Vandaag, donderdag 25 februari 2016, is onze toffe, stoere kater Bandit ingeslapen.
Dank voor al het moois dat je ons hebt gegeven, lieve schat. We houden voor altijd van je ❤
Nick, Sean en Marion
Halloooooooooooo? Mijn stem schalt door het huis als ik thuis kom van het werk, in de hoop op een echo in de verte. Twee bromstemmen geven antwoord. Yes! Mijn jongste zoon is ook thuis. In augustus is hij uitgevlogen naar een studentenhuis bij Maastricht. Samen met twee vrienden uit ons dorp en nog drie andere jongeren vindt hij inmiddels zijn weg in het studentenleven. Twee aan twee koken voor de zeskoppige huisploeg. Samen aan tafel in de grote keuken. Een beetje opruimen en poetsen. Met de trein of fiets naar de universiteit. En natuurlijk ook studeren. Het gaat goed met hem!
In Uitvlucht beschreef ik wat ik voelde bij de gedachte dat Sean het nest ging verlaten. Gelukkig blijkt het allemaal best mee te vallen. We houden contact via Skype, via WhatsApp en sms’jes. Bellen doen we niet vaak, dat vindt hij niet zo prettig. En gelukkig woont Nick nog thuis, al moesten we wel allebei wennen aan de andere positie aan de eettafel. En de gewijzigde hoeveelheid voedsel.
Maar nu is mijn jongste weer even thuis! Zijn lange lijf holt bij me weg als ik hem een knuffel wil geven. In de hoek van de keuken weet ik hem te pakken te krijgen, onder luid protest – maar dat klinkt niet echt heel serieus. ’s Avonds zitten we met zijn vieren – mijn partner is ook gearriveerd – rond tafel aan de Chinese maaltijdsoep. Met omeletreepjes, taugé, uitjes en ketjap als garnering. Het smaakt goed en de gesprekken zijn even dwaas als voorheen.
Het is wel een hele toer om alle agenda’s goed op elkaar af te stemmen. De jongens gaan regelmatig naar hun pa. En daar is ook nog V-man’s huis, dat bewoond wil worden. Ieder weekend is het afwachten hoe de afspraken lopen.
Niet alleen mijn oudste zoon en ik zijn blij als Sean thuis komt, maar ook zijn grote kleine behaarde vriend, Bandit. Al gedraagt die zich in het begin als de beledigde onschuld, verontwaardigd door zijn baasje’s afwezigheid. Al gauw echter spint katerkop als een razende: hij heeft zijn vertrouwde plekje weer kunnen innemen: op bed, warm en knus weer verenigd met zijn jonge meester. De vogel was gevlogen, maar deze kater heeft hem inmiddels weer weten te vangen. Al is dat maar van korte duur.
Allemaal een heel fijn weekend. Is jullie volière ook weer gevuld?
De wekker. Wie heeft er geen hekel aan een wekker? Ik kan me voorstellen dat 99% van de mensheid niet blij wordt van zo’n ding, behalve natuurlijk op dagen dat je gewekt wordt voor leuke dingen. Vakantie bijvoorbeeld. Of je verjaardag. Of als je bijna een zwembad van je bed maakt en nog net op tijd wakker wordt zodat je naar de WC kunt rennen.
Er bestaan allerlei soorten wekkers. Allereerst natuurlijk de haan, KUKELEKUUUUUUUUUUUU bij het ochtendgloren. Geweldig toch. Daarna kwam de ouderwetse rinkelaar waarbij je op de tast zo’n haakje moet weten om te zetten of je hebt de hele dag een nagalm in je harses. Het snerpende PEEP PEEP PEEP van de elektrische wekker, heerlijk om een stevige mep op te geven. Deze wekker geeft een beetje licht, zodat je niet totaal verblind wordt als je ’s nachts wilt weten hoe lang je alweer wakker ligt. Dan hebben we de nieuwere wekapparaten zoals het Philips Wake-up Light. Wake-up Light? Werkt dit mensen? Is dit echt prettig? Zachtjes gewekt worden met een teder licht, terwijl Sky Radio een dromerig liedje laat horen? Laat het me weten!
