Mijn verhaal over WIJN in zes woorden:
Nog eentje?
Wijn kan je flessen!
<< Wil je ook de andere zeswoordverhalen lezen en/of meedoen? Klik op de button hiernaast! 😀
Mijn verhaal over WIJN in zes woorden:
Nog eentje?
Wijn kan je flessen!
<< Wil je ook de andere zeswoordverhalen lezen en/of meedoen? Klik op de button hiernaast! 😀
Lang, lang geleden, toen ik nog piepjong was, was alcohol hoofdzakelijk iets voor (jong) volwassenen. Mijn oma nam wel eens een advocaatje, met slagroom. Of een glaasje wijn. Mannen dronken bier, cognac, jenever of whisky. Onderin de kast van mijn ouders stonden flessen met alcoholische dranken – die daar trouwens nog steeds staan. Stiekem proeven bracht niet veel plezier: het spul was veel te sterk. Toen ik ging stappen, dronk de groep waarmee ik uit ging wel eens Ballantines, maar dat was toch wel uitzonderlijk. Tegenwoordig is het drinken van sterke drank veel normaler. Vooral mix-drankjes zijn erg populair. De jeugd gaat eerst indrinken bij iemand thuis, en dan blijft het niet bij een biertje.
Drinken is iets dat door de eeuwen heen gebeurde. Bij de Grieken begon een drinkgelag na een feestmaal. Zo’n drinkgelag was een samenkomst van meerdere personen, die gepaard ging met een grote of overmatige alcoholconsumptie. Wie de meeste (aangelengde) wijn dronk en wakker bleef, won een taart. Hierbij waren trouwens alleen mannen aanwezig. De Romeinen namen dit gebruik over, maar voegden er vrouwen aan toe. Perzen waren al helemaal jolige mensen: zij vergaderden twee keer over een besluit: één maal dronken en één maal nuchter! De in dronkenschap genomen besluiten konden in nuchtere toestand worden herzien. In het Germaanse Walhalla dronken de goden trouwens ook stevig door. En ook in de Middeleeuwen daagde men elkaar uit om geheel beschonken onder de tafel te belanden. Je mocht blij zijn als je deze wedstrijden overleefde.
Drankmisbruik is dus blijkbaar niets nieuws. Er bestaan verschillende vormen van excessieve alcoholconsumptie. Zo zijn daar bijvoorbeeld de flatrate-parties, waar een drankje niet veel of zelfs helemaal niets kost, maar waar de entree duur is. Of de bekende drankspelletjes, waarbij de verliezer (of de winnaar) een glas achterover moet slaan, soms in één keer. Wat wel redelijk nieuw is, is het comazuipen onder jongeren, meiden en jongens eender. We hebben het hier over kinderen tussen de 12 en 17 jaar! Ze drinken wodka, tequila en whisky, breezers en shotjes – vaak door elkaar – tot ze er letterlijk bij omvallen.
Bewusteloosheid door drankmisbruik. Een avondje stappen dat eindigt in het ziekenhuis. In 2012 loopt het aantal jeugdigen met alcoholvergiftiging dat behandeld wordt door een kinderarts tegen de duizend. In werkelijkheid zijn er waarschijnlijk nog meer comazuipers. En het aantal is stijgende. Ze zijn gemiddeld drie uren buiten bewustzijn, sommigen twee volle dagen. De jongste comazuiper in Nederland was pas 10 jaar…
Tieners die laveloos en compleet van de wereld op de grond liggen, draden speeksel en braaksel langs hun kin. Hoe lang het woord comazuipen bestaat weet ik niet, noch wanneer het fenomeen voor het eerst opdook, maar deze manier van drinken raakt kant noch wal. Je vol laten lopen binnen een zeer korte tijd om stoer te doen, terwijl je lichaam dit niet aan kan. Wedstrijdjes houden. Ik vind het afschuwelijk. Ze genieten er niet eens van, zijn zo ziek als een hond. Als een ambulance moet komen omdat je geen maat weet te houden, waar ben je dan mee bezig?! Ambulances zijn voor mensen in levensgevaar. Voor ongelukken en aandoeningen. Niet voor jongeren die zich laveloos vol laten lopen en niet meer weten dat ze op de wereld zijn.
Nog heel even en dan barst het carnaval los in de zuidelijke helft van Nederland. Hossen en lachen op muziek en drank. Voor de liefhebbers is het één groot gezellig feest. Laten we het vooral zo houden en onze jeugd niet laten verdrinken in een poel van bier en shotjes. Want het wordt veel te koud voor drenkelingen.
Het gaat gebeuren. Het gaat echt gebeuren! Mijn wens om Thanksgiving te mogen vieren in ons koude kikkerlandje komt uit. Vorig jaar schreef ik er al over in Vasteloaves & Thanksgiving.
In onze familie kennen we tradities. Zo gaan we met Pasen naar mijn zusje om het plat dak onveilig te maken. Wordt in de nazomer de barbecue opgestookt bij mijn broer in het wonderschone België om de nakomelingen van Antje en Willy Wortel een uitlaatklep te bieden. En trekken we aan het einde van het jaar massaal naar het zuiden om kerst te vieren bij Opa en Oma. Prachtig.
Ik wilde dolgraag ook een vast punt in het jaar hebben om onze familie bij elkaar te krijgen in plaats van losse feestjes en zo. En geloof me, zo’n dwaas gek gezellig familiefeest kan nooit te vaak plaatsvinden. Het was tijd voor een nieuwe traditie, en deze vond ik in Amerika en Canada: Thanksgiving. Een oogstfeest. Een feest van familie, van samen lachen, samen eten. Een dag om dank te zeggen aan de natuur en aan de goden & godinnen voor de oogst, voor al het goede. Een wonderschoon gebruik.
Bij het polsen van de Driessens kreeg ik alleen maar enthousiaste reacties, zodat het polsen als snel evolueerde in het versturen van een uitnodiging. Helaas kan mijn jongste zoon er niet bij zijn. Maar dat is niet heel erg zielig: die gaat een week naar Rome met school! Best aangenaam 😉
Het was een natte zomer. Een korte zomer. Maar met een mooie maand september. En als we mogen vertrouwen op de weersvoorspellingen, wordt het een prachtige zonnige frisse herfstachtige zaterdag 15 oktober! Ideaal om de bossen in te trekken, de herfstkleuren te bewonderen, op zoek te gaan naar paddenstoelen (om ze vervolgens te laten staan) en bladeren en wat modder onder onze voeten te voelen. Om later een borrel te drinken en samen te eten.
Dutchess Thanksgiving. Ik heb er zin in! 😀