Tag: Avans Hogeschool

Geplaatst in Avans, Columns

Grenzeloos Dwalen

Gepost op door Doldriest

Gisteren hield onze Avans Hogeschool lector Miranda Timmermans haar lectorale rede De Toekomst zal het leren! Ter ere van haar rede is een glossy uitgebracht en Miranda vroeg mij hiervoor een column te schrijven. Een column over een van de eerste bezoeken die onze lector bracht aan een basisschool in Breda. Althans, dat was de bedoeling. 

 

GRENZELOOS DWALEN

Daar reed ik dan, terwijl het zweet onder mijn oksels klotste. Waar was ik in vredesnaam? Breda een kleine provinciestad? Onvoorstelbaar groot was het! De klok tikte door en mijn spaken draaiden overuren, maar het einde van mijn tocht was nog steeds niet in zicht.

Een hele poos eerder was ik als kersverse Pabo lector LeerKRACHT van Avans Hogeschool op pad gegaan naar INOS, een van de besturen van de Keurmerkopleidingsscholen. En die lectorale KRACHT had ik wel nodig, gebogen over het stuur en stampend op de pedalen. De onrust nam steeds verder bezit van mij. Stel je voor, te laat komen voor je eerste kennismakingsgesprek! Wat zouden Jan Aarts en Desiree van den Boogaart wel niet van me denken? In gedachten nam ik het gespreksonderwerp door: een mogelijke samenwerking tussen het lectoraat en INOS, want ook zij waren bezig met Kenniskringen vanuit hun thema Grenzeloos leren.

Het was mooi weer die dag en ik had een fiets gehuurd. Fietsen is immers veel makkelijker en sneller in een stad. De rit zou ongeveer twintig minuten duren van de Hogeschoollaan naar ANNAstede en ik had alle tijd. Met de plattegrond grondig in mijn geheugen geprent (en Google Maps voor de zekerheid op mijn gsm) besteeg ik zwierig mijn tweewieler.

Vrolijk fietste ik door de straten van Breda. De singel, het centrum, wat waren ze mooi in het zonlicht. Regelmatig vergeleek ik de bochtige straten met de kronkels van mijn brein en alles leek goed te gaan. Tot ik ergens in de buitenwijken belandde. Waar was ik? Bellen leek raadzaam, het zou wel iets later kunnen worden. Verder maar weer. Ik passeerde een mooi marktje. Een marktje? Maar dat stond helemaal niet op mijn plattegrond! Nog maar een keertje bellen: ik ben echt onderweg hoor. Voor mijn gevoel dwaalde ik urenlang verwilderd door de Bredase straten. Dan toch eindelijk het bordje Haagweg, ik was er bijna! Maar wat was die weg lang.

Twintig minuten voor het einde van het gesprek doemde het INOS-gebouw voor mij op. Jan kon hartelijk lachen om mijn dwaaltocht en hij beloofde me voor mijn rede een boekje met fietstochten door Breda. Of dat nu nog geldt, weet ik niet: hij is inmiddels weg. Op de terugweg was ik in gedachten verzonken. Grenzeloos leren. Grenzeloos dwalen zul je bedoelen. Maar was dat niet hetzelfde? Theoretisch was mijn fietstocht goed voorbereid, maar uiteindelijk bleek alles er in de werkelijkheid toch wat anders uit te zien. En voor je het weet zit je op de foute weg. Het leek wel een beetje op een onderzoeksproces. Maar ik had er in ieder geval lering uit getrokken.

We hebben maar een nieuwe afspraak gemaakt, Jan, Desiree en ik, en toen heb ik het wel in één keer gevonden. Jawel, weer met de fiets!

 

 

Van harte gefeliciteerd, Miranda!

Geplaatst in Avans, Columns

Peukenzuiger

Gepost op door Doldriest

Hoe hard hij ook zuigt, de vonk slaat niet over. Eenzaam doet hij zijn werk. Peuk na peuk – te vies om aan te pakken – wordt grondig door hem verwijderd. De eindjes zijn vergeeld, afgelebberd, de nicotine eruit getrokken door gretige longen. Hij houdt zijn blik op de grond gericht, zijn aandacht volledig bij de her en der liggende sigarettenlijken. Een grote koptelefoon beschermt zijn oren tegen de dreunende stofzuiger.  Een jonge man beschermt ons tegen een onverzorgde entree van Avans. Hulde voor deze man.

