Tag: commercie

Geplaatst in Fotogedicht

Haiku Zaterdag

Gepost op door Doldriest

strijk weg valse schijn

ontwaak bewust, ontmasker

tot JIJ overblijft

HAIKU ZATERDAG

Haiku is een vorm van Japanse dichtkunst, geschreven in drie regels, waarvan de eerste regel 5, de tweede regel 7 en de derde regel weer 5 lettergrepen telt.
De haiku drukt, in de klassieke vorm, een ogenblik-ervaring uit, soms gelinkt aan en geïnspireerd door zen. De haiku is een vingerhoed vol emotie, waarin weinig ruimte is voor ontledingen en benaderende omschrijvingen.

Schrijf een haiku op je blog/website over wat jou vandaag bezighoudt en geef het de titel Haiku zaterdag. Zet je bijdrage met een link naar je eigen post in een reactie hier op Doldriest. Je mag een foto of een tekening gebruiken, maar dat hoeft helemaal niet.

Grijp de badge en doe mee! 🙂

HaikuZaterdagBadge

Geplaatst in Expressief, Foto, Inspiratie, Korte verhalen, Persoonlijk

Het is alweer Moederdag, Mam!

Gepost op door Doldriest

Op Moederdag denk ik aan mijn moeder. Eigenlijk denk ik iedere dag aan mijn moeder. Met een grijns, omdat ze zo lekker direct is. Met een lach, omdat ze zo nuchter is. Met liefde, omdat het zo’n schat is. Zij is een deel van mijn dagelijkse leven, mijn voorbeeld van jongs af aan.

Dus commercie, ik heb jouw boodschap helemaal niet nodig. Ik hoef haar geen iPad te geven, of parfum. Nee, wat mijn moeder wil is regelmatig bijkletsen, afspreken om als familie samen te komen. En dan mag ik nooit iets meenemen. Maar stiekem doe ik dat toch, iets kleins, iets dat ze iedere dag kan gebruiken. Zodat ze misschien ook iedere dag heel even aan mij denkt.

Het is Moederdag, Mam. Net als gisteren, net als morgen. Ik houd van je.

130512

Een fijne MoederZondag allemaal.

Geplaatst in Compassie, Natuur

Ze Vermoorden Mijn Bomen!!

Gepost op door Doldriest

Vandaag geen vrolijk stuk. Ik zit hier achter het bureau in mijn werkkamer, volledig verslagen. Ze vermoorden de bomen in mijn achtertuin. Het groen moet wijken voor huizen en appartementen. Die huizen worden zeker direct tegen de achterkant van mijn schuur aangebouwd? En was er geen plek meer voor deze bomen, die al jaren onze wijk sieren? Volslagen onzinnig!

Was het toeval dat de kap begon op donderdag, de enige ochtend die ik thuis ben? Ik greep mijn camera en begon foto’s te maken, tranen weg knipperend. Ik haat dit.

De bomen gillen het uit, terwijl ze met een vreselijk gekraak doormidden gezaagd en getrokken worden. De resten worden achteloos met de grote gele grijper aan de kant geschoven.

Hoe het was:

In de lente, terwijl we het schommelbankje in elkaar zetten:

In de zomer:

In de winter, een kraakheldere koude ochtend:

Wat op dit moment gebeurt:

En dit blijft er nog over, een tuin in rouw:

Mijn veilige haven is geruïneerd. Kwaadheid, frustratie, verontwaardiging, maar vooral triestheid. De bomen waren een levend zonnescherm, ze fluisterden naar me op een lentedag. Ze boden bescherming en een thuis aan vele, vele vogels. De bomen waren een stukje magie in een gestreste wereld. En nu zijn ze weg…

Bedankt commercie, bedankt projectontwikkelaar, alweer een stukje natuur vernietigd!

~Marion