Wat denk je? Zit je net lekker te gamen, helemaal verdiept in je spel, klinkt er weer een stem van beneden. Eten! Geërgerd kijk je even op, om vervolgens de hoek om te sluipen. Je hebt het spel bijna uitgespeeld en hoeft alleen nog de eindbaas te verslaan. Voorzichtig nader je het beest, voetje voor voetje. Je grijpt de muis nog wat steviger vast en… de deur vliegt open, je moeder schuimbekkend op de drempel. Van schrik klik je net iets te laat en daar gaat je gevecht. Je zorgvuldig uitgekiende strategische aanval. Nou bedankt hoor, mompel je, heel mijn spel naar de knoppen. Chagrijnig en met trage tred volg je je ma naar beneden. Ja, ik weet dat de vaatwasser nog niet leeg is gehaald. En gestofzuigd heb ik ook nog niet. Chill, maak je niet zo druk, ik mag toch zeker zelf weten wanneer ik die stomme klusjes doe? Zeur niet zo! En ja, vanavond ga ik stappen, van mijn eigen geld. Zucht, dat tentamen stelt niets voor, dat haal ik met mijn ogen dicht.
Herkenbaar? Aan alle kanten hoor ik dezelfde verhalen, die de overtuiging dat ik als opvoeder gefaald heb, wat temperen. Het lijkt wel of alles teveel is voor een groot deel van de jongere generatie. Snel, flitsend, vrij moet het zijn. Tegenwoordig is opvoeden alleen maar gezeur, tenminste, als we onze kroost moeten geloven. Ze stappen met bewonderenswaardig gemak over problemen heen. Stappen ook vaker over studies heen: drie opleidingen beginnen en geen enkele afmaken. De studieschuld loopt in de vele duizenden euro’s. Doe niet zo moeilijk, later verdien ik zoveel geld dat ik dat makkelijk kan afbetalen. Ik weet zelf wel wat ik doe, je zeurt alweer.
Op die leeftijd is de opvoedingsfase voorbij en moet de zelfstandigheid – met wisselend succes – beleefd en ontwikkeld worden. En dat kost tijd. Dat kost energie, niet alleen van het jongmens, maar ook van de thuisbasis. Ik ben vóór een jaar keihard werken voordat een studie wordt begonnen. Aan den lijve ondervinden hoe het is om je eigen geld te verdienen, voor jezelf te zorgen. Nadenken over wat je met je leven wilt, welke kant je op wilt. En niet lopen zwabberen van het een naar het ander. Ja, letterlijk wel natuurlijk, met flink veel sop.
Kan ik het opvoeden nog een keer overdoen? Maar nee, loslaten! Ze moeten hun eigen leven leiden. Maar dat is best moeilijk: als je die lange manen eenmaal klemvast heb, is loslaten haast onmogelijk. Waarom zien ze nou toch geen rede, het lijkt zo duidelijk. Je zou uit pure onmacht haast een borrel nemen. Gelukkig ben ik ouder dan 18 jaar, dus dat mag. Cheers.
Vind-ik-leuk Aan het laden...
DOLDRIEST 