Allemaal aan de e-sigaret. Met of zonder nicotine, met peren, mint of appelsmaak. Niemand heeft er last van, behalve je portemonnee. Je kunt het zelfs midden in een restaurant roken, je ruikt niets. Zou roken dan toch weer binnen kunnen? De strijd in de cafes voor niets gevoerd? Is dat de oplossing van de verslaving? Of blijft het sjekkie rollen populair en is dit weer een hype?

140924peuken

Afbeelding: GTM Nieuws

Binnen zet het tafereel zich voort. Schoonmakers in de hal, op de trap, in het atrium. Ze vegen van alles bij elkaar: blikjes, stof, haren, boterhamzakjes. Steken platgetrapte kauwgom van de trap. Gieten halfvolle koffiebekers leeg. Zetten stoelen en tafels goed. Als beloning nemen ze pauze. Buiten. Bij de entree. Waar ze samen met de anderen hun peuken roken. De vonk slaat gretig over, maar al gauw dooft het vuur.

Geplaatst in Avans, Columns

Hoogste Tijd

Gepost op door Doldriest

Een borrel is goed voor de gezondheid. Nou ja, in ieder geval goed voor de sociale contacten. Afgelopen donderdag een bonte verzameling in het Grand Café. Gebroederlijk heffen we het glas met de mannen van de ICT – onze steun en toeverlaat in barre digitale tijden.

De jongsten hangen op de bank, nog te moe voor een boe of bah. En dat is helemaal niet gek na de uitputtingsslag van de afgelopen weken. De helpdesk heeft vaak tot laat doorgewerkt – soms zelfs tot middernacht – om de volgende (zater)dag weer aan de slag te gaan. Ze zetten hun tanden in migratie na migratie. De vernieuwing van de telefonie hakt erin: de Servicedesk, 8888 en de mail, alles is in opperste paraatheid. Ze worden overspoeld met noodkreten en schieten te hulp. Sinds deze week zijn we over op Outlook en het bijbehorende MS Office 2013. Alweer is het een komen en gaan bij de Servicedesk. Helemaal vlekkeloos gaat het niet, maar onvermoeibaar staan ze voor ons klaar. En dat verdient een staande ovatie.

Met hun laatste energie weten zij zich donderdag nog naar buiten te slepen voor de foto. Kanjers! (Dit compliment geldt natuurlijk ook voor de geweldenaars die niet op deze foto staan.) 

140423ICT

En met deze woorden is het de hoogste tijd. Niet alleen in het Grand Café, maar ook hier. De afgelopen drieënhalf jaar heb ik jullie om de week leesvoer voorgeschoteld in de vorm van de @Avans column. Heel wat onderwerpen zijn de revue gepasseerd. Zo waren daar een paar mijmeringen, absurditeiten en feiten – hoe onwaarschijnlijk ook. Ik denk aan het Pabo boekske en een witte wallaby. Aan ONZE hogeschool en perikelen van en naar het werk. Over vogels die het nest verlaten, voetbal en het eten van worteltjes.

Ga je even mee terug in de tijd?

Wat heb ik veel plezier gehad in het steeds weer opnieuw bedenken van onderwerpen. De ene keer kon ik mijn gedachten haast niet bijhouden, de andere keer ging het wat moeizamer. Inspiratie laat zich immers dwingen noch beteugelen. Sinds de start van dit schooljaar moeten de columns echter onderwijs- of Avans gerelateerd zijn. En dit belemmert mijn creativiteit.

Tijd voor een nieuwe start. Voor jullie wordt het menu veranderd, zodat de smaakpapillen blijvend geprikkeld worden. Voor mij betekent het ook een nieuwe start. Meer tijd voor eigen onderwerpen. Meer vrijheid om te schrijven op mijn eigen websites. En meer tijd voor eigen projecten.

Aan mijn opvolger: heel veel succes en vooral plezier. Je krijgt een fantastisch publiek. En aan jullie: BEDANKT! Allemaal hartelijk dank voor jullie aandacht, voor de hartverwarmende reacties en medeleven. Ik heb van jullie genoten en hoop jullie nog vaak te mogen begroeten op Doldriest en Figments of a DuTchess. Ik mis jullie nu al.