Hier in Drieske’s Place hebben we een heel ander soort wekker. Een levende wekker zonder veren of hanekam. Alhoewel, als hij echt een goede dag heeft, heeft hij ook een hanekam. Maak kennis met Bandit, de meest irritante wekker op aarde.
Als hij de avond van te voren naar binnen wenst te komen – vaak lacht hij mij toe vanaf het dak van de schuur en draait mij dan de rug toe, sta ik daar in het donker te sissen ‘Kom dan, kom dan, KOM HIER STOMME KAT! – dan ligt zijn activeringspunt ergens rond half zeven. Prima tijd, want tien minuten later sta ik op. Soms treedt er een storing op en miauwt hij klagelijk in het holst van de nacht voor de deur van mijn zonen. Niet één keer, nee dames en heren, gewoon vijf minuten achter elkaar, met soms een kleine onderbreking zodat je verlicht ademhaalt om dan weer in de stress te schieten. Eerst lig je stil in bed en denkt ‘Oh neeee, daar gaan we weer, geen geluid maken, vooral niet bewegen!’. Maar na een paar minuten begint het te kriebelen, tot je een brul geeft dat hij zijn lieflijke muil moet houden. Het enige dat dan gebeurt is dat hij netjes antwoord geeft. Je weet het, doe het niet, maar toch, die oerbrul komt er gewoon uit. Het einde van het lied is dat je opstaat, op de tast ergens een slipper zoekt, je tenen stoot, tegen de kast loopt, en dan die slipper de gang in gooit – altijd mis trouwens. Die kat lacht zich kapot, prachtig spektakel zo midden in de nacht met een baasje met wilde haren en dichte ogen.
De nachten dat meneer buiten wenst te blijven zijn de ergste. Eerst dus weer dat gesis bij de schuur, het schouderophalen, het naar bed gaan en slapen. Lekker warm, behaaglijk, dromen… en dan droom je over een kat. Vaag daagt er een verontrustende gedachte, ‘Bandit buiten? Nah, slaap lekker verder’. Dan wordt het geluid iets doordringender en ontwaakt je slapende brein. Shit, die kat is buiten. Dan volgt eerst een deel van de procedure hierboven: stilhouden, niet bewegen, slipper… oh nee, dat hoeft niet, ontmoeting met de kast. Nu iets nieuws: half de trap afvallen, in het donker de sleutels zoeken – vooral geen licht aandoen, niet aan te raden voor de gemoedsrust – tja, en vind dan maar eens dat verdomd kleine sleutelgat! Kat staat inmiddels half in extase te krijsen om binnen te komen. Verkeerde sleutel. Sleutelbos valt. Sleutelbos oprapen en kop stoten. Eindelijk dan die deur open, klaar om die ‘wekker’ een stevige mep te geven maar het blije gedrentel weerhoudt je daarvan. Versuft strompel je weer naar bed en laat je met een zucht van verlichting vallen. Stilte, zalige stilte.
Miauw? Miaaaauw? Miaaaaaaaaaaaaauw!
WAT NU WEER?!?!?! Een wijze les geleerd hebbende, sta je meteen op. Wit rode vacht tegen je benen. ‘Jippie baasje, miauw miauw miauw, krijg ik eten nu? Ja toch hè, lekkere brokjes?’. Een graai in het brokjesblik, je stoot tegen de drinkbak en staat met je blote voeten in het koude water. Lekker toch, nog een extra wekker! Ik heb iets met wekkers geloof ik, vooral met dierenwekkers. Terwijl de kat smikkelt en smult, slof je weer naar boven, klaarwakker. En denkt dan aan Simon’s Cat, die geweldige filmpjes waardoor alle kattenliefhebbers gesterkt worden. We lijden niet alleen, nee, wij kattenliefhebbers staan samen sterk.
Bedankt Bandit, lieve aandoenlijke stomme leuke kater, bedankt mijn wekker.
DOLDRIEST 
