig ik al te weken? Tien minuten hooguit en ik verveel me kapot. Ik speel wat met het water, spetter als een klein kind en maak mini golven die nét niet over de rand gaan. Maar ik lig nog steeds in bad!
Voetstappen op de trap…
‘Mam, wat doe jij nou?!’
Haastig sluit ik mijn ogen weer en zeg niks: ik geniet! Dit houd ik hooguit een minuut vol, dan kijk ik op en zie mijn jongste zoon tegen de muur leunen.
‘Jij ligt nooit in bad mam, is er iets?’
‘Nee, ik lig gewoon in bad Sean.’
‘Waarom?’
‘Láát me nou!’
Wederom een stilte, dan een luide gil:
‘Nick, kom eens kijken, mam ligt in bad!’
Nieuwe voetstappen dalen de zoldertrap af en een iets diepere stem weerklinkt:
‘Huh, waarom lig jij in bad met kaarsen aan?’
‘Gossamme, GA WEG!’
Beide zonen lopen lachend weg, ‘grappige’ opmerkingen makend.
Is dit nou die geweldige badervaring waar iedereen het over heeft? Zalig urenlang dobberen? Rechtop zittend laat ik alle gedachten aan een bad varen en ruk de stop eruit. Ik speel nog wat met de draaikolk die grappige slurpende geluiden maakt, maar zet dan mijn geliefde vertrouwde RainShower aan en ga er met dichte ogen onder staan.
Weer hoor ik iemand roepen maar door het geruststellende geruis van de douche versta ik er toch lekker geen woord van. Geen bad maar een douche, da’s pas lekker!
En dan begint de ‘lol’ weer. De eerste symptomen steken heel voorzichtig hun koppies boven het maaiveld uit en kriebelen lichtjes mijn keel, om daarna via mijn neus naar mijn luchtpijp te sluipen. Rillend, moe, ‘tig gebruikte tissues aan mijn zijde, neus rood en schraal, een brein dat zich met een drilboor een weg naar buiten probeert te banen. Vervolgens begint het feest pas écht. Kuchen, hoesten, wie weet straks weer bulderen. ’s Nachts naar adem happend overeind schieten.
Gelukkig heb ik hordes bondgenoten, jawel! Maar liefst vijf stuks: hete rooibos thee met honing, PotterWyberDropjes, anti-allergie pillen, een Ventolin inhaler en ook nog codeïne tabletjes. Is dat geen prachtig menu? De codeïne onderdrukt de hoestprikkel, zodat ik wat kan slapen. Want waarom zou je hoesten als er niets is om naar buiten te werken? Als die gekke trilhaartjes vrolijk wapperend jagen op een niet bestaande indringer? Ik ben er van overtuigd dat het weer een allergische reactie is, overgevoeligheid. Waarvoor? Voor pollen? Een te cru luchtbehandelingssysteem bij Avans? Ik heb werkelijk geen idee, en mijn doktoren met mij. Ik heb inmiddels een ruime ervaring opgebouwd met deze ellende, staat indrukwekkend op je CV joh! Antibiotica helpen geen zier, kinkhoesttesten evenmin. Ach ja, een longinhoudtest, laten we die doen! Nee hoor, die blaasbalgen werken optima forma. Lust je nog peultjes? Ik ook, maar dat terzijde 😉
Het past ook perfect in de allergische patronen die zich in mijn lichaam genesteld hebben. Ik hang aan elkaar van allergieën: als ik die niet had zou ik uit elkaar vallen. Schrijf me alsjeblieft geen Clamoxyl voor lieve artsen, want dan sta ik onder de uitslag. Verder bijzonder fraaie afweerreacties op alle soorten parfumstoffen – behalve op Dove, lieve Dove-mensen, ga vooral door met jullie prachtige producten want daar kan ik wel tegen! – op diverse conserveermiddelen, op perubalsem en nog meer van dat soort intrigerende stoffen. Ook nikkel brengt de witte bloedlichaampjes in actie. Ach, krijg ik tenminste nog wat beweging. Leve Clinique, ontzettend goede gezichtsverzorgende producten. Leve Dove.
Vorig jaar is mijn lijf een nieuwe uitdaging aangegaan: het vecht met leer! Niet specifiek het leer, maar meer de looistoffen, verf en lijm die worden gebruikt om de al dan niet soepele lappen met elkaar te verbinden en te kleuren. Is dat nou zo erg, zul je wellicht denken? Nou, in de winter valt het wel mee. Ik vermijd gewoon leren koordjes om mijn nek, leren horlogebandjes om mijn pols, direct contact met leren jassen en draag dikke sokken aan mijn in laarzen gehulde onderdanen. Maar in de zomer wordt het lastiger. Wat doe je dan aan je voeten? Met plantaardige stoffen gelooide leren schoenen natuurlijk jipp… uhm nee, niet jippie. Dit bood slechts even respijt. Wéér uitslag. Dan maar vegetarische schoenen bestellen. Echt, ze bestaan, ik zweer het. Maar deze hebben geen comfortabele pasvorm en kraken als een gek. Ook niet dus. Fitflops en Teva sandalen bleken de oplossing. Niet echt elegant, maar ze lopen heerlijk.
Zoals je ziet heb ik aardig wat oplossingen voor mijn overgevoeligheid bedacht en met succes toegepast. Nu alleen nog wat bedenken voor die luchtwegen van mij. Het is momenteel file daar. Misschien moet ik er wat Dove douchegel in gieten? Wat denk jij?
DOLDRIEST 