Veel liefs,
Marion

—-

Dit was de laatste column die ik schreef voor Avans Hogeschool. Maar ik ga gewoon door met schrijven hier op Doldriest hoor. Als je mijn blogs op de voet wilt volgen, vul dan even je e-mailadres in aan de rechterkant. Dan hoef je niets te missen.

Geplaatst in Afrika, Avans, Columns

Olifanten op het dak

Gepost op door Doldriest

Zon, zangerige kinderstemmen door het open raam van het klaslokaal. In de verte de schittering van Lake Malawi. Het wordt weer stil als het silhouet van een blonde jonge vrouw in de opening verschijnt. Haar aandacht is naar binnen gericht. Naar de kinderen, die met grote bruine ogen naar haar opkijken. Zestig gezichten in opperste concentratie. Wat praat die juf vreemd, zelfs een beetje gek! Een idyllisch plaatje.

De harde waarheid: Malawi is één van de armste landen van Afrika. Scholen zijn overvol en slechts een klein percentage van de kinderen behaalt een diploma van de basisschool. Maar er zijn mensen die hier iets aan willen doen. Iets doen! Ieder jaar gaan Edukans-onderwijsexpedities naar Malawi, Oeganda, Ethiopië en Kenia om te onderzoeken hoe het onderwijs daar in elkaar steekt.

Over twee maanden vertrekt een groep van ruim dertig aankomende leerkrachten – waaronder zeven pabostudenten van Avans – vanuit heel Nederland naar Malawi. Twee weken lang gaan zij, gekoppeld aan lokale pabostudenten, lesgeven aan Afrikaanse kinderen. In ons land vinden we dertig studenten in een klas al veel; daar zitten ze soms met tachtig leerlingen in een klas. Als ze al een klas hebben; soms vinden de lessen buiten plaats. Volle tassen met leermiddelen zijn er niet. Het is juist de kunst is om met niets iets te creëren. Je enthousiasme en kennis in te zetten om het leren leuker en begrijpelijker te maken door het introduceren van actieve werkvormen. Gebruik te maken van hetgeen voorhanden is, zoals steentjes om de tafels aan te leren, of lege toiletrolletjes.

Maar voordat je als pabostudent zoiets kunt doen, moet je eerst op training. Afgelopen week het eerste voorbereidingsweekend, met een vol programma: filmpjes, projectinformatie, een workshop Afrikaanse dans, eten, een kennisquiz, een ren- en denkspel, instructies in lesgeven. Er werden ook instructies gegeven over kleding – zo moet je als vrouw knie-bedekkende rokken dragen – gedrag, zelfs over toiletgebruik!

Samen met een collega was ik zaterdag aanwezig om kennis te maken met deze prachtige jonge mensen die zich met hart en ziel inzetten voor waar zij in geloven: gelijke rechten voor ieder kind. Het recht om te mogen leren, voor jongens én meisjes. Maanden, zo niet jaren, hebben deze studenten gespaard om de reissom bij elkaar te krijgen. En na de expeditie houden ze ook nog inzamelacties: geld voor het onderwijs in Malawi.

En ik mag mee! Zo trots als een aap ben ik dat ik deel mag uitmaken van deze bijzondere groep. Of zo trots als een olifant. Nog steeds galmt het ‘Alle olifanten op het dak… KRAK!’ door mijn hoofd. Een slogan waarmee de unieke en enthousiaste staf ons bij de les hield als de vermoeidheid toesloeg. Dwaas, maar bezielend.  Serieus, maar leuk. Studiereis, maar nog veel meer een onvergetelijke levenservaring.

We gaan op onderwijsexpeditie!

140222OE

Klik voor meer informatie.

Geplaatst in Columns

Nieuw(s)

Gepost op door Doldriest

Het is druk in de coffee-corner. Koffie-hoek. Pantry. Zeg maar gewoon keukentje. Sinds een paar weken hebben we een nieuw koffieapparaat. Zo’n luxe ding met haast onbegrensde mogelijkheden: zwarte koffie, koffie met suiker, met melk, of zowaar met beide. Dan hebben we nog espresso, zwart, gekleurd of zoet. Koffiespecialiteiten als cappuccino, Wiener melange en café au lait… koffie met melk, hadden we die niet al gehad? Verder is daar ook chocolade, choco de luxe, choco café en gloeiend heet water. Nou? Teveel beloofd?

Helaas vertoont het ding om de haverklap kuren en verschijnen er raadselachtige foutmeldingen.

Bodemplaat vol.

Nog nooit is de bodemplaat zo vaak leeggegoten, er zat geen druppel meer in. Iedere koffieverslaafde leegde de bak om vervolgens wanhopig naar de display te staren. Beetje de contacten schoon maken, beetje indrukken. Wat duwen en trekken. Geduld is een schone maar veel te dorstige zaak. En ja hoor, het bruine goud stroomde weer. Er vormde zich een kleine file die na tien minuten weer afdroop. Er kwam namelijk nog een nieuwe foutmelding bij:

Mixer verstopt.

Eindelijk was daar onze charmante Douwe Egberts-redster in nood. Er bleek nog een overgevoelige tweede bodemplaat aan de binnenkant te zitten. En de mixer was overspannen geraakt van het mixen van de cacao-mix. En mét hem onze medewerkers. Er moest zwaarder geschut aan te pas komen.

140211DE

Met twee man sterk trad D.E. aan om het apparaat aan een grondig onderzoek te onderwerpen, tot in de diepste verbinding tot de orde te roepen. En deze kanjers hebben het voor elkaar gekregen – in ieder geval voorlopig. Zelfs de espresso is weer pittig. Helaas is dit niet zonder slag of stoot gegaan: de mixer is ontslagen.

Zoals met alle nieuwe dingen gaat het in het begin soms wat stroef. En dat belooft wat, want niet alleen de koffieapparaten zijn vernieuwd; binnenkort wordt het aantal vaste telefoons en desktops drastisch teruggebracht en krijgen we mobiele telefoons en laptops. Vanwege de verhoogde mobiliteit. En dan gaan we ook nog over op een ander e-mailprogramma, wordt een geheel vernieuwde versie van het studentvolgsysteem gelanceerd en nemen we een ander documentbeheersysteem in gebruik. Invoer zo allemaal rond dezelfde periode.

Als ik moet afgaan op de nukken van het koffieapparaat, kunnen we zeker nog wat uitdagingen verwachten. Maar weet je wat? Dan bellen we gewoon de D.E. Zo gefikst!

Geplaatst in Columns, Korte verhalen

Hier wordt niet gefraudeerd!

Gepost op door Doldriest

Tot diep in de nacht heb je zitten blokken. Je loopt over van parate kennis en hebt nachtmerries over black-outs. Roodomrande kleine ogen zijn het doorgeefluik van je overvolle brein. Je bent er klaar voor, het is nu of nooit!

Een kwartier voor het tentamen ben je bij het lokaal. Samen met je klasgenoten drom je naar binnen. Het ruikt er bedompt, de zuurstof opgebruikt door voorgangers. Gauw blader je nog door je aantekeningen, terwijl de zenuwen toeslaan. Het geroezemoes wordt gelukkig snel de kop ingedrukt door de surveillant.

Jassen en tassen voor in het lokaal, mensen, ID’s op tafel.

Wel of geen open boek tentamen, kladpapier toegestaan of niet, het staat allemaal in de aanwijzingen. En die worden nauwgezet opgevolgd.

Wat? Heb je geen geldig ID bij je? Niets met een pasfoto erop? Dan mag je helaas niet meedoen.

De ID-loze vertrekt, terneergeslagen. Dan moet je buurman zijn mouwen opstropen.

Wat moet dat voorstellen?
Dat is een tatoeage.
Niks tatoeage, aantekeningen zijn niet toegestaan. Jij kunt ook gaan. Zijn er nog meer mensen met tattoos? Volgt u hem maar.

Drie kandidaten verlaten het lokaal. Op de gang wordt het voorval vol ongeloof besproken.

Ik hoor een gsm. Van wie is die?
Eh, van mij geloof ik.
Mobiele telefoons moeten uit voordat het tentamen begint, pak je spullen maar.

De surveillant loopt tussen de rijen door. Dan stopt hij vlak achter je.

Waarom heb jij zo’n lange pony? Die heb je zeker laten groeien zodat je vanachter dat flexibele scherm ongestoord naar rechts of links kunt kijken, hè? Daar is de deur.

Het wordt druk op de gang.

Wil jij ook even je mouw omhoog doen? Wat is dat voor een vreemd ding, is dat zo’n smartwatch?
Eh nee, het is gewoon een digitaal horloge.
Hmmm, ik weet het niet. Voor de zekerheid verwijder ik je van het tentamen. Trouwens, iedereen met een horloge kan gaan.

De felbegeerde toets komt dichterbij. Je bent inmiddels totaal van de kook door de strenge anti-fraude aanpak.

Die bril ziet er wel erg futuristisch uit. Zeker een Google bril hè?  Eruit!

De surveillant kijkt zwijgend naar de andere brildragers. Ze pakken hun boeltje en sloffen naar buiten. Het wordt een waar opstootje.

Heb jij contactlenzen? Volgens mij was daar ook iets mee, iets met beeldschermen… Contactlenzendragers, verlaat het lokaal.

Daar zit je dan, als enige met ID en korte haren, zonder tatoeage, zonder bril, horloge of lenzen. Je start de secure browser, die moet voorkomen dat je illegale digitale informatiewegen bewandelt. Klikken op CITO. Je bent er bijna, als…

POEF.

Het programma slaat vast. Hulptroepen worden ingeschakeld en dan blijkt dat het netwerk plat ligt.

Sabotage. Eruit! Hier wordt niet gefraudeerd!

140129gadgets

Geplaatst in Columns, Korte verhalen

Wat een gezeur!

Gepost op door Doldriest

Wat denk je? Zit je net lekker te gamen, helemaal verdiept in je spel, klinkt er weer een stem van beneden. Eten! Geërgerd kijk je even op, om vervolgens de hoek om te sluipen. Je hebt het spel bijna uitgespeeld en hoeft alleen nog de eindbaas te verslaan. Voorzichtig nader je het beest, voetje voor voetje. Je grijpt de muis nog wat steviger vast en… de deur vliegt open, je moeder schuimbekkend op de drempel. Van schrik klik je net iets te laat en daar gaat je gevecht. Je zorgvuldig uitgekiende strategische aanval. Nou bedankt hoor, mompel je, heel mijn spel naar de knoppen. Chagrijnig en met trage tred volg je je ma naar beneden. Ja, ik weet dat de vaatwasser nog niet leeg is gehaald. En gestofzuigd heb ik ook nog niet. Chill, maak je niet zo druk, ik mag toch zeker zelf weten wanneer ik die stomme klusjes doe? Zeur niet zo! En ja, vanavond ga ik stappen, van mijn eigen geld. Zucht, dat tentamen stelt niets voor, dat haal ik met mijn ogen dicht.

Herkenbaar? Aan alle kanten hoor ik dezelfde verhalen, die de overtuiging dat ik als opvoeder gefaald heb, wat temperen. Het lijkt wel of alles teveel is voor een groot deel van de jongere generatie. Snel, flitsend, vrij moet het zijn. Tegenwoordig is opvoeden alleen maar gezeur, tenminste, als we onze kroost moeten geloven. Ze stappen met bewonderenswaardig gemak over problemen heen. Stappen ook vaker over studies heen: drie opleidingen beginnen en geen enkele afmaken. De studieschuld loopt in de vele duizenden euro’s. Doe niet zo moeilijk, later verdien ik zoveel geld dat ik dat makkelijk kan afbetalen. Ik weet zelf wel wat ik doe, je zeurt alweer.

140115gezeur

Op die leeftijd is de opvoedingsfase voorbij en moet de zelfstandigheid – met wisselend succes – beleefd en ontwikkeld worden. En dat kost tijd. Dat kost energie, niet alleen van het jongmens, maar ook van de thuisbasis. Ik ben vóór een jaar keihard werken voordat een studie wordt begonnen. Aan den lijve ondervinden hoe het is om je eigen geld te verdienen, voor jezelf te zorgen. Nadenken over wat je met je leven wilt, welke kant je op wilt. En niet lopen zwabberen van het een naar het ander. Ja, letterlijk wel natuurlijk, met flink veel sop.

Kan ik het opvoeden nog een keer overdoen? Maar nee, loslaten! Ze moeten hun eigen leven leiden. Maar dat is best moeilijk: als je die lange manen eenmaal klemvast heb, is loslaten haast onmogelijk. Waarom zien ze nou toch geen rede, het lijkt zo duidelijk. Je zou uit pure onmacht haast een borrel nemen. Gelukkig ben ik ouder dan 18 jaar, dus dat mag. Cheers.

Geplaatst in Avans, Columns, Cultuur

KerstAttentie!

Gepost op door Doldriest

De donkere dagen voor kerst staan voor de deur. Ze verdringen zich voor het raam en willen naar binnen, de warmte in. Een plekje vinden bij de boom die schittert in het kaarslicht. In de stal slapen als het moet. En wij moeten ze trotseren. Het duister buiten houden en de deur gauw dicht doen om het licht niet te laten wegsijpelen.

De brievenbus heeft het hele jaar geoefend voor deze maand en de gespierde klepper zorgt ervoor dat iedere kerstkaart een zachte landing maakt op de deurmat. Een groet, iemand denkt aan je. Fijn is dat! Of groeit daarmee ook de verplichting om iets terug te sturen? In feite is het weggegooid geld, die kaarten over en weer. Omgehakte bomen. Een berg aan papier. Allemaal waar, maar toch… toch worden de donkere dagen door dit alles lichter.

Er zijn diverse mogelijkheden om kerstkaarten te versturen. Het bijzonderst vind ik de kaarten die met veel zorg zelf zijn gemaakt. Prachtig vind ik ze, mooi of niet. Winkel, online maken of geheel digitaal. Welke optie je ook kiest, het gaat erom dat je de geest van kerst uitstraalt. En waarom niet even bellen in plaats van een kaartje, of spontaan op bezoek gaan? Zoveel feestelijke mogelijkheden om familie en vrienden attent te verrassen.

131218

De hogeschool heeft ook altijd een verrassing in petto. Zo was daar een paar jaren geleden een Avans kookboek met persoonlijke recepten van medewerkers. Bijzonder leuk om uit te proberen. En lekker! De bijbehorende schort is niet weg te slaan uit mijn keuken. Of een ouderwets kerstpakket met Italiaanse lekkernijen, mmm.

Vorig jaar was het helemaal spannend. Er werd een grote kartonnen verpakking binnengereden, dichtgeplakt en erg zwaar; goed gevuld dus! De nieuwsgierigheid was erg moeilijk te beteugelen: wat zat daar in?! Het bleek een kunstige verrassing te zijn: een keramieken gloeilamp. Of was het een vogelhuisje? Een plantenbak aan een dik koord? Je kon werkelijk alle kanten op met dit kerstcadeau. Bewonderd, verguisd, prachtig, belachelijk. Het riep in ieder geval vele reacties op. Mijn schutting wordt nog steeds vereerd met het ding, al heeft nog nooit een vogel gewaagd er zijn kop in te steken.

Wat zou er dit jaar op het programma staan? Weer zoiets spraakmakends? We hebben nog geen verdachte pakketjes gesignaleerd maar daar gaat vast snel verandering in komen.

Geplaatst in Columns, Gezondheid, Korte verhalen

Werk-Druk

Gepost op door Doldriest

Ik zie ze vallen, een voor een. Als losgeslagen bladeren waaien ze mee met de herfstwind. Soms weet iemand zich nog in de luwte vast te klampen aan een uitstekende tak, vindt houvast, maar het is maar voor heel even. Dan wordt hij onweerstaanbaar verder meegesleurd in een wervelwind van taken. Van dingen die moeten. Gele post-its dwarrelen quasi-vrolijk mee.

Haast zindert in de lucht en breidt zich uit naar alle kanten. Ongedurig. Men kan niet meer echt luisteren. Er is geen tijd, het is veel te druk! Hoewel de voeten nog net stil staan, zijn de gedachten alweer ver vooruit. Naar de les. De wachtende studenten. Het stagebezoek. Naar de stapels werkstukken die wachten op een kritische blik. Of op een corrigerende tik. De notitie die af moet.

Er wordt keihard gewerkt. De blik is bijna grimmig op het beeldscherm gericht, koptelefoon op om de oren te beschermen tegen aanlokkelijke afleidingen. Het is een teken aan de wand dat weldadige uitbarstingen van plezier haast met irritatie worden bekeken. Kan het wat zachter? Dan verscholen een melancholische blik. Een onuitgesproken wens om mee te doen. De verbeten trek verzacht en heel even gaan de teugels los, maar al snel is men weer geconcentreerd. Nog even doorpezen.

Niet alleen de uitvoering van het onderwijs levert een flinke werkdruk op; we moeten immers ook evalueren. We moeten aanpassen, terugkoppelen en ontwikkelen. Vernieuwen! En daarover moet gecommuniceerd worden. We vergaderen in allerlei commissies en projectgroepen. En ieder overleg eist aandacht op met zijn energieslurpende kop. ‘Gewoon’ les geven is een verademing, met creatieve toeren ingepast in overvolle agenda’s. De naderende accreditatie doet er nog een schepje smaakversterker bij.

Het is roerig in Onderwijsland. In het verlangen naar het nog beter willen doen moet alles sneller, actueler, nieuwer. We willen meer! Met veel enthousiasme komen fantastisch goede ideeën tot leven, hele programma’s worden omgegooid in onze drang naar verbetering. Ideeën die echter maar amper passen in het keurslijf van de hogeschool. Er is ruimte nodig voor lessen in lokalen en takenplaten, en dit alles bij een krap budget. Het gebouw staat bol en het uithoudingsvermogen wordt ernstig op de proef gesteld.

Ik zie ze vallen, een voor een. Of is het een kwestie van perspectief en ga ik langzaam zelf gestrekt? 😉

131120werkdruk

Geplaatst in Columns, Humor

Verdwaald

Gepost op door Doldriest

Heb je het goede adres ingetypt? Vorige keer gingen we hier namelijk naar links.

Lichte argwaan klinkt door in de stem vanaf de achterbank.

Dat weet ik, maar Tom stuurt me nu naar rechts.

Mijn vertrouwen in TomTom is grenzeloos, ook al laat hij het bord Goirle links liggen en rijden we in volle vaart Tilburg binnen. We gaan op kraamvisite bij een collega. In de spiegel zie ik hoe Mootje nog eens achterom kijkt.

Tom spreekt me vermanend toe.

Houd links aan.

Ja, Tom.

Neem de volgende afslag.

Natuurlijk, Tom.

Ik volg braaf zijn aanwijzingen en draai met een ruime bocht naar rechts. Een onbekende weg strekt zich voor ons uit, geflankeerd door statige bomen. De verte lonkt. De beschuiten met muisjes ook. We liggen nog steeds op schema, het gaat goed!

131106

Dan beveelt Tom mij linksaf te slaan. En dat wil ik best doen, ware het niet dat er geen weg is, alleen een doodlopende. Ik gooi mijn auto aan de kant en kijk met opgetrokken wenkbrauwen naar de meiden.

Weet je zeker dat je Goirle hebt ingetypt en niet Tilburg? We moeten naar Goirle hè.

Mootje vertrouwt het voor geen meter. Gelukkig vertrouw ik het wel, al begint de twijfel iets te kriebelen.

Jahaa!

Ik rijd verder in de hoop op een herberekening. Tom wijst echter stug terug. Schouderophalend doe ik een rondje rotonde en zoek naar een niet bestaande naastliggende zijweg.

We gaan helemaal terug naar de snelweg,

besluit Jootje,

en dan wél naar links, borden Goirle.

Tom sputtert nog wat tegen maar we roepen in koor dat hij zijn mond moet houden. De temperatuur stijgt. Intussen is er via WhatsApp contact met de wachtende kraamvrouw.

We komen eraan, houd die baby wakker!

Bij de afslag van de snelweg vervolgen we onze weg, dit keer naar links. Tom mokt nog even maar besluit ons dan gelijk te geven. We juichen en herkennen zowaar de omgeving. We zijn inmiddels flink te laat. Na een tijdje passeren we een rotonde en… staan doodleuk wéér bij diezelfde doodlopende weg. Verbluft vallen we stil.

Dan vanaf de achterbank een beschuldigende stem:

Je hebt het verkeerde adres in getypt!

NIET, dat ding is gek geworden!

Jootje – strategisch naast mij op de voorbank – grijpt haar mobiel en overlegt met de nog steeds werkloze gastvrouw. Ik keer terug naar de rotonde, waar we naar straatnamen speuren en…

Ja daar, links, naar links!

Ze prikt bijna in mijn oog, zo enthousiast wijst ze. Daar is dan de lang gezochte weg. Als we die volgen, doet Tom eindelijk een juiste duit in het zakje.

Houd je kop!!!

roepen we eensgezind.

Ruim een half uur te laat rollen we beschaamd lachend de auto uit. Verdwaald. In Goirle nota bene!